พ่ออยู่ในความทรงจำ

สวัสดีค้าาานี่คือกระทู้แรกของเราผิดพลาดอะไรขอโทษไว้ล่วงหน้าแล้วกันน้าค้า
เริ่มเลยนะค่ะคือพ่อเราเสียไปปีกว่าจะสองปีแล้วค้าคือเล่าก่อนว่าพ่อกับเราแยกกันอยู่ค้ะเพราะพ่อแม่เลิกกันตอนเรา3ขวบแล้วเราก็มาอยู่กับคุณย่าคะแต่พ่อกับแม่ก็มาหาบ้างนะค้ะพ่อมาหาบ่อยกว่าแต่เราเป็นคนกลัวพ่อมากคะเวลาพ่อใช้ทำไรเราก็จะรีบทำให้เลยคะแล้วพ่อเราเป็นคนดุมากคะแต่ไม่เคยตีเลยสักครั้งเลยแต่มาช่วงหลังพ่อเรามีปัญหากับแฟนใหม่จนล้มละลายแล้วพ่อก็ติดเหล้าหนักขึ่นจนเรากลัวพ่อมากไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้แต่พ่อตอนเค้าไม่เมาเค้าจะกอดหอมเราตลอดคะเค้ามีเราคนเดียวแล้วเราเคยขอให้เค้าเลิกจนเราโดนดุร้องไห้แล้วพ่อจะไม่ค่อยว่าเราแต่พ่อพ่อดุเราจะร้องไห้น้อยใจตลอดจนมาพ่อป่วยเพราะสุราเราก็ไปเฝ้าตลอดอาการก็ดีขึ่นจนเรากลับบ้านมาทำการบ้านวันจันทร์ไปรร.กลับบ้านอาบน้ำอาบท่าเสร็จกำลังแต่งตัวย่าโทรศัพท์มาว่าพ่อเสียแล้วเราก็ร้องไห้หนักมากแล้วก็รีบไปหาพ่อพอไปถึงโรงพยาบาลพ่อก็หมดสติเราวิ่งไปกอดแล้วจับมือพ่อพ่อก็จับมือเราตอบจนอาการไม่ดีต้องเข้าห้องไอซียูเราก็ร้องคะแล้วพ่อถามเราว่าเอายังไงเราบอกช่วยเต็มที่ค้ะแล้วเราเข้าไปอยู่ในห้องไอซียูด้วยเราเข้าไปเรียกพ่อแล้วพ่อก็น้ำตาไหลคือเราจำได้หมดภาพที่อยู่ในโรงพยาบาลจนมาครั้งที่3พ่อไม่กลับมาแล้วค้ะทุกคนวิ่งไปกอดย่ารวมถึงตัวเราเองก็ร้องแล้วก็กอดย่าแต่เราพยายามไม่ร้องมากกลัวย่าเสียใจทำใจไม่ได้เราไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเราอ่อนแอเราอยากให้คนอื่นสบายใจโดนพอมาจัดงานที่บ้านของพ่อเราเองก็ทำตัวปกติแต่เราจะเข้าไปนั้งห้องพ่อแล้วพูดกับพ่อว่าหนูขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับพ่อไว้แล้วก็พูดสัญญานะจะไม่ดื้อกับย่าจะตั้งใจเรียนจนพอวันเผาทุกคนกลัวเราทำใจไม่ได้เราก็ทำตัวปกติแบบไม่คุยกับใครคือเราพยายามไม่พูดเพราะน้ำตาจะไหลเลยอดทนไว้พอมาอาทิตย์แรกก็ทำบุญปกติทุกคนในครอบครัวเจอพ่อยกเว้นเราคะแล้วทุกอย่างก็ปกติจนมาถึงวันนี้แต่เราไม่ปกติคะคือเวลาใครพูดเรื่องครอบครัวเราจะน้ำตาไหลตลอดแล้วนึกถึงพ่อตลอดเลยหรือถ้าเราเห็นครอบครัวใครเดินพร้อมกันเราก็ร้องไห้ออกมาเลยแล้วก็คิดถึงพ่อคือถ้าเราไม่สบายใจคือเราก็จะคิดถึงแต่พ่อตลอดแล้วก็น้ำตาไหลคือเป็นแบบนี้มาปีกว่าแล้วคะคือเราเป็นเด็กมีปัญหามั้ยค้ะ