ปัจจุบันผมอายุ 41 แล้ว ส่วนแฟนอายุ 42 ครับ เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมกับแฟนได้ขับรถจากนครสวรรค์ไปเที่ยวเชียงคานกัน(เป็นครั้งที่ 2)
ก่อนเดินทางวันสองวันก็มีงอนๆกันนิดหน่อย แต่เคลียร์กันได้ก่อนเดินทางพอดี วันแรกที่ไปถึงเชียงคานก็ได้เข้าพักที่โฮมสเตย์ชื่อดังของที่นั่นแต่เป็นห้องน้ำรวม จองไว้ 2 คืนเลย คืนแรกผ่านไปด้วยดีไม่มีอะไร เช้ามาก็ขับรถไปด่านท่าลี่แล้วข้ามไปเที่ยวฝั่งประเทศลาวกัน แล้วกลับมาเชียงคานกันตามปกติ แต่ค่ำคืนนั้นเอง ขณะที่แฟนเดินมาจูงมือผมเดินถนนคนเดินกัน ผมดันดึงมือออกโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน เธอเลยเริ่มจะโกรธผม จนคืนนั้นเลยเหมือนว่าต่างคนต่างเดิน
เช้าวันรุ่งขึ้นตกลงกันว่าจะขึ้นไปเที่ยวภูทอกกัน เธอปลุกผมประมาณ 6 โมงเช้าผมก็อิดออดนิดหน่อย แล้วลุกไปอาบน้ำบวกกับท้องเสีย เธอจึงมายืนพูดหน้าห้องน้ำ(รวม)ว่าให้ผมเร็วๆหน่อย เดี๋ยวไม่ทันดูหมอก ผมค่อนข้างอาย เพราะเป็นห้องน้ำรวม ผมจึงพูดจากห้องน้ำมาว่า ไปรอข้างล่างก่อน เดี๋ยวตามไป แต่พอผมลงไปข้างล่างไม่เจอเธอแล้ว เธอไม่โทรบอกว่าไปรอตรงไหน พอผมก็โทรหาเธอปรากฎว่าเธอไปอยู่ตรงร้านไข่กะทะ ผมเลยโกรธแล้วมีปากเสียงกันระหว่างทางขึ้นไปภูทอก ผมลงจากรถเดินกลับห้อง (ค่อนข้างไกล) กลับมานอนรอที่ห้อง เธอกลับมาประมาณ 10 โมงแล้วอาบน้ำ พอเสร็จผมก็อาบน้ำต่อจากเธอ แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำ เธอไม่อยู่แล้ว เก็บของไปหมดเลย รถก็ไม่อยู่ มือถือก็ไม่รับสาย ถามเจ้าของโฮมสเตย์ก็บอกว่าเธอออกไปเมื่อกี้นี้เอง เขาเลยให้ยืมมือถือโทรแต่ก็ไม่รับสายอีก ผมเดินหาจากซอย 20 ถึง ซอย 1 ในวัดก็ไม่มี ผมโดนทิ้ง ต้องแบกกระเป๋าเป้หลายกิโลเดินตามหา ค้นในตัวมีตังค์เหลืออยู่ 337 บาท เดินไปถามตำรวจที่ตั้งเต้นท์ว่าไปเมืองเลยขึ้นรถตรงไหน ผมต้องแบกเป้ไปอีกไกล พอถึงท่ารถนครชัยแอร์ดูตารางเวลารถ มีรถไปโคราชตอน 13:30 น. ค่ารถ 311 บาท เหลือตังค์ติดตัวเพียง 26 บาท กลับนครสวรรค์ยังไงยังไม่รู้กะว่าจะไปนั่งรถไฟฟรีกลับ พอรถเริ่มออกโทรหาเธอ พอเธอรับ เลยขอให้เธอโอนตังค์ให้ 500 บาทแต่กว่าจะโอนก็ถกเถียงกันอีกชุดใหญ่
20:00 น.รถถึงสถานีโคราช กินข้าวมื้อแรกตอน 20:00 น. รถเที่ยวแรกกลับนครสวรรค์มีตอน 6 โมงเช้า แบตมือถือหมดต้องไปนั่งหน้า 7-11 ในปั๊มปตท.แล้วไปขอเสียบชาร์ทตรงเครื่องชั่งน้ำหนัก พอเที่ยงคืนอากาศเริ่มหนาวลมแรงมาก ไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหนเลยไปซุกตัวนอนตรงศาลารวมกับคนจรจัดใกล้ๆกับจุดจอดแท๊กซี่ นอนไม่หลับ ยุงก็เยอะ เวลาผ่านไปช้ามาก พอ 6 โมงรีบซื้อตั๋วแล้วหลับบนรถ ถึงบ้านบ่ายโมงตรง จบแล้ว 14 ชั่วโมงของการถูกทิ้ง 422 กิโล
