สวัสดีจ้า ชาวพันทิพทั้งหลายยย อนึ่งเราไม่ได้ตั้งกทครั้งแรกแต่อย่างใด
แต่ถ้าหากผิดพล่ดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้จ้า (เราอาจแท๊กไม่ถูกห้องขอโทษด้วยค่ะ)
เราอาจเขียนถูกเขียนผิด เพราะพิมพ์ในโทรศัพท์นะคะ
เราขอท้าวความก่อน
.
.
เราเป็นเด็กกทม.ที่ย้ายมาอยู่จังหวัดหนึ่งในภาคอิสาน
เราและครอบครัวพึ่งย้ายมาอยู่เลยยังไม่รู้จักโรงเรียนดีนัก เลยพาเราไปเข้าโรงเรียนธรรมดา (ป.ต้น)
หลังจากนั้นเราได้ไปเข้าค่าย ภาษาอังกฤษและได้พบปะผู้คนมากมาย จึงได้สอบถามพวกพี่เขาว่าอยู่โรงเรียนไหน อะไรยังไง
หลังจากที่เราทราบเรื่องแล้ว เราก็ขอให้คุณพ่อและคุณแม่เราย้ายไปที่โรงเรียนนั้นทันทีเพราะต้องการจะเก่งภาษาอังกฤษ เราเรียนได้จนเกือบจบชั้นประถมศึกษาตอนปลาย เราก็ต้องย้ายเพราะอยากจะสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัด ซึ้งโรงเรียนที่เราเรียนอยู่ตอนนั้น สอนไม่ค่อยลึกเท่าไรเราจึงเลือกที่จะย้ายค่ะ
เราย้ายไปอยู่โรงเรียนนานาชาติอีกแห่งหนึ่งในจังหวัด ซึ่งโรงเรียนนี้มีชื่อพอสมควร ว่าเด็กสอบติดโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดได้เยอะ(ขอเรียกว่าโรงเรียน ข.)
ตอนที่เราย้ายไปเรียนโรงเรียนข. มีเพื่อนชื่อแอป(ชื่อสมมุติ) ย้ายไปพร้อมเราค่ะ เราเป็นคนห่วไม่ดีมาก เรียนไม่เก่ง ไปเทอมแรกนี่เกรดตกกระจายเลยค่ะ แต่เราหาได้สนใจไม่ เราก็เรียนๆเล่นๆค่ะ ตอนนั้นเราคิดว่าเรายังเด็กอยู่ไม่เห็นต้องจริงจังอะไรมากมาย (ยังประถมอยู่นะคะ) พอเราเข้าไปวันแรก เรและแอปก็รู้สึกเลยค่ะว่า เหมือนหลายคนจะไม่ชอบเรา แต่เราก็แค่รู้สึกนะ เพราะยังไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เราก็เรียนที่นั้นไปเรื่อยๆ
จนประมาณ2อาทิตย์ถัดมา มีเด็กในห้องมาขอเราเป็นแฟน ด้วยความแก่แดดแก่ลม เราตกลงจ้าาา โดยคิดไม่ถึงว่าผลที่ตามมาจะทำให้เราเจอแต่เรื่องแย่ๆ...
เราคบกับฮีได้ไม่ถึงเดือนก็เลิกค่ะ เพราะเราไม่ชอบผู้ชาย เราเคยถูกรุ่นพี่แกล้งมาทำให้รักเป็นปีๆแล้วค่อยมาบอกว่าล้อเล่น เราเจ็บใจค่ะเราเลยพาลเกลียดผู้ชายไปด้วย แต่ตอนนี้หายแล้วนะคะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกับเพื่อนผู้หญิงในห้อง จนเราได้ยินเพื่อนพูดว่า 'ผู้ปกครองหลายๆคนไม่ชอบเรา' ตอนนั้นเราเสียใจมากค่ะ เราอยู่แค่ประถม แต่กลับมีผู้ใหญ่ไม่ชอบเรามากมายขนาดนี้ เราคิดค่ะว่าเราไปฆ่าใครตาย เราทำไรผิด ตอนนั้นเราไม่รู้สาเหตุค่ะว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ชอบเรา แต่เราก็พยายามคิดว่าช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก หลังจากนั้นมีค่ายยุวกาชาดของทางโรงเรียน จัดป.4-6 ไปเข้าค่ายค่ะ เป็นค่าย2วัน1คืน ตอนกลางคืนเราก็วิ่งไปแปล้งเขย่าเต้นท์เพื่อนผู้ชายกับแอปค่ะแล้วก็วิ่งออกมากัน ไม่มีอะไรมากเป็นพิเศษ  ตอนเช้าในขณะที่เดินทางไกล
