เคยเป็นเหมือนกับผมบ้าง " เดินมาให้ความหวังแล้วก้อจากไป "

ผมมีเรื่องเล่าจะอยากปรึกษา ผมชอบคนๆนี้ในเฟส ผมเลย Add Friend ไป (ที่ชอบเพราะ หน้าตาเขาดี อิอิ) พอเขารับผมเป็นเพื่อน ผมเลยทักเฟสไปเลย แบบว่าชอบ อยากรู้จักด้วยมากๆ ปรากฏว่า เขาก็ทักผมกลับมา(ดีใจมากๆ) เราคุยกันแบบนี้ประมาณ 4-5 วัน (แบบทักมาตอบไปในแชทเฟส) และแล้วเขาก็เริ่มห่างหายไป คือ ไม่ค่อยตอบเฟส ไม่ค่อยคุยกับเรา เขาก็ขอโทษผมว่า งานค่อนข้างจะเยอะเลยไม่มีเวลาคุยกับเรา แล้วเขาก็ให้เบอร์โทรศัพท์กับผม ผมก็เอาวะไม่ค่อยตอบแชทก็ไม่เป็นไร โทรคุยก็ได้........... วันนั้นผมเลยตัดสินใจโทรหาเขา เขาคุยกับผมดีมากอะ คุยกันไปครึ่งชั่วโมงได้ ความรู้สึกผมนะแฮปปี้มากๆเลย ในแชทเฟสไม่ค่อยตอบนะ แต่เราโทรคุยเรื่อยๆ เขาโทรหาเราบ้าง เราโทรหาเขาบ้าง แต่วันนึงก็คุยกันไม่ค่อยนาน จนเริ่มๆมีบ้างอย่างจะเปลี่ยนไป

ผมลืมบอกไป เขาทำงานค่อนข้างที่จะยุ่งมากๆ รับราชการ แล้วเขาเป็นเจ้าของหอพัก อีกอย่าง เขาเรียน ป.เอก เสาร์อาทิตย์ คือไม่มีวันหยุดเลย

ผ่านมาอาทิตย์นึง หลังจากที่เขาทำงานเสร็จ เขาจะมาดูแลหอต่อตอนเย็น เขาก็โทรมาถามผมว่า มาเจอเขามั้ย เขาอยู่หอนะตอนนี้ ด้วยความที่ว่าผมกลัวผมจะเจอเพื่อนแล้วจะโดนเพื่อนแซว ? แต่ใจอยากเจอ เลยอะไหนๆก็ไหนๆ ไปเจอเขาเลยที่หอ พอเราเจอกัน ผมนี่หน้าบานเลยนะ แบบมีความสุขอะ เราก็คุยเล่นกัน เขาก็พิมพ์งานวิจัยของเขาไป เขาก็ชวนผมไปกินข้าว ผมก็ไปกินข้าวกับเขา กินไปยิ้มไปแบบเขิลมาก อยู่ดีๆเขาก็ตักอาหารให้เรา ฟินมาก หลังจากกินเสร็จเขาก็ไปส่งผมที่หอ สักแปบเขาก็โทรมาหา เป็นบ้างโอเคมั้ย อร่อยมั้ย ..... (เขาสัญญากับผมไว้ 3 ข้อ ข้อ 1 พี่จะไม่บอกเรื่องที่คุยกันให้คนอื่นทราบ ข้อ 2 ถ้าเทอมนี้ผมได้เกรด 3.5 ขึ้น เขาจะมีรางวัลให้ ข้อ 3 เขาจะพาผมไปเที่ยวตอนช่วงปีใหม่ 2559 ข้อ 3 นี่ผมไม่มั่นใจนะ เพราะ สัญญากันนานเกินไป ไม่ค่อยหวัง)

อีก 2 วัน อยู่ดีๆเขาก็โทรมาหาผมตอนเย็นๆ ถามผมว่าว่างมั้ย ผมก็พึ่งเรียนเสร็จพอดี ผมก็บอกเขาไปว่าว่าง เขาเข้ามารับผมถึงใน มหาลัย(ดีนะเพื่อนไม่เห็น) เขาชวนผมไปขี่ม้า งานอดิเรกเขาคือ ขี่ม้า ผมก็บอกว่าขี่ไม่เป็น นั่งดูเขาขี่ม้าก็มีความสุขแล้ว หลังจากขี่ม้าเสร็จผมกับเขาก็ไปกินข้าวกันปกติ ขากลับเขามาส่งผมที่หอ ระหว่างทางอยู่ดีๆ เขาก็มาจับมือผม ตอนที่เขาขับรถนะ ผมก็เขิลแบบสุดๆ พอถึงหน้าหอเขาก็เอามือผมขึ้นมาจูบ พอแยกย้ายกัน สักพักเขาก็โทรมาหา ผมเลยถามเขาไปว่า เขาคิดอะไรกับผมกันแน่ เขาก็บอกผมมานะว่า นี่ยังคิดไม่ออกอีกหรอว่าเขาคิดยังไง ? วินาทีนั้นแบบ เอาหละ มีความสุข

วันต่อมาเขาก็โทรหาผม ถามผมว่า ว่างมั้ย ไปนอนคอนโดกับเขามั้ย  พอดีว่าวันศุกร์เย็นเขาต้องขับรถไปเรียน กทม ผมก็โอเคไปกับเขา เขาก็มารับผมถึงคอนโดเขา เขาก็นอนหลับเลย สงสัยขับรถมาเหนื่อย ผมก็ต้องหลับตามด้วย แล้วอยู่ดีๆ เขาก็เอามือเขาอะมากอดผม ผมหลับนะแต่หลับไม่สนิท ใจนี่เต้นแรงมากอะ โอเคกอดใช่มั้ย ผมเลยเอามือไปกอดเขา อยู่ดีๆ ก็มาจูบผม จูบเสร็จผมก็ถามเขาใหม่อีกที พี่คิผมมีคำถาม 1 ข้อจะถาม(พี่คิดอะไรกับผมหรือเปล่า คิดไว้ในใจนะ) พี่เขาก็บอกว่า พี่ขอไม่ตอบได้มั้ย พี่รู้นะว่าเราจะถามอะไรพี่นะ ผมก็โอเคไม่ถามก็ได้ เราก็นอนกอดกัน  ตอนเชช้าเขาก็ไปส่งผมขึ้นรถตู้

หลังจากนั้นช่วงสงกรานต์ ผมก็ต้องห่างจากเขาไป 2 อาทิตย์  ก็ต้องทำใจ เราก็คุยแชทกันน้อยนะ แบบทักไปตอนเช้ากว่าจะตอบตอนกลางคืน แล้วก็อ้างงานตลอด แต่เขาก็ยังโทรหานะ 2 วันโทรหาครั้งนึง เขาไม่โทรมาผมก็โทรไป แต่สิ่งที่ทำให้ผมจับผิดพี่เขาได้นะคือ ผมไปติดตามเขาในเฟส แล้วเขาก็เปิดเฟสดูตลอดเวลานะ แถมชอบไปกดไลน์รูปคนอื่น Comment ตั้งสเตตัส แล้วอีกอย่างคือ เห็นว่าขึ้นออนไลน์ในแชท บ่อยมาก แต่กลับไม่ทักแชทผมมาเลย ผมก็เริ่มสิ เริ่มโมโห ความโกรธครอบงำ ก็โทรไปถามเขาตรงๆนะ เขาก็ยอมรับว่าเขาไม่ได้ตอบแชท แต่ที่เขาไม่ได้ตอบเพราะว่า คนที่คุยในแชทมีแต่เพื่อนที่ทำงานทักมาเลยไม่ค่อยตอบเรา(ผมว่าข้ออ้างแน่ๆ อีกอย่างเพื่อนเขาเยอะมากจริงๆ เพื่อนสนิท เพื่อนป.ตรี เพื่อน ป.โท เพื่อน ป.เอก เด็กที่หอเขา) จนผมก็ตัดใจเชื่ออะๆ โทรหาก็ได้วะ ยิ่งเวลานานขึ้น ยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ พอโทรหาก็บอกว่า เด่วโทรกลับนะ ติดงาน จนแบบผมก็โอเค แต่เขาก็โทรหาอยู่ แต่คุยกันน้อยมากๆ เขาชอบโทรมาตอนที่เขาขับรถ คุยกันแปบๆก็บอก งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกันใหม่ ผมก็เริ่มเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง

หลังจากสงกรานต์ ผมก็กลับมาอยู่หอ เขาก็เริ่มหายเงียบไปเรื่อยๆ ในแชทนี่คือไม่ได้คุยกันแล้วนะ ส่งแต่สติ๊กเกอร์ ผมถามเขาไป เขาก็ตอบกลับแค่สติ๊กเกอร์ ไม่ก็กดไลน์ แค่นั้น ผมโมโห เลยพิมพ์ไปถามอีกรอบ ผมทักเขาไปยาวมาก

ผม : เสียใจนะ พี่ทำร้ายความรู้สึก ผมชอบพี่ พี่มาให้ความหวังผมทำมัยครับ สุดท้ายถ้าจะไม่ตอบเลย พี่รู้มัย ผมรอเฟส รอโทรสับ หวังว่าจะมีโทรมา มีมาคุย แต่ยิ่งหลังๆมันห่างเกินนะคับ พี่ ผมเสียใจมาก  
ผม : ถ้าไม่คิดอะไร ก็อย่าให้ความหวังนะครับ

เขา :โอยย ใจเย็นๆ
เขา : อะไรกันเนี่ย พี่ประชุมอยู่
เขา : ให้พี่ลาออกจากงานมาอยู่กับเราเลยไหม
เขา : เราต้องหาเลี้ยงพี่นะ

ผม : ผมขอโทษนะ พี่ทำงานไปเหอะนะ
ผม : แค่อยากระบายออกมาให้ฟัง
ผม : ถ้าพี่ไม่คิดอะไร อย่าให้ความหวังอีก เสียใจครับ

เขา : เราค่อยมาเป็นพี่น้องกันก่อนดีไหมครับ นี่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลยเหมือนเราจะไม่เข้าใจกันเลย
เขา : ผมว่าง น้องไม่ว่าง
เขา : บางทีเราสวนกัน

ผม : ครับ ใจเย็นแล้ว

เขา : พี่ไม่ได้เปนเจ้าของน้อง น้องไม่ได้เปนเจ้าของพี่ ในต้องนี้นะ
เขา : ไม่เอาน่า
เขา : พี่เข้าใจนะ
เขา : บางทีน้องมีช่วงเวลาที่ว่าง ทำให้คิดได้เยอะ
เขา : พี่มีเวลาน้อยว่างน้อย
เขา :เลยทำให้ละเลยบางอย่าง

ผม : ผมนึกว่า พี่ไม่อยากคุยกับผม

เขา : โทรมาหาพี่ก็ได้นิ
เขา : น้องคิดฟุ้ง แล้วก็ทุกข์ใจ

ผม :โอเค ทำงานต่อเถอะครับ

วันต่อมาผมก็โทรหาเขานะ (เห็นเขาบอกมีอะไรโทรมาหาได้) โทรไปตอน 1 ทุ่ม เขาบอกเด่วก่อนนะยุ่งอยู่ เด่วโทรกลับ เงียบบ ผมโทรไปอีกที ตอน 3 ทุ่ม
เขาบอกว่าขับรถอยู่ แปบนะอีก 5 นาทีโทรกลับ ..... เที่ยงคืน ก็ไม่โทรมา วินาทีนั้นผมนั่งร้องไห้เลยครับ ว่าทำไมต้องมาให้ความหวังผม แล้วก็จากไปแบบนี้ ทำต้องมารังแกผม น้ำตาไหลแบบสุดๆอะ ผมยิ่งอ่อนไหวอยู่ด้วย ผมเลยตัดสินใจ ถ้าเขาไม่ทักมาผมจะไม่ทักเขาไป แล้วก็ถ้าไม่โทรมาผมก็จะไม่โทรไป หลังจากสงกรานต์เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย ถึงแม้ผมเห็นรถเขาจอดอยู่ที่หอเขา ผมก็ต้องกลั่นใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สนตอนนี้เขาก็ไม่ทักมาเลย และไม่โทรหา (ผมคิดไว้ในใจนะ คนคุยเขาคงจะเยอะ .......สักวันผมก็ขอให้เขารู้สึกแบบผม แล้วขอให้เขานึกถึงความเจ็บปวดของผมที่เคยกระทำไว้......)

ตอนนี้ผมก็อยู่ในช่วงตัดใจ แล้วตั้งคำถามไว้ ทำไมต้องเดินมาให้ความหวังผม แล้วก็จากไปแบบเฉยชา รู้เจ็บปวดมาก เหมือนโง่เองนะที่ทักเขาไปตอนแรก

ร้องไห้หนักมาก เหลือแค่เพียงตัดใจ ซึ่งก็ต้องใช้เวลา