ถ้าเราเป็นอยู่แบบนี้ จะวิปัสสนาภาวนาได้ผลหรือไม่

ปลงกับทุกสิ่งทุกอย่าง ใครยืมเงินไปไม่ใช่ตอนนี้เราก็เฉยๆแล้ว
เราไม่รู้สึกอยากได้อะไร ไม่ต้องการอะไรที่เกินจากการใช้ชีวิตประจำวัน
อาหารการกิน เรากินอะไรก็ได้ ไม่รู้สึกอยากกินอะไรเป็นพิเศษ
รู้สึกเฉย ๆ ไม่ได้เบื่อหรือยินดีอะไร ไม่รู้สึกโกรธและรู้สึกให้อภัยกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่... เรารู้สึกว่าเหลือความต้องการบางอย่างอยู่
เรายังห่วงหาอาลัยอาวรณ์สามีที่ตายจากไป

ถ้า ถามว่าอยากเจอหรือไม่ จะรังเกียจ (หากเค้ามาแบบเน่าเปื่อย) หรือเปล่า
เราตอบได้ว่าเราอยากเจอเค้ามาก ไม่เคยนึกรังเกียจเลยสักครั้ง
ยังคงรักและเป็นห่วงอยู่เสมอ ตลอดเวลาเฝ้ารอวันที่จะพบเจอเค้าอีก

เราคิดว่าเราจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด เก็บเงินใช้หนี้ให้หมด เป็นเงินที่เราหามาให้น้องแม่แล้วเขาไม่ใช้
แต่เราไม่โกรธเคืองอะไรเลย เราอโหสิกรรมให้กับทุกคนที่ทำกับเรา
ไม่ว่าต่อหน้าหรือรับหลังก็ตาม
ตอนนี้เราพยายามทำหน้าที่ในฐานะลูกให้ดีที่สุด

สามีที่จากไปคือเรารักกันมากไม่เคยทะเลาะกัน เค้าเป็นคนดีมาก
ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ มีเราคนเดียว ไม่ยิงนก ไม่ตกปลา
ชอบไปล้างป่าช้า ขัดกระดูก ชอบช่วยเหลือคนอื่น ไม่ว่าใครไม่นินทา
ใครให้ช่วยอะไรก็ช่วย เป็นที่รักของทุกคน เรามีเค้าเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
มาโดยตลอดเวลา 14 ปี
เค้าเสียเพราะอุบัติเหตุ เข้าไอซียู 5 วัน แล้วเขาก็จากเราไป
เมื่อวันที่ 13 พ.ค.58 เค้าอายุ 29 ปี เท่านั้นเอง
หน้าเค้ามีสีเลือดฝาด ขาวอมชมพู ยิ้มอย่างเห็นได้ชัด
เค้าเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เราต้องการ อยากพบและอยากรู้ว่าเค้าเป็นเช่นไร

เราได้ยินมาว่า การเจริญภาวณา เป็นการสร้างบุญบารมีที่สูงที่สุด
และยิ่งใหญ่ที่สุดในพระพุทธศาสนา
เราควรทำอย่างไรดี เรานั่งสมาธิพิจารณาสังขารก็รู้ว่าไม่เที่ยง
แต่เราไม่รู้สึกรังเกียจร่างกายเค้าแม้แต่น้อย เราไม่ได้หลงในหน้าตารูปร่าง
แต่เรารักเค้าที่จิตใจของเค้า รักมากจนอยากให้เราเป็นคนที่ตายแทน
ในหัวเราเหมือนมีแต่เรื่องของเค้าเต็มไปหมด

ท่านผู้รู้ได้โปรดช่วยชี้นำหนทางด้วยค่ะ