ให้อาหารปลา และให้ภาระกับสังคม

เมื่อหลายวันที่ผ่านมา สะมะแอ มีโอกาสได้ไปให้อาหารปลาที่ท่าน้ำนนท์
ผู้คนที่ผ่านไปมาก็แวะมาซื้ออาหารปลามาให้ปลากันอย่างสนุกสนานมีความสุขอิ่มบุญกันไป
ซึ่งในระหว่างกิจกรรมให้อาหารปลาของสะมะแอก็ไปแอบได้ยินครอบครัวนึงเขาสนทนากัน
ที่มากันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก แลดูอบอุ่น

ดูสิลูกปลาเยอะแยะเลย คนเป็นพ่อพูดขึ้นหลังจากโยนอาหารปลาเม็ดสีเหลือง(รสจืดๆ สะมะแอเคยชิม) ที่หยิบออกมาจากถุงพลาสติกใสลงแม่น้ำ
ผู้เป็นลูกน้อยวัยกำลังแสบอายุราวๆ 5-6 ขวบมองลงไปในน้ำพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้นไร้เดียงสาแบบเด็กๆ
ก่อนที่คนเป็นแม่จะเอ่ยปากสอนลูกอย่างน่าชื่นชมว่า เนี่ยลูกจ๋า การให้อาหารปลาแบบนี้ถือเป็นสิ่งที่ดีนะลูก
มันเป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง โตขึ้นลูกต้องรู้จักทำบุญทำทานรู้จักแบ่งปันคนอื่นนะลูก

ถึงตรงนี้สะมะแอโครตรู้สึกดีเลย ในหัวสมองน้อยๆของสะมะแอเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มยินดี
เป็นอีกวันนึงที่สะมะแอมาให้อาหารปลาอย่างมีความสุข มือนึงก็หยิบขนมปังแพรสช็อคโกแลตมาโยนให้ปลา
อีกมือนึงก็เอามาใส่ปากของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับหัวใจที่ยินดีกับครอบครัวที่รู้จักสอนลูกสอนหลานในสิ่งที่ดีดี

แต่ความรู้สึกปิติยินดีแบบนี้มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เพราะหลังจากที่ครอบครัวนั้นให้อาหารปลากันเสร็จแล้ว
ก็ทิ้งร่องรอยของขยะเช่นถุงพลาสติกที่ใส่อาหารปลา ถุงขนมต่างๆของลูก แก้วน้ำอัดลม ไว้ตรงนั้นนั่นแหละ
ทั้งๆที่เดินออกไปหน่อยเดียวเราก็เจอถังขยะแล้ว

สะมะแอก็ได้แต่คิดว่า การที่มาทำบุญทำทานสอนลูกสอนหลานให้รู้จักทำบุญแบบนี้มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ
แต่ก่อนอื่นควรจะรู้จักมีความรับผิดชอบต่อสังคม สอนลูกสอนหลานสอนตัวเองให้มีความรับผิดชอบต่อสังคมก่อนดีกว่ามั้ย