วันนี้ร้องไห้ให้กับลือชัยอีกแล้ว บทออกน้อยแต่เด็ดทุกฉาก

ฉากเมื่อคืน มันกินใจผมมากๆ ตอนที่ลือชัยก้มกราบแม่ ทั้งสองร้องไห้ได้อย่างเหมือนกับมันมีชีวิตจริงๆ มันมีความเป็นมนุษย์ ปุถุชนคนธรรมดา มีทั้งชั่ว เลว ดี ปะปนกันไป ตอนแรกผมก็แค่จุกๆ ตื้อๆในความรู้สึก ตอน

คือเพิ่งดูย้อนหลัง ตอนได้ยินเสียงปืนนางจะหนีก็ไม่แปลก นางอาจคิดว่าลือชัยเอาตัวรอดได้ นางอาจกลัว (เป็นเราคงบอกปวริศว่าช่วยลือชัยน้องเราด้วย ไรงี้ เป็นถึง นร.ตำรวจ แหม่ สู้นักเลงได้อยู่แล้ว) แต่ทำไมนาง

ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ สำหรับผม ฉากที่ทำให้หลั่งน้ำตามากที่สุด คือ ฉากที่ ลือชัยออกจากคุก แล้วระพีพากลับไปกราบเท้าพยอม ผมว่าฉากนี้พีคสุดแล้วครับ

พอดีเคยดูข่าวนี้ เมื่อช่วงต้นปี 67 พอมากลางปี 68 ยังคงเห็นคนชื่อ-นามสกุลเดียวกัน ยังดำรงตำแหน่งในพื้นที่จังหวัดเดิม , เลยสงสัยว่า 1) ตกลงทั้งหมดนี่ใช่คนเดียวกันไหมครับ 2) ถ้าเป็นคนเดียวกันแล้วเหตุใด

เมื่อนั้น สองระตูตัวสั่นหวั่นไหว ก้มกราบบาทมูลแล้วทูลไป ภูวไนยได้ทรงพระเมตตา ข้าน้อยทั้งสองเป็นไพรี โทษผิดครั้งนี้หนักหนา จงโปรดปรานประทานชีวา ไว้เป็นข้าใต้เบื้องบทมาลย์ ขอเอาพระเดชปกเกศเกล้า ตราบเท้า

เวลาพี่ชายแตะเท้าแกล้งให้จั๊กกะจี้จะรู้สึกแย่มาก ๆ รู้สึกรังเกียจ แล้วน้ำตามันจะไหลอัตโนมัติเลย เป็นแบบนี้ทุกครั้ง แตะขาปุ๊บน้ำตาไหลปั๊บ เป็นแค่เหตุการณ์นี้ด้วยค่ะ มันรู้สึกรังเกียจแล้วก็เกลียดสัมผัสแ

แมวเรามันหยอกกันไม่ยอมนอนตอนนั้นเราก็ง่วงเลยไม่อยากดูแล้ว(ง่วงมากตอนนั้น​)เลยจับใส่กรงเราเลยทำถ้าตีเท้ามันแล่วพูดดุมัน สักพักมันก็นํ้าตาไหล เราเลยไปลูบหัวมัน(ว่าจะโอ๋🤣)สักพักแล้วมันก็หลับคะ555แบบนี้คื

เป็นบทที่ออกมาน้อยมาก แต่เมื่อวานนี้ร้องไห้ให้กับลือชัยเลย ตอนก้มกราบแม่ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีต่างๆนาๆ ร้องไห้กับฉากนี้หนักมาก อุตส่าห์ช่วยพี่แต่เพราะพลั้งมือไม่ตั้งใจก็เลยถูกจับ หลายคนก็เลยยิ่งมองว่าเป็น

ก่อนถึง วันศุกร์ 13 ฝันสยอง เหลี่ยมหนีคุกคงจะหาทางเผ่นออกนอกประเทศอย่างไร้ยางอาย หมดสักสี เหลือแต่สักขาวดำ ถ้าคิดจะ​หางจุกก้นทางอากาศ ขึ้นเครื่องไปกราบเท้าทรัมป์ คงหมดหวังเพราะต้องขอศาล ซึ่งไม่เชื่อข