(แบ่งเป็นกลุ่มมี4-6คละกันอยู่) ก็มีน้องคนหนึ่งหนาวค่ะ เพราะเล่นด่านที่เปียกน้ำมา เราเลยถอดเสื้อกันหนาวเราให้แล้วให้น้องใส่ไว้ค่ะแล้วบอกกันน้องว่า ค่อยคืนก็ได้หลังจากนั้นเราก็ยังไม่ได้คืนค่ะ แล้วครูก็วิ่งเข้ามาถามว่า 'เป็นไงบ้าง' เราก็เล่าให้ฟังว่าน้องหนาวเราเลยถอดเสื้อให้ ครูก็บอกว่าดีๆ หลังจากนั้นเราก็ขอตัวไปอาบน้ำค่ะ ตกดึกก็รอบกองไฟ เช้ามาก็กลับ พอเปิดเรียนวันต่อมา ครูเขาก็เรียกคนที่ลืมของไปเอาของที่ลืมไว้ เพื่อนบางคนในห้องก็ถามว่า 'เข้าไปทำไรในฝั่งผู้ชาย'  เราเลยบอก 'เข้าไปแกล้งเพื่อน ไปเขย่าเต้นท์มันเฉยๆ ทำไมว่ะ' เพื่อนก็เลยบอกว่า 'ก็เสื้อกันหนาวไปตกหน้าเต้นท์ผช' เราเลยเล่าให้ฟังว่าน้องหนาวเลยถอดเสื้อให้น้องใส่ ไปตกได้ไงไม่รู้ เพื่อนก็ไม่ว่าไรค่ะ หลังจากนั้นก็โฮมรูมตอนเช้า ครู(เป็นคนเดียวกับที่เข้ามาถามว่า เป็นไงบ้าง)ก็เข้ามาถามเราว่า ทำไมเสื้อเราไปตกตรงนั้น เราเลยเล่าไปค่ะว่า บลาๆๆ แล้วก็บอกครูว่า ครูก็เห็นไม่ใช่หรอคะว่าหนูเอาเสื้อให้น้องใส่ ครูบอกว่า 'เห็น แต่ไม่ได้เข้าไปทำไรกันแน่นะ' เราอึ้งสิค่ะ เด็กประถมนะ ถามไรแบบ...จ้ะ no comment จ้ะ เราก็อธิบายไปกันใหญ่ครูเลยบอกโอเคๆ เราเลยจบเรื่องนี้ค่ะ
.
.
โรงเรียนเราจะมีให้เกรียติบัตรเด็กดี อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ เทอมแรกเราสอบจกทุกวิชา ทุกอย่างที่สอบ พอเทอมสองเราก็คิดว่า จะสอบแล้วต้องพยายาม
เราก็พยายามอ่านหนังสือค่ะ ทุกๆอย่างก็ดีขึ้น ถึงไม่มากก็เถอะ เราก็สอบได้ดีขึ้น ผ่านบ้างเต็มบ้างตามความยากค่ะ ในเดือนนั้นเราเลยได้เกรียติบัตรค่ะ
ครู(คนเดิม) ก็พูดประมาณว่าความจริงคนูยังไม่อยากให้นะ แต่ครูฝรั่งเขาบอกว่าเธอดีขึ้นบลาๆๆ อะไรแบบนี้ค่ะ เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
จนเราสอบเข้ารรมัธยมค่ะเราพึ่งรู้ถึงปัญหาที่ตามมา เพื่อนในโรงเรียนข. (ส่วนแอปติดที่อื่นและหลังๆก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันแล้วค่ะ)  เพื่อนสนิทของเราเป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนข.ค่ะ เงลาเราไปเที่ยวด้วยกัน เราเจอแม่เพื่อนเราก็ไหว้แม่เพื่อนตามปกติแต่แม่เพื่อนแบบเหมือนไม่ชอบเราค่ะ บางครั้งมอง ไม่รับไหว้ก็มี เราก็โอเคไม่เป็นไรค่ะ เราเสียใจนะ เราก็ตัดปัญหาด้วยการไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนอีก เราก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกตัวเองเท่าไรค่ะ หลังจากนั้นก็ผ่านมาเรื่อยๆค่ะ แต่เราจำทุกอย่างได้ขึ้นใจเพราะ การที่เป็นเด็กประถมตัวเล็กๆ แต่โดนผู้ใหญ่เกลียดมันร้ายแรงแค่ไหน เรารู้เลยค่ะ เราเหมือนโรคจิต คือเราเจอผู้ใหญ่ที่ไหนเราก็กลัว เรากลัวเขาไม่ชอบเรา กลัวไปหมด ถึงเขาจะชอบเราเราก็จะคิดว่าเขาแกล้งทำ ทุกวันนี้เรารู้สึกโอเคกับพ่อแม่เพื่อนไม่กี่คนเองค่ะ
