เมื่อ บีมกับบิ๋ม ถ่ายรูปกับโค้ชอ๊อต พร้อมภาพวาดล้อเลียนหลังจากที่ซ้อมเจ้า 2 คนแบบหนักสุดๆ

ผมขยายเพิ่มขึ้น ในภาพโดเรม่อนตัวใหญ่ๆ ด้านล่างมีข้อความว่า Coach ผมเข้าใจว่าเป็นโค้ชอ๊อตแน่นอน

"ฮ่าๆ 2 คนนี้มันร้ายวุ้ย" ผมพูดลอยๆขึ้นมาบนที่นอน

นอกจากนี้มีข้อมูลเพิ่มเติมในไลน์จากต้นทางมาว่า " เจ้า 2 คนนี้มันวาดเลียนแบบเป็นของที่ระลึกให้ หลังจากที่ซ้อมมัน 2 คนแบบหนักสุดๆ "

คือ...ภาพนี้มันมีอะไรมากมายเกินที่เรารู้สึกว่านี่คือความสัมพันธ์ระหว่าง โค้ช-นักกีฬา แต่มันทำให้รู้สึกมากกว่านั้น พี่-น้อง,พ่อ-ลูก หรือแม้กระทั่ง "เพื่อน" ก็เป็นได้

"สุดแล้วแต่จะมอง"

ในขณะเดียวกันหลายคนอาจจะมีคำถาม "แล้วโค้ชกับนักกีฬาคนอื่นละ?"

สำหรับผม จากที่สังเกตุเวลาตามทีมตอนซ้อม หรือ ตามทีมตอนแข่ง โค้ชอ๊อต จะมีวิธีเข้าหานักกีฬาที่แตกต่างกันไป อย่างกรณีนักตบวัยทีนอย่าง ชัชชุอร,วิภาวี,พิมพิชยา,อนิสา กลุ่มนี้จะดูแลอีกแบบ ถ้าโค้ชใช้มาตรฐานเดียวกับพี่ๆ ในบางความรู้สึกเกรงว่าน้องๆอาจจะรับไม่ไหว

ส่วนคนอื่นๆที่ผมเห็น ขอยกตัวอย่างเวลาแข่งเสร็จทีมแพ้ โค้ชจะเดินไปหาคนที่คิดว่าน่าจะต้องการกำลังใจมากที่สุด หรือ คนที่ดูแล้วฟอร์มผิดเยอะสุด จากนั้นโค้ชจะเข้าไปอธิบาย เข้าไปคุยเพื่อให้นักกีฬามีความรู้สึกกลับมาอีกครั้งด้วยวิธีการที่นิ่มมากๆ

มีช่วงเวลาหลายครั้งที่ผมสังเกตุในการทำ"หน้าที่" ที่มากกว่าการเป็นโค้ชของ "โค้ชอ๊อต" มันมีอะไรที่มองแล้วเรารู้สึกประทับใจ

ผมเชื่อเหลือเกินว่าในตำราวอลเลย์บอลมันมีการอธิบายถึงการเป็นโค้ชว่าต้องทำอย่างไร แต่ที่ไม่มีในตำราคือวิธีการเป็นโค้ชที่ "เข้าใจ และ เข้าถึงนักกีฬา" นี่ละที่คือสิ่งที่โค้ชอ๊อตมี

เอก ประวิตร....http://www.smmsport.com/reader.php?article=4911