ใครเป็นบ้างครับ เวลาจะขอเงินพ่อแม่ทีไรคิดแล้วคิดอีกกล้าๆกลัวทุกที

ผมเป็นแบบนี้อะครับคือ เวลาจะขอเงินแม่ไปใช้ซื้ออะไรบางอย่างที่มันค่อนข้างแพงหลักพัน เช่น ลงคอร์สเรียนพิเศษ ตัดแว่นสายตา ผมจะกล้าๆกลัวๆคิดแล้วคิดอีกทั้งๆที่อย่างไงสุดท้ายก็ต้องขอเพราะมันจำเป็นต้องใช้แต่ก็อดกังวลไม่ได้อะครับ คือเวลาขอแล้วแม่เค้าจะบ่นๆอะครับ ว่าใช้เงินเยอะ บ่นว่าแม่ลำบากนะหาแต่เรื่องใช้เงิน แล้วก็ชอบว่าว่าผมขี้เหนียวชอบเอามาขูดรีดกับพ่อแม่ กลายเป็นปมในใจไปเลยเวลาขอเงินคือจะรู้สึกเครียดตลอดกลัวแม่ว่า คือส่วนใหญ่ท่านก็ให้นะถ้าของมันจำเป็นมีเหตุผล คือผมก็ได้มาแบบไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไร แอบรู้สึกผิดในใจด้วยซ้ำเหมือนเราเป็นปลิงคอยดูดดเงินพ่อแม่

                    ผมไม่รู้ว่าผมใช้เงินเยอะมากไปไหม ก็วันนึงผมจะได้เงิน 170 บาทกินข้าวสองมื้อ มื้อละประมาณ 40-50 บาท นอกนั้นก็เป็นค่าขนม แล้วก็ค่าจิปาถะไปไหนมาไหนตอนเย็น พอเย็นกลับมาก็มาทานข้าวบ้าน แบบนี้ทุกวัน แล้วเวลาอยากจะได้ของอะไรเป็นพิเศษก็ต้องเก็บจากค่าขนมต่อวันนี้อะครับ เพราะว่าขอเพิ่มคงไม่ดีเกรงใจแม่ เลยเก็บๆตังค์เอาแบบผมพยายามให้เงินมันเหลือวันละ 40-50 บาทเลยบางวันก็ไม่กินข้าวกลางวัน ลดเหลือเป็นวันละสองมื้อ คือแม่จะบอกว่า170 วันๆนี่ซื้ออะไรบ้างเนี่เยอะนะ แล้วเวลาผมขอค่าขนมแบบประจำวันซึ่งได้ปกติทุกวันอะครับ แม่ก็จะบ่นๆบางทีว่าผมเคี่ยวเอาเงินจริงๆนะเนี่ย ต้องได้วันละ 170 ทุกวันเลยรึไง ยืดหยุ่นได้น้อยกว่านี้บ้างไม่ได้เลยเหรอ คือผมก็เซ็งนะ คือผมว่า 170 นี่ผมก็แทบใช้ไม่ค่อยเหลืออยู่แล้ว  

                  ผมแอบอิจฉานะครับเวลาเพื่อนได้ไปเที่ยวไปไหนมาไหน แล้วได้ไป อยากซื้ออะไรก็ได้ แต่ผมเข้าใจนะว่าบ้านผมไม่ได้รวยเหมือนเค้าจะใช้เงินแบบนั้นก็ไม่ได้ ขนาดออกจากบ้านไปมอบตัวกับมหาลัยแบบต้องหยุดงานไปทั้งครอบครัวนี่คือแม่เค้าก็ยังบอกว่ารายได้เสียไปเยอะให้ประหยัดเลย ไอ้ที่จะอยู่ดีๆไปเที่ยวที่ไหนก็คงต้องรอไปยาวๆ