กระทู้นี้ขอระบายหนักๆเลยครับ ตอนนี้รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ แต่พูดอะไรกับใครไม่ได้
ผมเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในเครือราชภัฎ ตอนนี้ปี 2 แล้วครับ สาขาผมมีคนสนใจเรียนน้อยครับ ตอนนี้รุนผมมี 9 คน รุ่นน้องมี 12 คน
ด้วยความที่มีคนน้อย ผมจึงดึงให้เพื่อนๆคอยช่วยเหลือกัน ผมว่าเมื่อก่อนตอนปี 1 ห้องผมดีมากเลยนะครับ ตอนนั้นมี 15 คน ในห้องตอนนั้นจะมีหัวกะทิอยู่ 3 คน คือผม เพื่อนผม 2 คน ที่ว่าหัวกะทิเพราะวิชาที่ผมเรียนตอนปี 1 มันเป็นวิชาพื้นฐาน อังกฤษ คณิต นี้มาแบบเบสิคมากๆครับ ซึ่งผมเรียนจบจากสายสามัญมา ก็ไม่ยากเท่าไหร่ ที่เหลือก็มีจบสายสามัญมากบ้าง แต่ไม่เก่งวิชาพวกนี้เท่าไหร่ พวกวิชาในเอกผมก็กลางๆนะ ไม่เก่งมาก เรียนรู้เรื่องแคนั้นเอง
ซึ่งด้วยความที่มีคนน้อย ผมเป็นหัวหน้าห้องเลยอยากให้ช่วยกันดึงๆไว้ เวลามีติวก่อยสอบผมก็ชวนให้ไปอ่านหนังสือด้วยกัน พอเทอม 2 ต้องลงทะเบียนเรียนเอง ซึ่งระบบก็กากมาก ก็ชวนไปลงด้วยกัน ปี 1 ผ่านไปด้วยดี(สำหรับผม) ขึ่นปี 2 เหลือ 9 คนครับ ที่เหลือบางคนไม่ไหวก็ไปเรียนสายอื่น บางคนรู้ว่าไม่ใช่แนว แต่ทีเด็ดคือมีคนหนึ่งที่เหมือนโดนบีบออก คนนี้เป็นคนที่ไม่เอาอะไร เรียนไม่สนใจ ไม่ไปติว ติดแต่เพื่อนผู้หญิง อาจารย์สอนก็หลับๆตื่นๆ แถมนิสัยไม่ดีเท่าไหร่ พวกผมเลยไม่สนใจ เพราะผมเคยเตือนแล้วแต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
เมื่อขึ้นปี 2 ผมก็เรียนปกติไปเรื่อยๆ แต่ผมมีกิจกรรมที่ต้องไปทำทำให้ขาดวิชาเรียนของอาจารย์ท่านหนึ่งไป 3 ครั้ง ผมก็รู้ตัวและพยายามอธิบายให้ฟัง แต่อ.1 (นามสมมติ) ไม่สนใจเพราะกิจกรรมที่ผมไปคนรับผิดเป็นอ.2 (นามสมมติ) ที่ไม่ถูกกัน ผมทราบจุดนี้ดี เลยตัดสินใจว่าเทอม 2 ผมจะไม่ทำกิจกรรมนี้อีกแล้ว จะตั้งใจเรียนวิชาของอ.(1) ให้ดี
เรื่องเล็กๆเริ่มขึ้นที่เพื่อนๆในห้องผมอีก 8 คนเริ่มเปลี่ยนไปครับ กลุ่มที่ผมสนิทมากๆเริ่มเปลี่ยนไป เล่นเกมหนักขึ้น หนังสือสอบไม่อ่านกันหักเหมือนเมื่อก่อน ชวนไปติวก็ติวแปปเดียวแล้วไปเล่นเกมซะส่วนใหญ่ ตอนแรกผมก็เป็นไปด้วย แต่ก็ยังพยายามขยันเหมือนตอนปี 1 ให้ได้มากที่สุด จนในที่สุดสิ้นเทอม 1 อ.1 