ตอนนี้ท้อแล้วก็เฟลกับตัวเองมากครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมว่างงานมาจะ 4 เดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นทำอยู่ที่บริษัทนึง เป็นตำแหน่งที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษครับ ก็ทำได้ดีและค่อนข้างสนุก แต่ผมมองไปยัง Career Path แล้วมันค่อนข้างตัน เลยตัดสินใจลาออกมาแล้วไปทำธุระส่วนตัวก่อนแปปนึง (ยังไม่ทำงานนะครับ) พอเคลียร์ธุระเสร็จเลยมองหางานอีกครั้ง ด้วยความที่จบเอกภาษาอังกฤษเลยทำให้ตัวเลือกในการทำงานค่อนข้างเยอะ ก็ส่ง Resume ไปหลายที่ ตามเว็บหางานต่างๆ หาเองตามหน้า Website บริษัทบ้าง งานที่มองหาก็มีตี่งแต่งาน HR (ดูเฉพาะบริษัทที่ไม่ได้เจาะจงจบ HR มา) งานเอกสารนำเข้าส่งออก งานแปล งานสนามบิน งานธนาคาร ครู และอีกมากมาย ทีนี้ปัญหาคือแรกๆ ส่งเรซูเม่ไปก็มีติดต่อมาเยอะ แต่พอไปสัมภาษณ์ทีไร ติดตรงนี้ตลอด ไม่ว่าจะเป็นสัมภาษณ์รอบแรกกับ HR หรือรอบสองรอบสามกับ Manager สัมภาษณ์เสร็จปุ๊บก็หายเข้าดงไปเลย เกือบทุกครั้งผมโทรไปถาม บางทีก็ถามคนที่ให้สัมภาษณ์ตรงๆ เลยครับ ว่า เกิดจากอะไร ผมยังต้องปรับตรงไหนหรือเปล่า คำตอบที่ได้เป็นดังนี้ครับ
ๅ. HR ส่วนใหญ่จะบอกว่า บุคลิกผมเป็นคนพูดฉะฉาน ถามมาตอบไป คล่องจนบางครั้งก็เยอะไป คือดี แต่บางครั้งเขาก็กลัวว่าความกระตือรือร้นของผมจะทำให้ผมอยู่กับงานไม่ได้นาน ทำไปได้ซักพักจะเบื่อ แล้วก็จะออก ผมก็งงเลย แต่ก็คิดตามพี่เขาว่าอาจจะจริงมั้ง แต่ผมก็กล้าพูดนะครับ ต่อให้งานน่าเบื่อแค่ไหนผมก็สู้ ที่ทำงานเก่างานน่าเบื่อผมยังอยู่และทำได้มาเลย 1 ปี แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ยอมรับในสิ่งที่พี่เขาพูดไป
2. อันนี้หลายคนบอกว่า ทัศนะคติของผมต่องานและต่อโลกมันดูแปลกกว่าชาวบ้าน ผมตอบคำถามแบบคนนึกจะตอบก็ตอบ (อันนี้ส่วนตัวยอมรับผิดครับ) เช่น ถ้าให้เลือกเป็นหัวสุนัขกับหางมังกรจะเลือกอะไร ผมก็เลือกหัวสุนัข โดยให้เหตุผลว่ามังกรขาดหางก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าสุนัขขาดหัวมันจะตาย พี่เขาก็หัวเราะ แล้วบอกว่าน้องมั่นใจในตัวเองจัง อะไรแบบนี้ครับ อีกอย่างคือเวลาตอบคำถามผมจะไม่ตอบตามพิมพ์นิยม คือไอ้แพทเทิร์นที่ใช้ตอบๆ กันผมลองหัดพูด หัดซ้อมแล้วมันแปลกๆ กับตัวเอง เหมือนมันไม่ใช่ตัวเองเลย ผมเลยไม่ทำ เช่น ถ้ามีกำหนดงานด่วนมากแต่ทำไม่ทันจะทำไง, จะจัดการลูกค้าขี้เหวี่ยงอย่างไร ฯลฯ คำตอบผมไปในแนวตอบโดยยึดความเป็นตัวเองให้มากที่สุด (ซึ่งผมรู้ว่ามันไม่ถูก แต่พอตอบแบบสวยๆ ผมพูดตะกุกตะกักตลอด ประหม่ากว่าเดิมอีก ไม่รู้จะแก้ยังไง)
3. อันนี้ Manager บอกมา เขาพูดประมาณว่า "ผมชอบบุคลิกแบบคุณนะ ลุยๆ คุยๆ กล้าถาม ผมไม่ค่อยเห็นคนแบบคุณบ่อยนัก แต่ผมว่าบางครั้งเราก็ต้องมองคนอื่นบ้าง" อันนี้ผมจุกเลย แต่ก็ยิ้มๆ คือจะว่าผมเป็นคนเซล์ฟหรือเปล่า (ผมกล้าพูดเลยว่าผมไม่ใช่คนอีโก้แรงแบบนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผู้ใหญ่มองผมอย่างนั้นตลอด)
ตอนนี้ท้อมากครับ อายุ 25 แล้ว หางานก็อยากจะได้งานที่ทำแล้ววิน-วินทั้งสองฝ่าย ผมพยายามเต็มที่ในการสัมภาษณ์ แต่พอเจอแบบนี้ผมเลยต้องกลับมามองตัวเองเลยครับ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง พ่อบอกผมให้ลองนิ่งๆ บ้าง อย่าแสดงอะไรที่มันเกินเด็ก ที่บ้านเลี้ยงให้ผมพูดคุย มีปัญหาอะไรให่เดินมาคุย อยากทำอะไรให้เสนอมา แต่สังคมภายนอกมันไม่ใช่แบบนี้ ผมฟังพ่อพูดแล้วก็น้ำตาซึมครับ เหมือนผมเป็นเด็กในกะลา แม่ก็บอกว่าให้ลองทิ้งความเป็นตัวเองแล้วใส่หน้ากากคนอื่นไปสัมภาษณ์งาน บางทีต้องยอมๆ บ้าง ผมก็ว่าจะลองทำตามดู
