เมื่อฉันร้องไห้

เมื่อวันหยุดยาวที่ผ่านมา เราก็มีโอกาสได้อยู่บ้านนอนดูซีรี่ย์เกาหลี
นั่งๆนอนๆดูมันตั้งแต่เช้ายันมืดอย่างมีความสุข 555 สบายใจเลยล่ะ
ดูๆไปเรื่อยๆ ก็นะอินอ่ะเนอะ เวลาดูหนังก็มีบ้างพระเอกตายงี้
เศร้าไปดิ น้ำตามา นั่งดูไปร้องไห้ไป สะอึกสะอื้น ขณะนั้นก็ 5 ทุ่มเข้าไปละ

แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรซักอย่างย่ำๆมาที่ตัก แล้วยังมาอะไรสากๆมาโดนแขนอีก
ก้มไปดู ก็เจอแมวเรา "พี่นำโชค" มานั่งบนตักพร้อมกับเลียแขน แหงนหน้ามามองหน้าเรา
ส่งสายตาประมาณว่า "แม่ ไม่ต้องร้องนะ" แล้วก็นั่งนิ่งๆให้กอด
เราเลยปาดน้ำตา แล้วบอกว่า "แม่ไม่ได้เศร้านะลูก แม่แค่ดูหนังแล้วอิน อ่ะๆๆไม่ร้องแล้ว"

พี่นำโชคก็เดินไปนอนต่อที่ข้างๆหมอนเรา สักพัก..ก็นะมีฉากเศร้าอีกละ
เราต้องร้องอีกรอบ คราวนี้พี่นำโชคปลุกพี่เสือ (แมวอีกตัวของเรา) มาช่วยกันปลอบเลยอ่ะ
เลียแขนซ้าย เลียแขนขวา นั่งมองหน้ากันสลอน อารมณ์เศร้า ซึ้ง จากที่ดูหนังเราสะดุดเลยนะ
แล้วเค้าก็นั่งอยู่ดูซีรี่ย์เป็นเพื่อนเราจนจบเลยล่ะ

อารมณ์ตอนนั้นแบบว่ามันตื้นตันบอกไม่ถูก ตื้นตันลูกชายทั้งสอง มานั่งให้กอด มานั่งปลอบ
เค้าคงนึกว่าเรามีเรื่องเศร้าใจอะไร ปกติแล้วขอหอม ขอจุ๊บ มีเดินหนี จับได้มีถีบหน้าตลอด
เสมือนว่าเราไปบังคับขืนใจเค้าอ่า พอเจอแบบนี้รู้สึกฟินเลย

ลูกๆใครเป็นแบบนี้บ้างคะ มาแชร์กันบ้างน๊า

ขอโทษด้วยนะคะรูปใหญ่ไปหน่อยอ่ะค่ะ

พี่นำโชค ตัวแสบ


พี่เสือ ตัวกลม