ให้งานพวกผมไปกันทุกคนให้ทำช่วงปิดเทอม ผมก็ทำงานแล้วโพสท์ความคืบหน้าในเฟสกลุ่มอยู่เรื่อยๆ และถามไถ่เพื่อนๆว่าใครถึงไหนบ้าง ปรากฎว่าช่วงปิดเทอม 1 เดือน เต็มๆ ไม่มีใครทำงานชิ้นนั่นเลย พอเปิดเทอมมาต้องเอางานนั้นไปต่อยอด ซึ่งผมก็ทำคนแรกและคืบหน้าที่สุดเลยนำหน้าไปไกล ลองผิดลองถูกอยู่คนเดียว เพื่อนที่เหลือก็ตามๆกันมาแต่ช้ากว่าผมนิดเดียวเพาะใช้วิธีที่ผมพลาดตรงไหน มันก็ดูแล้วข้ามไป ผมเลยกลายเป็น case study ไปโดยปริยาย
ก็โอเคครับ เพราะไม่หวงวิชา เพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อย ซึ่งอ.1 กับพวกผมในห้องก็สนิทกันมากครับ เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำพวกผมบ่อยๆ แต่ท่านไม่ชอบเวลาใครพูดไม่เข้าหู จะอารมณ์เสียเลยครับ วันหนึ่งเพื่อนผมคนหนึ่งในห้องก็พูดไปเข้าหูท่านซะงั้น อ.1 เลยไม่มาคอยช่วยพวกผมอีกแล้ว มีแต่ผมที่ไปหาที่ห้องบ่อยๆ อ.1ก็บอกว่าจะปั้นผมไว้คอยช่วยงาน ผมก็โอเคดีครับ เพราะอ.1จะไม่พูดกับใครในห้องผมเลย เพราะวันนั้นแหละครับ ถ้าจะบอกอะไรกับคนในห้องจะฝากผมไปบอก ผมก็ย้ายห้องเรียนมาที่ห้องอ.1เลย ในห้องอ.1 จะมีรุ่นพี่ที่คอยช่วยงานอยู่อีก 3 คน ผมก็คอยช่วยงาน+ทำงานตัวเองไปด้วย
ก็เป็นไปด้วยดี จนวันหนึ่งผมเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนๆในห้องเดียวกันอีก 3 คน รวมผมกับแฟนอีก 2 คน ซึ่งค่าเช่าบ้าน 5000 บาท หาร 5 กัน ผมจ่าย 2000 เพราะจ่ายให้ส่วนของแฟน ค่าน้ำ ไฟ เน็ต หาร 4 เพราะคุยกันแล้ว ครั้งหนึ่งผมทำตู้เย็นพัง ตู้เย็นนี้เป็นของผมนะครับ ผมซื้อมา แต่เอามาให้ใช้กันในบ้าน และผมดันเผลอทำพัง ต้องซ่อม ค่าซ่อมก็ 1400 ผมเลยขอค่าซ่อมจากเพื่อนผมอีก 3 คนคนละ 200 บาทแบบว่าช่วยๆกันหน่อย ทุกคนก็ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจอารมณ์ประมาณว่า ตรูไม่ได้ทำพัง ตรูใช้อย่างเดียว ของตรูก็แช่นิดเดียวทำไมตรูต้องจ่ายค่าซ่อมที่เมิงทำพังคนเดียวด้วย ผมก็อธิบายให้ฟังว่าถ้าไม่ซ่อมก็ไม่มีใช้ และผมจ่ายคนเดียวไม่ไหว 1400 บาทนั่นค่ากินผมทั้งอาทิตย์เลย ทุกคนก็ให้เงินผมมาแบบไม่เต็มใจกัน (เพื่อนผมที่อยู่บ้านนี้ ติดเกมกันหนักมากครับ เรียนกลับมาเปิดเกมเล่นตั้งแต่เย็นจนถึงตี 2 ไม่ก็เปิดหนังดู คืองานการบ้านไม่สนใจต้องให้ใกล้ๆกำหนดส่งถึงจะสนใจกัน ผมเตือนบ่อยก็ไม่เป็นผลครับ กลายเป็นว่าผมไปยุ่งเรื่องพวกมันมากเกินอีก)