ทุกคนว่าคนแบบผมมันแย่เกินแก้ไหมครับ ถ้าแก้ต้องแก้แบบไหน ผมรู้ข้อเสียตัวเองนะครับ แต่ผมก็พยายามอยู่ T T
ปล.รับฟังทุกความเห็นครับ จะแรงๆ หรือให้กำลังใจกันก็ได้ ยิ้ม
ปล2. ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี ผิดถูกขออภัยครับ
สัมภาษณ์งานทีไรท้อกับบุคลิกตัวเองทุกที ทำไงดีครับ
ๅ. HR ส่วนใหญ่จะบอกว่า บุคลิกผมเป็นคนพูดฉะฉาน ถามมาตอบไป คล่องจนบางครั้งก็เยอะไป คือดี แต่บางครั้งเขาก็กลัวว่าความกระตือรือร้นของผมจะทำให้ผมอยู่กับงานไม่ได้นาน ทำไปได้ซักพักจะเบื่อ แล้วก็จะออก ผมก็งงเลย แต่ก็คิดตามพี่เขาว่าอาจจะจริงมั้ง แต่ผมก็กล้าพูดนะครับ ต่อให้งานน่าเบื่อแค่ไหนผมก็สู้ ที่ทำงานเก่างานน่าเบื่อผมยังอยู่และทำได้มาเลย 1 ปี แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ยอมรับในสิ่งที่พี่เขาพูดไป
2. อันนี้หลายคนบอกว่า ทัศนะคติของผมต่องานและต่อโลกมันดูแปลกกว่าชาวบ้าน ผมตอบคำถามแบบคนนึกจะตอบก็ตอบ (อันนี้ส่วนตัวยอมรับผิดครับ) เช่น ถ้าให้เลือกเป็นหัวสุนัขกับหางมังกรจะเลือกอะไร ผมก็เลือกหัวสุนัข โดยให้เหตุผลว่ามังกรขาดหางก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าสุนัขขาดหัวมันจะตาย พี่เขาก็หัวเราะ แล้วบอกว่าน้องมั่นใจในตัวเองจัง อะไรแบบนี้ครับ อีกอย่างคือเวลาตอบคำถามผมจะไม่ตอบตามพิมพ์นิยม คือไอ้แพทเทิร์นที่ใช้ตอบๆ กันผมลองหัดพูด หัดซ้อมแล้วมันแปลกๆ กับตัวเอง เหมือนมันไม่ใช่ตัวเองเลย ผมเลยไม่ทำ เช่น ถ้ามีกำหนดงานด่วนมากแต่ทำไม่ทันจะทำไง, จะจัดการลูกค้าขี้เหวี่ยงอย่างไร ฯลฯ คำตอบผมไปในแนวตอบโดยยึดความเป็นตัวเองให้มากที่สุด (ซึ่งผมรู้ว่ามันไม่ถูก แต่พอตอบแบบสวยๆ ผมพูดตะกุกตะกักตลอด ประหม่ากว่าเดิมอีก ไม่รู้จะแก้ยังไง)
3. อันนี้ Manager บอกมา เขาพูดประมาณว่า "ผมชอบบุคลิกแบบคุณนะ ลุยๆ คุยๆ กล้าถาม ผมไม่ค่อยเห็นคนแบบคุณบ่อยนัก แต่ผมว่าบางครั้งเราก็ต้องมองคนอื่นบ้าง" อันนี้ผมจุกเลย แต่ก็ยิ้มๆ คือจะว่าผมเป็นคนเซล์ฟหรือเปล่า (ผมกล้าพูดเลยว่าผมไม่ใช่คนอีโก้แรงแบบนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผู้ใหญ่มองผมอย่างนั้นตลอด)
ตอนนี้ท้อมากครับ อายุ 25 แล้ว หางานก็อยากจะได้งานที่ทำแล้ววิน-วินทั้งสองฝ่าย ผมพยายามเต็มที่ในการสัมภาษณ์ แต่พอเจอแบบนี้ผมเลยต้องกลับมามองตัวเองเลยครับ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง พ่อบอกผมให้ลองนิ่งๆ บ้าง อย่าแสดงอะไรที่มันเกินเด็ก ที่บ้านเลี้ยงให้ผมพูดคุย มีปัญหาอะไรให่เดินมาคุย อยากทำอะไรให้เสนอมา แต่สังคมภายนอกมันไม่ใช่แบบนี้ ผมฟังพ่อพูดแล้วก็น้ำตาซึมครับ เหมือนผมเป็นเด็กในกะลา แม่ก็บอกว่าให้ลองทิ้งความเป็นตัวเองแล้วใส่หน้ากากคนอื่นไปสัมภาษณ์งาน บางทีต้องยอมๆ บ้าง ผมก็ว่าจะลองทำตามดู
ทุกคนว่าคนแบบผมมันแย่เกินแก้ไหมครับ ถ้าแก้ต้องแก้แบบไหน ผมรู้ข้อเสียตัวเองนะครับ แต่ผมก็พยายามอยู่ T T
ปล.รับฟังทุกความเห็นครับ จะแรงๆ หรือให้กำลังใจกันก็ได้ ยิ้ม
ปล2. ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี ผิดถูกขออภัยครับ