โรคที่ไม่มีวันหาย"MY PRECIOUS S.L.E"

ความรู้สึกจากการที่รู้ว่าเราเป็นโรคที่รักษาไม่หาย ต้องกินยาประคองอาการไปตลอดชีวิต จะพาลส่งผลกระทบไปสู่จิตใจให้ ท้อแท้ หดหู่ กำลังใจจากครอบครัวและคนรอบข้างคือสิ่งสำคัญ แต่ที่สำคัญที่สุดคือใจตัวเอง ด้วยปริมาณและผลข้างเคียงจากยารักษาที่มีผลต่อรูปลักษณ์ภายนอกก็เป็นอีกหนึ่งตัวบั่นทอนความเข้มแข็งของจิตใจได้ดีโคตรๆ จิตใจและความคิดของตัวเองจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก สิ่งสำคัญต่อมาคือความมีวินัยต่อการกินยาให้ครบตามที่แพทย์สั่ง! ขาดยาก็ขาดใจ เพราะเราไม่รู้หรอกว่า เช้าวันไหนที่เราจะตื่นมาพร้อมกับอาการเจ็บปวดตั้งแต่ข้อนิ้วมือยันข้อนิ้วเท้าจนไม่สามารถลุกจากเตียงได้, หายใจแล้วปวดร้าวไปทั้งหน้าอกจนไม่อยากจะหายใจ ตึก 3 ชั้นที่เคยเดินขึ้นลงสบายๆ วันนึงแค่ขึ้นชั้น 2 ก็มีอาการเหมือนจะตาย ควานหาราวบันไดด่วนๆ...อาการปวดที่พาราเซตามอลไม่สามารถจะบรรเทาให้หายได้ ยารักษาโรคที่มีแต่ป้ายกำกับว่า 'ยาอันตราย', 'ยานอกบัญชี' ทั้งหมดไม่ใช่อาการจากโรคที่มาจากกรรมพันธุ์ หากแต่มันคือ 'ความเครียด' ปากที่บอกว่า ไม่เครียด ไม่เครียด จริงๆแล้วเราหน้ามึนไม่รู้ตัวต่างหาก...แต่ไม่ต้องกลัวถ้ายังไม่ตาย ถึงเวลามันจะสะกิดบอกเรา (เท้าบวม, ซีด, น้ำหนักลด, ผมร่วง, เหนื่อยง่ายผิดปกติ ฯลฯ) พอมารู้ตัวอีกทีมันก็เข้ามาอยู่ในชีวิตเราเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ต้องทำคืออยู่กับมันให้มีความสุข...กรุได้ไปต่อค่ะ...ฮึ่...ฮึ่
***ถ้าคุณกำลังเป็นโรคนี้ขออย่าได้เสียใจกับตัวเองเลยคะ
เพียงคุณควรใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่าทีสุดก็พอ***
บทความนี้ได้มาจากลูกพี่ลูกน้องที่เป็นโรคนี้คะ