สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งเกี่ยวกับความรักของเรา (อ่ออเรายืม user ของพี่ชายมานะคะ) อาจจะฟังดูธรรมดาสำหรับใครหลายคน แต่เราอยากมาแชร์เรื่องราวความรักแย่ๆที่เกิดขึ้นกับตัวเราให้ฟังค่ะ หรือเรียกว่ามาระบายก็ได้นะคะ อาจจะยาวนะคะ ขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงนะคะที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง
เราได้รู้จักกับผช.คนหนึ่งเป็นรุ่นพี่ค่ะ อายุ 21 ส่วนเราอายุ 19 ค่ะ เราเรียนอยู่มหาลัยค่ะ ส่วนพี่เขาก็เรียนอยู่อีกมหาลัยนึงค่ะ พี่เขาเป็นคนขยันค่ะ เท่าที่คุยกันมา พี่เขาทำงานส่งตัวเองเรียนไปด้วยค่ะ และด้วยความที่โลกอินเตอร์เน็คทำให้คนเรารู้จักกันง่ายขึ้นค่ะ เราเลยคบกันทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักกันมานานค่ะ (คุยกันแปบเดียวก็ขอเป็นแฟนกันเลย) ช่วงแรกทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นค่ะ ความรักเป็นไปอย่างสวยงามเหมือนที่คิดเลยว่าต้องเป็นอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ เราก็ดีใจค่ะที่เราเจอคนดีๆกับเขามั่งเหมือนกันแหะ อีกเรื่องคือเรื่องฐานะค่ะ พี่เขาจะพูดตลอดว่ากลัวเขาดูแลเราไม่ดีพอค่ะ เขากลัวคนมองไม่ดีที่ผญ.จะมีฐานะที่ดีกว่าผช. ซึ่งเราไม่ได้มายด์อะไรกับเรื่องนั้นค่ะ เพราะเรารักเขาค่ะ ซึ่งยิ่งพี่เขาพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้เรามั่นใจค่ะว่าพี่เขารักเราจริง เราก็เลยให้เขาไปทมดใจค่ะ เรื่องราวมันดีซะจนเราหลงกับความรักตรงหน้า จนวันนึงเราเผลอตัวและปล่อยใจมีอะไรกับพี่เขา ค่ะนั่นเป็นครั้งแรกของเราค่ะ ยอมรับว่าเคยมีแฟนก่อนหน้าที่จะมาเจอพี่เขาค่ะ แต่เราไม่เคยมีอะไรกันเลยค่ะ คนนี้คือคนแรกของเราค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกสับสนไปหมด กลัวนั่นนู้นนี่ซะจนอยากจะเลิกค่ะ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ.. เวลาผ่านไปเข้าเดือนที่ 2 3 ความรักเริ่มสะดุดค่ะ หลังจากรู้จักกันมากขึ้น ก็มีบางอย่างในตัวพี่เขาที่เราไม่ชอบและที่พี่เขาไม่ชอบเราเหมือนกัน เราพยายามจูนกันอยู่ช่วงนึงค่ะ จนคิดว่าคบต่อไม่ไหวแล้วขอพักค่ะ
เราเลิกกันไปช่วงนึงค่ะ ใช่ค่ะแค่ช่วงนึง หลังจากบอกเลิกกันเราไม่ได้บล็อค line หรือเบอร์อะไรค่ะ ผ่านไป 3 วัน 7 วัน มันเหมือนเราคิดถึงกัน ตัดกันไม่ได้ค่ะ ก็เลยกลับมาคุยกันเหมือนเดิมและพยายามแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ เรารักๆเลิกๆกันอยู่แบบนี้หลายรอบค่ะ จนครั้งสุดท้ายเราบอกพี่เขาแล้วว่าถ้ามันไม่ไหวก็พอ
และเดือนที่ 5 ก็มาถึงค่ะ เดือนที่เราทรมานมากเหลือเกิน เหนื่อยกับการรักใครสักคนที่เหมือนเราไปบังคับให้เขามารักเรา เราไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไง คือ พี่เขาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนละคนเลยค่ะ จากที่เคยคุยไลน์กันตลอดทั้งวัน วันนึงแค่เราทักไปถามว่าทำอะไรอยู่ แค่นี้ก็ทะเลาะกันแล้วค่ะ เหมือนพี่เขาเบื่อและถามเราว่าถ้าโดนถามแบบนี้ทุกวันจะไม่เบื่อหรอ คือเราจะเรียกว่าไงดี