ฉันมีชีวิตอยู่ไปทำไม ทุกข์ขนาดนี้ เป็นภาระคนอื่นขนาดนี้
งานก็ไม่มีทำ ไม่มีใครต้องการ รู้ว่าทำผิดไปแต่มันกลับไปแก้ไม่ได้
ไม่เข้าใจเหมือนกัน ขอเล่าอะไรหน่อยเพื่อเป็นการระบาย
เราไปทำงานที่ โรงงานแห่งหนึ่งเจ้านายดีมาก
เราทำงานกับเค้าไป5เดือนกว่า มี่อยู่วันหนึ่งเรากลับบ้านมานอน เพราะว่าเรานอนดึกเพราะดูการ์ตูนถึงตี2 พี่เราก็ใช้อารมย์ปลุกให้เราตื่นด้วยความโมโห
จนเราตื่นขึ้นมาแล้วก็มาว่าเรา ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่รับผิดชอบงาน เพราะตอนเย็นเรากลัมาเราต้องมาอุ่นกับข้าว หาข้าวให้พ่อกิน
แล้ววันนั้นเรานอนนหลับพี่เราก็ด่าเราว่าเอาแต่นอน ทั้งๆที่พี่เราก็สามารถอุ่นกับข้าวกินเองได้แต่ไม่ทำ บอกว่ามันเป็นหน้าที่ของเราที่เราต้องทำ
หลังจากนั้น เราป่วยเป้นโรคเครียด ส่งโรงบาลฉุกเฉินเพราะเราไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ชั่วขณะ พ่เราก็เลยไปซื้อกระรอกให้เราเลี้ยง
ได้2เดือน หลังจากนั้นโรงงานก็ปิดกิจการเราก็ออกจากงาน มาตั้งตั้งแต่ 5เม ย จนตอนนี้เราก็ยังหางานไม่ได้
เรายืมเงินพี่เรามา10000 เพื่อจะมาหางาน แต่ก็ยังไม่ได้พี่เราก็เลยพยายามกดดันเราทุกอย่างจนวันนี้เราไปเทสงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง
แล้วเราเทสไม่ผ่านเราก็เลยกลับบ้านมานอน สิ่งที่เราได้ยินจากพี่เราตอนที่เรากึ่งหลับกึ่งตื่นอยุ่นั้ยก็คือ พี่เราบอกว่าเราอ่อนแอ ไม่สู้ชีวิต
เอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัวเอง แล้วบอกว่า เอะอะอะไรก็เอาแต่ร้องไห้ เราอยากบอกพี่เราว่า เราสมัครงานไปหลายที่มันทำให้เราหมดอาลัยตายอยาก
เพราะสิ่งที่เราเจอมันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกจนนับไม่ถ้วน เราบอกว่าเราจะไม่อยู่เป็นภาระหรอกนะเราเลยบอกว่าเราะไปบวชชีตลอดชีวิต
แต่สิ่งที่เราได้ยินต่อจากพี่คือ ไปขอเขากินหรอบวชชีหน่ะ อย่าคิดนะว่าสบาย จะไปบวชีก็ต้องมีเงินไปไม่มีที่ไหนบวชฟรีๆหรอกมีเงินหรอ
ตอนนี้เลยหมดทางเลือกไปชั่วขณะ เราเลยตัดสินใจไว้ว่าพรุ่งนี้ถ้าเราหางานทำไม่ได้เราก็เลือกที่จะตายไปดีกว่าอยู่เป็นภาระของคนอื่น
เราไปบวชชีเพื่อหนีปัญหาทางโลก แต่เราบวชชีอาจจะทำให้ชีวิเรามีความสุขบ้างก็ได้ เราบอกพ่อเราไปว่า พร่งนี้เราหงานไม่ได้เราจะไม่อยุ่แล้วนะ
พ่อเราเลยบอกว่าอย่าทำแบบนี้ ในทีนี้หมายถึงฆ่าตัวตาย ปล. พ่อเราอายุ76 ถึงไม่มีเราท่านก็อยู่ได้ แต่เราอยากบอกว่าเราหมดรงจะสู้แล้ว เพราะมันไม่มีใครอยู่เคียงข้างเรามีแต่คนคอยซ้ำเติมเรา เราได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้คงมีคนรับเราเข้าทำงานสักที่ ทุกคนอาจจะมองว่าเรากำลังหนีปัญหาแต่ก็จริงแหละตอนี้เรารุ้สึกเหมือน พานุปัญหาโหมกระหน่ำมาที่เรา ที่เราทำงานและยังประคองชีวิตมาถึงทุกวันนี้เพราะเรามีความสุขของเราแค่อย่างเดียวคือ ดูการ์ตูน
นั่นคือความสุขสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ในชีวิต พรุ่งนี้ถ้ามีลมหายใจอยู่จะมาเขียนต่อ ขอบคุณที่อ่าน แท็กห้องผิดต้องขออภัย