จากนั้นไม่นาน อ.1 ก็จ้างผมให้ทำงานให้ ซึ่งผมก็รับงานและเงินมา รีบทำรีบเอาไปให้ทันกำหนดส่ง แต่งานที่ผมทำคือผมเป็นนักศึกษา ฝีมือผมกับของอ. คงมาเปรียบเทียบกันไม่ได้ แต่อ.1บอกว่าผมทำงานไม่ได้เรื่อง ซึ่งผมก็โดนด่าโดนเหน็บตลอดเลยเวลาท่านมาเห็นงานที่ผมทำให้ จนวันหนึ่งเหมือนว่าอ.1 จะยุ่งมากและของที่สั่งซื้อมาก็ใช้งานไม่ได้ อ.1 ให้ผมเป็นคนเทสแล้วผมก็เป็นคนบอกเองว่ามันใช้ไม่ได้ เหมือนอ.1 จะตบะแตกเลยครับ ผมกับพวกรุ่นพี่ในห้องนั้นโดนกันไปคนละชุดสองชุด หน้าชากันเลยทีเดียว ก็แยกย้ายกันกลับครับ เสาร์-อาทิตย์ผ่านไป โผล่มาวันจันทร์ผมนึกว่าอ.1 จะโอเคแล้ว ปรากฎว่าผมคิดผิดไปเลยครับ
อ.1 ไม่คุยกับผมเลย ไม่มองหน้า ตอนแรกผมไม่ทราบ เดินไปคุยปกติ อ.1 ก็ทำท่าอารมณ์เสียใส่ผม ผมก็แปลกใจ แล้วก็ไม่ได้เถียงอะไรไป ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไปคุยกับอ.1 เลย ไม่ได้ไปที่ห้องด้วย เพราะมีสอบ 4 วันติดเลย เจอเสาร์-อาทิตย์อีก โผล่ไปวันจันทร์ผมไปห้องอ.1 จะไปช่วยงานตามเดิมแหละครับ แต่คราวนี้รู้ทันทีเลยว่า อ.1 ไม่อยากคุยกับผมแล้ว ผมรู้ทันทีเลยว่าผมเป็น "หมาหัวเน่า" แล้ว เพราะอ.1 ไม่มองหน้าผม ผมถามอะไรนิดหน่อย อ.1 ก็บอกแค่ไม่รู้ๆ แล้วก็ไม่สนใจผมอีก หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมาที่ห้องเรียน เพื่อนๆผมก็อยู่กันปกติ เพื่อน 3 คนที่เช่าบ้านร่วมกับผมคุยกันว่าจะให้แฟนผมช่วยจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ด้วย ผมก็คิดเลยว่าเพราะผมไปขอค่าตู้เย็นพวกมัน มันไม่พอใจ เลยมาคิดค่าน้ำ ค่าไฟ กับแฟนผม คือคิดดูนะครับ จ่ายค่าเช่าบ้านกันคนละ 1000 + ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต รวมๆแล้วประมาณ 1400 ต่อเดือน คือผมว่าน้อยมากนะ ยังจะมาลดค่าใช้จ่ายของตัวเองกันอีก แต่ก็นั่นแหละผมก็โอเค กลับไปบอกแฟน แฟนก็โอเค
