Kingsman: The Secret Service - fan fiction
The Parting Glass :
http://pantip.com/topic/33501949
The Ghost Ship :
http://pantip.com/topic/33553578
ขอบคุณ คุณสมาชิกหมายเลข 893749, คุณ vanillamelody, คุณ Octavianus, คุณ kadeart , คุณ Susisiri, คุณ lovereason, คุณ zoi, คุณปลาทองติดปีก, คุณ ฯฮูก (สมาชิกหมายเลข 710636) และคุณสมาชิกหมายเลข 718835 ที่แวะมาในกระทู้ก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ
-------------------------------------------------------------------------
LAST TANGO IN LONDON
(1) แบมเบอระ, นอร์ทธัมเบอร์แลนด์, 2014
“ไม่เป็นไรใช่ไหม ลานซล็อต…”
มือของคนที่เอ่ยคำนั้นพยายามจะเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า หากมือข้างนั้นกลับอ่อนกำลังเกินกว่าที่คิด และการพูดไม่กี่คำก็ทำให้ร้าวไปทั่วทั้งอก อึดอัดเหมือนกับมีวัตถุขนาดใหญ่กดทับจนหายใจแทบไม่ออก เหงื่อเย็น ๆ หยดไหลลงมาตามใบหน้า หากในลำคอกลับเต็มไปด้วยของเหลวอุ่น ๆ ที่เอ่อล้นและทำให้ระคายเคืองเสียจนทนไม่ไหว
เขาไอออกมาครั้งหนึ่ง แต่เพียงเท่านั้น ก็ทำให้เขาต้องเผชิญกับความทรมานสาหัสอย่างที่ไม่อาจหาคำใดมาบรรยายได้ รสเค็มคาวจนขมปร่าของฟองเลือดที่ถูกดันขึ้นมาจากปอดกระจายไปทั่วทั้งปาก อาการดังกล่าวเป็นผลมาจากการถูกเศษสิ่งของที่แตกหักจากแรงระเบิดที่ฝ่ายตรงข้ามจุดชนวนลอยมากระแทกลำตัวเต็มแรงจนซี่โครงหัก และมีเลือดตกใน
ภาพตรงหน้าของเขาพร่ามัว ไม่แน่ใจนักว่ามีสาเหตุเพราะเสียเลือดไปมากจนหน้ามืด หรือเพราะแว่นที่สวมอยู่แตกร้าวจนทำให้ภาพผิดเพี้ยนไป แต่สัมผัสจากมือของใครอีกคนที่จับมือข้างนั้นของเขาเอาไว้และบีบแน่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนให้พออุ่นใจได้ว่า คนที่เขาเป็นห่วงเหลือเกินนั้น ยังปลอดภัยและไม่เป็นไร
“ไป… ลานซล็อต…” เขารวบรวมแรงที่เหลือบีบมือที่เล็กกว่าในมือของตนเองแน่น “ไปเดี๋ยวนี้”
สายตาของร็อกซานน์ มอร์ตัน เจ้าของรหัสเรียกขาน ‘ลานซล็อต’ ที่มองตอบกลับมาเต็มไปด้วยคำถาม และบอกว่า เธอไม่อยากทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง แต่ในที่สุด เมื่อมองสบตากับเขาอีกครั้ง เธอก็ยอมผละจากไปตามที่เขาบอก เหลือเพียงเขาที่นอนอยู่กับพื้นห้องใต้ดินที่มืดสลัวและเยียบเย็นตามลำพัง
ร็อกซี่ไม่ทำให้เขาผิดหวังอย่างที่เคยรับปาก เพราะสิ่งที่เธอทำเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว
เพอร์ซิวาลหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน…
ความอบอุ่นจากมือของหญิงสาวที่กุมมือของเขาเอาไว้เมื่อครู่นี้ยังพอหลงเหลือให้รู้สึก แต่คนที่เขากำลังนึกถึง ณ เวลานี้ กลับไม่ใช่เธออีกต่อไป
ในความมืด ภาพของใครบางคนกลับแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ
จากคนแปลกหน้า จากเพื่อนร่วมงานที่ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย ใครคนนั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาตลอดระยะเวลาสิบห้าปีที่ผ่านมา เป็นเพื่อนที่สามารถฝากชีวิตเอาไว้ในมือของกันและกันได้ และเป็นคนที่สอนเขาให้รู้จักความหมายของความเชื่อมั่นและเชื่อใจในกันและกันโดยปราศจากข้อสงสัยและไม่จำเป็นต้องมีคำถาม
ลานซล็อต… ไม่สิ… เจมส์ สเปนเซอร์ เจ้าของชื่อรหัสลานซล็อตคนก่อนหน้า คือ คนคนนั้น
“นายจำคำพูดของอัล ปาชิโนในหนังเรื่อง Scent of a Woman ที่เราเคยนั่งดูด้วยกันได้ไหม เพอร์ซิวาล”
เสียงของอดีตคู่หูที่จากไปสะท้อนก้องอยู่ในความทรงจำ เช่นเดียวกับภาพรอยยิ้มที่ติดอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่เสมอ
“เขาพูดว่า ‘ไม่มีความผิดพลาดใด ๆ ในการเต้นแทงโก้หรอกนะ ไม่เหมือนชีวิต เพราะมันง่าย และความง่ายที่ว่า ก็ทำให้แทงโก้เป็นสิ่งที่เยี่ยมยอด เมื่อไหร่ที่ก้าวพลาด หรือเริ่มสับสน ก็แค่เต้นต่อไปเท่านั้นเอง’ …”
ยามนั้น ลานซล็อตบอกให้เขาหยุดถาม และส่งมือมาให้เขาแทนคำชักชวน
เช่นเดียวกับทุกครั้ง ที่อีกฝ่ายยื่นมือออกมาหา เพอร์ซิวาลยื่นมือออกไปในความมืด หากในยามนี้ สิ่งที่เขาเอื้อมคว้าเอาไว้ได้ มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น…
-------------------------------------------------------------------------
(มีต่อนะคะ)
LAST TANGO IN LONDON [Kingsman: The Secret Service - fan fiction]
The Parting Glass : http://pantip.com/topic/33501949
The Ghost Ship : http://pantip.com/topic/33553578
ขอบคุณ คุณสมาชิกหมายเลข 893749, คุณ vanillamelody, คุณ Octavianus, คุณ kadeart , คุณ Susisiri, คุณ lovereason, คุณ zoi, คุณปลาทองติดปีก, คุณ ฯฮูก (สมาชิกหมายเลข 710636) และคุณสมาชิกหมายเลข 718835 ที่แวะมาในกระทู้ก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ
(1) แบมเบอระ, นอร์ทธัมเบอร์แลนด์, 2014
“ไม่เป็นไรใช่ไหม ลานซล็อต…”
มือของคนที่เอ่ยคำนั้นพยายามจะเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า หากมือข้างนั้นกลับอ่อนกำลังเกินกว่าที่คิด และการพูดไม่กี่คำก็ทำให้ร้าวไปทั่วทั้งอก อึดอัดเหมือนกับมีวัตถุขนาดใหญ่กดทับจนหายใจแทบไม่ออก เหงื่อเย็น ๆ หยดไหลลงมาตามใบหน้า หากในลำคอกลับเต็มไปด้วยของเหลวอุ่น ๆ ที่เอ่อล้นและทำให้ระคายเคืองเสียจนทนไม่ไหว
เขาไอออกมาครั้งหนึ่ง แต่เพียงเท่านั้น ก็ทำให้เขาต้องเผชิญกับความทรมานสาหัสอย่างที่ไม่อาจหาคำใดมาบรรยายได้ รสเค็มคาวจนขมปร่าของฟองเลือดที่ถูกดันขึ้นมาจากปอดกระจายไปทั่วทั้งปาก อาการดังกล่าวเป็นผลมาจากการถูกเศษสิ่งของที่แตกหักจากแรงระเบิดที่ฝ่ายตรงข้ามจุดชนวนลอยมากระแทกลำตัวเต็มแรงจนซี่โครงหัก และมีเลือดตกใน