เกิดมาทำไม
งานก็ไม่มีทำ ไม่มีใครต้องการ รู้ว่าทำผิดไปแต่มันกลับไปแก้ไม่ได้
ไม่เข้าใจเหมือนกัน ขอเล่าอะไรหน่อยเพื่อเป็นการระบาย
เราไปทำงานที่ โรงงานแห่งหนึ่งเจ้านายดีมาก
เราทำงานกับเค้าไป5เดือนกว่า มี่อยู่วันหนึ่งเรากลับบ้านมานอน เพราะว่าเรานอนดึกเพราะดูการ์ตูนถึงตี2 พี่เราก็ใช้อารมย์ปลุกให้เราตื่นด้วยความโมโห
จนเราตื่นขึ้นมาแล้วก็มาว่าเรา ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่รับผิดชอบงาน เพราะตอนเย็นเรากลัมาเราต้องมาอุ่นกับข้าว หาข้าวให้พ่อกิน
แล้ววันนั้นเรานอนนหลับพี่เราก็ด่าเราว่าเอาแต่นอน ทั้งๆที่พี่เราก็สามารถอุ่นกับข้าวกินเองได้แต่ไม่ทำ บอกว่ามันเป็นหน้าที่ของเราที่เราต้องทำ
หลังจากนั้น เราป่วยเป้นโรคเครียด ส่งโรงบาลฉุกเฉินเพราะเราไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ชั่วขณะ พ่เราก็เลยไปซื้อกระรอกให้เราเลี้ยง
ได้2เดือน หลังจากนั้นโรงงานก็ปิดกิจการเราก็ออกจากงาน มาตั้งตั้งแต่ 5เม ย จนตอนนี้เราก็ยังหางานไม่ได้
เรายืมเงินพี่เรามา10000 เพื่อจะมาหางาน แต่ก็ยังไม่ได้พี่เราก็เลยพยายามกดดันเราทุกอย่างจนวันนี้เราไปเทสงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง
แล้วเราเทสไม่ผ่านเราก็เลยกลับบ้านมานอน สิ่งที่เราได้ยินจากพี่เราตอนที่เรากึ่งหลับกึ่งตื่นอยุ่นั้ยก็คือ พี่เราบอกว่าเราอ่อนแอ ไม่สู้ชีวิต
เอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัวเอง แล้วบอกว่า เอะอะอะไรก็เอาแต่ร้องไห้ เราอยากบอกพี่เราว่า เราสมัครงานไปหลายที่มันทำให้เราหมดอาลัยตายอยาก
เพราะสิ่งที่เราเจอมันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกจนนับไม่ถ้วน เราบอกว่าเราจะไม่อยู่เป็นภาระหรอกนะเราเลยบอกว่าเราะไปบวชชีตลอดชีวิต
แต่สิ่งที่เราได้ยินต่อจากพี่คือ ไปขอเขากินหรอบวชชีหน่ะ อย่าคิดนะว่าสบาย จะไปบวชีก็ต้องมีเงินไปไม่มีที่ไหนบวชฟรีๆหรอกมีเงินหรอ
ตอนนี้เลยหมดทางเลือกไปชั่วขณะ เราเลยตัดสินใจไว้ว่าพรุ่งนี้ถ้าเราหางานทำไม่ได้เราก็เลือกที่จะตายไปดีกว่าอยู่เป็นภาระของคนอื่น
เราไปบวชชีเพื่อหนีปัญหาทางโลก แต่เราบวชชีอาจจะทำให้ชีวิเรามีความสุขบ้างก็ได้ เราบอกพ่อเราไปว่า พร่งนี้เราหงานไม่ได้เราจะไม่อยุ่แล้วนะ
พ่อเราเลยบอกว่าอย่าทำแบบนี้ ในทีนี้หมายถึงฆ่าตัวตาย ปล. พ่อเราอายุ76 ถึงไม่มีเราท่านก็อยู่ได้ แต่เราอยากบอกว่าเราหมดรงจะสู้แล้ว เพราะมันไม่มีใครอยู่เคียงข้างเรามีแต่คนคอยซ้ำเติมเรา เราได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้คงมีคนรับเราเข้าทำงานสักที่ ทุกคนอาจจะมองว่าเรากำลังหนีปัญหาแต่ก็จริงแหละตอนี้เรารุ้สึกเหมือน พานุปัญหาโหมกระหน่ำมาที่เรา ที่เราทำงานและยังประคองชีวิตมาถึงทุกวันนี้เพราะเรามีความสุขของเราแค่อย่างเดียวคือ ดูการ์ตูน
นั่นคือความสุขสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ในชีวิต พรุ่งนี้ถ้ามีลมหายใจอยู่จะมาเขียนต่อ ขอบคุณที่อ่าน แท็กห้องผิดต้องขออภัย