ความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนึงเกือบ20ปี

สวัสดีชาวพันทิพทุกท่านคร้าบ ผมชื่อเค็นนะครับ อายุตอนนี้ก็จะสามสิบแล้วคร้าบ ต่อไปนี้คือเรื่องราวความรักจากผมที่มีต่อผู้หญิงคนนึงครับซึ่งอยากให้ทุกท่านได้อ่านชมเพื่อเป็อุทาหรณ์ครับ แต่ต้องขอบอกเลยว่ามันคือเรื่องจริงทั้งหมด100000000%นะคร้าบ ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่นะครับ

เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผมเพิ่งเกิดไม่กี่ปี ต่อมาพ่อผมเสียชีวิตอุบัติเหตุเลยต้องไปอยู่บ้านแม่ต่างจังหวัดซึงปกติผมกับแม่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ตอนนั้น เวลาอยู่กับแม่เลยอึดอัดบ้าง ตอนที่ย้ายเข้าโรงเรียนใหม่แม่ผมก็ไปส่งผมตามปกติครับแต่ต่อมาไม่กี่เดือนผมก็นั่งรสบัสไปเองครับจนได้เจอกับผู้หญิงคนนึง สมมุตินามว่าเธอชื่อฮายนะครับ เธอน่ารักครับ อวบนิดๆ ใสๆ เป็นคนเฮฮามากแต่เขาก็เป็นคนคิดมากเหมือนกัน ฮายเขาบ้านห่างจากผมไม่กี่กิโลครับ เราเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกัน เธออายุมากกว่าผมปีนึง ตอนนั้นผมอยู่มอหนึ่ง จำได้แม่นมากว่าเธออยู่ห้องเด็กเก่ง ส่วนผมอยู่ห้องเด็กเกเรๆหน่อยน่ะครับ ชีวิตผมค่อนข้างต่างจากเธอ เธอลูกคุณหนูเลยครับ พ่อแม่เธอมีธุรกิจใหญ่ส่วนตัว ที่บ้านมีคนใช้ อยู่พร้อมกันพ่อแม่ลูกและพี่น้องเธอก็ฉลาดเหมือนเธอทุกคน ส่วนผม พ่อแม่เลิกกัน ส่วนแม่ก็มีพ่อใหม่ ทางบ้านก็เปิดร้านอาหารธรรมดาครับ ถึงผมรุ้ว่าผมค่อนข้างแตกต่างจากเธอผมก็ไม่เสียใจนะคับ ผมแอบมองเธอมาตลอดระยะนึงตั้งแต่ย้ายมาครับ
วันแรกที่ผมรู้จักเธอเลยคือมีครั้งนึงวันนั้นโรงเรียนเลิกแล้วแต่คือผมก็เล่นบอลกับเพื่อนตามปกติ ผมกะจะกลับบ้านสักห้าโมงกว่า แต่คราวนี้เพื่อนผมกลับหมดแล้วแล้วผมเห็นเธอนั่งรอแม่อยู่มั้งครับซึ่งปกตอเธอจะกลับบ้านเร็ว ด้วยความที่อยู่ชั้นเดียวกันไรงี้ผมกับเธอก็แค่รู้จักชื่อกันแต่ก็ไม่ได้เคยคุยกัน ผมจำได้เลยว่าผมทำเป็นเตะลูกบอลให้กลิ้งเข้าไปทางเธอ555 เหมือนในหนังเลยครับ คราวนี้เมื่อผมเป็นเก็บบอล ผมแอบเหลือบมองที่หน้าเธอ เท่าที่ผมจำได้คือเธอหน้าแดง แต่รุ้สึกเปนเพาะเธอร้องไห้อยู่มั้งครับ โอกาสนี้ผมเลยเข้าไปถามเลยว่า'เปนอะไรอะฮาย' แล้วเหมือนเธองงครับว่าผมรุ้จักเธอได้ยังไงเธอเลยตอบว่า'รุ้จักเราได้ไง' เอาแล้วสิครับ ผมเลยต้องแถๆไปว่าเคยได้ยินชื่อบ่อยๆ เธอก็บอกผมว่า เธอเพิ่งเรียนพิเศษเสด แต่เทอร้องไห้เรื่องที่บ้านมั้งครับผมเลยไม่อยากจะถามต่อมากเท่าไรแต่ผมก็บอกเขาว่า อย่าคิดมากไรงี้ตามมารยาท จนเยนนั้นก็เริ่มคุยกันตามประสาคนเพิ่งรุ้จัก วันนั้นผมจำได้เลยว่าผมเพิ่งตัดผมมาใหม่ๆ หัวเกรียนมาก ตัวดำด้วยเพราะผมตากแดดประจำ อีกทั้งเพิ้งเตะบอล เหงื่อนี่อาบเลยครับ วันนั้นค่อนข้างอายครับแต่ก้รุ้สึกดีที่ได้คุนกับเทอ จากนั้นเมื่อผมรุ้ว่าเทออยุ่เรียนพิเศษต่อวันไหนผมก็จะอยุ่เตะบอลถึงตอนเยนแบบนั้นเปนประจำครับ ส่วนช่วงเช้ามีบ้างที่นั่งมกล้ๆเทอไปโรงเรียน
พอขึ้นมอสองหรือมอสามนี่แหละครับ วันนั้นวันวาเลนไทน์ ผมไม่ได้ซื้อกุหลาบหรืออะไรเลยแต่เป็นสมุดโน๊ตไรงี้อะคับเพระผมเห็นว่าเธอคงได้ใช้ ถ้าซื้อกุหลาบ พอมันเหี่ยวเฉามันก็ไม่สวยแล้ว ก่อนวันนั้นหนึ่งคืนผมนอนไม่หลับเพราะผมไม่เคยทำอะไรอย่างนี้กับใครมาก่อน เธอคือรักแรกของผมเลย แล้วผมค่อนข้างเปนครขี้อายด้วย แต่ด้วยความที่ชอบเทอมากก็อยากลองดูแต่ผมยังไม่กล้าขอเธอเปนแฟนครับเพราะเราคุยกันไม่บ่อยเลย วันต่อมาผมเลยรวบรวมความกล้าจากนั้นผมก็เอาไปให้เธอแล้วบอกว่ามีคนส่งมาให้ แล้วเทอก็รับๆคับ ในใจผมนี่มีความสุขมากๆๆๆ แต่ก้เสียใจนิดๆครับที่ไม่ได้บอกชอบเทอ

