เมื่อ สองปีกว่าๆ ที่ผ่านมาเป็นภาวะที่กดดันมากเลย เรื่องที่เรากดดันก็คือ เรื่องที่เรียน สาขาที่เรียน
เป็นอะไรที่ลำบากใจมาก ไม่ค่อยมีที่ปรึกษา และ ไม่ค่อยอยากปรึกษาใครด้วยแหละ
แม่ก็บอกไปเรียนครูอังกฤษให้แม่เถอะ ไอ้เราก็ไม่ชอบความเป็นครูเท่าไหร่ เพราะคิดว่าคนแบบเราคงไม่เหมาะมั่ง 55555
พ่อก็บอกว่า ไปสอบการท่องเที่ยวที่ที่นึ่งให้หน่อยเป็นภาคอินเตอร์ เราสอบข้อเขียนผ่านนะ สัมภาษณ์ก็ผ่านนะ แต่เราขอร้องพ่อว่าไม่เอาได้มั้ย
กลัวเรียนไม่ไหว พ่อก็บอกแล้วจะไปเรียนอะไร เราก็บอกว่าอยากเรียน ถาปัตและอีกอันนึ่ง วิจิตร ซึ่งเราก็ติดโควต้าแล้วแหละ แต่พ่อไม่ให้เรียนอีก
จนมาถึงโค้งสุดท้าย (เราไม่แอด เพราะเราไม่กล้าเสี่ยง คะแนนก็น้อยกว่าเพื่อนเลย) พ่อบอกเรียน เศรษฐศาสตร์ให้พ่อเถอะอีกหน่อยเปิด AEC
จะได้วิเคราะห์อะไรเป็นบ้าง ซึ่งเราคิดว่ามันไม่ใช่แนว ในใจก็คิดว่า เอ่อ เราคงไม่มีทางไปแล้วแหละ(คิดในใจ) สักพัก พ่อก็พูดขึ้นมาอีก พ่ออ่ะชี้แต่
ทางดีๆให้ลูก ไม่เคยให้ลูกไปผิดทางหรอก ถ้าหนูเรียนอันนี้ พ่อก็จะสบายใจคงนอนตายตาหลับ แล้วก็อึ้งสักแปป แล้วก็ขอเข้าห้องไปนอนคิด
นอนไม่หลับมาเป็น เดือนๆ โอ้ยยยยยยยย พระเจ้า สุดท้ายมาก็คิดว่าเราไม่ใช่คนดีอะไร ถ้าเราเรียน ศศ. นั่นคือ 1 สิ่งที่เราตอบแทนพ่อแม่
เราก็ตกลงไปเรียน ศศ ณ. ม.หนึ่งของภาคเหนือ โอ้ยยยยยยย (ลัดตอนไปเลยเนาะ) เปิดเทอมแรกมา โว๊ะอะไรว่ะ น่าเบื่อจังไม่ไปเรียนเลย เพื่อนโทรตามบอกว่าไม่สบายบ้าง ขี้เกียจบ้าง สารพัดอย่าง จนเกรดเทอม 1 มาโอ้ยยยยยยยยยยยย ปวดใจ ได้แค่ 1 กว่าๆ เองจ้าาาา เห้ออออออ เซ็งตัวเองมาก
ผ่านไปซักพักพ่อก็พูดกรอกหูทุกวันว่าตั้งใจเรียนนะ พ่อกับแม่ส่งเรียนต้องตั้งใจ เราก็พยายามเปลี่ยนตัวเอง จนเราคิดว่าเออ เราก็ทำมันได้นี่ เราฟังอาจารย์
สอนๆไป บางอย่างมันตรงกับนิสัยเรา และสามารถทำให้เราเปลี่ยนได้ ต่อจากนั้น ไม่เคยโดดเรียนวิชาเอกเลย แม้แต่ครั้งเดียว ถ้าไม่จำเป็นคือไม่โดด
จนเรามาดูเกรดเทอม 2 เอ่อ พอเราตั้งใจเราก็ทำได้นี่หว่าาาาา ต่อจากนั้นก็ตั้งใจมาเรื่อยๆ จากไม่ชอบ กลายเป็นโครตรัก ศศ. เลยอ่า
#ทำกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจให้เด็ก ม.ปลายน้าาาาา ขอให้ตั้งใจเรียน ขอให้รู้ทางของตัวเองก่อนที่จะสายน้าาาา
