สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ผมเขียนนะครับ ยังไงเอาใจช่วยกันด้วยนะครับ
ด้วยความที่เห็นว่าช่วงนี้ กระทู้เกี่ยวกับเรื่องราวสยองขวัญกำลังพีค มาแรงมาก ก็เลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ได้พบเจอกันกันบ้าง
ปัจจุบัน กำลังศึกษาต่อที่ประเทศ ญี่ปุ่น ณ แทบโทโฮคุตอนเหนือ เมืองที่อยู่ก็จัดได้ว่าเป็นเมืองเล็กๆ ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ ไม่มีรถไฟใต้ดิน แม่น้ำและภูเขาสวยครับ งามมากๆ
น่ามาเที่ยวมากๆ ตัวผมเอง ถ้ามีคนถามว่า เห็นหรอ ก็บอกไม่ได้แน่นอนหรอกครับ ว่าเห็น มันมีเส้นบางๆระหว่างความคิดเราครับ ว่าใช่มั้ย การจะรู้ว่า ใช่หรือไม่ ก็ไม่มีใครตอบได้จริงๆ (หรือป่าวนะ)
แต่ผมคิดว่า ผมมีเซ้นส์ ซึ่งอาจจะแค่รู้สึกครับ ว่าตรงนี้แปลกๆนะ ไม่ควรอยู่แถวนี้นานๆ หรือครวรีบหนีหลบออกไปจากแถวนี้ดีก่า
มาเริ่มเรื่องแรกกันดีกว่านะครับ
พอดีน้องที่เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน ต้องการที่จะย้ายหอครับ เลยต้องการคนไปช่วยกันย้าย ก็ช่วยกันครับ บางคนก็กลับบ่ายๆ บางคนก็กลับค่ำๆครับ แต่ผมอยู่ช่วยน้องจนดึก จนเวลาล่วงมาถึงเวลา 4 ทุ่มได้ ก็เลยตัดสินใจว่ากลับดีกว่า เนื่องจากช่วงเช้า เราไปยืมรถเข็นของทางมหาลัยมา ก็เลยต้องเอากลับไปคืนที่ด้วย เราสองคนก็เลยเดินเข็นรถมาพร้อมจักรยาน 1 คันของน้องครับ เพราะว่า ผมจิ๊กเอาพัดลมมาด้วยตัวหนึ่ง ก็เลยให้น้องมาสั่งที่หอด้วย ประกอบกับ มีขยะอยู่ในรถด้วย เรื่องการแยกขยะที่ญี่ปุ่นก็มีระเบียบเยอะพอสมควร ก็ต้องทำตามครับ (นอกเรื่องเนอะ)
หอใหม่น้องเค้าจะอยู่เป็นทางด้านหลังของมหาลัยนะครับ เราก็เดินกันมาจนถึงประตูทางเข้าด้านหลัง ซึ่งรถเข็นเนี่ยมันใหญ่กว่าประตู!!! ยิ่งเหนื่อยๆด้วย ขี้เกียจนะเนี่ย ก็นั่งทั้งดัน ทั้งผลักประตู ไม่ขยับใดๆครับ หันไปปุ๊ป อ้าว มีแม่กุญแจล๊อคอยู่ ระหว่างที่เรากำลังคิดกันว่าเอาไงดี ยามก็เดินมาพอดีครับ คงได้ยินเสียงประตูมันกระทบไปมาเลยเดินมาดูว่ามีอะไร ไอ้เราก็ดีใจ เย้ มีคนมาเปิดประตูให้
แต่ แต่ แต่ ยามบอกว่า ให้เดินอ้อมไปอีกทาง ไปใช้อีกประตู และชี้ทางไปครับ
ก็เป็นถนนปกตินี่แหละครับ ทางฝั่งซ้ายมือเนี่ย จะเป็นรั้วมหาลัยซึ่งไม่ได้สูงมาก ประมาณ 1.5 เมตร ไม่มีลวดหนาม เศษแก้วอะไรเหมือนไทย ฝั่งขวาก็เป็นบ้านคนครับ แต่ช่วงเวลานั้น มันมืดมากครับ ไฟทางมีเป็นระยะๆ แต่ไม่ได้สว่างมาก ฝั่งบ้านคนก็ปิดไฟมืดก็หมด แสงที่ช่วยให้เห็นทางน่าจะมาจากแสงจันทร์มากกว่า (โรแมนติกสุดๆอ่ะ)