ต่อมาประมานปลายมอสามได้เหมือนเธอมีแฟนครับ เผือกอยุ่ห้องเดียวกันอีก ในใจผมตอนนั้นคือkuโคตรเจ็บเลยครับ ขอสมมุติว่ามันชื่อทอปนะครับ แฟนเธอนี่ขัดแย้งกับผมมากครับ เปนลูกคุณหมอ  มีฐานะเลยครับ และหน้าตาดีกว่าผมราวกับฝ่ากับเหวเลย ผมคิดในใจแบบว่าอยากต่อยหน้าไอทอปมันให้หมดหล่อเลย ผมเสียใจมากตอนนั้นครับแต่มันทำอะไรไม่ได้ ช่วงนั้นผมเลยคุยกับเทอน้อยลงจากที่ไม่ค่อยคุยอยู่แล้ว ผมเปนคนค่อนข้างขี้อายครับปรือป๊อดเลยก็ว่าได้ เฮิร์ทมากๆครับช่วงนั้น พอพักเที่ยงก็เหนเทอทานข้าวกับไอทอปมัน หลังเลิกเรียนก้คุยกันเพราะเผือกเรียนพิเศษด้วยกัน
ยอมรับเลยครับว่ามันเปนอะไรที่โคตรจะเฟล ช่วงนั้นแม่ผมก็บอกผมด้วยว่าจะย้ายโรงเรียนไปกทมมั้ยปีหน้า เตรียมตัวได้แล้ว แต่ผมได้ข่าวมาว่าเธอ จะอยู่ต่อะครับผมเลยบอกแม่ว่าไม่เปนไร ชอบโรงเรียนนี้จะได้อยุ่ช่วยแม่ทำงานเสาอาทิตด้วย แม่ผมก็ตามใจครับ เพราะจริงๆเราก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไร เพราะแม่แต่งงานใหม่แล้วก็มีลูกอีกคนด้วยแต่เขาอยู่ รรประจำอีกที่ แม่เขาไม่ค่อยสนใจผมครับ ทุกวันนั้นในใจผมก็มีแต่ฮายครับ
ฮายกับไอ้ทอปมันคบกันได้ไม่นานก็เลิกครับเพราะตอนนั้นขึ้นมอสี่แล้วด้วย รู้สึกเหมือนว่าทอปมันไปเรียนที่อื่นแล้วมีแฟนใหม่

