สวัสดีค่ะ นี่ไม่ใช่กระทู้แรก แต่ตั้งมาเพราะคำถามในใจ
เราเป็นผู้หญิงที่โลกส่วนตัวสูง ไม่เข้าหาใคร และคนไม่ค่อยเข้าถึง
ไม่สนใจเรื่องมีแฟน ไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญอะไรกับชีวิต และหาคนที่จะคบด้วยค่อนข้างยาก
แต่เคยมีแฟน คบกันห้าปี เขาไปมีคนอื่นจึงเลิกกัน หลังจากนั้นยังคุยกันอยู่ แต่ความรู้สึกกลับไปไม่ได้แล้ว
มีคนเข้ามาบ้าง แต่เข้ามาแป๊บๆ ก็หายไป ไม่เข้าใจ
แล้วก็มีโอกาสได้พบกับคนๆหนึ่ง
เขาไม่มีอะไรน่าดึงดูด รูปร่างหน้าตา เป็นแบบที่เราไม่คิดจะเลือกมาเป็นแฟน
เราชอบคนสูง แต่เขาเตี้ย เตี้ยกว่าเราด้วย
เราชอบคนขาว แต่เขาไม่ขาวเลย
เราชอบคนผอม ไม่อ้วน แต่เขานุ่มนิ่ม พุงใหญ่
เราชอบคนหัวไว ฉลาดกว่าตัวเองมาก แต่เขาธรรมดา เขามักคิดไม่ทัน
เราชอบรุ่นพี่ คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แต่เขาเด็กกว่า ทั้งอายุและความคิด
อาชีพต้องพอๆกันหรือสูงกว่า แต่เขาไม่ใช่แบบที่เราหวัง
อาจเป็นเพราะความใกล้ชิดในช่วงเวลาหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกดีๆกับเขา เมื่อเขามาบอกว่าชอบ เราจึงไม่ปฏิเสธ ทั้งๆที่คิดจะปฏิเสธ เพราะเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้น
แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง แค่เห็นเขายิ้มยืนรออยู่ สิ่งที่คิดไว้ก็หายไป
แปลกใจตัวเอง ว่าไปชอบได้ยังไง ทั้งๆที่คุณสมบัติไม่ผ่านเลย
แต่สิ่งที่แปลกมากกว่า คือความรู้สึกที่มีต่อเขามันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งๆที่เราไม่ค่อยได้เจอกัน คุยกันในแต่ละวันน้อยมาก
เรากลัวทำเขาเสียใจ กลัวทำเขาเจ็บ เราทนไม่ได้
อยากมีเขาอยู่ข้างๆตลอดเวลา ไม่อยากให้เขาไปไหน
แค่คิดว่าเขาจะไปมีคนอื่น เราแทบอยากฆ่าคนๆนั้น
แค่คิดว่า เขาจากไปก่อน เราคงอยู่เหมือนไร้วิญญาณ
เวลาไม่กี่เดือน ทำไมเราถึงเป็นได้ขนาดนี้
กลัวความรู้สึกที่เรามี ทำร้ายเขา
คิดจะปล่อยเขาไปหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้
เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
ไม่ชอบเลยที่ตัวเองไม่เหมือนตัวเอง
ถ้านี่คืออารมณ์ชั่ววูบ มันจะหายไปใช่ไหม
ถ้านี่คือความหลง เราหลงอะไรในตัวเขา
ความรู้สึกแบบนี้ เรียกว่าอะไร
มันคืออารมณ์ชั่ววูบหรือความหลง
เราเป็นผู้หญิงที่โลกส่วนตัวสูง ไม่เข้าหาใคร และคนไม่ค่อยเข้าถึง
ไม่สนใจเรื่องมีแฟน ไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญอะไรกับชีวิต และหาคนที่จะคบด้วยค่อนข้างยาก
แต่เคยมีแฟน คบกันห้าปี เขาไปมีคนอื่นจึงเลิกกัน หลังจากนั้นยังคุยกันอยู่ แต่ความรู้สึกกลับไปไม่ได้แล้ว
มีคนเข้ามาบ้าง แต่เข้ามาแป๊บๆ ก็หายไป ไม่เข้าใจ
แล้วก็มีโอกาสได้พบกับคนๆหนึ่ง
เขาไม่มีอะไรน่าดึงดูด รูปร่างหน้าตา เป็นแบบที่เราไม่คิดจะเลือกมาเป็นแฟน
เราชอบคนสูง แต่เขาเตี้ย เตี้ยกว่าเราด้วย
เราชอบคนขาว แต่เขาไม่ขาวเลย
เราชอบคนผอม ไม่อ้วน แต่เขานุ่มนิ่ม พุงใหญ่
เราชอบคนหัวไว ฉลาดกว่าตัวเองมาก แต่เขาธรรมดา เขามักคิดไม่ทัน
เราชอบรุ่นพี่ คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แต่เขาเด็กกว่า ทั้งอายุและความคิด
อาชีพต้องพอๆกันหรือสูงกว่า แต่เขาไม่ใช่แบบที่เราหวัง
อาจเป็นเพราะความใกล้ชิดในช่วงเวลาหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกดีๆกับเขา เมื่อเขามาบอกว่าชอบ เราจึงไม่ปฏิเสธ ทั้งๆที่คิดจะปฏิเสธ เพราะเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้น
แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง แค่เห็นเขายิ้มยืนรออยู่ สิ่งที่คิดไว้ก็หายไป
แปลกใจตัวเอง ว่าไปชอบได้ยังไง ทั้งๆที่คุณสมบัติไม่ผ่านเลย
แต่สิ่งที่แปลกมากกว่า คือความรู้สึกที่มีต่อเขามันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งๆที่เราไม่ค่อยได้เจอกัน คุยกันในแต่ละวันน้อยมาก
เรากลัวทำเขาเสียใจ กลัวทำเขาเจ็บ เราทนไม่ได้
อยากมีเขาอยู่ข้างๆตลอดเวลา ไม่อยากให้เขาไปไหน
แค่คิดว่าเขาจะไปมีคนอื่น เราแทบอยากฆ่าคนๆนั้น
แค่คิดว่า เขาจากไปก่อน เราคงอยู่เหมือนไร้วิญญาณ
เวลาไม่กี่เดือน ทำไมเราถึงเป็นได้ขนาดนี้
กลัวความรู้สึกที่เรามี ทำร้ายเขา
คิดจะปล่อยเขาไปหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้
เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
ไม่ชอบเลยที่ตัวเองไม่เหมือนตัวเอง
ถ้านี่คืออารมณ์ชั่ววูบ มันจะหายไปใช่ไหม
ถ้านี่คือความหลง เราหลงอะไรในตัวเขา
ความรู้สึกแบบนี้ เรียกว่าอะไร