พอเราประมาณม.3เทอม2 เราก็ได้คบกับเพื่อนที่อยู่โรงเรียนข. แต่ตอนนี้เขาอยู่โรงเรียนเดียวและห่องเดียวกับเรานะคะ เราคบกันสักพัก เขาก็มาเล่าให้ฟังค่ะว่า แม่เขาถามว่า 'คบกับหมีหรอ?' (หมี=เรา) เขาก็บอกว่า 'ป่าว' แม่เขาเลยบอกว่า 'ไม่เอาหมีนะ แม่ไม่ชอบ' ตอนเรารู้เราร้องไห้เลยค่ะ จะเป็นจะตายคือแบบอะไรจะขนาดนั้น เราทำไรผิด ตอนม.ต้นเราเกรด 2.67 ทุกเทอมค่ะ พอขึ้นม.3เราเกรด3.5 เรา็รู้สึกว่าเราพัฒนาขึ้นนะ หรืออะไรเรายังดีไม่พอหรอ เราขยันไม่พอหรอ (เราไม่ได้ขยันเพื่อเขานะคะเราทำเพื่อพ่อแม่เราแต่พวกคุณท่านก็ไม่ได้เสียใจถึงเราจะได้เกรดน้อยค่ะ555555) มาต่อ เราก็รู้สึกแย่นะ. จนเกือบได้เลิกกัน
แต่เราก็ผ่านมันมาได้ จนตอนนี้เราม.5 เราได้ยินจากคนรู้จักว่าที่พ่อแม่หลายๆคนไม่ชอบเราเพราะ  ค รู ค น นั้ น ไ ป บ อ ก ผู้ ป ก ค ร อ ง ค น อื่ น ว่ า เ ร า ไ ม่ ดี ใ ห้ ร ะ วั ง เ ร า เ อ า ไ ว้ เรานี่แบบ..ห๊ะ ?ระวังเราทำไม เราเป็นอาวุธชีวภาพหรอ ก็ป่าวนะ คือเราโกรธอ่ะ ครูคนนั้นเป็นครูที่ปรึกษาเราตอนประถม แต่ไม่บอกพ่อแม่เรานะว่าเราไม่ดีตรงไหน แต่ไปบอกพ่อแม่คนอื่น คือ ครูคะ หมีอยากจะถามครูเลยค่ะว่า จรรยาบรรณครู ครูมีมั้ยคะ? แล้วถ้ามีจรรยาบรรณของครูที่ครูมีนั้น มันคืออะไร? คือการที่เอาเด็กนักเรียนไปเม้าท์นินทาว่าร้ายใส่ร้ายให้เด็กหมดอนาคตหรอคะ? ถามมีคนบอกว่าถึงหมดอนาคตเลยหรอ เราพูดเลยค่ะว่าหลังจากเราจบจากโรงเรียนนั้นมา เราเข้าหาผู้ใหญ่ไม่ได้ เราวางตัวไม่ได้  เราเหมือนโรคจิตคิดว่าเขาไม่ชอบเราตลอด ถ้าคนที่เราเปิดใจจริงๆเราก็วางตัวไม่ถูก เราเคารพเขาแต่เราจะคุยสนุกสนานเหมือนคุยกับเพื่อน ขนาดเราเปิดใจให้เรายังกลัวเลย เราทำเป็นเหมือนพูดเล่นแต่พอเราพูดเสร็จเราก็จะเก็บมาคิดทั้งวันว่า เราพูดแบบนั้นไปดีมั้ยนะ เขาจะดูว่าเราไม่ดีรึเปล่านะ เราเข้ากับผู้ใหญ่ไม่ได้เลย คุณครูผู้แสนดีของเด็กๆหลายคนกลับทำลายอนาคตของเด็กคนหนึ่ง เด็กผู้โชคร้ายคนนั้นคือเราสินะ😊. มันแย่นะ สมมุติเราไปสมัครงานไรงี้ แน่เรากลัว เราทำอะไรไม่ได้ เราไม่มีงาน จะทำไงล่ะ....
วันนี้เรามาขอพื้นที่ระบายนะคะ
ถ้าครูได้มาอ่าน ก็รู้ไว้นะคะว่าความรู้สึกหมีที่มีต่อผู้ใหญ่ มันแย่มาก หมีคิดว่าผู้ใหญ่หลายๆคนจะเป็นแบบครู หมีเกลียคนแบบนี้มากอ่ะ ยิ่งเป็นสิชาชีพครูยิ่งไม่ชอบ หมีพยายามปรับตัวเขาหาผู้ใหญ่อยู่ค่ะ แล้วอย่างหนึ่งที่หมีอวยพรให้ครูนะคะ ขอให้มีสักวันที่ลูกครูเจอแบบหมีนะคะ แล้วครูจะเข้าใจ
ฝากถึงผู้ใหญ่หลายๆคนว่า อย่าตัดสินเด็กจากคำพูดใครของใครสักคนเลยค่ะ ถ้าเรายังไม่ได้สัมผัสรู้จักคนๆนั้นจริงๆ

แท๊ก ครอบครัว/สังคมคุณแม่ อยากให้คุณแม่ๆหลายๆคนได้อ่านค่ะ ว่าคนเป็นครูไม่ได้ถูกเสมอไป
ถ้าแท๊กผิดบอกหน่อยนะคะ และ ก็ขอโทษด้วยนะคะถ้าแท๊กผิด
ขอบคุณที่อ่านนะคะ