หลังจากนั้น อ.1 ก็มีงานอบรมให้พวกผมช่วยกันทุกคน ผมก็ไปช่วยกัน คราวนี้ไม่มีใครคุยกับผมเหมือนเมื่อก่อนครับ มาถึงตรงนี้ผมเริ่มน้ำตาคลอเบ้าครับ จากที่เคยเป็นห่วงเพื่อน คอยช่วยเหลือถึงจะโดนหาว่าเห็นแก่ตัว คอยดึง คอยทัก คอยเตือน ผมกลายเป็นอากาศฐาตุ ไม่มีตัวตน เพื่อนผมบางคนก็ยังคุยกับผมอยู่ครับ ปกติ แต่เป็นคนที่ไม่สนิทมาก แต่คุยเล่นกันได้ อ.1 ก็ไม่สนใจผม ปกติเวลาจะให้ใครช่วยอะไรชื่อผมมาก่อนเลยครับ แต่ตอนนี้คือกลายเป็นหายโกรธคนที่เคยพูดไม่เข้าหู แล้วเหมือนจะเกลียดผมไปเลย แม้แต่รายงานผมเอาไปส่งก็ไม่สนใจครับ ผมวางไว้บนโต๊ะตั้งแต่เช้าถึงเย็นก็สภาพเดิม ต้องฝากเพื่อนไปส่งถึงจะรับกับมือ
ที่ผมคิดจะทำตอนนี้ก็มีแค่เทอมหน้า ปี 3 ผมจะต้องตั้งใจเรียนให้มาก ทำงานทุกชิ้งส่งให้ครบกำหนด ทำแบบไม่ต้องสนใจใคร แค่ทำในส่วนของผม แต่ก็มีงานกลุ่มที่ผมต้องทำ แล้วยังไงล่ะครับ ผมกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว ผมทำบุญคนไม่ขึ้นมานานแล้วครับ หวังดีไปแต่ไม่ได้สิ่งดีๆตอบแทน พอคิดจะเห็นแก่ตัวบ้างเหมือนที่ใครๆทำก็กลายเป็นที่น่ารังเกียจ โดยสภาพของผมตอนนี้น่าจะย้ายสาขาได้แล้ว หรือที่ดีคือย้ายที่เรียนไปเลย แต่ผมไม่อยากท้อ ไม่อยากหนี ผมอยากเรียนให้จบ อยากทำให้สำเร็จ ให้พ่อกับแม่ผมภูมิใจ เวลาผมท้อ ผมนึกถึงหน้าพ่อแม่ผมถ้ามาเห็นสภาพผมตอนนี้จะเป็นไง
ตอนนี้มาดูกันครับว่าเกรดผมจะเป็นยังไง อ.1 เป็นคนออกเกรดให้ผมถึง 5 วิชา เพราะอ.1 รับผิดชอบหน้าที่ออกเกรดผมของอีก 3 วิชาด้วย เจ้าของวิชาทั้ง 3 มีหน้าที่สั่งงานพวกผมอย่างเดียว ถ้าทำเสร็จตรงตามกำหนดก็ให้ส่งกับอ.1 แล้วเป็นไงล่ะครับ เกรดผม 5 วิชาขึ้นกับอ.1 คนเดียว ไม่ให้ผมเครียดคงไม่ได้หรอกนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านถึงตรงนี้ สำหรับท่านคนไหนที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นบุคคลที่อยู่ในกระทู้ผม ผมว่าจะรู้ตัวแหละครับ มันไม่ยากเลย ผมอยากจะบอกท่านตรงนี้เลยครับ "อะไรที่ผมทำผิดไปผมขอโทษจริงๆ ผมได้รับโอกาสมาเยอะผมขอบคุณมาก แต่มองเห็นผมเป็นนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งก็พอ อย่าเห็นผมเป็นศัตรูหรืออะไรที่แย่กว่านั้นเลยครับ สำหรับเพื่อนๆก็ขอบอกว่าผมหวังดีและอยากให้ทุกคนผ่าน 4 ปีไปด้วยกัน อยากมีเพื่อนแท้ในชีวิตมหา'ลัยครับ อยากทำดีแล้วได้ดี ถ้ายุ่งมากไปขอโทษด้วย แต่เพราะว่าเป็นห่วง ผมไม่เคยเกลียดโกรธใคร แค่ทำแบบที่เพื่อนเค้าทำกัน"
