สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนนะครับบ
****นี่เป็นกระทู้แรกของผมที่มาตั้งในพันทิปเลยครับบ ภาษาที่ใช้อาจจะวกไปวนมาบ้าง ต้องขออภัยจริงๆนะครับ แท็กห้องผิดหรือยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคร้าบบบบ****
*****อีกอย่างหนึ่งคือ ไม่รู้ว่าการที่มาตั้งกระทู้แบบนี้ในหมวดหมู่กระทู้คำถาม มันจะเป็นการไม่เหมาะสมอะไรหรือเปล่า
หากไม่เหมาะสมอย่างไรต้องขออภัยมาด้วยจริงๆนะครับบบบ***********
เริ่มเลยแล้วกัน....
ผมมาตามหาคนคนนึงน่ะครับ... จะขอเล่าเหตุการณ์เลยละกันนะครับ
ผมเป็นนิสิตมหาวิทยาลัย ม.เกษตรบางเขนครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า มันเป็นช่วงสอบไฟนอลครับ ซึ่งแน่นอนว่า
สถานที่อ่านหนังสือของนิสิตที่มักจะนึกถึงเป็นอันดับแรกๆประจำมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แรกๆก็คือ
“หอสมุดกลางของมหาวิทยาลัย” ครับ
แหม่...แอร์ก็เย็นสบายยย แถมยังมีเน็ตให้เล่นแก้เซ็งตอนที่เบื่อหนังสืออีก (แหะๆ) ซึ่งช่วงสอบไฟนอลเนี่ย
หอสมุดก็จะเปิดทำการ 24 ชม. คือจะนั่งอ่านๆหนังสือทั้งวันก็ไม่มีใครว่าอะไร ( สวรรค์เลยยยล่ะ )
ผมก็เป็นนิสิตคนนึงที่มาใช้บริการหอสมุดครับ
ผมก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยยของผม ก็นั่งยิงยาวววๆตั้งๆกะบ่ายๆจนถึง ตี3ตี4 อะครับ
แล้วเรื่องราวก็เกิดขึ้นครับก็คือว่า
มีนิสิตหญิงคนหนึ่งจากการสังเกต เธอมาคนเดียวครับ
ไม่ได้มีใครมาด้วย ไม่ได้มีเพื่อนมาอ่านใกล้ๆด้วย
ก็เหมือนผมแหละ มานั่งอ่านสือ ยาวๆๆเลยเหมือนกัน นั่งที 7-8 ชม.
คือแรกๆอะ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ
คือในสายตาผมตอนนั้น ...เธอก็เป็นนิสิตหญิงคนนึงเท่านั้น....
ขอใช้ชื่อย่อว่า N นะครับ เรียนเศรษฐศาสตร์ ปี3 (ปีการศึกษาหน้าก็ปี4) ลักษณะทั่วไปของเธอ คือเธอสูงประมาณ 160ต้นๆ ใส่แว่นทรงกลมนิดๆครับ
ผมยาว ผิวสีน้ำผึ้ง ย้อมผมทองนิดๆหน่อยๆ ยิ้มน่ารักครับ ตาโตพอประมาณ
แต่จุดที่ทำให้ผมเริ่มสนใจคือ ผมเห็นเธอมานั่งอ่านมาหลายวันมากๆ ตั้งแต่วันที่ 18/5/2558 ครับ...
จนผมเองอ่านไปก็นึกในใจไปนะว่า
“โหยยย อ่านถึกจังวะ.....” (เป็นแรงกระตุ้นให้ตัวผมเองอ่านให้ได้เหมือนเขาบ้าง)
แล้วคือมันเป็นอย่างนี้ครับ ตำแหน่งที่นั่งน่ะ เรานั่งตรงข้ามกัน คือมันจะมีอยู่ ช่วงที่อ่านๆหนังสือไปจะเกิดอาการเมื่อยคอ มันจะเมื่อยคอมากๆ จนต้องเงยหน้ามายืดคอให้เส้นคลายๆหน่อย (พวกที่อ่านหนังสือติดกันยาวๆจะเข้าใจดี) ซึ่งผมก็ทำแบบนั้น (เมื่อยๆๆๆๆมากกกกก)
แล้วมันก็บังเอิญ ...........
