อยากทราบว่าเพื่อนๆคิดเห็นอย่างไรกับบทความนี้บ้างครับ อ่านละมันสะท้อนใจจังเลย
"หนีออกจากบ้านมา 1 ปี แล้วสินะ!!!!!
นึกไม่ถึงว่า เวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
เราออกจากบ้านวันที่ 5 เมษายน อีกไม่กี่วันก็ครบปีแล้ว...
ยังจำได้เลย ตอนที่เดินออกมาจากบ้าน
ป๊าม๊า ไม่สนใจเราเลย..แต่ดูออกอ่ะว่า ป๊าม๊าก็ร้องไห้
เราตัดสินใจเดินออกจากบ้าน มีเงินอยู่ประมาณห้าร้อย
ในใจก็บอกแต่ว่า \"เดินกลับบ้านสิๆ\"
แต่คือขามันเดินไกลมากแล้วไง ถ้าเดินกลับบ้านมันเสียฟอร์ม
เราเลยหนีไปอยู่บ้านเพื่อน ก็ตามสเต็ปพ่อแม่โทรหาเพื่อน
รู้สึกอายเพื่อนมากๆ อายตัวเอง อายพ่อแม่เพื่อน
ร้องไห้จนหายใจแต่ละทีได้แต่กลิ่นน้ำตา คิดย้อนไปแล้วตลกตัวเองอ่ะ
จะเดินไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก เพราะจังหวัดที่อยู่ก็เล็กๆ บางทีเจอป้าบ้าง โอ๊ยยยย
ความอายนี้แหละ ทำให้เราเอาเงินห้าร้อยมากรุงเทพ
ด้วยความคิดโง่ๆว่า ไม่อยากเจอคนรู้จัก อาย...
ในเฟสบุคก็เต็มไปด้วยเพื่อน บอกให้กลับบ้านๆ ยิ่งอายใหญ่เลย
ปิดบัญชี หนีตัวเองลงมาอยู่กรุงเทพสมใจที่นี้
เงินเหลือแค่ห้าสิบบาท ...วันแรกของกรุงเทพไม่ได้นอนเลย
เพราะไม่รู้จะไปนอนที่ไหน นั่งอยู่หน้าเซเว่นทั้งคืน
คิดถึงบ้านมากๆ คิดสมเพชตัวเองอ่ะ มันแบบ...มองตัวเองไม่ต่างกับหมาข้างถนนเลย
ไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป
ห้าสิบบาทตอนนั้นมีค่าเท่าชีวิต กำอยุ่ในมือแน่นมากๆ
เฮ้อ.อ..พิมพ์ๆไปก็ร้องไห้อีกแล้ว 5555
หนึ่งปีที่ผ่านมา เจออะไรหลายอย่างมากกกกกก
ทำงานซเวนเซ่น ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เป็นพนักงานปั๋ม
เจอเจ้าของบ้านไล่ที่ ถูกเถ้าแก่โกงเงิน เกือบโดนขายตัว เพื่อนใหม่ขโมยเงินหมดกระเป๋า
เจอเกย์อัพโค้กหลอกใช้ ถูกพวกซ่องตี เคยไปเป็นเด็กหน้าบ่อน โดนคนมาหลอก (บ่อยมาก)
หลายอย่างๆที่โดนมา สอนให้รู้จักคุณค่าของชีวิตมากๆ มันหดหู่ คือ เราร้องไห้เกือบทุกวันอ่ะตอนนั้น เงินทุกวันนี้ โครตจะสำคัญในชีวิตเลย
โลกภายนอกสอนให้เรารู้ว่า ไม่มีใครใวใจได้เลย... ไม่มีจริงๆ
เล่าสามวันก็ไม่จบ มีแต่เรื่องแย่ๆทั้งนั้น ผ่านประสบการณ์ไม่ดีมาเยอะจนทุกวันนี้เหนื่อยกับการดิ้นรน
เงินก็ไม่ค่อยมี บ้านก็โทรมๆ สภาพแวดล้อมแย่มากๆ
เรียนก็ไม่ได้เรียน ตอนนี้อยู่กับรุ่นพี่ที่ทำงาน ...ท้อมากๆ แถมรุ่นพี่นี้ก็แบบไว้ใจไม่ได้ จนทุกวันนี้เรามองโลกในแง่ร้ายตลอด มันระแวงไปหมดอ่ะ อยากกลับบ้าน กลับไปหาคนที่ดีที่สุดในชีวิต คนที่เราไว้ใจได้ บ้าน ที่ปลอดภัยที่สุด
เคยนะ โทรหาป๊า แต่พอได้ยินเสียงแล้วมันสะอึก พูดอะไรไม่ออก มันเจ็บปวดอ่ะ
ตอนนี้อยากกลับบ้านมากๆ
แต่ถ้ากลับไป มันเหมือนกับแบบ...ซมซานกลับบ้าน
ไม่อายหรอกถ้าจะกลับไป แต่ไม่อยากให้ป๊าม๊าเห็นพีคในสภาพแบบนี้
...คิดถึงป๊าม๊ามากๆ
คิดถึงอาม่าด้วย ตอนนี้กำลังสู่ต่อไป ...จนถึงที่สุด"
คุณคิดอย่างไรกับบทความนี้
"หนีออกจากบ้านมา 1 ปี แล้วสินะ!!!!!