ก็เงิบอ่ะค่ะ!! คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยากรู้เรื่องราวในชีวิตของแต่ละคนมาแชร์กันไม่ใช่หรอคะ? หรือเราคิดผิดมาโดยตลอดเนี่ยย และไม่ว่าเราจะชวนคุยอะไร เหมือนเราจะเป็นฝ่ายที่ผิดตลอดค่ะ เราถามคำ เขาตอบคำ ไม่ก็ถ้าเราไม่ถามวันนั้นเราก็คงไม่ได้คุยกันค่ะ และช่วงนั้นมือถือของพี่เขาพังค่ะ ยังไม่ได้ซื้อเครื่องใหม่เลยไม่มีมือถือใช้ ตอนนั้นเรามีมือถือ 2 เครื่องค่ะ เห็นว่าอีกเครื่องไม่ค่อยได้ใช้เลยให้พี่เขายืมไปใช้ชั่วคราวก่อนค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเหนื่อยมากๆค่ะ ตื่นเช้าขึ้นมาก็เห็นแชทเด้งแจ้งเตือนแต่เรื่องที่ชวนทะเลาะกันตลอดค่ะ เราอดทนมากค่ะ พอเราโกรธพี่เขาก็จะมาพูดจากวนๆใส่ให้เราอารมณ์ดีค่ะ แล้วเราก็โกรธไม่ลงค่ะ ก็หายงอลเองตลอดค่ะ จนวันนึงมันทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเลยตัดสินใจเลิกค่ะ เพราะรู้ว่าคบกันต่อไปก็ไปไม่รอดค่ะ วันแรกที่เลิกกันบอกความรู้สึกไม่ถูกค่ะ มันชาๆไม่มีน้ำตาซักหยด (หรือเจ็บจนชินแล้วมั้งคะ) ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยค่ะ มีแต่โทษตัวเองที่หลวมตัวไปให้ผู้ชายแบบนี้ และวันนรกก็มาถึงค่ะ!!! คือ พอเลิกกันคืนนั้นพี่เขาก็ขับรถเอามือถือมาคืนเราทันทีเลยค่ะ และพอเราเอามือถือคืนมาสิ่งที่เห็นคือการแจ้งเตือน instagram ของพี่เขาที่ล็อกอินค้างไว้ค่ะ comment จากผญ.คนหนึ่งที่เราไม่เคยรู้จักกัน แต่เธอเม้นคุยกับพี่เขาจนเราช๊อคกับข้อความที่เห็นค่ะ คือเขาสองคนเป็นแฟนกันค่ะ!!! เราตกใจและเสียใจมากๆ ตอนนั้นแทบทรุดลงไปที่พื้นเหมือนตัวเองเป็นนางเอกmv เลยค่ะ มันยิ่งกว่านั้นอีก เราไม่รู้ว่าเขาสองคนไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่เรื่องดีกับเราแน่ๆ เพราะเราเพิ่งจะบอกเลิกกับแฟนเราไปเอง จะมาเพิ่งคบกันวันนี้เลยเป็นไปไม่ได้ค่ะ ง่ายๆคือเราโง่ค่ะ โง่ที่เจอผช.แบบนี้สวมเขาค่ะ โง่ที่มัวแต่หลงจนไม่มีสติค่ะ เรามัวแต่โทษตัวเองและจะไม่ให้อภัยตัวเองกับเรื่องความรักอีกแล้วค่ะ เราเข็ดมาก บอกตามตรงเราไม่เคยรู้สึกแย่อะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นเราจับโทรศัพท์อยู่เหมือนคนบ้าเลยค่ะ ที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนอนกำมือถือและโทษตัวเองกับสิ่งที่เกิดค่ะ บอกตามตรงว่าถึงเป็นเวลาเพียงสั้นๆ แต่มันก็เล่นงานเราได้เจ็บราวกับเป็นปีๆค่ะ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่กับเราเลยค่ะ เราอยู่คนเดียว มีเพียงเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆในไลน์ที่เราไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะพิมพ์ตอบซักเท่าไหร่ และเราก็ยอมรับค่ะว่าเราผ่านเรื่องแย่ๆมาได้เพราะเพื่อนค่ะ มีเพียงเพื่อนและพ่อแม่เท่านั้นที่รักและเป็นห่วงเราจริงค่ะ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่างค่ะ เราจึงอยากเอามาแชร์ให้ผญ.ด้วยกัน ถ้าจะรักใครหรือยอมให้ใครซักคน ก็ควรจะศึกษากันให้ดีค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นผญ.โง่ๆคนนึงเหมือนเราค่ะ ส่วนจากนี้เราคงเข็ดกับความรักไปอีกนานเลยค่ะ ผช.คนนั้นทำให้เรากลัวความรักไปเลยค่ะ รักตัวเองดีที่สึดค่ะ