เป็นจังหวะที่สายตาของผมกับเธอมาสบกันพอดี (สบตากันนั่นเอง)...........
แค่เสี้ยววินาทีที่ผมบังเอิญสบตากับเธออ บอกเลยว่า ใจผมมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
ใจมันเต้นดังเป็นจังหวะ ตึกตักๆๆ จนผมสามารถจับจังหวะได้ (ลืมอาการเมื่อยคอไปเลย คอผมนี่อ่อนระทวยเลยครับ)
แล้วเหตุการณ์ที่ผมสบตากับเธอนั้นมันบ่อยครั้งเหลือเกิน
แล้วทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ผมจะรีบหลบสายตาทันที (คือผมเป็นคนขี้เขินขี้อายอะครับบ)
ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นจนตัวผมเริ่มที่จะมีความรู้สึกว่า ผมอยากที่จะทำความรู้จักกับเธอคนนี้จัง...
จนในที่สุด วันที่ 21/5/2558 เวลาประมาณเที่ยงคืนเกือบตี1 ผมก็ตัดสินใจที่จะ ทำความรู้จักกับเธอคนนี้
เนื่องจากผมเป็นคนขี้อายอะครับ ผมจึงเขียนข้อความลงไปบนกระดาษ
แล้วก็รวบรวมความกล้าอันน้อยนิดของผม เดินไปที่โต๊ะของเธอ แล้วก็ยื่นข้อความที่เขียนลงในกระดาษแผ่นน้อย
เนื้อความว่า.....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้“สวัสดี ถ้าไม่รังเกียจอะไร อยากจะขอทำความรู้จัก ได้มั้ยครับบ พอดีว่าเห็นมานั่งอ่านบ่อยมากน่ะ”
สิ่งแรกที่เธอทำก็คือ เธอทำหน้างงๆมึนๆครับ (ผมจำได้แม่นมากใบหน้านั้น) พร้อมกับตอบผมว่า “อ๋อ ใช่คนนนั้นรึปล่าวเนี้ย”
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
********คือก่อนหน้านั้น ประมาณวันที่ 19 ผมได้แอบเขียนกระดาษน้อยๆไปให้เธอที่โต๊ะ โดยอาศัยช่วงเวลาที่เธอเดินไปเข้าห้องน้ำ (มั้ง)
โดยข้อความผมบอกว่า “อย่านอนดึกกนะ” (หรือใช้คำว่าพักผ่อนบ้างนะเนี่ยแหละ ผมก็ลืมละ TT) แต่ตอนนั้น เธอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร***********
แล้วผมก็บอกว่า อ่า ใช่ครับ แล้วก็ตีเนียนคุยไปพลางๆว่า อ่านสือหรอ วิชาไรอะ ไรงี้
เขาก็ยิ้มๆแล้วก็ตอบๆครับ แล้วสักพัก ผมก็ยิงไปว่า
"ไม่ลองเปิดอ่านดูหน่อยหรอ ที่เขียนให้อ่ะ"
เขาก็บอกว่า "งื่ออ เดี๋ยวเปิดอ่านนะ"
ครับ จากนั้นผมก็กลับไปนั่งที่โต๊ะ แล้วสักพัก เธอมาหาผมที่โต๊ะ....
โดยเธอได้เขียนชื่อของเธอ พร้อมชั้นปีเป็นการตอบกลับผม แล้วเดินกลับมาให้ผมที่โต๊ะ พร้อมกับยิ้มๆ....