โชคดีจ้าาาาาา
จากไม่ชอบ ... กลายเป็นรัก
เป็นอะไรที่ลำบากใจมาก ไม่ค่อยมีที่ปรึกษา และ ไม่ค่อยอยากปรึกษาใครด้วยแหละ
แม่ก็บอกไปเรียนครูอังกฤษให้แม่เถอะ ไอ้เราก็ไม่ชอบความเป็นครูเท่าไหร่ เพราะคิดว่าคนแบบเราคงไม่เหมาะมั่ง 55555
พ่อก็บอกว่า ไปสอบการท่องเที่ยวที่ที่นึ่งให้หน่อยเป็นภาคอินเตอร์ เราสอบข้อเขียนผ่านนะ สัมภาษณ์ก็ผ่านนะ แต่เราขอร้องพ่อว่าไม่เอาได้มั้ย
กลัวเรียนไม่ไหว พ่อก็บอกแล้วจะไปเรียนอะไร เราก็บอกว่าอยากเรียน ถาปัตและอีกอันนึ่ง วิจิตร ซึ่งเราก็ติดโควต้าแล้วแหละ แต่พ่อไม่ให้เรียนอีก
จนมาถึงโค้งสุดท้าย (เราไม่แอด เพราะเราไม่กล้าเสี่ยง คะแนนก็น้อยกว่าเพื่อนเลย) พ่อบอกเรียน เศรษฐศาสตร์ให้พ่อเถอะอีกหน่อยเปิด AEC
จะได้วิเคราะห์อะไรเป็นบ้าง ซึ่งเราคิดว่ามันไม่ใช่แนว ในใจก็คิดว่า เอ่อ เราคงไม่มีทางไปแล้วแหละ(คิดในใจ) สักพัก พ่อก็พูดขึ้นมาอีก พ่ออ่ะชี้แต่
ทางดีๆให้ลูก ไม่เคยให้ลูกไปผิดทางหรอก ถ้าหนูเรียนอันนี้ พ่อก็จะสบายใจคงนอนตายตาหลับ แล้วก็อึ้งสักแปป แล้วก็ขอเข้าห้องไปนอนคิด
นอนไม่หลับมาเป็น เดือนๆ โอ้ยยยยยยยย พระเจ้า สุดท้ายมาก็คิดว่าเราไม่ใช่คนดีอะไร ถ้าเราเรียน ศศ. นั่นคือ 1 สิ่งที่เราตอบแทนพ่อแม่
เราก็ตกลงไปเรียน ศศ ณ. ม.หนึ่งของภาคเหนือ โอ้ยยยยยยย (ลัดตอนไปเลยเนาะ) เปิดเทอมแรกมา โว๊ะอะไรว่ะ น่าเบื่อจังไม่ไปเรียนเลย เพื่อนโทรตามบอกว่าไม่สบายบ้าง ขี้เกียจบ้าง สารพัดอย่าง จนเกรดเทอม 1 มาโอ้ยยยยยยยยยยยย ปวดใจ ได้แค่ 1 กว่าๆ เองจ้าาาา เห้ออออออ เซ็งตัวเองมาก
ผ่านไปซักพักพ่อก็พูดกรอกหูทุกวันว่าตั้งใจเรียนนะ พ่อกับแม่ส่งเรียนต้องตั้งใจ เราก็พยายามเปลี่ยนตัวเอง จนเราคิดว่าเออ เราก็ทำมันได้นี่ เราฟังอาจารย์
สอนๆไป บางอย่างมันตรงกับนิสัยเรา และสามารถทำให้เราเปลี่ยนได้ ต่อจากนั้น ไม่เคยโดดเรียนวิชาเอกเลย แม้แต่ครั้งเดียว ถ้าไม่จำเป็นคือไม่โดด
จนเรามาดูเกรดเทอม 2 เอ่อ พอเราตั้งใจเราก็ทำได้นี่หว่าาาาา ต่อจากนั้นก็ตั้งใจมาเรื่อยๆ จากไม่ชอบ กลายเป็นโครตรัก ศศ. เลยอ่า
#ทำกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจให้เด็ก ม.ปลายน้าาาาา ขอให้ตั้งใจเรียน ขอให้รู้ทางของตัวเองก่อนที่จะสายน้าาาา
โชคดีจ้าาาาาา