อาจจะยาวไปหน่อย ขอบคุณพื้นที่ที่ให้เราได้ระบายนะคะ แล้วมันจะผ่านไปด้วยดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอความรักแย่ๆค่ะ แต่อย่าแย่แบบเรานะคะ55555
ประสบการณ์ความรักแย่ๆครั้งหนึ่งในชีวิตของผู้หญิง
เราได้รู้จักกับผช.คนหนึ่งเป็นรุ่นพี่ค่ะ อายุ 21 ส่วนเราอายุ 19 ค่ะ เราเรียนอยู่มหาลัยค่ะ ส่วนพี่เขาก็เรียนอยู่อีกมหาลัยนึงค่ะ พี่เขาเป็นคนขยันค่ะ เท่าที่คุยกันมา พี่เขาทำงานส่งตัวเองเรียนไปด้วยค่ะ และด้วยความที่โลกอินเตอร์เน็คทำให้คนเรารู้จักกันง่ายขึ้นค่ะ เราเลยคบกันทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักกันมานานค่ะ (คุยกันแปบเดียวก็ขอเป็นแฟนกันเลย) ช่วงแรกทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นค่ะ ความรักเป็นไปอย่างสวยงามเหมือนที่คิดเลยว่าต้องเป็นอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ เราก็ดีใจค่ะที่เราเจอคนดีๆกับเขามั่งเหมือนกันแหะ อีกเรื่องคือเรื่องฐานะค่ะ พี่เขาจะพูดตลอดว่ากลัวเขาดูแลเราไม่ดีพอค่ะ เขากลัวคนมองไม่ดีที่ผญ.จะมีฐานะที่ดีกว่าผช. ซึ่งเราไม่ได้มายด์อะไรกับเรื่องนั้นค่ะ เพราะเรารักเขาค่ะ ซึ่งยิ่งพี่เขาพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้เรามั่นใจค่ะว่าพี่เขารักเราจริง เราก็เลยให้เขาไปทมดใจค่ะ เรื่องราวมันดีซะจนเราหลงกับความรักตรงหน้า จนวันนึงเราเผลอตัวและปล่อยใจมีอะไรกับพี่เขา ค่ะนั่นเป็นครั้งแรกของเราค่ะ ยอมรับว่าเคยมีแฟนก่อนหน้าที่จะมาเจอพี่เขาค่ะ แต่เราไม่เคยมีอะไรกันเลยค่ะ คนนี้คือคนแรกของเราค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกสับสนไปหมด กลัวนั่นนู้นนี่ซะจนอยากจะเลิกค่ะ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ.. เวลาผ่านไปเข้าเดือนที่ 2 3 ความรักเริ่มสะดุดค่ะ หลังจากรู้จักกันมากขึ้น ก็มีบางอย่างในตัวพี่เขาที่เราไม่ชอบและที่พี่เขาไม่ชอบเราเหมือนกัน เราพยายามจูนกันอยู่ช่วงนึงค่ะ จนคิดว่าคบต่อไม่ไหวแล้วขอพักค่ะ
เราเลิกกันไปช่วงนึงค่ะ ใช่ค่ะแค่ช่วงนึง หลังจากบอกเลิกกันเราไม่ได้บล็อค line หรือเบอร์อะไรค่ะ ผ่านไป 3 วัน 7 วัน มันเหมือนเราคิดถึงกัน ตัดกันไม่ได้ค่ะ ก็เลยกลับมาคุยกันเหมือนเดิมและพยายามแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ เรารักๆเลิกๆกันอยู่แบบนี้หลายรอบค่ะ จนครั้งสุดท้ายเราบอกพี่เขาแล้วว่าถ้ามันไม่ไหวก็พอ
และเดือนที่ 5 ก็มาถึงค่ะ เดือนที่เราทรมานมากเหลือเกิน เหนื่อยกับการรักใครสักคนที่เหมือนเราไปบังคับให้เขามารักเรา เราไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไง คือ พี่เขาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนละคนเลยค่ะ จากที่เคยคุยไลน์กันตลอดทั้งวัน วันนึงแค่เราทักไปถามว่าทำอะไรอยู่ แค่นี้ก็ทะเลาะกันแล้วค่ะ เหมือนพี่เขาเบื่อและถามเราว่าถ้าโดนถามแบบนี้ทุกวันจะไม่เบื่อหรอ คือเราจะเรียกว่าไงดี ก็เงิบอ่ะค่ะ!! คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยากรู้เรื่องราวในชีวิตของแต่ละคนมาแชร์กันไม่ใช่หรอคะ? หรือเราคิดผิดมาโดยตลอดเนี่ยย และไม่ว่าเราจะชวนคุยอะไร เหมือนเราจะเป็นฝ่ายที่ผิดตลอดค่ะ เราถามคำ เขาตอบคำ ไม่ก็ถ้าเราไม่ถามวันนั้นเราก็คงไม่ได้คุยกันค่ะ และช่วงนั้นมือถือของพี่เขาพังค่ะ ยังไม่ได้ซื้อเครื่องใหม่เลยไม่มีมือถือใช้ ตอนนั้นเรามีมือถือ 2 เครื่องค่ะ เห็นว่าอีกเครื่องไม่ค่อยได้ใช้เลยให้พี่เขายืมไปใช้ชั่วคราวก่อนค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเหนื่อยมากๆค่ะ ตื่นเช้าขึ้นมาก็เห็นแชทเด้งแจ้งเตือนแต่เรื่องที่ชวนทะเลาะกันตลอดค่ะ เราอดทนมากค่ะ พอเราโกรธพี่เขาก็จะมาพูดจากวนๆใส่ให้เราอารมณ์ดีค่ะ แล้วเราก็โกรธไม่ลงค่ะ ก็หายงอลเองตลอดค่ะ จนวันนึงมันทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเลยตัดสินใจเลิกค่ะ เพราะรู้ว่าคบกันต่อไปก็ไปไม่รอดค่ะ วันแรกที่เลิกกันบอกความรู้สึกไม่ถูกค่ะ มันชาๆไม่มีน้ำตาซักหยด (หรือเจ็บจนชินแล้วมั้งคะ) ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยค่ะ มีแต่โทษตัวเองที่หลวมตัวไปให้ผู้ชายแบบนี้ และวันนรกก็มาถึงค่ะ!!! คือ พอเลิกกันคืนนั้นพี่เขาก็ขับรถเอามือถือมาคืนเราทันทีเลยค่ะ และพอเราเอามือถือคืนมาสิ่งที่เห็นคือการแจ้งเตือน instagram ของพี่เขาที่ล็อกอินค้างไว้ค่ะ comment จากผญ.คนหนึ่งที่เราไม่เคยรู้จักกัน แต่เธอเม้นคุยกับพี่เขาจนเราช๊อคกับข้อความที่เห็นค่ะ คือเขาสองคนเป็นแฟนกันค่ะ!!! เราตกใจและเสียใจมากๆ ตอนนั้นแทบทรุดลงไปที่พื้นเหมือนตัวเองเป็นนางเอกmv เลยค่ะ มันยิ่งกว่านั้นอีก เราไม่รู้ว่าเขาสองคนไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่เรื่องดีกับเราแน่ๆ เพราะเราเพิ่งจะบอกเลิกกับแฟนเราไปเอง จะมาเพิ่งคบกันวันนี้เลยเป็นไปไม่ได้ค่ะ ง่ายๆคือเราโง่ค่ะ โง่ที่เจอผช.แบบนี้สวมเขาค่ะ โง่ที่มัวแต่หลงจนไม่มีสติค่ะ เรามัวแต่โทษตัวเองและจะไม่ให้อภัยตัวเองกับเรื่องความรักอีกแล้วค่ะ เราเข็ดมาก บอกตามตรงเราไม่เคยรู้สึกแย่อะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นเราจับโทรศัพท์อยู่เหมือนคนบ้าเลยค่ะ ที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนอนกำมือถือและโทษตัวเองกับสิ่งที่เกิดค่ะ บอกตามตรงว่าถึงเป็นเวลาเพียงสั้นๆ แต่มันก็เล่นงานเราได้เจ็บราวกับเป็นปีๆค่ะ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่กับเราเลยค่ะ เราอยู่คนเดียว มีเพียงเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆในไลน์ที่เราไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะพิมพ์ตอบซักเท่าไหร่ และเราก็ยอมรับค่ะว่าเราผ่านเรื่องแย่ๆมาได้เพราะเพื่อนค่ะ มีเพียงเพื่อนและพ่อแม่เท่านั้นที่รักและเป็นห่วงเราจริงค่ะ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่างค่ะ เราจึงอยากเอามาแชร์ให้ผญ.ด้วยกัน ถ้าจะรักใครหรือยอมให้ใครซักคน ก็ควรจะศึกษากันให้ดีค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นผญ.โง่ๆคนนึงเหมือนเราค่ะ ส่วนจากนี้เราคงเข็ดกับความรักไปอีกนานเลยค่ะ ผช.คนนั้นทำให้เรากลัวความรักไปเลยค่ะ รักตัวเองดีที่สึดค่ะ
อาจจะยาวไปหน่อย ขอบคุณพื้นที่ที่ให้เราได้ระบายนะคะ แล้วมันจะผ่านไปด้วยดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอความรักแย่ๆค่ะ แต่อย่าแย่แบบเรานะคะ55555