พอดีวันนี้ผมว่างจึงนั่งเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆครับ แล้วพอดีนึกถึงสิ่งนึงที่เกิดขึ้นกับผมในสมัยวัยรุ่น จึงอยากเอามาแบ่งปันให้ทุกคนฟังกันครับ
มันเป็นตอนที่ผมเรียนปวช.1ปีแรกครับ ผมเรียนสายศิลป์ที่ร.ร.สายอาชีพของรัฐแห่งนึงในตัวเมืองชลบุรีครับ ซึ่งตอนผมเรียนต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าผมเกเรมากกกกกกครับ เรียนก็ไม่เข้า โดดเรียนไปเล่นเกม แทงสนุ๊ก นั่งสูบบุหรี่หลังโรงเรียน หลังโรงอาหาร มีเรื่องชกต่อยวิวาทสารพัดครับ โกหกพ่อแม่ ขอเงินพ่อแม่มาเที่ยวเล่นไปวันๆ แว๊นรถมอเตอร์ไซด์ ทำทุกอย่างที่มันเลวๆ ผมทำอย่างนี้ทุกวันครับ จนผมไม่สามารถที่จะเรียนต่อไปได้ เกรดปลายภาคออกมา0.00 ผมจึงเลือกลาออกมาครับ (ตอนนั้นคิดว่าลาออกเองคงดีว่าถูกเค้าไล่ออกครับ)
หลังจากออกจากร.ร.มา ผมจึงมาช่วยพ่อทำอู่รถครับ พอช่วยไปเรื่อยๆ ความรู้สึกสำนึกผิด+เสียดายอนาคตมันจึงผุดมาในหัวครับ ผมจึงคิดอยากกลับไปเรียนอีกรอบนึงครับ พอร.ร.เปิด ผมก็ไปสมัครตามปรกติ จนมาวันสอบ สอบข้อเขียนผ่านหมดครับ ในใจคือคิดว่าได้เรียนแน่ๆ แต่แล้วมันก็มาจบตอนสัมภาษณ์ครับ อ.คนสัมภาษณ์พวกกาหัวใบสมัครของผมครับ พร้อมกับบอกว่าคนอย่างนายไม่รับเสียใจด้วย ผมจึงอ้อนวอนขอโอกาส ทำทุกวิถีทางครับ แต่แล้วคนที่เป็นอ.กลับมาพูดคำที่ว่า"แล้วถ้าไม่ให้โอกาสหละ ให้โอกาสไปก็เสียของคนอย่างนาย ทำยังไงก็คงไม่ประสบความสำเร็จ" จำได้แม่นๆเลยครับคำๆนี้ 555555
หลังจากนั้นชีวิตผมก็ยิ่งใช้ชีวิตเสเพลยิ่งกว่าเดิมอีกครับ กัญชา เที่ยว แว๊นป่วนเมือง เที่ยวผับ กลับเช้ามืด สารพัดสารเพลที่คนเลวๆคนนึงมันจะทำได้เลยครับตอนนั้น มีแต่คนบอกครับว่าชีวิตผม"จบแน่ๆ พังแน่ๆ ไม่รอดแน่ๆ" แต่ทุกอย่างมันก็มาเปลี่ยนไปอีกครับ ด้วยการที่ผมได้มี"ลูก".....
ปัจจุบันตอนนี้ผมเรียนปวช.ที่กศน.ครับ อีกปีเดียวก็จบแล้วครับ มีลูกหนึ่งคน มีงานมีการทำ เลิกเที่ยว เลิกยุ่งกะสิ่งเสพติดทุกอย่างครับ ชีวิตเรียกได้ว่าพลิกผันกันไปคนละทางจากตอนวัยรุ่นเลยครับ ผมมีความสุขที่ๆผมเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ จะเรียกว่าผมประสบความสำเร็จแล้วคงยังไม่ได้ แต่ผมก็ยังมีความสุขกับทุกๆอย่างในตอนนี้ครับ ปีหน้าผมจับทหารแล้วครับ คิดไว้ในใจแล้วถ้ารอดผมคงบวชให้กับพ่อแม่ เผื่อมันจะทดแทนบาปที่ผมทำกะพวกท่านไว้ได้มั่ง แต่ถ้าไม่รอดก็คงตามนั้น 55555555
รวมแล้วผมใช้ชีวิตวัยรุ่นไปได้แค่เพียง3ปีเศษๆเท่านั้นเองครับ ผมไม่ได้ต้องการมาเล่าให้ตัวเองดูดีหรือว่าดูเท่อะไรทั้งนั้นครับ ผมแค่อยากให้วัยรุ่นทุกคนในวัยนี้ทุกคนใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุดครับ ชีวิตวัยรุ่นเป็นชีวิตที่สนุกที่สุดแล้วครับ แต่ก็อันตรายที่สุดเช่นกัน ถ้าเราเดินทางผิด ทุกอย่างก็จบกับคำที่เรียกว่า"วัยรุ่น"ได้เหมือนกันครับ เลือกทางที่ตนเองต้องการ คิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับตัวเอง เราเลือกเองได้ครับ อะไรดีอะไรไม่ดี ผมคิดว่าเราทุกคนมีสมองคงคิดเองได้ครับ อยากให้ทุกๆคนคิดดีๆก่อนทำอะไรลงไปครับ....
ผมเอาใจช่วยวัยรุ่นไทยทุกคนครับ ขอบคุณทุกคนมากที่อ่านจนจบครับ.
ใครมีประสบการณ์วัยรุ่นเหมือนผมมั่งครับ.
มันเป็นตอนที่ผมเรียนปวช.1ปีแรกครับ ผมเรียนสายศิลป์ที่ร.ร.สายอาชีพของรัฐแห่งนึงในตัวเมืองชลบุรีครับ ซึ่งตอนผมเรียนต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าผมเกเรมากกกกกกครับ เรียนก็ไม่เข้า โดดเรียนไปเล่นเกม แทงสนุ๊ก นั่งสูบบุหรี่หลังโรงเรียน หลังโรงอาหาร มีเรื่องชกต่อยวิวาทสารพัดครับ โกหกพ่อแม่ ขอเงินพ่อแม่มาเที่ยวเล่นไปวันๆ แว๊นรถมอเตอร์ไซด์ ทำทุกอย่างที่มันเลวๆ ผมทำอย่างนี้ทุกวันครับ จนผมไม่สามารถที่จะเรียนต่อไปได้ เกรดปลายภาคออกมา0.00 ผมจึงเลือกลาออกมาครับ (ตอนนั้นคิดว่าลาออกเองคงดีว่าถูกเค้าไล่ออกครับ)
หลังจากออกจากร.ร.มา ผมจึงมาช่วยพ่อทำอู่รถครับ พอช่วยไปเรื่อยๆ ความรู้สึกสำนึกผิด+เสียดายอนาคตมันจึงผุดมาในหัวครับ ผมจึงคิดอยากกลับไปเรียนอีกรอบนึงครับ พอร.ร.เปิด ผมก็ไปสมัครตามปรกติ จนมาวันสอบ สอบข้อเขียนผ่านหมดครับ ในใจคือคิดว่าได้เรียนแน่ๆ แต่แล้วมันก็มาจบตอนสัมภาษณ์ครับ อ.คนสัมภาษณ์พวกกาหัวใบสมัครของผมครับ พร้อมกับบอกว่าคนอย่างนายไม่รับเสียใจด้วย ผมจึงอ้อนวอนขอโอกาส ทำทุกวิถีทางครับ แต่แล้วคนที่เป็นอ.กลับมาพูดคำที่ว่า"แล้วถ้าไม่ให้โอกาสหละ ให้โอกาสไปก็เสียของคนอย่างนาย ทำยังไงก็คงไม่ประสบความสำเร็จ" จำได้แม่นๆเลยครับคำๆนี้ 555555
หลังจากนั้นชีวิตผมก็ยิ่งใช้ชีวิตเสเพลยิ่งกว่าเดิมอีกครับ กัญชา เที่ยว แว๊นป่วนเมือง เที่ยวผับ กลับเช้ามืด สารพัดสารเพลที่คนเลวๆคนนึงมันจะทำได้เลยครับตอนนั้น มีแต่คนบอกครับว่าชีวิตผม"จบแน่ๆ พังแน่ๆ ไม่รอดแน่ๆ" แต่ทุกอย่างมันก็มาเปลี่ยนไปอีกครับ ด้วยการที่ผมได้มี"ลูก".....
ปัจจุบันตอนนี้ผมเรียนปวช.ที่กศน.ครับ อีกปีเดียวก็จบแล้วครับ มีลูกหนึ่งคน มีงานมีการทำ เลิกเที่ยว เลิกยุ่งกะสิ่งเสพติดทุกอย่างครับ ชีวิตเรียกได้ว่าพลิกผันกันไปคนละทางจากตอนวัยรุ่นเลยครับ ผมมีความสุขที่ๆผมเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ จะเรียกว่าผมประสบความสำเร็จแล้วคงยังไม่ได้ แต่ผมก็ยังมีความสุขกับทุกๆอย่างในตอนนี้ครับ ปีหน้าผมจับทหารแล้วครับ คิดไว้ในใจแล้วถ้ารอดผมคงบวชให้กับพ่อแม่ เผื่อมันจะทดแทนบาปที่ผมทำกะพวกท่านไว้ได้มั่ง แต่ถ้าไม่รอดก็คงตามนั้น 55555555
รวมแล้วผมใช้ชีวิตวัยรุ่นไปได้แค่เพียง3ปีเศษๆเท่านั้นเองครับ ผมไม่ได้ต้องการมาเล่าให้ตัวเองดูดีหรือว่าดูเท่อะไรทั้งนั้นครับ ผมแค่อยากให้วัยรุ่นทุกคนในวัยนี้ทุกคนใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุดครับ ชีวิตวัยรุ่นเป็นชีวิตที่สนุกที่สุดแล้วครับ แต่ก็อันตรายที่สุดเช่นกัน ถ้าเราเดินทางผิด ทุกอย่างก็จบกับคำที่เรียกว่า"วัยรุ่น"ได้เหมือนกันครับ เลือกทางที่ตนเองต้องการ คิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับตัวเอง เราเลือกเองได้ครับ อะไรดีอะไรไม่ดี ผมคิดว่าเราทุกคนมีสมองคงคิดเองได้ครับ อยากให้ทุกๆคนคิดดีๆก่อนทำอะไรลงไปครับ....
ผมเอาใจช่วยวัยรุ่นไทยทุกคนครับ ขอบคุณทุกคนมากที่อ่านจนจบครับ.