สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า นี่เป็นการตั้งกระทู้เป็นอย่างเป็นทางการครั้งแรก(ปกติอ่านอย่างเดียว) หากใช้ภาษาไม่ถูกต้อง อ่านยาก แท็กผิดห้อง ต้องขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
          
          เรื่องมันเกิดจาก ลูกสาวอยากเซอร์ไพรซ์วันเกิดพ่อกับแม่(วันเกิดแม่20เม.ย. วันเกิดพ่อ30เม.ย.) เลยมานั่งคิดว่าจะทำอะไรให้พ่อดีน้า ? พอคิดแผนออก เลยไปซื้อของมาเตรียมตัวทำเซอร์ไพรซ์ และแล้วระหว่างที่เรากำลังเปิดประเข้าบ้าน ผ่าง !!!! เจอพ่อค่ะ ตอนนั้นสติแตกมาก กลัวแผนแตก (ตัดภาพมาที่ชะนีตัวน้อยถือของพะรุงพะรังทั้งลูกโป่ง เค้ก ของขวัญละนู่นนี่นั่นอีกเยอะแยะมากมาย)


รีบตัดบทแล้วเดินขึ้นบ้านอย่างเร็วไว พร้อมกับคิดในใจ พูดไปได้ยังไงซื้อของกิน ลูกโป่งเนี่ยนะ? อร่อยจังเลย(ประชด)

17.00 เตรียมของเสร็จก็รอเวลาพ่อกลับบ้าน  19.30 พ่อกับแม่กลับมาแล้ว ระหว่างรอพ่อแม่เดินเข้าห้องนอน เราก็ถือเค้กไปที่ห้องนอนพ่อแม่ตามแผน (ซึ่งตอนนั้นพ่อแม่คงเห็นของที่จัดไว้ในห้องนอนแล้ว)

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตู เปิดออกดูว่าใครมา  ก็อยู่สบายแล้วนี่นา  แล้วใครจะมาเปิดประตูหัวใจ แอ่แฮ๊ ! ไม่ใช่เพลง เสียงเคาะประตู เอาใหม่ๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก .. แอ๊ดดดดดดดดดด  ภาพแรกที่เห็นหน้าพ่อแม่คือกำลังยิ้ม ยิ้มแบบยิ้มกว้างมาก (ปกติพ่อเป็นคนนิ่ง ๆ พูดน้อย ไม่ค่อยยิ้ม ส่วนแม่จะเป็นคนร่าเริง พูดเก่ง )  เราดีใจมาก แต่เก็บอาการไว้ เราเดินถือเค้กไปหาพ่อแม่

          ลูกสาว : สุขสันต์วันเกิดนะพ่อแม่ หนูไม่ได้ลืมวันเกิดแม่นะ แต่ตั้งใจจะทำเซอร์ไพรซ์พร้อมกัน จริงๆแล้วเค้กมันต้องจุดเทียน แต่หนูลืมซื้อเทียนมา แหะๆ (คือตอนนั้นเขินมาก ปกติเป็นคนไม่ค่อยมีหวานกับพ่อแม่เท่าไหร่)



พ่อ : ขอบคุณมากนะลูก ไม่มีเทียนไม่เป็นไร สำหรับลูกสาวพ่อรับได้ทุกอย่างจากลูกถึงแม้สิ่งนั้นมันจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดในสายตาใคร แต่มันคือที่สุดในสายตาพ่อแม่เสมอ

ลูกสาว : โห๊ยยยย ! หนูอุตส่าห์เก๊กหน้าตึงตั้งนาน น้ำตาแตกเลยเนี่ย (ร้องไห้แล้วตอนนั้น กลั้นไม่อยู่จริงๆ)  แม่ไม่ซึ้งเลยหรอ ?

แม่ : ไม่อะ (ทำหน้ายิ้มๆ แล้วก็เอามือบีบก้นเรา)

แม่ใครเป็นแบบนี้บ้างคะ ? (ขอเล่าเรื่องของแม่นิดนึง เผื่อแม่เข้ามาอ่าน เดี๋ยวน้อยใจพูดถึงแต่พ่อ อิอิ
เดินผ่านกันบีบก้นมั่งแหละ หยิกมั่งแหละ ดึงผมมั่งแหละ ดึงแบบเอ็นดูเบาๆ ไม่ใช่กระชากนะ 55555.
บางทีเดินสวนกันแบบเงียบๆ อยู่ดีๆ แม่ก็ทำเสียงแปลกๆ แบบ แฮ่ ! แบร่ ! เฮ้ย ! จ๊ะเอ๋ ! แบบให้เราสะดุ้ง อะไรประมานนั้น ซึ่งมันได้ผลทุกรอบ TT
เวลาเพื่อนมาบ้านแม่ชอบเรียกชื่อเราแปลกๆ แล้วแม่จะหัวเราะทุกครั้งที่เพื่อนแซวเรา จนเพื่อนบางคนติดเรียกฉายาเรามากกว่าชื่อเล่นเราอีก
ถึงปากเราจะพูด โหยแม่ ! อย่าเรียกแบบนี้ เสียเชิงหนูหมดเลย แต่เราชอบที่แม่เล่นแบบนี้นะ มันเหมือนเป็นมุมมุ้งมิ้งของแม่กับลูก

จากเมื่อก่อนที่เราเลือกจะออกจากบ้านไปปาร์ตี้ ตอนนี้วันเกิดของเราทุกปีเราเลือกจะล้างเท้าให้พ่อแม่และกราบท่าน
จากเมื่อก่อนเทศกาล วันสำคัญ เราเลือกที่จะไปเที่ยวกับเพื่อน ตอนนี้เทศกาล วันสำคัญ ไม่ว่าวันไหนๆ เราเลือกที่จะไปกินข้าวกับพ่อแม่
จากเมื่อก่อนเคยปล่อยให้พ่อแม่เป็นห่วง โทรตาม นั่งรอเรากลับบ้านดึกดื่น แต่ตอนนี้วันไหนที่พ่อแม่กลับบ้านดึกหรือช้ากว่าปกติ กลับกลายเป็นเราที่นั่งรอพ่อแม่ คอยโทรถามตลอดว่าเมื่อไหร่จะกลับ (เข้าใจความรู้สึกกระวนกระวายของคนรอเลย)

ถามว่าทำแบบนี้เราเขินไหม เขินทุกครั้งที่บอกรักพ่อแม่ เขินทุกครั้งที่ทำอะไรพิเศษให้พ่อแม่ แต่ตั้งใจทำเพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ถึงเราจะคิดได้ช้าแต่เราว่ามันยังไม่สายไป รักท่านเมื่อยังหายใจนะคะ

          เจตนาที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อแบ่งปันเรื่องราวดีๆ และเราต้องการใช้กระทู้นี้เป็นสมุดบันทึกความทรงจำบางส่วนของเราเอาไว้ เรื่องของเราอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่หวือหวา แต่มันมีค่าทางความรู้สึกกับเรามาก ขอบคุณทุกท่านที่อ่านกระทู้แรกของชะนีตัวน้อยคนนี้จนจบ ขอบคุณค่ะ

ปล. ใช้คำว่า พ่อ เพื่อความอ่านง่าย จริงๆแล้ว เราเรียก “พ่อ” ว่า “เตี่ย” นะคะ

EDIT : คำผิดและเปลี่ยนชื่อกระทู้