เคยเป็น "หมาหัวเน่า" มั้ยครับ
ผมเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในเครือราชภัฎ ตอนนี้ปี 2 แล้วครับ สาขาผมมีคนสนใจเรียนน้อยครับ ตอนนี้รุนผมมี 9 คน รุ่นน้องมี 12 คน
ด้วยความที่มีคนน้อย ผมจึงดึงให้เพื่อนๆคอยช่วยเหลือกัน ผมว่าเมื่อก่อนตอนปี 1 ห้องผมดีมากเลยนะครับ ตอนนั้นมี 15 คน ในห้องตอนนั้นจะมีหัวกะทิอยู่ 3 คน คือผม เพื่อนผม 2 คน ที่ว่าหัวกะทิเพราะวิชาที่ผมเรียนตอนปี 1 มันเป็นวิชาพื้นฐาน อังกฤษ คณิต นี้มาแบบเบสิคมากๆครับ ซึ่งผมเรียนจบจากสายสามัญมา ก็ไม่ยากเท่าไหร่ ที่เหลือก็มีจบสายสามัญมากบ้าง แต่ไม่เก่งวิชาพวกนี้เท่าไหร่ พวกวิชาในเอกผมก็กลางๆนะ ไม่เก่งมาก เรียนรู้เรื่องแคนั้นเอง
ซึ่งด้วยความที่มีคนน้อย ผมเป็นหัวหน้าห้องเลยอยากให้ช่วยกันดึงๆไว้ เวลามีติวก่อยสอบผมก็ชวนให้ไปอ่านหนังสือด้วยกัน พอเทอม 2 ต้องลงทะเบียนเรียนเอง ซึ่งระบบก็กากมาก ก็ชวนไปลงด้วยกัน ปี 1 ผ่านไปด้วยดี(สำหรับผม) ขึ่นปี 2 เหลือ 9 คนครับ ที่เหลือบางคนไม่ไหวก็ไปเรียนสายอื่น บางคนรู้ว่าไม่ใช่แนว แต่ทีเด็ดคือมีคนหนึ่งที่เหมือนโดนบีบออก คนนี้เป็นคนที่ไม่เอาอะไร เรียนไม่สนใจ ไม่ไปติว ติดแต่เพื่อนผู้หญิง อาจารย์สอนก็หลับๆตื่นๆ แถมนิสัยไม่ดีเท่าไหร่ พวกผมเลยไม่สนใจ เพราะผมเคยเตือนแล้วแต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
เมื่อขึ้นปี 2 ผมก็เรียนปกติไปเรื่อยๆ แต่ผมมีกิจกรรมที่ต้องไปทำทำให้ขาดวิชาเรียนของอาจารย์ท่านหนึ่งไป 3 ครั้ง ผมก็รู้ตัวและพยายามอธิบายให้ฟัง แต่อ.1 (นามสมมติ) ไม่สนใจเพราะกิจกรรมที่ผมไปคนรับผิดเป็นอ.2 (นามสมมติ) ที่ไม่ถูกกัน ผมทราบจุดนี้ดี เลยตัดสินใจว่าเทอม 2 ผมจะไม่ทำกิจกรรมนี้อีกแล้ว จะตั้งใจเรียนวิชาของอ.(1) ให้ดี
เรื่องเล็กๆเริ่มขึ้นที่เพื่อนๆในห้องผมอีก 8 คนเริ่มเปลี่ยนไปครับ กลุ่มที่ผมสนิทมากๆเริ่มเปลี่ยนไป เล่นเกมหนักขึ้น หนังสือสอบไม่อ่านกันหักเหมือนเมื่อก่อน ชวนไปติวก็ติวแปปเดียวแล้วไปเล่นเกมซะส่วนใหญ่ ตอนแรกผมก็เป็นไปด้วย แต่ก็ยังพยายามขยันเหมือนตอนปี 1 ให้ได้มากที่สุด จนในที่สุดสิ้นเทอม 1 อ.1 ให้งานพวกผมไปกันทุกคนให้ทำช่วงปิดเทอม