เธออยู่ปี3 คณะเศรษฐศาสตร์
(ถ้าจำไม่ผิดนะครับ เพราะที่รู้ว่าอยู่เศรษฐศาสตร์ เพราะเกิดจากบทสนทนาระหว่างเราทั้งคู่ ตอนนั้นผมเบลอมากๆ เลยไม่มั่นใจ แต่ก็แอบมั่นใจนะว่า ได้ยินอย่างนั้น ) ตอนที่เธอเขียนตอบกลับละเดินมาให้ผมที่โต๊ะ ผมนี่เขินมาก เขินแบบ นิ่งๆอ้ำอึ้งอะ
หลังจากนั้นเราก็ได้มีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น แต่ก็ไม่มากเท่าไร เพราะว่าต่างคนต่างก็ต้องอ่านหนังสือสอบ
ตอนจะกลับ เราได้มีโอกาสเดินกลับด้วยกันครับ ผมเดินไปส่งเธอขึ้นมอไซที่หน้าหอสมุด เวลาประมาณ ตี4 กว่า
*****จุดนี้เป็นจุดที่ทำให้ผมเสียดายมากๆ****
1.ผมไม่กล้าขอเฟส หรือช่องทางติดต่อกับเธอเลย ตลอดเวลาที่เราเดินลงมาจากชั้น 3 ด้วยกัน ผมเอาแต่สนทนาด้วยท่าทีและถ้อยคำที่อ้ำอึ้ง เพราะผมเอาแต่เขิน (ผมรู้สึกได้ว่าหูผมร้อนมากๆๆ มากจริงๆ )
2.เธอเลือกที่จะนั่งมอไซไปพักที่หอเพื่อนอะครับ คือศุภาลัยเกษตรนวมินทร์ ...แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียดายคือ ช่วยอะไรเธอไม่ได้
คือว่า เธอจะไปค้างที่หอเพื่อน เพื่อที่จะมาสอบในตอนเช้า ซึ่งมอไซกดราคาเธอมาก
ตามปกติแล้ว ถ้ามอไซโก่งราคา ผมจะต่อรอง เช่นพูดว่า เอ้ย ผมเคยไปราคาเท่านี้ๆเองนะ
เธอโดนกดราคาไป 40-50 บาทเนี่ยแหละ ซึ่งราคาปกติมันสูงสุดก็ 30 บาทเอง จากหอสมุดไปศุภาลัย
แต่นี่ คือผมไม่ได้พูดช่วยเธอต่อรองอะไรเลย
ได้แต่ส่ายหัวบอกเธอเป็นภาษากายแบบกรายๆ ประมาณว่า อย่าไปๆ แต่ดูท่าเธอจะไม่เข้าใจครับ (ฮ่าๆๆๆๆ เธอไม่ผิดหรอก)
ที่ผมไม่พูดต่อราคาไป เพราะสมองผมมันล้ามากๆจากการอ่านหนังสือแล้ว
ความรู้สึกนึกคิดตอนนนั้นของผมมันช้ามากๆเลยครับ
นี่ยังรู้สึกผิดและรู้สึกไม่ดีอยู่เลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(หลายคนอาจถามว่า อ่าวแล้วทำไมไม่อาสาไปส่งเอง คือผมก็อาสานะครับ แต่ว่าเขาคงจะเกรงใจผม หรือไม่ก็ยังรู้สึกว่าไม่สนิทพอ เลยเลือกที่จะนั่งมอไซกลับ แล้วผมก็มานั่งคิดๆดู ก็เออ จริงนะ เราพึ่งรู้จักกัน การที่อาสาพาเดินไปส่งตอนเวลา ตี4 มันอาจจะดูไม่ดีเท่าไร )
3.สาขาก็ไม่ได้ถาม ไม่ได้นึกเลยด้วยว่าจะมีแยกเจอร์อีก ลำบากเลยทีนี้ T-T
ผมป็นห่วงเธอมาก คือก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ไว้ใจพี่วินมอไซนะ แต่มันบอกไม่ถูก
คือมันรู้สึกเป็นห่วงอะครับ ห่วงแบบ ความรู้สึกว่าเป็นห่วงนี่พอๆกับเป็นห่วงตัวเองเลยอะ
แล้วตอนนั้นก็มานึกได้ว่า เห้ย ไม่ได้ขอเฟสไป ป่านนนี้เป็นไงมั่ง ถึงหอรึยัง ปลอดภัยดีมั้ย
ในหัวผมมีแต่ประโยคแบบนี้วนเวียนไปมา ถามเพื่อนที่อยู่เศรษฐศาสตร์ เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้จัก
(เพราะมีการแยกสาขาอะครับ แล้วผมก็ดันไม่ถาม)
ก็ อยากจะใช้พื้นที่ของพันทิปเป็นพื้นที่เล็กๆ
ให้ผมได้พูดความในใจพร้อมกับ ตามหาเธอคนนนั้นที่ผมใช้ชื่อย่อว่า N
อยากจะบอกกับคุณว่า ผมรู้สึกดีใจมาก ที่คุณได้ให้โอกาสคนขี้อายอย่างผมได้ทำความรู้จักกับคุณ ขอบคุณที่ไม่ปฏิเสธคำขอร้องของผม
ขอบคุณสำหรับมุขเล็กๆที่บอกว่า ท้องของผมร้องดังมาก ดังจนขนาดได้ยินกันทั้งชั้น (ซึ่งโคตรเว่อร์ 555+) รอยยิ้มและลักษณะการพูดของคุณมันติดตาตรึงใจผมมากๆ ผมประทับใจ และรู้สึกดีกับคุณมากจริงๆ แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้****ถ้าคุณได้เห็นกระทู้นี้แล้ว อยากบอกกับคุณว่า ผมอยากจะทำความรู้จักกับคุณต่อจัง....
