สงสารตัวเองจัง ~T_T~

ผมไม่รู้จะทำไงดีอะ คือมีวันหนึ่งรร.พาไปเค้าค่ายลูกเสือทุกคนก็เตรียมตัวกันมาอย่างดี พวกผมก็นัดกันซ้อมการแสดง ถึงวันจริงสนุกกันมากตกเย็นผู้คุมก็ปล่อยให้พักและอาบน้ำทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อย พวกก็ผมอาบน้ำกัน แก๊งผมมีหกคนคับที่สนิทกันมากแต่ก็มีเพื่อนบางคนที่มาอาบด้วย ก็ไม่มีใคคว่าอะไรอาบด้วยกันเยอะๆสนุกดี ผ่านไปซักสิบนาทีได้บางคนก็เริ่มออกจากห้องน้ำไปและสุดท้ายก็เหลือผมกับเพื่อนคนหนึ่ง ผมเป็นคนอาบน้ำค่อนข้างช้าคับยิ่งมีเพื่อนอยู่ด้วยยิ่งเล่นกันไม่รู้เวล่ำเวลา ผมก็อาบน้ำไปเรื่อยๆจนถึงตอนต้องล้างหน้า ผมก็หยิบโฟมล้างหน้าที่เตรียมมาด้วยบีมลงที่มึอแล้วทำการถูให้ทั่วหน้า สักพักมีใครก็ไม่รู้มากอดผมจากด้านหลังแล้วมีเสียงกะซิบข้างหูผมว่า "ขอกอดหน่อยนะ เจ้าตัวเล็ก" ผมตกใจมากคับเลยเผลอลืมตาขึ้นแล้วโฟมก้ไหลเข้าตาแสบมากผมเลยรีบเอามือกวักๆลงไปในอางน้ำเพื่อหาขันตักน้ำแต่มือของใครก็ไม่รู้ตักน้ำขึ้นมาแล้วล้างออกให้ มือของใครคนนั้นก็ยังลูบที่เปลือกตาแล้วเลื่อนลงมาลูบที่แก้มผม ตอนนั้นผมยังคงปิดตาลงสนิท ใจเต้นแรงจนจะไม่เป็นจังหวะพลางขุ่นคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเองตอนนี้คือใคร แบะคำตอบก็ปรากฎมือผมลืมตาขึ้น ภาพใบหน้าลางๆของผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มให้ผมใตท่าสวมกอดเอวของผมเอาไว้จนตัวแทบจะสิงกันได้ ผมตกใจมากเมื่อเห็นหน้าของเพื่อนคนหนึ่งถึงจะไม่ได้อยุ่แก๊งเดียวกันแต่ผมก็จำมันได้ดี (ผมขอเรียกมัน เอ นามสมมุติ) "หายแสบตายัง" เอพูดขึ้นพร้อมกับลูบแก้มผมไปพร้อม ผมตกใจมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า พยายามพลักตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ ผมบอกให้มันปล่อยแต่มันก็ยังทำลอบหน้าลอยตายิ้มระรื่น ก่อนมันจะพูดขึ้นว่า "นานๆจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองจะปล่อยไปง่ายๆได้ไง"พูดจบมันก็หอมแก้มผมครั้งหนึ่ง ผมตกใจมากตาโตกว่าไข่ห่านอีก ไม่ทันไดมันก็พูดขึ้นอีก "ขอจูบหน่อยนะ" เหมือนมันรู้ว่าผมกำลังจะร้องขึ้นมันเลยเอามือขึ้นมาปิดปากผม ผมเลยได้แต่ร้องอู้อี้ในลำคอและเหมือนมันจะอ่านใจผมออกมันก็บอกผมว่า "นะครับที่รัก" พูดจบมันก็ทำหน้าอ้อนๆ แล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าผมมากขึ้นทุกที ผมก็ได้แต่ขัดขืนโดยการเลื่อนหน้าหนีและทุกอกมันแต่ก็ได้แค่นั้นเพราะแรงของคนที่สูงแค่160กับคนที่สูง170กว่าคงเทียบกันไม่ได้ หน้าของเอเลื่อนมาใกล้หน้าผมขึ้นทุกทีแล้วมันก็เอามือที่ปิดปากผมอยู่ออกและเลื่อนปากของมันมาประกบปากผม โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุนหัวใจผมเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก พลางคิดไปว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ สึกพักมันก็มากระซิบข้างหูผมบอกว่าให้อ่าปาก จะให้ผมทำไงละที่นี้ ผมก็ได้แค่ร้องอื้อๆในลำคอ เมื่อผมไม่ยอมมันก็จี้เอวผม ผมเลยเผลออ้าปากแล้วทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป แต่เราไม่ได้มีอะไรกันนะครับแค่จูบกันแต่นานมาก สิบนาทีได้มั้ง ปากแทบเปื่อย แล้วหลังจากวันนั้นมามันก็ทำกับผมแบบนี้บ่อยๆจนผมก็เผลอคิดไกลไปมากกว่าเพื่อน เราคุยกันทุกวันมันก็หยอดมุกเสี่ยวๆมาตลอดแต่พอหลังๆมามันก็เริ่มตอบแชทผมช้าลงจนบางครั้งข้ามคืนยังไม่อ่านเลยก็มีผมก็ทำได้แค่บอกฝันดีไปแล้วรอให้มันอ่าน ในใจก็คิดว่ามันคงแค่ทำเพื่อสนุกหรืออยากลองเฉยๆแต่มันจะรู้มั้ยว่าผมคนนี้คนที่มันขโมยจูบแรกของผมไปแล้วยังเอาหัวใจผมไปทั้งดวง กำลังนั่งร้องไห้อยู่ ถึงเวลามันจะผ่านไปเกือบห้าเดือนแต่ผมก็ยังร้องไห้ ร้องจนจะไม่เป็นอันเรียนหนังสือ เพื่อนถามผมก็ทำได้แค่บอกปัดๆไปว่าไม่สบาย แต่ทุกครั้งที่มันมองหน้าผมเหมือนมันมีอะไรบ้างอย่างที่อยากจะบอกผม ผมก็รอสิ่งที่มันจะบอก ผมรอจนจะห้าเดือนอยู่แล้วมันก็ยังไม่พูดอะไรทำแค่เหมือนเป็นเพื่อนกันตามปกติ สุดท้ายผมอยากจะบอกมันว่า ถ้าแกได้เข้ามาอ่านช่วยตอบเราเถอะว่าแกทำทุกอย่างไปทำไม แล้วทำไมแกต้องตีตัวออกห่างจากความสัมพันของเรา ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรกับเราทำไมแก่ต้องทำให้เราคิดไปเองฝ่ายเดียว

และผมฝากบอกทุกคนด้วยนะคับ อย่างให้ความหวังกับคนอื่นถ้าเราไม่คิดจะจริงจังกับเค้า สงสารความรู้สึกของคนนั้น คนที่เค้าต้องนั่งลุ้นว่าคุณจะให้เค้าอยู่ในตำแหน่งไหนในใจคุณ