ผมก็ทำงานแล้วโพสท์ความคืบหน้าในเฟสกลุ่มอยู่เรื่อยๆ และถามไถ่เพื่อนๆว่าใครถึงไหนบ้าง ปรากฎว่าช่วงปิดเทอม 1 เดือน เต็มๆ ไม่มีใครทำงานชิ้นนั่นเลย พอเปิดเทอมมาต้องเอางานนั้นไปต่อยอด ซึ่งผมก็ทำคนแรกและคืบหน้าที่สุดเลยนำหน้าไปไกล ลองผิดลองถูกอยู่คนเดียว เพื่อนที่เหลือก็ตามๆกันมาแต่ช้ากว่าผมนิดเดียวเพาะใช้วิธีที่ผมพลาดตรงไหน มันก็ดูแล้วข้ามไป ผมเลยกลายเป็น case study ไปโดยปริยาย
ก็โอเคครับ เพราะไม่หวงวิชา เพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อย ซึ่งอ.1 กับพวกผมในห้องก็สนิทกันมากครับ เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำพวกผมบ่อยๆ แต่ท่านไม่ชอบเวลาใครพูดไม่เข้าหู จะอารมณ์เสียเลยครับ วันหนึ่งเพื่อนผมคนหนึ่งในห้องก็พูดไปเข้าหูท่านซะงั้น อ.1 เลยไม่มาคอยช่วยพวกผมอีกแล้ว มีแต่ผมที่ไปหาที่ห้องบ่อยๆ อ.1ก็บอกว่าจะปั้นผมไว้คอยช่วยงาน ผมก็โอเคดีครับ เพราะอ.1จะไม่พูดกับใครในห้องผมเลย เพราะวันนั้นแหละครับ ถ้าจะบอกอะไรกับคนในห้องจะฝากผมไปบอก ผมก็ย้ายห้องเรียนมาที่ห้องอ.1เลย ในห้องอ.1 จะมีรุ่นพี่ที่คอยช่วยงานอยู่อีก 3 คน ผมก็คอยช่วยงาน+ทำงานตัวเองไปด้วย
ก็เป็นไปด้วยดี จนวันหนึ่งผมเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนๆในห้องเดียวกันอีก 3 คน รวมผมกับแฟนอีก 2 คน ซึ่งค่าเช่าบ้าน 5000 บาท หาร 5 กัน ผมจ่าย 2000 เพราะจ่ายให้ส่วนของแฟน ค่าน้ำ ไฟ เน็ต หาร 4 เพราะคุยกันแล้ว ครั้งหนึ่งผมทำตู้เย็นพัง ตู้เย็นนี้เป็นของผมนะครับ ผมซื้อมา แต่เอามาให้ใช้กันในบ้าน และผมดันเผลอทำพัง ต้องซ่อม ค่าซ่อมก็ 1400 ผมเลยขอค่าซ่อมจากเพื่อนผมอีก 3 คนคนละ 200 บาทแบบว่าช่วยๆกันหน่อย ทุกคนก็ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจอารมณ์ประมาณว่า ตรูไม่ได้ทำพัง ตรูใช้อย่างเดียว ของตรูก็แช่นิดเดียวทำไมตรูต้องจ่ายค่าซ่อมที่เมิงทำพังคนเดียวด้วย ผมก็อธิบายให้ฟังว่าถ้าไม่ซ่อมก็ไม่มีใช้ และผมจ่ายคนเดียวไม่ไหว 1400 บาทนั่นค่ากินผมทั้งอาทิตย์เลย ทุกคนก็ให้เงินผมมาแบบไม่เต็มใจกัน (เพื่อนผมที่อยู่บ้านนี้ ติดเกมกันหนักมากครับ เรียนกลับมาเปิดเกมเล่นตั้งแต่เย็นจนถึงตี 2 ไม่ก็เปิดหนังดู คืองานการบ้านไม่สนใจต้องให้ใกล้ๆกำหนดส่งถึงจะสนใจกัน ผมเตือนบ่อยก็ไม่เป็นผลครับ กลายเป็นว่าผมไปยุ่งเรื่องพวกมันมากเกินอีก)