จากผู้หญิงที่ดูธรรมดาทั่วไป เหตุการณ์ในวันที่ 21/5/2558 มันทำให้ผมมองคุณว่าเป็นคนที่ธรรมดาที่ไม่เหมือนใครไปแล้วอะครับ
หากคุณยอมให้โอกาสผม ผมจะรู้สึกยินดีมากๆเลยทีเดียว.....
อยากให้คุณรู้ว่า ผมตามหาคุณอยู่นะครับ....TT
******แล้วก็ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณมีใครหรือยังอะครับ ....ความในใจของผมมันอาจจะทำให้คุณมองผมไม่ดีหรือภาพลักษณ์ผมเสียไป แต่นี่ก็เป็นความในใจของผมตั้งแต่วันที่เราได้รู้จักกัน แม้จะไม่ได้รู้จักกันมาก....แต่ผมก็ยินดีที่จะรู้จักกับคุณในฐานะเพื่อนคนนึงนะครับ....
สุดท้ายนี้ อยากบอกกับคุณว่า
“คุณคงจะเห็นผมเป็นคนแปลกหน้า แต่ว่าผมมองคุณว่าเป็นคนที่คุ้นเคยไปซะแล้ว....”
ขอบคุณครับบ จาก T ........
ปล. หากกระทู้ไม่เหมาะสม ขออภัยด้วยนะครับ คือผมกะจะรอว่าจะได้รับการยืนยันจากพันทิป ผมค่อยตั้งกระทู้นี้ในหมวด "กระทู้สนทนา" แต่ผมมีความจำเป็นต้องตั้งกระทู้ก่อนจริงๆ เพราะผมคงจะไม่มีโอกาสอีกนานที่จะได้มาเล่นโซเชียล บวกกับ ผมไม่อยากกให้ความรู้สึกที่มีมันจางหายไป
ปล.2 ถ้าไม่เป็นการรบกวนอะไรเพื่อนๆพันทิป รบกวน ช่วยแชร์ หรืออะไรก็ได้ ให้เธอได้รับรู้ว่าผมตามหาเธออยู่ทีนะครับบบบบบ T-T ผมอยากเจอเธอจริงๆ ....
ปล.3 ใครรู้เบาะแส หลังไมค์มาก็ได้นะคับบบ
ปล.4 ปล.นี้สำหรับคุณ N ครับ กระดาษใบนั้นที่คุณเขียนชื่อของคุณให้ผม ผมก็ยังเก็บไว้อยู่นะครับ อย่างดีเลย... ^-^
ขอบคุณครับบบบบบบบบ -/l\-
เพราะสอบไฟนอล ทำให้ผมอยากตามหาคุณ...ขอให้ผมได้พบคุณอีกครั้งเถอะ
****นี่เป็นกระทู้แรกของผมที่มาตั้งในพันทิปเลยครับบ ภาษาที่ใช้อาจจะวกไปวนมาบ้าง ต้องขออภัยจริงๆนะครับ แท็กห้องผิดหรือยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคร้าบบบบ****
*****อีกอย่างหนึ่งคือ ไม่รู้ว่าการที่มาตั้งกระทู้แบบนี้ในหมวดหมู่กระทู้คำถาม มันจะเป็นการไม่เหมาะสมอะไรหรือเปล่า
หากไม่เหมาะสมอย่างไรต้องขออภัยมาด้วยจริงๆนะครับบบบ***********
เริ่มเลยแล้วกัน....