ภาพตรงหน้าของเขาพร่ามัว ไม่แน่ใจนักว่ามีสาเหตุเพราะเสียเลือดไปมากจนหน้ามืด หรือเพราะแว่นที่สวมอยู่แตกร้าวจนทำให้ภาพผิดเพี้ยนไป แต่สัมผัสจากมือของใครอีกคนที่จับมือข้างนั้นของเขาเอาไว้และบีบแน่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนให้พออุ่นใจได้ว่า คนที่เขาเป็นห่วงเหลือเกินนั้น ยังปลอดภัยและไม่เป็นไร
“ไป… ลานซล็อต…” เขารวบรวมแรงที่เหลือบีบมือที่เล็กกว่าในมือของตนเองแน่น “ไปเดี๋ยวนี้”
สายตาของร็อกซานน์ มอร์ตัน เจ้าของรหัสเรียกขาน ‘ลานซล็อต’ ที่มองตอบกลับมาเต็มไปด้วยคำถาม และบอกว่า เธอไม่อยากทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง แต่ในที่สุด เมื่อมองสบตากับเขาอีกครั้ง เธอก็ยอมผละจากไปตามที่เขาบอก เหลือเพียงเขาที่นอนอยู่กับพื้นห้องใต้ดินที่มืดสลัวและเยียบเย็นตามลำพัง
ร็อกซี่ไม่ทำให้เขาผิดหวังอย่างที่เคยรับปาก เพราะสิ่งที่เธอทำเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว
เพอร์ซิวาลหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน…
ความอบอุ่นจากมือของหญิงสาวที่กุมมือของเขาเอาไว้เมื่อครู่นี้ยังพอหลงเหลือให้รู้สึก แต่คนที่เขากำลังนึกถึง ณ เวลานี้ กลับไม่ใช่เธออีกต่อไป
ในความมืด ภาพของใครบางคนกลับแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ
จากคนแปลกหน้า จากเพื่อนร่วมงานที่ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย ใครคนนั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาตลอดระยะเวลาสิบห้าปีที่ผ่านมา เป็นเพื่อนที่สามารถฝากชีวิตเอาไว้ในมือของกันและกันได้ และเป็นคนที่สอนเขาให้รู้จักความหมายของความเชื่อมั่นและเชื่อใจในกันและกันโดยปราศจากข้อสงสัยและไม่จำเป็นต้องมีคำถาม
ลานซล็อต… ไม่สิ… เจมส์ สเปนเซอร์ เจ้าของชื่อรหัสลานซล็อตคนก่อนหน้า คือ คนคนนั้น
“นายจำคำพูดของอัล ปาชิโนในหนังเรื่อง Scent of a Woman ที่เราเคยนั่งดูด้วยกันได้ไหม เพอร์ซิวาล”
เสียงของอดีตคู่หูที่จากไปสะท้อนก้องอยู่ในความทรงจำ เช่นเดียวกับภาพรอยยิ้มที่ติดอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่เสมอ
“เขาพูดว่า ‘ไม่มีความผิดพลาดใด ๆ ในการเต้นแทงโก้หรอกนะ ไม่เหมือนชีวิต เพราะมันง่าย และความง่ายที่ว่า ก็ทำให้แทงโก้เป็นสิ่งที่เยี่ยมยอด เมื่อไหร่ที่ก้าวพลาด หรือเริ่มสับสน ก็แค่เต้นต่อไปเท่านั้นเอง’ …”
ยามนั้น ลานซล็อตบอกให้เขาหยุดถาม และส่งมือมาให้เขาแทนคำชักชวน
เช่นเดียวกับทุกครั้ง ที่อีกฝ่ายยื่นมือออกมาหา เพอร์ซิวาลยื่นมือออกไปในความมืด หากในยามนี้ สิ่งที่เขาเอื้อมคว้าเอาไว้ได้ มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น…
(มีต่อนะคะ)