วัฎฎะอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้คือการ แล่นไปของวิญญาณ เพื่อไปเสวยวิบากแห่งกรรมดีกรรมชั่วทั้งหลาย ในภพนั้นๆ
การที่สัตว์เกิดมามีความ ปราณีต หรือ หยาบ ต่างกัน เป็นผล --> จากเหตุของกรรมเก่าที่ทำไว้
หรือ กรรมที่เราทำไว้ในชาตินี้ ก็คือเหตุ --> ให้เราได้ผลที่ หยาบ หรือ ปราณีต ไปเกิดในชาติหน้า
เชื่อไหม? ว่าทิฏฐิ ลักษณะนี้ คือ มิจฉาทิฏฐิ ..

มิจฉาทิฏฐิ อย่างไร ?
ก็เพราะเชื่อว่าวิญญาณที่ก่อเหตุและรับผลนั้นเอง .. คือตัวเรา(อัตตา)
สิ่งนี้เป็นมิจฉาทิฏฐิร้ายแรง ขนาดพระองค์ทรงเรียกว่า เป็น "โมฆะบุรุษ" เลยทีเดียว

พระองค์ กล่าวว่า วิญญาณเป็นปฏิจจสมุปปันนะธรรม คือวิญญาณเป็นสิ่งที่อาศัยปัจจัยแล้วเกิดขึ้น
เมื่อปัจจัยยังมี ความสืบเนื่องแห่งวิญญาณก็ยังอยู่ ถ้าเว้นจากปัจจัยแล้ว ความเกิดแห่งวิญญาณ ก็จะไม่มี

ปฏิจจสมุปปันนะธรรม คือ ธรรมที่อาศัยกันเกิดขึ้น ก็อย่างเช่น ขันธ์ 5 เป็นต้น ..

ปฏิจจสมุปปันนะธรรม ถูกอธิบายไว้ใน ปฏิจจสมุปบาท ดังนี้  (อวิชชา --> สังขาร = อวิชชา เป็นปัจจัยให้เกิด สังขาร)
อวิชชา --> สังขาร --> วิญญาณ --> นามรูป --> สฬายตนะ --> ผัสสะ --> เวทนา --> ตัณหา --> อุปาทาน --> ภพ --> ชาติ --> ชรามรณะ

ผัสสะ ที่มากระทบเรามากมายก่ายกองในวันหนึ่งๆ เช่น ตาเห็นรูป ฯลฯ ..
ฉะนั้น ในแต่ละวัน พวกเราทุกคนล้วนท่องไปในภพต่างๆอยู่ตลอดเวลา เพราะวงจรนี้เกิดขึ้นไม่รู้กี่รอบในแต่ละวัน ..
เช่น เมื่อความโลภครอบงำก็เป็นเปรตในร่างคน เป็นต้น ..

แม้ในวันหนึ่งๆ ราคะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นจนนับครั้งไม่ได้ในแต่ละวัน
แต่คนที่ไม่มีสติ หรือ ลงมือภาวนาจริงๆ ที่ไหนกันจะเห็นความสืบต่อของเหตุปัจจัยนี้ได้
ก็ยังคงเห็นว่า เรานี้แหละเป็นผู้ทำกรรมและรับกรรม ... ก็ยังคงมีเราอยู่ในนั้น(อัตตา)