สวัสดีค่ะ ตอนนี้ฉันท้องอยู่ค่ะ อีกประมาณ 1อาทิตย์ก็จะคลอดแล้ว แต่รู้สึกเครียดมากๆกับครอบครัวของตนเอง นั้นก็คือ แม่ของฉันเองค่ะ คือเดิมทีแม่ของฉันพักอยู่ต่างจังหวัดคนเดียวค่ะ ส่วนฉันขึ้นมา ทำงานที่ กทม.ได้ประมาณ 4ปีแล้ว ตลอดเวลาที่ทำงานก็ส่งเงินให้แม่ใช้จ่ายตลอดค่ะ
พอใช้บ้าง ไม่พอใช้บางก็อดทนมาตลอดค่ะ ทำงานทั้งกลางวันและดลางคืนด้วยค่ะ เพราะจำเป็น และพอได้มาทำงานกลางคืนนี้แหละค่ะ ทำให้ฉันได้เจอกันแฟนปัจจุบัน คบกันมาเรื่อยๆ แต่แม่ไม่รู้ค่ะว่าทำงานกลางคืนด้วยและกำลังคบกันกับแฟนคนนี้ จนวันนึงฉันรู้ว่าท้อง ตัวฉันเองเครียดมากค่ะ เพราะยังไม่ต้องการท้องในตอนนี้ และฉันก็ไม่รู้ว่าพลาดได้ยังไง ฉันเสียใจมาก ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง พอได้บอกท่านว่าตนท้อง ท่านก็เสียใจและผิดหวังในตัวฉันมาก แต่ฝ่ายแฟนทั้งที่รุ้ว่า ไม่พร้อมกันทั้งคู่ แต่เขาก็ยินดีที่จะมีลูกน้อย ยืนยันไม่ให้เอาเด็กออก แต่ฝ่ายแม่ฉันจะให้ฉันเอาออกให้ได้ ตอนนั้นลูกได้สองเดือนแล้ว แต่ฉันทำไม่ได้ที่จะเอาออก จากวันนั้นฉันกับแม่ก็ทะเลาะกันมาตลอด ไม่ค่อยโทคุยกันเหมือนก่อน จะโทรก็ต่อเมื่อจะส่งเงินไปให้ เรารู้ว่าแม่ทำใจไม่ได้ เราก็เสียใจที่เป็นแบบนี้ จากที่เคยมีเงินส่งให้ท่านเยอะๆ จากการทำงานกลางคืน (แต่ไม่ใช่ขายตัวนะคะ) กลับมีเงินส่งให้ได้เท่าทีมี ไม่รู้เพราะเหตุผลนี้หรือป่าวที่ทำให้แม่เหมือนจะเกลียดเรา แม่เราตอนนี้อายุ จะ 50แล้ว ท่านป่วยบ่อยด้วย เราจึงอยากให้ท่านมาอยู่ด้วยกันที่ กทม.
แต่ปัญหาตอนนี้คือ เราอยู่หอพักกับแฟนและกำลังจะคลอดน้อง ตัวเราคิดว่า แฟนเรา กับแม่เราจะอึดอัด เราคิดทุกอย่างไว้เเล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบไหน ถึงแม้แฟนเราจะโอเคที่แม่มาอยู่ด้วย
อีกอย่าง ท่านช่วยเลี้ยงลูก แต่แม่กลับบอกว่า จะมาช่วยแค่ 3 เดือน มาช่วยดูแลแค่ตัวเรา ไม่เกี่ยวกับหลาน เรายิ่งเสียใจ ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เราทำที่ผ่านมา เราไม่รู้ว่าแม่โกรธเราขนาดนี้ ทั้งที่หน้าที่ความเป็นลูก เราไม่เคยบกพร่อง เมื่อก่อนเรากับแม่คุยกันเข้าใจตลอดมีความรักให้กันตลอด แต่เพราะเราทำเรื่องหน้าผิดหวัง และกับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ จึงทำให้ท่านกลายเป็นแบบนี้ ที่จริงเรามีพี่ชายด้วย2คนค่ะแต่ที่พึ่งพาไม่ได้ เราเสียใจและน้อยใจ ชะตากรรมแบบนี้ ที่ที่ผ่านมาเราดูแลแม่คนเดียวมาโดนตลอด แต่ทำไมแม่ถึงยังไม่เข้าใจ และมองเห็นในสิ่งที่เราทำมาโดยตลอดทุกอย่างพังหมดอนาคตที่วางไว้พังหมด เพียงเพราะว่าเราท้อง แค่นี้เลยใช่ไหม แต่เราก็ยังคงรักแม่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนเดิม เราคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไร ตอนนี้เรารู้แค่ว่าอยากไปไกลๆจากตรงนี้มาก
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบน่ะค่ะ (พิมพ์ยาวมาก)
(คือมันขาดกำลังใจน่ะคะ รู้สึกท้อจริงๆ)
ปัญหาครอบครัวเมื่อรู้ว่าท้องทำไงดี?
