หลังจากแม่ตายด้วยโรคมะเร็ง พ่อก็เอาแม่เลี้ยงมาอยู่ด้วย พร้อมลูกติดอีกสองคน ทีนี้แรกๆเรากับแม่เลี้ยงก็คุยกันดีค่ะ คุยเป็นเพื่อนเล่นดี ไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่เราแอบไม่ชอบนิสัยเขา เขาชอบพูดจาเชิงสั่งสอนพ่อ เขาอายุน้อยกว่าพ่อเกือบ20ปี (เขา30+ พ่อเกือบ60) พูดเหมือนเป็นแม่มากกว่าเมีย ซึ่งเราไม่ชอบเลย เพราะขนาดแม่เรายังไม่พูดสั่งสอนแบบนี้ ส่วนใหญ่ถ้ามีปัญหาอะไรก็จะเห็นแม่ให้คำปรึกษามากกว่า คุยแบบเป็นเพื่อนกัน แต่นี่อัลไล = =? แล้วพอมาวันนึง เขาบ่นแรงมาก บ่นไม่หยุด บ่นว่าพ่อเหมือนพ่อเป็นเด็กไปเลย ซึ่งพ่อก็เอาแต่เงียบบบบบ เราโมโหค่ะ สบทออกมาเบาๆ(คำหยาบ) "บ่นเ_ียอะไรอยู่ได้" คือพึมพัมกับตัวเองเบาๆ แต่ลืมไปว่าลูกเขาอยู่ข้างๆ ทีนี้ล่ะค่ะ เรียบร้อยโรงเรียนจีน ฟ้องโลด แต่ฟ้องตอนเราไม่อยู่ แต่ที่รู้ว่าฟ้องเพราะ จากนั้นไม่นานแม่เลี้ยงแกล้งพูดออกมาลอยๆว่า "กุไม่ใช่ขี้ข้านะเว้ย ที่ต้องมาทนถูกด่าเ_ีย" คือทำไมพูดเหมือนเราไปชี้หน้าด่าเขาเลยอะ คือถ้าเราจะด่าจริงๆ เราไม่สบทหรอกค่ะ เราด่าต่อหน้าเลย แต่เราไม่สามารถทำได้ค่ะ เพราะพ่อเป็นโรคหัวใจ บวกกับที่บ้านไม่มีคนดูแล เราก็พึ่งทำงาน พ่อก็ทำงาน น้องชายก็เรียน สรุปงานในบ้านต้องพึ่งเขาค่ะ เราเลยเดาว่าที่พ่อเงียบเพราะกลัวเขาจะไป และไม่มีใครดูแลบ้านให้ เพราะเขาชอบพูดประชดบ่อยๆว่าจะกลับบ้านนอก
สรุปคือที่เรารำคาญแล้วสบทออกไปแบบนั้น เราผิดใช่หรือเปล่าคะ
นี่คือประเด็นที่หนึ่งค่ะ ส่วนอีกประเด็นคือ ไปเที่ยวพัทยาทั้งครอบครัว ไปเกาะแห่งหนึ่ง(จำชื่อไม่ได้ ที่ต้องนั่งเรือข้ามฟากไป ที่มีทหารคอยดูแล) ไปถึงมีเราคนเดียวที่เล่นน้ำ พวกเขานั่งเฉยๆ บอกไม่มีอารมณ์เล่น หงุดหงิดเพราะเหมือนมาเข้าค่าย = = ทีนี้ มันจะมีเรือข้ามอีกทีตอน4โมง เราทั้งหมดก็รู้กัน และก็ตกลงจะไปขี่จักรยานกัน แต่ทว่า จู่ๆก็มีประกาศว่ามีเรือรอบพิเศษตอนบ่ายสอง ซึ่งตอนนั้นก็ใกล้บ่ายสองแล้ว แต่ก็ไม่มีใครบอกจะกลับ เราเลยไปอาบน้ำเตรียมตัวจะไปขี่จักรยานเล่นต่อ ทีนี้ตอนอาบน้ำยังไม่ทันเสร็จ น้องชายเราก็มาเรียกให้รีบๆ คนบนเรือ30กว่าคนรอพี่คนเดียว! เราก็แบบ ห๊ะ อะไรนะ! ก็ไหนตกลงกันแล้วจะกลับ4โมง ตอนประกาศก็ไม่เห็นจะมีใครบอกจะกลับเลย นี่เหมือนแกล้งเราปะเนี่ย กล่อมบอกให้พ่อกลับเดี๋ยวนั้นตอนเราอาบน้ำ(ซึ่งพึ่งเข้าไปไม่นาน) ทีนี้ค่ะ เราโมโหมาก จักรยานก็ไม่ได้ขี่ อะไรก็ยังไม่ทันได้เล่น เพียงเพราะต้องตามใจพวกมันที่หงุดหงิดเพราะเหมือนเข้าค่ายเลยต้องกลับ และเราก็คิดว่าจะทำหน้ายังไงตอนขึ้นเรือ คงถูกคนทั้งเรือเขม่นแน่ พอไปถึงเรือ เราก้มหน้าค่ะอายมาก ถือผ้าขนหนูผืนนึง ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง แล้วแม่เลี้ยงก็ถือหมวกของเราอยู่ นาทีนั้นเอง ด้วยความโมโห เราเลยฉกหมวกกลับมา ย้ำเลยว่าฉก ทีนี้ค่ะ แม่เลี้ยงก็พูดสบทให้เราได้ยินพร้อมกับมองตาขวางใส่ "อย่ามาทำนิสัยเ_ียๆแถวนี้นะ" เรามองหน้าเลยค่ะ แต่เขาทำเมิน เราเดินหนีออกจากเขาเลย พ่อก็อยู่ด้วย แต่พ่อไม่ได้ยิน เราอยากโดดลงทะเลเลยค่ะตอนนั้น แต่นึกถึงพ่อกับน้องแล้ว เราก็ทำไม่ได้ค่ะ พอถึงฝั่งเราก็เดินร้องไห้กลับคนเดียว
สรุปคือการที่เราฉกหมวกคืนจากมือเขา (ที่ไม่ใช่อยู่ๆก็ฉก แต่โมโหที่ทำกับเราแบบนี้) เราผิดด้วยหรือเปล่าคะ ที่ถึงขั้นต้องสมควรถูกด่าแบบนั้น
และจนถึงทุกวันนี้ เขาก็จะชอบพูดประชดให้เราได้ยินบ่อยๆ เช่น คุยกับเพื่อนบ้านอยู่ก็พูดลอยๆว่า บางคนนะอายุยี่สิบแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย บางทีคุยกับป้าข้างบ้านว่า "ดีที่หนูเลี้ยงลูกมาดีนะ นิสัยดีทั้งสองคน บางคนพ่อแม่ไม่สั่งสอน" วันนี้สดๆร้อนๆ ก็โดนลูกมัน(อายุ13)ประชดดังๆเป็นภาษาอีสาน (คงคิดว่าเราฟังไม่ออกมั้ง) พูดตอนเดินผ่านเราว่า "กัดนสพ.อีกและ หมาใครก็ไม่รู้" คือที่บ้านเพิ่งอุปการะหมามา เพราะพ่อบอกอยากเลี้ยง เราเลยไปหาที่เขาโพสในเน็ตและไปติดต่อเอาหมามา แม่เลี้ยงก็โกรธที่ทำอะไรไม่บอกเขาก่อน (คือต้องรายงานทุกเรื่อง?) และนึกว่าเป็นหมาเรา เพราะเห็นเราเอามา พ่อบอกพ่ออยากเลี้ยงเอง แม่เลี้ยงก็ไม่เคยเชื่อ เพราะถ้าเชื่อก็คงไม่ประชดเรื่องหมากับเราทุกวันหรอก
น้องชายเราก็โดนค่ะ แต่ไม่มากเท่าเรา แต่มันแก้โดยใส่หูฟังฟังเพลงดูหนัง จะได้ไม่ได้ยินอะไร
ป.ล. ทุกคนว่าเราควรทำไงคะ หรือไม่ต้องทำอะไร อยู่ทนแบบนี้ไป และถ้าเป็นพวกคุณจะรับมือยังไงกันเหรอคะ เราเครียดจนซึมเศร้า อยากตายทุกวัน จริงๆอยากออกไปเช่าหออยู่ค่ะ จะได้หมดปัญหา แต่ก็พึ่งทำงาน เงินก็แสนจะน้อยนิด
มีประสบการณ์ไม่ดีกับแม่เลี้ยงค่ะ ควรทำไงดี
สรุปคือที่เรารำคาญแล้วสบทออกไปแบบนั้น เราผิดใช่หรือเปล่าคะ
นี่คือประเด็นที่หนึ่งค่ะ ส่วนอีกประเด็นคือ ไปเที่ยวพัทยาทั้งครอบครัว ไปเกาะแห่งหนึ่ง(จำชื่อไม่ได้ ที่ต้องนั่งเรือข้ามฟากไป ที่มีทหารคอยดูแล) ไปถึงมีเราคนเดียวที่เล่นน้ำ พวกเขานั่งเฉยๆ บอกไม่มีอารมณ์เล่น หงุดหงิดเพราะเหมือนมาเข้าค่าย = = ทีนี้ มันจะมีเรือข้ามอีกทีตอน4โมง เราทั้งหมดก็รู้กัน และก็ตกลงจะไปขี่จักรยานกัน แต่ทว่า จู่ๆก็มีประกาศว่ามีเรือรอบพิเศษตอนบ่ายสอง ซึ่งตอนนั้นก็ใกล้บ่ายสองแล้ว