เราอยากรุ้ว่า...ทำไมตอนนี้เราไม่มีแฟนสักที..ทั้งๆที่อยู่ปี2 แล้ว...คือเห็นเพื่อนมีกันทุกคน..วันๆเห็นมันหยอกกันซ่ะหวานฟรุ้งฟริ้ง..เรานี้แบบแอบมองบ้างอะไรบ้าง คือไม่เคยทำแบบนั้กับใครเลยย(คืออิจฉาเพื่ิอนนิดๆ)อย่าด่าเค้าน้าาา T^T เป็นคนโสดระยะเรื้อรัง ไม่ใชว่าไม่มีคนเข้ามานะค่ะ...มีเข้ามาบ้าง ..แต่ไม่นานเขาก้อหายไปกันหมด..เราไม่เข้าใจเลย..ทั้งๆที่เราพยายามพูดดีๆ เอาใจใส่กับคนที่คุยทุกคน(เราเป็นคน แบบถ้าคุยกับใครแล้วจะคุยอยุ่แค่คนเดียว เป็นคนๆไปค่ะ) เค้าค่อยๆหายไป..จนไม่ติดต่อมาเลย ย้ำว่าเป็นทุกคนเลยค่ะทีคุย...และทุกครั้งที่เค้าหายไปกันในหัวเราจะมีภาพผู้ชายสองคนวนเวียนอยุ่ในหัวเรา คือสองคนนี้คือคนที่เรา(คิดว่าเรา)สร้างเวรกรรมให้กับเค้าสองคน

>>>> คนแรก<<<<< เป็นรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเราปีหนึ่ง ขอแทนชื่อว่าทีนะค่ะ น้องเค้าเป็นคนเรียนเก่งมาก อีกอย่างน้องเค้าเปนหลานของอาจารย์เราเอง คือเหตุการณ์มันนานมากเพราะ เราอยุ่ป.6 น้องอยุ่ป.5 เราก้อไม่รุ้ว่าน้องเค้าชอบเราตั้งแต่เมื่อไหร แต่เราก้อเล่นๆกับน้องนะ..ตอนนั้นคือไม่คิดอะไรเลย..จิงๆกะแกล้งเล่นเฉยๆ จนวันหนึ่งเราทะเลาะกัน มีงอนๆกันนิดๆ เราแบบขำอ่ะ...แกล้งเด็กไม่คิดอะไรมาก เลยแหย่เล่น ไปในทำนองที่ว่า"เฮ้ยย ทำแบบนี้ไม่ต้องมาคุยด้วยเลยนะ เลิกชอบเค้าได้แล้ว มันน่าเบื่อรุ้ไหม" ในตอนนั้นพูดจบหันหลังขำเงียบๆ แล้วเดินไป ไม่นาน เพื่อนก้อมาตามบอกว่า.." ทำน้องร้องไห้..น้องเค้าไม่ยอมพูดกับใครเลย" เราแบบเงิบ..อ่าวว พี่ล้อเล่นคับบบ เรานี้ต้องง้อทุกทาง กว่าจะยอมคุยกับเราก้อปาไปประมาณ 4-5เดือนกว่าๆ(ไม่ง้อไม่ได้ อาจารย์เค้าว่าเราTT ทำหลานเค้า) เราก้อคุยกันนะแต่ไม่มากเพราะเราขึ้นมอ 1 เราเรียนอยุในรร.ประจำจีงหวัดค่ะ ทำให้ต้องเดินทางไกล เราคุยกับน้อง ถามๆไถๆไป น้องเค้าบอกว่า " เค้าเรียนที่นี้นะ...เค้าไม่อยากเรียนในเมือง" เราก้อบอกว่าดีแล้วจะได้ไม่เหนื่อย นั่งรถไปเรียน....แต่น้องก้อถามเรานะว่า เราอยู่ห้องอะไร แต่เราไม่ได้ใส่ใจ..เพราะคิดว่านางไม่น่าจะไป....แต่พอเราอยุ่มอ2 เราก้อเจอนางที่ รร. คือเราตกใจมากก คือน้องวิ่งมาและบอกว่า" เป็นไง อึ้งอ่ะดิ" เราก้อถามทำไมถึงมา ไหนว่าไปเรียนต่อที่บ้าน? อะไรทำนองนี้ น้องบอกว่าเซอร์ไพร์ททไง...เราแบบเออ มันเอาจิงวุ้ยยย มีการตะโกนมาทางเราด้วยนะว่า ชอบ อะไร/^#^#/เพื่อนนางก้อแซวๆเราใหญ่เลย.. เรานี้เขินเลยคราาป ไม่น่าเชื่อแต่เราก้อไม่ได้คิดอะไร จนกระทั้งนางโทรมาหา...เราก้อเห็นนะแต่ กำลังจะรับ โทรสัพมันก้อดับไปเอง (มันใกล้พังล่ะ แต่เสียดาย..มันใช้ได้อยุ่เลยไม่เปลี่ยน) เหตุการณ์เป็นแบบนี้หลายอาทิตย์ พอโทสัพดับเราก้อไม่โทรกลับไป...อย่าด่าเค้านะเค้าา รุ้เท่าไม่ถึงการ จนนางเงียบไป เราเจอกันที่โรงเรียนน้อยมาก น้องพยายามหลบหน้าเราตลอด  เราจะเข้าไปทักน้องก้อทำเป็นมองไม่เห็น...ในที่สุดเพื่อนเราก้อรับโทรสัพ(ตรงนนมีเราอยุ่ด้วย) น้องโทรหาเพื่อนเราและให้บอกเราว่า..." คิดถึงนะ..หากินอะไรด้วย @^#&*$^$*(# บลาๆ จำไม่ได้ "เพื่อนเราบอกว่าน้องเสียงเศร้าๆไงก้อไม่รุ้....เราก้อยังเฉยๆ เพราะคิดว่าเดี๋ยวจะไปพูดที่ รร. เวลาผ่านไป เราก้แไม่เจอน้องอีกเลย...เราถามเพื่อนเค้า เพื่อนเค้าบอกว่าน้องย้ายไปเรียนที่บ้านแล้ว คือน้องลาออกอ่ะค่ะ...เราแบบ อ้าวว ไหนว่ามาเรียน(ดูมัน..ยังไม่รู้ตัว) เราก้อเอาไปบ่นๆกับเพื่อน  เพื่อนเรามันทนไม่ไหวมัน บอกว่า " นี้ไม่รุ้จิงๆอ่ะ...ว่าน้องเค้าอยากเรียนที่เดียวกับ จิงๆแล้วพ่อน้องเค้าไม่ให้เรียนด้วยซ้ำ...แต่น้องเค้าสมัครสอบมาเอง..." #เราแบบคิดไป...ทำไมน้องเค้าทำขนาดนี้เลยหรอ (ยังโง่ได้อีก) เจอเหตุการณ์แบบนี้ เราก้อไม่ได้คิดอะไร ยังลั้นลา ตามประสาวัยรุ่นแรกแย้มม .......

>>>>จนเจอคนที่สองง<<<< คนนี้เป็นรุ่นพี่หนึ่งปี ไม่ๆได้เรียนสายสามัญนะค่ะ...แต่นางเรียนสายอาชีพ(ช่าง อะไรประมาณนี้)เจอกันบนรถที่เราขึ้นไปเรียน....เราเจอกันทุกวัน



--- เดี๋ยวมาต่อนะ..---   คนนี้กรรมเยอะมาก