นึกไม่ถึงว่า เวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
เราออกจากบ้านวันที่ 5 เมษายน อีกไม่กี่วันก็ครบปีแล้ว...
ยังจำได้เลย ตอนที่เดินออกมาจากบ้าน
ป๊าม๊า ไม่สนใจเราเลย..แต่ดูออกอ่ะว่า ป๊าม๊าก็ร้องไห้
เราตัดสินใจเดินออกจากบ้าน มีเงินอยู่ประมาณห้าร้อย
ในใจก็บอกแต่ว่า \"เดินกลับบ้านสิๆ\"
แต่คือขามันเดินไกลมากแล้วไง ถ้าเดินกลับบ้านมันเสียฟอร์ม
เราเลยหนีไปอยู่บ้านเพื่อน ก็ตามสเต็ปพ่อแม่โทรหาเพื่อน
รู้สึกอายเพื่อนมากๆ อายตัวเอง อายพ่อแม่เพื่อน
ร้องไห้จนหายใจแต่ละทีได้แต่กลิ่นน้ำตา คิดย้อนไปแล้วตลกตัวเองอ่ะ
จะเดินไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก เพราะจังหวัดที่อยู่ก็เล็กๆ บางทีเจอป้าบ้าง โอ๊ยยยย
ความอายนี้แหละ ทำให้เราเอาเงินห้าร้อยมากรุงเทพ
ด้วยความคิดโง่ๆว่า ไม่อยากเจอคนรู้จัก อาย...
ในเฟสบุคก็เต็มไปด้วยเพื่อน บอกให้กลับบ้านๆ ยิ่งอายใหญ่เลย
ปิดบัญชี หนีตัวเองลงมาอยู่กรุงเทพสมใจที่นี้
เงินเหลือแค่ห้าสิบบาท ...วันแรกของกรุงเทพไม่ได้นอนเลย
เพราะไม่รู้จะไปนอนที่ไหน นั่งอยู่หน้าเซเว่นทั้งคืน
คิดถึงบ้านมากๆ คิดสมเพชตัวเองอ่ะ มันแบบ...มองตัวเองไม่ต่างกับหมาข้างถนนเลย
ไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป
ห้าสิบบาทตอนนั้นมีค่าเท่าชีวิต กำอยุ่ในมือแน่นมากๆ
เฮ้อ.อ..พิมพ์ๆไปก็ร้องไห้อีกแล้ว 5555
หนึ่งปีที่ผ่านมา เจออะไรหลายอย่างมากกกกกก
ทำงานซเวนเซ่น ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เป็นพนักงานปั๋ม
เจอเจ้าของบ้านไล่ที่ ถูกเถ้าแก่โกงเงิน เกือบโดนขายตัว เพื่อนใหม่ขโมยเงินหมดกระเป๋า
เจอเกย์อัพโค้กหลอกใช้ ถูกพวกซ่องตี เคยไปเป็นเด็กหน้าบ่อน โดนคนมาหลอก (บ่อยมาก)
หลายอย่างๆที่โดนมา สอนให้รู้จักคุณค่าของชีวิตมากๆ มันหดหู่ คือ เราร้องไห้เกือบทุกวันอ่ะตอนนั้น เงินทุกวันนี้ โครตจะสำคัญในชีวิตเลย
โลกภายนอกสอนให้เรารู้ว่า ไม่มีใครใวใจได้เลย... ไม่มีจริงๆ
เล่าสามวันก็ไม่จบ มีแต่เรื่องแย่ๆทั้งนั้น ผ่านประสบการณ์ไม่ดีมาเยอะจนทุกวันนี้เหนื่อยกับการดิ้นรน
เงินก็ไม่ค่อยมี บ้านก็โทรมๆ สภาพแวดล้อมแย่มากๆ
เรียนก็ไม่ได้เรียน ตอนนี้อยู่กับรุ่นพี่ที่ทำงาน ...ท้อมากๆ แถมรุ่นพี่นี้ก็แบบไว้ใจไม่ได้ จนทุกวันนี้เรามองโลกในแง่ร้ายตลอด มันระแวงไปหมดอ่ะ อยากกลับบ้าน กลับไปหาคนที่ดีที่สุดในชีวิต คนที่เราไว้ใจได้ บ้าน ที่ปลอดภัยที่สุด
เคยนะ โทรหาป๊า แต่พอได้ยินเสียงแล้วมันสะอึก พูดอะไรไม่ออก มันเจ็บปวดอ่ะ
ตอนนี้อยากกลับบ้านมากๆ
แต่ถ้ากลับไป มันเหมือนกับแบบ...ซมซานกลับบ้าน
ไม่อายหรอกถ้าจะกลับไป แต่ไม่อยากให้ป๊าม๊าเห็นพีคในสภาพแบบนี้
...คิดถึงป๊าม๊ามากๆ
คิดถึงอาม่าด้วย ตอนนี้กำลังสู่ต่อไป ...จนถึงที่สุด"