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลยเป็นอาทิตย์ แต่ระหว่างผมนั้นกลับมาทบทวนตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่รู้สึกโกรธเธอเลยที่โดนเธอทิ้งจากเชียงคานแต่กับรู้สึกว่าผมเป็นตัวของตัวเองมากเกินไป อย่างเรื่องดึงมือเธอออกโดยไมรู้ตัว เรื่องที่พูดจาไม่ดีกับเธอตอนขับรถขึ้นภูทอก ผมไม่เคยมีคนมาดูแล เลยทำตัวไม่ถูก ทุกอย่างที่เธอบอกให้ทำผมต่อต้าน โลกส่วนตัวสูง พอคิดได้ก็เลยอยากจะกลับมาขอคืนดี แต่ทุกอย่างมันเลวร้ายลง เธอล๊อกเบอร์ผมหมดทุกเบอร์ เบอร์ตู้ก็ล๊อก ขับรถตามหาทุกวัน บ้านเธอผมก็เข้าไปไม่ได้ เธอซื้อกุญแจมาล๊อก เอาข้าวเหนียวมะม่วง ข้าวโพดปิ้ง ดอกกุหลาบสีชมพู ไปเสียบไว้หน้าบ้านก็ถูกทิ้งไว้จนเหี่ยว ขับรถไปดักรอปากซอยตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง 1 ทุ่มก็ไม่เจอ วันนี้ก็ลุยป่าเข้าไปแอบดูโรงรถ รถก็อยู่ แต่ก็ไม่ออกมา
จึงอยากขอความช่วยเหลือเพื่อนๆ (ที่ทนอ่านมาถึงตอนนี้)ว่าผมต้องทำยังดีครับ ผมรักเธอมากจริงๆ แต่แสดงออกไม่ค่อยเป็น เหนื่อยมากกับสิ่งที่ทำ ร่างกายก็แย่ลง แต่หัวใจมันบอกว่าให้สู้นะ อย่าเสียเธอไปนะ หยุดช่วงวันแรงงานนี้ 5 วันก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันเหมือนคู่อื่นๆ The Avengers 2 เข้าแล้วก็ไม่ได้ดู เดินห้างเห็นคู่อื่นเขาเดินจูงมือกัน ถ่ายรูปหน้าโรงหนังกัน จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ขับรถติดไปแดงก็ร้องไห้ ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครแล้ว เลยนึกถึง Pantip ขึ้นมา (นี่เป็นโพสแรกของผมนะ) แต่ก็อยากฝากบอกทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้นะครับ ว่าถ้ามีคนให้รัก จงรัก(ษา)ให้ดีที่สุด อย่าเสียไป..เหมือนผมนะ
ขอความช่วยเหลือเพื่อนๆ Pantip หน่อยครับ...
ก่อนเดินทางวันสองวันก็มีงอนๆกันนิดหน่อย แต่เคลียร์กันได้ก่อนเดินทางพอดี วันแรกที่ไปถึงเชียงคานก็ได้เข้าพักที่โฮมสเตย์ชื่อดังของที่นั่นแต่เป็นห้องน้ำรวม จองไว้ 2 คืนเลย คืนแรกผ่านไปด้วยดีไม่มีอะไร เช้ามาก็ขับรถไปด่านท่าลี่แล้วข้ามไปเที่ยวฝั่งประเทศลาวกัน แล้วกลับมาเชียงคานกันตามปกติ แต่ค่ำคืนนั้นเอง ขณะที่แฟนเดินมาจูงมือผมเดินถนนคนเดินกัน ผมดันดึงมือออกโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน เธอเลยเริ่มจะโกรธผม จนคืนนั้นเลยเหมือนว่าต่างคนต่างเดิน
เช้าวันรุ่งขึ้นตกลงกันว่าจะขึ้นไปเที่ยวภูทอกกัน เธอปลุกผมประมาณ 6 โมงเช้าผมก็อิดออดนิดหน่อย แล้วลุกไปอาบน้ำบวกกับท้องเสีย เธอจึงมายืนพูดหน้าห้องน้ำ(รวม)ว่าให้ผมเร็วๆหน่อย เดี๋ยวไม่ทันดูหมอก ผมค่อนข้างอาย เพราะเป็นห้องน้ำรวม ผมจึงพูดจากห้องน้ำมาว่า ไปรอข้างล่างก่อน เดี๋ยวตามไป แต่พอผมลงไปข้างล่างไม่เจอเธอแล้ว เธอไม่โทรบอกว่าไปรอตรงไหน พอผมก็โทรหาเธอปรากฎว่าเธอไปอยู่ตรงร้านไข่กะทะ ผมเลยโกรธแล้วมีปากเสียงกันระหว่างทางขึ้นไปภูทอก ผมลงจากรถเดินกลับห้อง (ค่อนข้างไกล) กลับมานอนรอที่ห้อง เธอกลับมาประมาณ 10 โมงแล้วอาบน้ำ พอเสร็จผมก็อาบน้ำต่อจากเธอ แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำ เธอไม่อยู่แล้ว เก็บของไปหมดเลย รถก็ไม่อยู่ มือถือก็ไม่รับสาย