ผมมาตามหาคนคนนึงน่ะครับ... จะขอเล่าเหตุการณ์เลยละกันนะครับ
ผมเป็นนิสิตมหาวิทยาลัย ม.เกษตรบางเขนครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า มันเป็นช่วงสอบไฟนอลครับ ซึ่งแน่นอนว่า
สถานที่อ่านหนังสือของนิสิตที่มักจะนึกถึงเป็นอันดับแรกๆประจำมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แรกๆก็คือ
“หอสมุดกลางของมหาวิทยาลัย” ครับ
แหม่...แอร์ก็เย็นสบายยย แถมยังมีเน็ตให้เล่นแก้เซ็งตอนที่เบื่อหนังสืออีก (แหะๆ) ซึ่งช่วงสอบไฟนอลเนี่ย
หอสมุดก็จะเปิดทำการ 24 ชม. คือจะนั่งอ่านๆหนังสือทั้งวันก็ไม่มีใครว่าอะไร ( สวรรค์เลยยยล่ะ )
ผมก็เป็นนิสิตคนนึงที่มาใช้บริการหอสมุดครับ
ผมก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยยของผม ก็นั่งยิงยาวววๆตั้งๆกะบ่ายๆจนถึง ตี3ตี4 อะครับ
แล้วเรื่องราวก็เกิดขึ้นครับก็คือว่า มีนิสิตหญิงคนหนึ่งจากการสังเกต เธอมาคนเดียวครับ
ไม่ได้มีใครมาด้วย ไม่ได้มีเพื่อนมาอ่านใกล้ๆด้วย
ก็เหมือนผมแหละ มานั่งอ่านสือ ยาวๆๆเลยเหมือนกัน นั่งที 7-8 ชม.
คือแรกๆอะ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ คือในสายตาผมตอนนั้น ...เธอก็เป็นนิสิตหญิงคนนึงเท่านั้น....
ขอใช้ชื่อย่อว่า N นะครับ เรียนเศรษฐศาสตร์ ปี3 (ปีการศึกษาหน้าก็ปี4) ลักษณะทั่วไปของเธอ คือเธอสูงประมาณ 160ต้นๆ ใส่แว่นทรงกลมนิดๆครับ
ผมยาว ผิวสีน้ำผึ้ง ย้อมผมทองนิดๆหน่อยๆ ยิ้มน่ารักครับ ตาโตพอประมาณ
แต่จุดที่ทำให้ผมเริ่มสนใจคือ ผมเห็นเธอมานั่งอ่านมาหลายวันมากๆ ตั้งแต่วันที่ 18/5/2558 ครับ...
จนผมเองอ่านไปก็นึกในใจไปนะว่า
“โหยยย อ่านถึกจังวะ.....” (เป็นแรงกระตุ้นให้ตัวผมเองอ่านให้ได้เหมือนเขาบ้าง)
แล้วคือมันเป็นอย่างนี้ครับ ตำแหน่งที่นั่งน่ะ เรานั่งตรงข้ามกัน คือมันจะมีอยู่ ช่วงที่อ่านๆหนังสือไปจะเกิดอาการเมื่อยคอ มันจะเมื่อยคอมากๆ จนต้องเงยหน้ามายืดคอให้เส้นคลายๆหน่อย (พวกที่อ่านหนังสือติดกันยาวๆจะเข้าใจดี) ซึ่งผมก็ทำแบบนั้น (เมื่อยๆๆๆๆมากกกกก)
แล้วมันก็บังเอิญ ...........เป็นจังหวะที่สายตาของผมกับเธอมาสบกันพอดี (สบตากันนั่นเอง)...........
แค่เสี้ยววินาทีที่ผมบังเอิญสบตากับเธออ บอกเลยว่า ใจผมมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
ใจมันเต้นดังเป็นจังหวะ ตึกตักๆๆ จนผมสามารถจับจังหวะได้ (ลืมอาการเมื่อยคอไปเลย คอผมนี่อ่อนระทวยเลยครับ)
แล้วเหตุการณ์ที่ผมสบตากับเธอนั้นมันบ่อยครั้งเหลือเกิน
แล้วทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ผมจะรีบหลบสายตาทันที (คือผมเป็นคนขี้เขินขี้อายอะครับบ)
ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นจนตัวผมเริ่มที่จะมีความรู้สึกว่า ผมอยากที่จะทำความรู้จักกับเธอคนนี้จัง...