ก็เดินเรื่อยๆครับ ไม่ได้คิดอะไร ผมเข็นรถ น้องเข็นจักรยาน พอมาถึงจุดหัวโค้ง ซึ่งเราต้องเลี้ยวไปทางซ้ายครับ น้องมันก็หยุดจนเราเข็นรถเกือบจะชนมันให้
"พี่ๆ แป๊ปนึง ผูกเชือกรองเท้าก่อน" เราก็จอดรถเข็นและไปจับจักรยานให้มันครับ
ขณะที่น้องก้มลงไปผูก ผมก็หันไปด้านข้างเห็นต้นไม้ค่อนข้างใหญ่มากครับ สายตาก็ไล่จากโคนต้น ไปบนยอดครับ แต่สายตาไปสะดุดวัตถุหนึ่งบนต้นไม้ ในใจก็คิดว่า อืม ...สินะ
สิ่งที่สายตาผมสะดุดคือ ขาและชายกระโปรงสีขาว และเมื่อตาปรับความชัดได้พอดี ภาพทั้งหมดที่เห็นคือ ผู้หญิงนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้
นิ่งครับ ไม่เกินวิ ก็สะดุ้งครับ
"พี่ๆ เสดแล้ว ไปกันเถอะ" สะดุ้งเสียงน้องมันนี่แหละ ไม่ได้สะดุ้งเพราะเสียง หันแว่บไปอีกที หายไปแล้วครับ
สุดท้าย ก็กลับถึงหอ นอนครับ ไม่สนใจอะไร ไม่ได้เล่าให้ครายฟัง เพราะก็ยังคิดว่า ตาฝาดไปเอง
ผ่านมาได้สองสามอาทิตย์ครับ ผมก็มาเล่าให้น้องฟัง ซึ่งตอนนั้น พี่ที่เค้าเพิ่งจบไป โทรไลน์มาพอดี ก็เล่าไปพร้อมๆกัน
พอกำลังจะเล่าว่าเห็นอะไรที่ไหน
"ตรงต้นไม้หัวโค้งป่าว พี่ก็เคยเจอเหมือนกัน" ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าตรงไหน ณ เวลานั้น ภาพผู้หญิงห้อยขาก็กลับมาอีกที ขนลุกตอนเล่าแทนเลยครับ
สรุปว่า ผมไม่ได้ตาฝาดไปสินะ
---------------------------------------------------------------------------
เล่าเรื่องสยองขวัญ ณ แดนปลาดิบ
ด้วยความที่เห็นว่าช่วงนี้ กระทู้เกี่ยวกับเรื่องราวสยองขวัญกำลังพีค มาแรงมาก ก็เลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ได้พบเจอกันกันบ้าง
ปัจจุบัน กำลังศึกษาต่อที่ประเทศ ญี่ปุ่น ณ แทบโทโฮคุตอนเหนือ เมืองที่อยู่ก็จัดได้ว่าเป็นเมืองเล็กๆ ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ ไม่มีรถไฟใต้ดิน แม่น้ำและภูเขาสวยครับ งามมากๆ
น่ามาเที่ยวมากๆ ตัวผมเอง ถ้ามีคนถามว่า เห็นหรอ ก็บอกไม่ได้แน่นอนหรอกครับ ว่าเห็น มันมีเส้นบางๆระหว่างความคิดเราครับ ว่าใช่มั้ย การจะรู้ว่า ใช่หรือไม่ ก็ไม่มีใครตอบได้จริงๆ (หรือป่าวนะ)
แต่ผมคิดว่า ผมมีเซ้นส์ ซึ่งอาจจะแค่รู้สึกครับ ว่าตรงนี้แปลกๆนะ ไม่ควรอยู่แถวนี้นานๆ หรือครวรีบหนีหลบออกไปจากแถวนี้ดีก่า
มาเริ่มเรื่องแรกกันดีกว่านะครับ
พอดีน้องที่เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน ต้องการที่จะย้ายหอครับ เลยต้องการคนไปช่วยกันย้าย ก็ช่วยกันครับ บางคนก็กลับบ่ายๆ บางคนก็กลับค่ำๆครับ แต่ผมอยู่ช่วยน้องจนดึก จนเวลาล่วงมาถึงเวลา 4 ทุ่มได้ ก็เลยตัดสินใจว่ากลับดีกว่า เนื่องจากช่วงเช้า เราไปยืมรถเข็นของทางมหาลัยมา ก็เลยต้องเอากลับไปคืนที่ด้วย เราสองคนก็เลยเดินเข็นรถมาพร้อมจักรยาน 1 คันของน้องครับ เพราะว่า ผมจิ๊กเอาพัดลมมาด้วยตัวหนึ่ง ก็เลยให้น้องมาสั่งที่หอด้วย ประกอบกับ มีขยะอยู่ในรถด้วย เรื่องการแยกขยะที่ญี่ปุ่นก็มีระเบียบเยอะพอสมควร ก็ต้องทำตามครับ (นอกเรื่องเนอะ)