พอใช้บ้าง ไม่พอใช้บางก็อดทนมาตลอดค่ะ ทำงานทั้งกลางวันและดลางคืนด้วยค่ะ เพราะจำเป็น และพอได้มาทำงานกลางคืนนี้แหละค่ะ ทำให้ฉันได้เจอกันแฟนปัจจุบัน คบกันมาเรื่อยๆ แต่แม่ไม่รู้ค่ะว่าทำงานกลางคืนด้วยและกำลังคบกันกับแฟนคนนี้ จนวันนึงฉันรู้ว่าท้อง ตัวฉันเองเครียดมากค่ะ เพราะยังไม่ต้องการท้องในตอนนี้ และฉันก็ไม่รู้ว่าพลาดได้ยังไง ฉันเสียใจมาก ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง พอได้บอกท่านว่าตนท้อง ท่านก็เสียใจและผิดหวังในตัวฉันมาก แต่ฝ่ายแฟนทั้งที่รุ้ว่า ไม่พร้อมกันทั้งคู่ แต่เขาก็ยินดีที่จะมีลูกน้อย ยืนยันไม่ให้เอาเด็กออก แต่ฝ่ายแม่ฉันจะให้ฉันเอาออกให้ได้ ตอนนั้นลูกได้สองเดือนแล้ว แต่ฉันทำไม่ได้ที่จะเอาออก จากวันนั้นฉันกับแม่ก็ทะเลาะกันมาตลอด ไม่ค่อยโทคุยกันเหมือนก่อน จะโทรก็ต่อเมื่อจะส่งเงินไปให้ เรารู้ว่าแม่ทำใจไม่ได้ เราก็เสียใจที่เป็นแบบนี้ จากที่เคยมีเงินส่งให้ท่านเยอะๆ จากการทำงานกลางคืน (แต่ไม่ใช่ขายตัวนะคะ) กลับมีเงินส่งให้ได้เท่าทีมี ไม่รู้เพราะเหตุผลนี้หรือป่าวที่ทำให้แม่เหมือนจะเกลียดเรา แม่เราตอนนี้อายุ จะ 50แล้ว ท่านป่วยบ่อยด้วย เราจึงอยากให้ท่านมาอยู่ด้วยกันที่ กทม.
แต่ปัญหาตอนนี้คือ เราอยู่หอพักกับแฟนและกำลังจะคลอดน้อง ตัวเราคิดว่า แฟนเรา กับแม่เราจะอึดอัด เราคิดทุกอย่างไว้เเล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบไหน ถึงแม้แฟนเราจะโอเคที่แม่มาอยู่ด้วย
อีกอย่าง ท่านช่วยเลี้ยงลูก แต่แม่กลับบอกว่า จะมาช่วยแค่ 3 เดือน มาช่วยดูแลแค่ตัวเรา ไม่เกี่ยวกับหลาน เรายิ่งเสียใจ ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เราทำที่ผ่านมา เราไม่รู้ว่าแม่โกรธเราขนาดนี้ ทั้งที่หน้าที่ความเป็นลูก เราไม่เคยบกพร่อง เมื่อก่อนเรากับแม่คุยกันเข้าใจตลอดมีความรักให้กันตลอด แต่เพราะเราทำเรื่องหน้าผิดหวัง และกับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ จึงทำให้ท่านกลายเป็นแบบนี้ ที่จริงเรามีพี่ชายด้วย2คนค่ะแต่ที่พึ่งพาไม่ได้ เราเสียใจและน้อยใจ ชะตากรรมแบบนี้ ที่ที่ผ่านมาเราดูแลแม่คนเดียวมาโดนตลอด แต่ทำไมแม่ถึงยังไม่เข้าใจ และมองเห็นในสิ่งที่เราทำมาโดยตลอดทุกอย่างพังหมดอนาคตที่วางไว้พังหมด เพียงเพราะว่าเราท้อง แค่นี้เลยใช่ไหม แต่เราก็ยังคงรักแม่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนเดิม เราคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไร ตอนนี้เรารู้แค่ว่าอยากไปไกลๆจากตรงนี้มาก
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบน่ะค่ะ (พิมพ์ยาวมาก)
(คือมันขาดกำลังใจน่ะคะ รู้สึกท้อจริงๆ)