จนในที่สุด วันที่ 21/5/2558 เวลาประมาณเที่ยงคืนเกือบตี1 ผมก็ตัดสินใจที่จะ ทำความรู้จักกับเธอคนนี้
เนื่องจากผมเป็นคนขี้อายอะครับ ผมจึงเขียนข้อความลงไปบนกระดาษ
แล้วก็รวบรวมความกล้าอันน้อยนิดของผม เดินไปที่โต๊ะของเธอ แล้วก็ยื่นข้อความที่เขียนลงในกระดาษแผ่นน้อย
เนื้อความว่า.....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สิ่งแรกที่เธอทำก็คือ เธอทำหน้างงๆมึนๆครับ (ผมจำได้แม่นมากใบหน้านั้น) พร้อมกับตอบผมว่า “อ๋อ ใช่คนนนั้นรึปล่าวเนี้ย”
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แล้วผมก็บอกว่า อ่า ใช่ครับ แล้วก็ตีเนียนคุยไปพลางๆว่า อ่านสือหรอ วิชาไรอะ ไรงี้
เขาก็ยิ้มๆแล้วก็ตอบๆครับ แล้วสักพัก ผมก็ยิงไปว่า
"ไม่ลองเปิดอ่านดูหน่อยหรอ ที่เขียนให้อ่ะ"
เขาก็บอกว่า "งื่ออ เดี๋ยวเปิดอ่านนะ"
ครับ จากนั้นผมก็กลับไปนั่งที่โต๊ะ แล้วสักพัก เธอมาหาผมที่โต๊ะ....
โดยเธอได้เขียนชื่อของเธอ พร้อมชั้นปีเป็นการตอบกลับผม แล้วเดินกลับมาให้ผมที่โต๊ะ พร้อมกับยิ้มๆ....
เธออยู่ปี3 คณะเศรษฐศาสตร์
(ถ้าจำไม่ผิดนะครับ เพราะที่รู้ว่าอยู่เศรษฐศาสตร์ เพราะเกิดจากบทสนทนาระหว่างเราทั้งคู่ ตอนนั้นผมเบลอมากๆ เลยไม่มั่นใจ แต่ก็แอบมั่นใจนะว่า ได้ยินอย่างนั้น ) ตอนที่เธอเขียนตอบกลับละเดินมาให้ผมที่โต๊ะ ผมนี่เขินมาก เขินแบบ นิ่งๆอ้ำอึ้งอะ
หลังจากนั้นเราก็ได้มีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น แต่ก็ไม่มากเท่าไร เพราะว่าต่างคนต่างก็ต้องอ่านหนังสือสอบ
ตอนจะกลับ เราได้มีโอกาสเดินกลับด้วยกันครับ ผมเดินไปส่งเธอขึ้นมอไซที่หน้าหอสมุด เวลาประมาณ ตี4 กว่า
*****จุดนี้เป็นจุดที่ทำให้ผมเสียดายมากๆ****
1.ผมไม่กล้าขอเฟส หรือช่องทางติดต่อกับเธอเลย ตลอดเวลาที่เราเดินลงมาจากชั้น 3 ด้วยกัน ผมเอาแต่สนทนาด้วยท่าทีและถ้อยคำที่อ้ำอึ้ง เพราะผมเอาแต่เขิน (ผมรู้สึกได้ว่าหูผมร้อนมากๆๆ มากจริงๆ )
2.เธอเลือกที่จะนั่งมอไซไปพักที่หอเพื่อนอะครับ คือศุภาลัยเกษตรนวมินทร์ ...แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเสียดายคือ ช่วยอะไรเธอไม่ได้
คือว่า เธอจะไปค้างที่หอเพื่อน เพื่อที่จะมาสอบในตอนเช้า ซึ่งมอไซกดราคาเธอมาก
ตามปกติแล้ว ถ้ามอไซโก่งราคา ผมจะต่อรอง เช่นพูดว่า เอ้ย ผมเคยไปราคาเท่านี้ๆเองนะ
เธอโดนกดราคาไป 40-50 บาทเนี่ยแหละ ซึ่งราคาปกติมันสูงสุดก็ 30 บาทเอง จากหอสมุดไปศุภาลัย
แต่นี่ คือผมไม่ได้พูดช่วยเธอต่อรองอะไรเลย