พอได้โอกาสแล้วผมก็เริ่มกลับไปคุยกับนางใหม่ เหมือนนางจะรักทอปมากครับ ทุกครั้งที่ผมพูกถึงไอทอป หน้าฮายเขาเสียเลย ผมเลยพยายามบอกว่า ช่างมันเถอะไรงี้ เพื่อนผมก้โดนแฟนบอกเลิกยังมีเลย ปลอบๆไปตามประสาอะครับ แต่คือผมพูดน้อยมากครับ

เมื่อมาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ ขึ้นมอสี่ฮายกับผมก้ยังอยุ่ที่เดิมแต่คือนางบอกว่าจะเรียนต่างประเทศมอห้ายันจบมหาลัยเลย
เอาไงละครับ เงิบแดรกเลย ผมเครียดมากตอนนั้นเพราะผมกับนางก้คุยกันเหมือนเพื่อนไปแล้ว แล้วผมก็ตั้งใจจะขอเปนแฟนวาเลนไทน์ปีหน้าด้วย แต่ฟ้าไม่เปนใจให้ผมเลยครับ อุปสรรคมาตลอด ผมเฟลอีกแล้วครับ รอให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆอืดๆประกอบเปนคนป๊อดอีก ผมเกลียดชีวิตมากครับช่วงนั้น เพื่อนผมก็มีแฟนกันหมดแล้ว ติดแฟนกัน ส่วนผมก็ยังชอบคนๆเดิม

ทำอะไรไม่ได้ครับ มอห้าเทอย้ายไปต่างประเทศแล้ว ผมจำได้เลยว่า ไม่ได้คุยกับเทอเลยตั้งแต่เทอย้ายไป แต่ผมก็แอบสืบจนรุ้ที่อยุ่ครับ เทออยู่หอโรงเรียนหญิง นั้นเลยทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ ผมส่งจดหมายไปให้เทอครับตอนนั้น เฟสบุ๊คยังไม่มี5555 แต่ผมปริ้นแล้วส่งไปครับเพราะอยากปิดบังลายมือ คือเธอเคยสอนผมทำการบ้านแล้วเทอก็บอกลายมือผมทุเรดมาก ในจดหมายผมส่งรูปสถานที่ท่องเที่ยวไทยไปครับเธอจะได้หายคิดถึง เพื่อนผมก็บอกว่าให้ส่งเปนสร้อย หรืออะไรที่เปนตัวแทนความรักสิ แต่ด้วยความที่ผมเหนว่าผมกับเทอไม่ใช่แฟนกัน อีกอย่างเทอก้ไม่เคยรุ้ว่าผมรุ้สึกยังไงกับเทอ ผมเลยอยากให้อะไรที่ไม่จำเปนต้องสวยงามแต่ขอให้เทอเก็บไว้ได้ใช้ก้พอแล้วคับ ผมจำได้ว่าผมใช้ที่อยู่ของบ้านเพื่อนมันครับเทอเลยไม่รุ้ว่าใครส่งมาให้ (ผมดูหล่อมากใช่มั้ย5555) เข้าเรื่องต่อครับ ต่อมาอยู่ดีๆก็มีจดหมายตอบกลับ ซึ่งเปนลายมือเทอเองครับ ผมจำได้แม่นเลย น้ำหนักแบบนี้ ตัวอักษรขนาดนี้ เทอเขียนมาประมานว่า ชอบคุณสำหรับรูป เทอแปะไว้ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ผมดีใจมากครับแต่ผมก้ไม่ได้ส่งอะไรไปอีกเนื่องจากช่วงนั้นผมยุ่งมาก แม่ขยายร้าน ลูกค้าเยอะขึ้น พอกลับถึงบ้านเลยต้องช่วยงานเลย ไม่มีเวลาให้ตัวเองคับ

เดี๋ยวออกไปข้างนอกก่อนนะครับแล้วจะมาเขียนต่อครับบ