คนที่ไม่ได้ค้าขาย ไม่เดือดร้อนจากการขยายสาขาของร้านสะดวกซื้อหรอก

จริงอยู่ว่าประเทศเรามีการเปิดการแข่งขันเสรีทางการค้า แต่มันก็ควรอยู่บนพื้นฐานของความเป็นธรรมด้วย ยกตัวอย่าง ถ้าวันนึงคุณขาย ข้าวหมูแดง ประสบความสำเร็จขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ร่ำรวยมีทุนมหาสาร ขณะที่ร้านข้าง ๆ ขาย มีทั้งขายดีและขายไม่ดี  ขายข้าวมันไก่ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ซาลาเปา ขนมจีบ บะหมี่ปลา ซึ่งแต่ล่ะร้านก็มีจุดเด่น จุดด้อย พ่อค้า แม่ค้า หน้าบึ้งบ้าง จ่ายแบงค์พันโดนด่าบ้าง ทำสกปรกบ้าง ทำอร่อยไม่อร่อยบ้าง  คุณก็เลยมาเปิดเหมือน ๆ กันแข่งมันหมดทุกร้าน เลย ด้วยทุนมหาสาร แก้ปัญหาต่าง ๆ ที่เป็นจุดด้อยของร้านค้าพวกนี้ ร้านต่าง ๆ ก็ล้มหายตายจากไป คำถามต่อมาร้านพวกนี้จะไปทำมาหากินอะไรต่อ ในเมื่ออาชีพเหล่านี้เป็นอาชีพพื้นฐาน ง่าย ๆ ใคร ๆ ก็ทำได้ ต้องกินต้องใช้ทุกวัน ลูกก็ต้องเรียนหนังสือ ส่วนร้านข้าวหมูแดงตอนแรกนี่เติบโตไปเรื่อย ๆ ด้วยทุนมหาสาร ค่อยๆ เปิดกิจการค้าขายที่ใครๆ ก็ทำได้ ทำให้ร้าน ๆ ต่าง ๆ ทั่วประเทศปิดกิจการ ไปทีล่ะแห่ง ถามว่า คนเหล่านั้นเขาควรจะทำมาหากินอะไรต่อ เมื่อกำไรต่อวัน ไม่พอใช้จ่าย ในเมื่ออาชีพง่าย ๆ ขั้นพื้นฐาน โดนกินรวบไปหมดแล้ว ควรจะไปเรียนให้ จบ ป.ตรี มาสมัครงานเป็นมนุษย์เงินเดือน ควรจะรับราชการ หรอ หรือควรจะไปเป็นเกษตรกร ในมุมมองของพ่อค้านะ บ้านเราการค้าเสรีจริง แต่มันก็ควรอยู่บนพื้นฐานของความเป็นธรรมด้วย ถ้าวันใดอาชีพที่คุณกำลังทำกัน อยู่ มีคนที่เหนือกว่ามาก ค่อย ๆ มาแย่งอาชีพ คุณทำก็คงจะรู้สึกเหมือน ๆ กัน กินไรดีล่ะทีนี้