แต่ก็ไม่มีใครบอกจะกลับ เราเลยไปอาบน้ำเตรียมตัวจะไปขี่จักรยานเล่นต่อ ทีนี้ตอนอาบน้ำยังไม่ทันเสร็จ น้องชายเราก็มาเรียกให้รีบๆ คนบนเรือ30กว่าคนรอพี่คนเดียว! เราก็แบบ ห๊ะ อะไรนะ! ก็ไหนตกลงกันแล้วจะกลับ4โมง ตอนประกาศก็ไม่เห็นจะมีใครบอกจะกลับเลย นี่เหมือนแกล้งเราปะเนี่ย กล่อมบอกให้พ่อกลับเดี๋ยวนั้นตอนเราอาบน้ำ(ซึ่งพึ่งเข้าไปไม่นาน) ทีนี้ค่ะ เราโมโหมาก จักรยานก็ไม่ได้ขี่ อะไรก็ยังไม่ทันได้เล่น เพียงเพราะต้องตามใจพวกมันที่หงุดหงิดเพราะเหมือนเข้าค่ายเลยต้องกลับ และเราก็คิดว่าจะทำหน้ายังไงตอนขึ้นเรือ คงถูกคนทั้งเรือเขม่นแน่ พอไปถึงเรือ เราก้มหน้าค่ะอายมาก ถือผ้าขนหนูผืนนึง ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง แล้วแม่เลี้ยงก็ถือหมวกของเราอยู่ นาทีนั้นเอง ด้วยความโมโห เราเลยฉกหมวกกลับมา ย้ำเลยว่าฉก ทีนี้ค่ะ แม่เลี้ยงก็พูดสบทให้เราได้ยินพร้อมกับมองตาขวางใส่ "อย่ามาทำนิสัยเ_ียๆแถวนี้นะ" เรามองหน้าเลยค่ะ แต่เขาทำเมิน เราเดินหนีออกจากเขาเลย พ่อก็อยู่ด้วย แต่พ่อไม่ได้ยิน เราอยากโดดลงทะเลเลยค่ะตอนนั้น แต่นึกถึงพ่อกับน้องแล้ว เราก็ทำไม่ได้ค่ะ พอถึงฝั่งเราก็เดินร้องไห้กลับคนเดียว
สรุปคือการที่เราฉกหมวกคืนจากมือเขา (ที่ไม่ใช่อยู่ๆก็ฉก แต่โมโหที่ทำกับเราแบบนี้) เราผิดด้วยหรือเปล่าคะ ที่ถึงขั้นต้องสมควรถูกด่าแบบนั้น
และจนถึงทุกวันนี้ เขาก็จะชอบพูดประชดให้เราได้ยินบ่อยๆ เช่น คุยกับเพื่อนบ้านอยู่ก็พูดลอยๆว่า บางคนนะอายุยี่สิบแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย บางทีคุยกับป้าข้างบ้านว่า "ดีที่หนูเลี้ยงลูกมาดีนะ นิสัยดีทั้งสองคน บางคนพ่อแม่ไม่สั่งสอน" วันนี้สดๆร้อนๆ ก็โดนลูกมัน(อายุ13)ประชดดังๆเป็นภาษาอีสาน (คงคิดว่าเราฟังไม่ออกมั้ง) พูดตอนเดินผ่านเราว่า "กัดนสพ.อีกและ หมาใครก็ไม่รู้" คือที่บ้านเพิ่งอุปการะหมามา เพราะพ่อบอกอยากเลี้ยง เราเลยไปหาที่เขาโพสในเน็ตและไปติดต่อเอาหมามา แม่เลี้ยงก็โกรธที่ทำอะไรไม่บอกเขาก่อน (คือต้องรายงานทุกเรื่อง?) และนึกว่าเป็นหมาเรา เพราะเห็นเราเอามา พ่อบอกพ่ออยากเลี้ยงเอง แม่เลี้ยงก็ไม่เคยเชื่อ เพราะถ้าเชื่อก็คงไม่ประชดเรื่องหมากับเราทุกวันหรอก
น้องชายเราก็โดนค่ะ แต่ไม่มากเท่าเรา แต่มันแก้โดยใส่หูฟังฟังเพลงดูหนัง จะได้ไม่ได้ยินอะไร
ป.ล. ทุกคนว่าเราควรทำไงคะ หรือไม่ต้องทำอะไร อยู่ทนแบบนี้ไป และถ้าเป็นพวกคุณจะรับมือยังไงกันเหรอคะ เราเครียดจนซึมเศร้า อยากตายทุกวัน จริงๆอยากออกไปเช่าหออยู่ค่ะ จะได้หมดปัญหา แต่ก็พึ่งทำงาน เงินก็แสนจะน้อยนิด