จากนั้นไม่นาน อ.1 ก็จ้างผมให้ทำงานให้ ซึ่งผมก็รับงานและเงินมา รีบทำรีบเอาไปให้ทันกำหนดส่ง แต่งานที่ผมทำคือผมเป็นนักศึกษา ฝีมือผมกับของอ. คงมาเปรียบเทียบกันไม่ได้ แต่อ.1บอกว่าผมทำงานไม่ได้เรื่อง ซึ่งผมก็โดนด่าโดนเหน็บตลอดเลยเวลาท่านมาเห็นงานที่ผมทำให้ จนวันหนึ่งเหมือนว่าอ.1 จะยุ่งมากและของที่สั่งซื้อมาก็ใช้งานไม่ได้ อ.1 ให้ผมเป็นคนเทสแล้วผมก็เป็นคนบอกเองว่ามันใช้ไม่ได้ เหมือนอ.1 จะตบะแตกเลยครับ ผมกับพวกรุ่นพี่ในห้องนั้นโดนกันไปคนละชุดสองชุด หน้าชากันเลยทีเดียว ก็แยกย้ายกันกลับครับ เสาร์-อาทิตย์ผ่านไป โผล่มาวันจันทร์ผมนึกว่าอ.1 จะโอเคแล้ว ปรากฎว่าผมคิดผิดไปเลยครับ
อ.1 ไม่คุยกับผมเลย ไม่มองหน้า ตอนแรกผมไม่ทราบ เดินไปคุยปกติ อ.1 ก็ทำท่าอารมณ์เสียใส่ผม ผมก็แปลกใจ แล้วก็ไม่ได้เถียงอะไรไป ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไปคุยกับอ.1 เลย ไม่ได้ไปที่ห้องด้วย เพราะมีสอบ 4 วันติดเลย เจอเสาร์-อาทิตย์อีก โผล่ไปวันจันทร์ผมไปห้องอ.1 จะไปช่วยงานตามเดิมแหละครับ แต่คราวนี้รู้ทันทีเลยว่า อ.1 ไม่อยากคุยกับผมแล้ว ผมรู้ทันทีเลยว่าผมเป็น "หมาหัวเน่า" แล้ว เพราะอ.1 ไม่มองหน้าผม ผมถามอะไรนิดหน่อย อ.1 ก็บอกแค่ไม่รู้ๆ แล้วก็ไม่สนใจผมอีก หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมาที่ห้องเรียน เพื่อนๆผมก็อยู่กันปกติ เพื่อน 3 คนที่เช่าบ้านร่วมกับผมคุยกันว่าจะให้แฟนผมช่วยจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ด้วย ผมก็คิดเลยว่าเพราะผมไปขอค่าตู้เย็นพวกมัน มันไม่พอใจ เลยมาคิดค่าน้ำ ค่าไฟ กับแฟนผม คือคิดดูนะครับ จ่ายค่าเช่าบ้านกันคนละ 1000 + ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต รวมๆแล้วประมาณ 1400 ต่อเดือน คือผมว่าน้อยมากนะ ยังจะมาลดค่าใช้จ่ายของตัวเองกันอีก แต่ก็นั่นแหละผมก็โอเค กลับไปบอกแฟน แฟนก็โอเค
