“คิดถึงเธอ”

มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเมื่อผมยังอยู่ ป.6 (ช่วงปิดเทอมใหญ่) ซึ่งช่วงปิดเทอมเมื่อก่อน ก็คิดว่ามันว่างไม่มีอะไรทำ ผมเลยเลือกเรียนพิเศษภาษา (ชอบเรียนภาษา) แล้วผมก็ได้ไปสมัครเรียนที่ YMCA (สาขาสันติธรรม) ผมสอบมาก็ได้เรียน Y2 เลย นั่นเป็นจุดเริ่มต้นทำให้ผมได้เจอกับเธอ วันแรกที่เราเจอกันก็คือตอนที่มาถึง YMCA เพราะมีเรียนตอนบ่ายโมงครึ่ง ตอนผมเจอเธอ ผมก็มองเธอด้วยความที่ว่าเธอน่ารัก แต่ก็คิดว่าคงไม่ได้เรียนห้องเดียวกับเราหรอก แต่พอเดินขึ้นไปพร้อมกัน ผมเดินนำเขาเดินตาม ไปทางเดียวกัน เข้าห้องเดียวกัน ผมก็อึ้งนิด ๆ นะที่ได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ เธอนั่งข้างหน้าผม (โต๊ะหนึ่งตัวนั่งได้ 2-3 คน) เพราะเธอนั่งกับเพื่อนเธอ (คนที่เคยเรียนกับเธอมาตอน Y1) ผมนั่งข้างหลังกับน้องคนนึงที่เพิ่งจะรู้จักกันตอนแนะนำตัว เมื่อเรียน ๆ ไปอาจารย์จะชอบให้จับกลุ่ม 4 คนเพื่อแบ่งกัน อ่านเนื้อเรื่องให้อาจารย์ฟัง ผมS น้องK M C (ใช้แทนชื่อแต่ล้ะคนน้ะครับ น้องK (น้องที่นั่งข้างผม) M (เพื่อนของเธอ) C (เธอ) S(ผม)) พวกผมก็จะหันมาจับกลุ่มกันครับเพราะนั่งติดกัน ไม่ว่าจะประโยคพูดตรงไหน (สมมุติมี 4 ประโยค) ถ้าผมเลือกประโยคแรก เธอก็จะเลือกประโยคต่อจากผม (เป็นแบบนี้ทุกครั้ง) ผมไม่รู้ว่าเริ่มชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ (ตอนนั้นยังเด็กผมเลยไม่รู้ว่า ความรู้สึกชอบคืออะไร) แต่ทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ ผมก็อดยิ้มไม่ได้ (มันอาจจะเป็น Poppy Love ออกแนวเด็กๆ) ผมไม่รู้ว่าเธอชอบผมหรือเปล่า (อารมณ์เด็กผู้ชายสมัยก่อนไม่ค่อยรู้เรื่องรักๆใคร่ๆอะไรกับเขา) ผมได้เรียนกับเธอตั้งแต่ Y2 จนถึง Y10 (ห้องเดียวกันตลอดนั่งแบบเดิมตลอดทั้ง 4 คน) ผมชอบเธอมากขึ้นทุกวัน ๆ ได้คุยกับเธอ เล่นแกล้งเธอ ไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน (ในโรงอาหาร) รอเธอมาเรียน ส่งเธอกลับบ้าน จนกระทั่ง มาถึงวันสุดท้ายของ Y10 วันรับเกรด
ในตอนเช้าผมคุยกับแม่ว่า
ผม: แม่ครับ จบ Y10 แล้ว จะทำยังไงต่อครับแม่ ?
แม่: ถ้าจบครั้งนี้แล้ว ก็ไม่ต้องเรียนต่อล้ะ
ผม: ครับแม่
ปล.ตอนนั้นยังไม่ได้คิดว่าจะได้เกรดอะไร แต่ในเมื่อแม่บอกแบบนั้น ก็ไม่เรียนต่อแล้วล่ะ

ตอนมาถึงห้อง ผมมาพร้อมกับเธอ M และน้องK ยังไม่มา
เธอหันมาถามผมว่า
C: นี้ S จบแล้วน้ะ Y10
S: อืม จบแล้วล่ะ
C: S เธอจะเรียนต่อไหมหรือว่าพอแล้ว
S: อืม… เราคงพอแล้วล่ะ แม่บอกว่าจบครั้งนี้ก็ให้เราหยุดแล้วน่ะ
C: อืม………… (ก้มหน้าทำหน้าเศร้านิดๆ)
S: ไม่เป็นไรหรอกน้ะ ถ้าเธอยังเรียนอยู่ ฉันผ่านมาแถวนี้บ่อย ๆ อยู่แล้วยังไงก็แวะมาหาเธอได้ (ได้แต่มองหน้าเธอที่ดูเศร้านิด ๆ นั่น)
C: อืม… เรา… ขอคิดดูก่อนน้ะว่าจะเรียนต่อไหม
เมื่อรับใบเกรดเสร็จ ก็เลิกลา ยังคงเดินลงมากับเธอเหมือนเดิม แต่วันนี้เธอดูเงียบ ๆ และยังมีสีหน้าเศร้า ๆ อยู่ตลอด ยืนหน้าประตูรอเวลาให้พี่ชายเธอมารับ กับแม่ของผมมารับกลับ ประมาณ 10 นาที พี่ชายของเธอมารับ
(ตอนนั้นเธอยังทำหน้าเศร้าอยู่) เมื่อพี่ชายเธอกำลังขี่รถออกไป แม่ของผมก็ขี่รถเข้ามา แล้วถามผม
แม่: ผ่านไหม ?
ผม: ไม่ครับแม่
แม่: อืม ลูกเรียน Y อะไรน้ะ ?
ผม: Y10 ครับแม่
แม่: งั้นก็ไปต่อซ๊ะ แล้วเรียนให้จบ Y12 ไปเลย
ผม: ………………………..ครับ (เหลือบหันไปมองเธอ)
(เห็นหลังเธอห่างออกไป)
ผม: (ทำไมแม่ไม่บอกให้ไวกว่านี้ ผมจะได้ไปบอกกับเธอว่ายังเรียนอยู่) (แม้จะอยู่กันคนล้ะระดับก็ยังได้เจอเธอผมก็ดีใจแล้ว)
แต่วินาทีนั้นมันผ่านไปแล้ว ผมไม่สามารถบอกเธอได้อีก (ตอนนั้นเธอมีมือถือ แต่ผมยังไม่มี ครอบครัวยังไม่ให้ซื้อ) จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังอยากจะพูดกับเธออีกสักครั้ง ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงในตอนนี้ ผมก็ยังคิดถึงเธอเสมอ
ปล. ผมรู้ว่าตอนนี้เธอเรียนอยู่ที่ไหน คณะ สาขาอะไร ซึ่งไม่ได้ไกลจากที่ผมเรียน แต่ผมก็ไม่มีโอกาสไปหา ไม่รู้ว่าเธอยังจำผมได้อยู่ไหม