ถามเจ้าของโฮมสเตย์ก็บอกว่าเธอออกไปเมื่อกี้นี้เอง เขาเลยให้ยืมมือถือโทรแต่ก็ไม่รับสายอีก ผมเดินหาจากซอย 20 ถึง ซอย 1 ในวัดก็ไม่มี ผมโดนทิ้ง ต้องแบกกระเป๋าเป้หลายกิโลเดินตามหา ค้นในตัวมีตังค์เหลืออยู่ 337 บาท เดินไปถามตำรวจที่ตั้งเต้นท์ว่าไปเมืองเลยขึ้นรถตรงไหน ผมต้องแบกเป้ไปอีกไกล พอถึงท่ารถนครชัยแอร์ดูตารางเวลารถ มีรถไปโคราชตอน 13:30 น. ค่ารถ 311 บาท เหลือตังค์ติดตัวเพียง 26 บาท กลับนครสวรรค์ยังไงยังไม่รู้กะว่าจะไปนั่งรถไฟฟรีกลับ พอรถเริ่มออกโทรหาเธอ พอเธอรับ เลยขอให้เธอโอนตังค์ให้ 500 บาทแต่กว่าจะโอนก็ถกเถียงกันอีกชุดใหญ่
20:00 น.รถถึงสถานีโคราช กินข้าวมื้อแรกตอน 20:00 น. รถเที่ยวแรกกลับนครสวรรค์มีตอน 6 โมงเช้า แบตมือถือหมดต้องไปนั่งหน้า 7-11 ในปั๊มปตท.แล้วไปขอเสียบชาร์ทตรงเครื่องชั่งน้ำหนัก พอเที่ยงคืนอากาศเริ่มหนาวลมแรงมาก ไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหนเลยไปซุกตัวนอนตรงศาลารวมกับคนจรจัดใกล้ๆกับจุดจอดแท๊กซี่ นอนไม่หลับ ยุงก็เยอะ เวลาผ่านไปช้ามาก พอ 6 โมงรีบซื้อตั๋วแล้วหลับบนรถ ถึงบ้านบ่ายโมงตรง จบแล้ว 14 ชั่วโมงของการถูกทิ้ง 422 กิโล
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลยเป็นอาทิตย์ แต่ระหว่างผมนั้นกลับมาทบทวนตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่รู้สึกโกรธเธอเลยที่โดนเธอทิ้งจากเชียงคานแต่กับรู้สึกว่าผมเป็นตัวของตัวเองมากเกินไป อย่างเรื่องดึงมือเธอออกโดยไมรู้ตัว เรื่องที่พูดจาไม่ดีกับเธอตอนขับรถขึ้นภูทอก ผมไม่เคยมีคนมาดูแล เลยทำตัวไม่ถูก ทุกอย่างที่เธอบอกให้ทำผมต่อต้าน โลกส่วนตัวสูง พอคิดได้ก็เลยอยากจะกลับมาขอคืนดี แต่ทุกอย่างมันเลวร้ายลง เธอล๊อกเบอร์ผมหมดทุกเบอร์ เบอร์ตู้ก็ล๊อก ขับรถตามหาทุกวัน บ้านเธอผมก็เข้าไปไม่ได้ เธอซื้อกุญแจมาล๊อก เอาข้าวเหนียวมะม่วง ข้าวโพดปิ้ง ดอกกุหลาบสีชมพู ไปเสียบไว้หน้าบ้านก็ถูกทิ้งไว้จนเหี่ยว ขับรถไปดักรอปากซอยตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง 1 ทุ่มก็ไม่เจอ วันนี้ก็ลุยป่าเข้าไปแอบดูโรงรถ รถก็อยู่ แต่ก็ไม่ออกมา
จึงอยากขอความช่วยเหลือเพื่อนๆ (ที่ทนอ่านมาถึงตอนนี้)ว่าผมต้องทำยังดีครับ ผมรักเธอมากจริงๆ แต่แสดงออกไม่ค่อยเป็น เหนื่อยมากกับสิ่งที่ทำ ร่างกายก็แย่ลง แต่หัวใจมันบอกว่าให้สู้นะ อย่าเสียเธอไปนะ หยุดช่วงวันแรงงานนี้ 5 วันก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันเหมือนคู่อื่นๆ The Avengers 2 เข้าแล้วก็ไม่ได้ดู เดินห้างเห็นคู่อื่นเขาเดินจูงมือกัน ถ่ายรูปหน้าโรงหนังกัน จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ขับรถติดไปแดงก็ร้องไห้ ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครแล้ว เลยนึกถึง Pantip ขึ้นมา (นี่เป็นโพสแรกของผมนะ) แต่ก็อยากฝากบอกทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้นะครับ ว่าถ้ามีคนให้รัก จงรัก(ษา)ให้ดีที่สุด อย่าเสียไป..เหมือนผมนะ