บังเอิญ หรือ พรหมลิขิต

เราเรียนที่มหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่งใน ภาคอีสาน เราชอบไปนั่งทำงานที่หอสมุดกลางของมหาลัย เพราะแอร์เย็น และ Wifi เร็ว วึ่งเหมาะกับการทำงาน ผมกับเขาเจอกันแรก ตอนที่ผมนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง เขายกโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆมานั่งตรงพื้น) ซึ่งนั่งตรงข้ามผมพอดี ผมก็มองเขานะ มองแบบแอบมองบ้าง เหลือบมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรธรรมดา แต่มันเริ่มไม่ธรรมดา เพราะทุกครั้งที่ผมไปหอสมุดไปทำงาน เราจะนั่งตรงข้ามกันตลอด จนมีวันนึง เขาก็มาทำงานกับเพื่อนเขา เราก็มาทำงานกับเพื่อน  เรานั่งตรงข้ามกันเหมือนเดิม  เราทำงานกันยันเช้าเขาก็ด้วย แต่ทั้งเพื่อนเราและเพื่อนเขาก็หลับหมด ตอนนี้มีแค่เรา และเขา ที่ยังนั่งทำงานอยู่ จิงๆอยากจะนอนนะ แต่เราอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา 555 จนกระทั่งเช้าเขาก็กลับ และเราก็ยังคงทำงานอยู่ (เราอยู่คณะที่ไม่ค่อยได้หลับได้นอนอ่ะ) แต่ต่อมาเราก็ไม่ค่อยได้เจอเขาล่ะเพราะไม่ค่อยได้ไปทำงานอยู่หอสมุด แต่ก็มีบ้างเวลาเราขึ้นรถมหาลัยแล้ว เขามีมอไซสวนบ้าง เราก็ได้คิดแค่ว่าถ้าใช่ก็คงได้เจอกันอีกแน่  

มีต่อนะ