หอใหม่น้องเค้าจะอยู่เป็นทางด้านหลังของมหาลัยนะครับ เราก็เดินกันมาจนถึงประตูทางเข้าด้านหลัง ซึ่งรถเข็นเนี่ยมันใหญ่กว่าประตู!!! ยิ่งเหนื่อยๆด้วย ขี้เกียจนะเนี่ย ก็นั่งทั้งดัน ทั้งผลักประตู ไม่ขยับใดๆครับ หันไปปุ๊ป อ้าว มีแม่กุญแจล๊อคอยู่ ระหว่างที่เรากำลังคิดกันว่าเอาไงดี ยามก็เดินมาพอดีครับ คงได้ยินเสียงประตูมันกระทบไปมาเลยเดินมาดูว่ามีอะไร ไอ้เราก็ดีใจ เย้ มีคนมาเปิดประตูให้
แต่ แต่ แต่ ยามบอกว่า ให้เดินอ้อมไปอีกทาง ไปใช้อีกประตู และชี้ทางไปครับ
ก็เป็นถนนปกตินี่แหละครับ ทางฝั่งซ้ายมือเนี่ย จะเป็นรั้วมหาลัยซึ่งไม่ได้สูงมาก ประมาณ 1.5 เมตร ไม่มีลวดหนาม เศษแก้วอะไรเหมือนไทย ฝั่งขวาก็เป็นบ้านคนครับ แต่ช่วงเวลานั้น มันมืดมากครับ ไฟทางมีเป็นระยะๆ แต่ไม่ได้สว่างมาก ฝั่งบ้านคนก็ปิดไฟมืดก็หมด แสงที่ช่วยให้เห็นทางน่าจะมาจากแสงจันทร์มากกว่า (โรแมนติกสุดๆอ่ะ)
ก็เดินเรื่อยๆครับ ไม่ได้คิดอะไร ผมเข็นรถ น้องเข็นจักรยาน พอมาถึงจุดหัวโค้ง ซึ่งเราต้องเลี้ยวไปทางซ้ายครับ น้องมันก็หยุดจนเราเข็นรถเกือบจะชนมันให้
"พี่ๆ แป๊ปนึง ผูกเชือกรองเท้าก่อน" เราก็จอดรถเข็นและไปจับจักรยานให้มันครับ
ขณะที่น้องก้มลงไปผูก ผมก็หันไปด้านข้างเห็นต้นไม้ค่อนข้างใหญ่มากครับ สายตาก็ไล่จากโคนต้น ไปบนยอดครับ แต่สายตาไปสะดุดวัตถุหนึ่งบนต้นไม้ ในใจก็คิดว่า อืม ...สินะ
สิ่งที่สายตาผมสะดุดคือ ขาและชายกระโปรงสีขาว และเมื่อตาปรับความชัดได้พอดี ภาพทั้งหมดที่เห็นคือ ผู้หญิงนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้
นิ่งครับ ไม่เกินวิ ก็สะดุ้งครับ
"พี่ๆ เสดแล้ว ไปกันเถอะ" สะดุ้งเสียงน้องมันนี่แหละ ไม่ได้สะดุ้งเพราะเสียง หันแว่บไปอีกที หายไปแล้วครับ
สุดท้าย ก็กลับถึงหอ นอนครับ ไม่สนใจอะไร ไม่ได้เล่าให้ครายฟัง เพราะก็ยังคิดว่า ตาฝาดไปเอง
ผ่านมาได้สองสามอาทิตย์ครับ ผมก็มาเล่าให้น้องฟัง ซึ่งตอนนั้น พี่ที่เค้าเพิ่งจบไป โทรไลน์มาพอดี ก็เล่าไปพร้อมๆกัน
พอกำลังจะเล่าว่าเห็นอะไรที่ไหน
"ตรงต้นไม้หัวโค้งป่าว พี่ก็เคยเจอเหมือนกัน" ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าตรงไหน ณ เวลานั้น ภาพผู้หญิงห้อยขาก็กลับมาอีกที ขนลุกตอนเล่าแทนเลยครับ
สรุปว่า ผมไม่ได้ตาฝาดไปสินะ
---------------------------------------------------------------------------