หลังจากนั้น อ.1 ก็มีงานอบรมให้พวกผมช่วยกันทุกคน ผมก็ไปช่วยกัน คราวนี้ไม่มีใครคุยกับผมเหมือนเมื่อก่อนครับ มาถึงตรงนี้ผมเริ่มน้ำตาคลอเบ้าครับ จากที่เคยเป็นห่วงเพื่อน คอยช่วยเหลือถึงจะโดนหาว่าเห็นแก่ตัว คอยดึง คอยทัก คอยเตือน ผมกลายเป็นอากาศฐาตุ ไม่มีตัวตน เพื่อนผมบางคนก็ยังคุยกับผมอยู่ครับ ปกติ แต่เป็นคนที่ไม่สนิทมาก แต่คุยเล่นกันได้ อ.1 ก็ไม่สนใจผม ปกติเวลาจะให้ใครช่วยอะไรชื่อผมมาก่อนเลยครับ แต่ตอนนี้คือกลายเป็นหายโกรธคนที่เคยพูดไม่เข้าหู แล้วเหมือนจะเกลียดผมไปเลย แม้แต่รายงานผมเอาไปส่งก็ไม่สนใจครับ ผมวางไว้บนโต๊ะตั้งแต่เช้าถึงเย็นก็สภาพเดิม ต้องฝากเพื่อนไปส่งถึงจะรับกับมือ
ที่ผมคิดจะทำตอนนี้ก็มีแค่เทอมหน้า ปี 3 ผมจะต้องตั้งใจเรียนให้มาก ทำงานทุกชิ้งส่งให้ครบกำหนด ทำแบบไม่ต้องสนใจใคร แค่ทำในส่วนของผม แต่ก็มีงานกลุ่มที่ผมต้องทำ แล้วยังไงล่ะครับ ผมกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว ผมทำบุญคนไม่ขึ้นมานานแล้วครับ หวังดีไปแต่ไม่ได้สิ่งดีๆตอบแทน พอคิดจะเห็นแก่ตัวบ้างเหมือนที่ใครๆทำก็กลายเป็นที่น่ารังเกียจ โดยสภาพของผมตอนนี้น่าจะย้ายสาขาได้แล้ว หรือที่ดีคือย้ายที่เรียนไปเลย แต่ผมไม่อยากท้อ ไม่อยากหนี ผมอยากเรียนให้จบ อยากทำให้สำเร็จ ให้พ่อกับแม่ผมภูมิใจ เวลาผมท้อ ผมนึกถึงหน้าพ่อแม่ผมถ้ามาเห็นสภาพผมตอนนี้จะเป็นไง
ตอนนี้มาดูกันครับว่าเกรดผมจะเป็นยังไง อ.1 เป็นคนออกเกรดให้ผมถึง 5 วิชา เพราะอ.1 รับผิดชอบหน้าที่ออกเกรดผมของอีก 3 วิชาด้วย เจ้าของวิชาทั้ง 3 มีหน้าที่สั่งงานพวกผมอย่างเดียว ถ้าทำเสร็จตรงตามกำหนดก็ให้ส่งกับอ.1 แล้วเป็นไงล่ะครับ เกรดผม 5 วิชาขึ้นกับอ.1 คนเดียว ไม่ให้ผมเครียดคงไม่ได้หรอกนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านถึงตรงนี้ สำหรับท่านคนไหนที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นบุคคลที่อยู่ในกระทู้ผม ผมว่าจะรู้ตัวแหละครับ มันไม่ยากเลย ผมอยากจะบอกท่านตรงนี้เลยครับ "อะไรที่ผมทำผิดไปผมขอโทษจริงๆ ผมได้รับโอกาสมาเยอะผมขอบคุณมาก แต่มองเห็นผมเป็นนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งก็พอ อย่าเห็นผมเป็นศัตรูหรืออะไรที่แย่กว่านั้นเลยครับ สำหรับเพื่อนๆก็ขอบอกว่าผมหวังดีและอยากให้ทุกคนผ่าน 4 ปีไปด้วยกัน อยากมีเพื่อนแท้ในชีวิตมหา'ลัยครับ อยากทำดีแล้วได้ดี ถ้ายุ่งมากไปขอโทษด้วย แต่เพราะว่าเป็นห่วง ผมไม่เคยเกลียดโกรธใคร แค่ทำแบบที่เพื่อนเค้าทำกัน"