ได้แต่ส่ายหัวบอกเธอเป็นภาษากายแบบกรายๆ ประมาณว่า อย่าไปๆ แต่ดูท่าเธอจะไม่เข้าใจครับ (ฮ่าๆๆๆๆ เธอไม่ผิดหรอก)
ที่ผมไม่พูดต่อราคาไป เพราะสมองผมมันล้ามากๆจากการอ่านหนังสือแล้ว
ความรู้สึกนึกคิดตอนนนั้นของผมมันช้ามากๆเลยครับ
นี่ยังรู้สึกผิดและรู้สึกไม่ดีอยู่เลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
3.สาขาก็ไม่ได้ถาม ไม่ได้นึกเลยด้วยว่าจะมีแยกเจอร์อีก ลำบากเลยทีนี้ T-T
ผมป็นห่วงเธอมาก คือก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ไว้ใจพี่วินมอไซนะ แต่มันบอกไม่ถูก
คือมันรู้สึกเป็นห่วงอะครับ ห่วงแบบ ความรู้สึกว่าเป็นห่วงนี่พอๆกับเป็นห่วงตัวเองเลยอะ
แล้วตอนนั้นก็มานึกได้ว่า เห้ย ไม่ได้ขอเฟสไป ป่านนนี้เป็นไงมั่ง ถึงหอรึยัง ปลอดภัยดีมั้ย
ในหัวผมมีแต่ประโยคแบบนี้วนเวียนไปมา ถามเพื่อนที่อยู่เศรษฐศาสตร์ เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้จัก
(เพราะมีการแยกสาขาอะครับ แล้วผมก็ดันไม่ถาม)
ก็ อยากจะใช้พื้นที่ของพันทิปเป็นพื้นที่เล็กๆ
ให้ผมได้พูดความในใจพร้อมกับ ตามหาเธอคนนนั้นที่ผมใช้ชื่อย่อว่า N
อยากจะบอกกับคุณว่า ผมรู้สึกดีใจมาก ที่คุณได้ให้โอกาสคนขี้อายอย่างผมได้ทำความรู้จักกับคุณ ขอบคุณที่ไม่ปฏิเสธคำขอร้องของผม
ขอบคุณสำหรับมุขเล็กๆที่บอกว่า ท้องของผมร้องดังมาก ดังจนขนาดได้ยินกันทั้งชั้น (ซึ่งโคตรเว่อร์ 555+) รอยยิ้มและลักษณะการพูดของคุณมันติดตาตรึงใจผมมากๆ ผมประทับใจ และรู้สึกดีกับคุณมากจริงๆ แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สุดท้ายนี้ อยากบอกกับคุณว่า “คุณคงจะเห็นผมเป็นคนแปลกหน้า แต่ว่าผมมองคุณว่าเป็นคนที่คุ้นเคยไปซะแล้ว....”
ขอบคุณครับบ จาก T ........
ปล. หากกระทู้ไม่เหมาะสม ขออภัยด้วยนะครับ คือผมกะจะรอว่าจะได้รับการยืนยันจากพันทิป ผมค่อยตั้งกระทู้นี้ในหมวด "กระทู้สนทนา" แต่ผมมีความจำเป็นต้องตั้งกระทู้ก่อนจริงๆ เพราะผมคงจะไม่มีโอกาสอีกนานที่จะได้มาเล่นโซเชียล บวกกับ ผมไม่อยากกให้ความรู้สึกที่มีมันจางหายไป
ปล.2 ถ้าไม่เป็นการรบกวนอะไรเพื่อนๆพันทิป รบกวน ช่วยแชร์ หรืออะไรก็ได้ ให้เธอได้รับรู้ว่าผมตามหาเธออยู่ทีนะครับบบบบบ T-T ผมอยากเจอเธอจริงๆ ....
ปล.3 ใครรู้เบาะแส หลังไมค์มาก็ได้นะคับบบ
ปล.4 ปล.นี้สำหรับคุณ N ครับ กระดาษใบนั้นที่คุณเขียนชื่อของคุณให้ผม ผมก็ยังเก็บไว้อยู่นะครับ อย่างดีเลย... ^-^
ขอบคุณครับบบบบบบบบ -/l\-