เราเลิกกับแฟนมาได้เดือนกว่าๆแล้วค่ะ..
เราตื่นมายังคงร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ทำไมแว้บแรกที่ตื่นต้องเห็นหน้าเขาลอยมาตลอด แล้วก็จะหลอนจนไม่สามารถนอนต่อได้
ที่เรารู้สึกผิดมาตลอดจนถึงตอนนี้คือ เวลาทะเลาะกันทีไร เราก็ชอบเผลอประชดด้วยคำว่า "เลิกกันไปเลยดีมั้ย"
เรารู้ค่ะว่าโง่มากที่พูดมา (โปรดอย่าซ้ำเติมเลยนะคะ..) เขาเป็นแฟนคนแรกของเรา เราเลยไม่รู้ว่าการโดนบอกเลิก(ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเลิก)
มันเสียใจมากแค่ไหน เรื่องดีๆที่ทำให้กันก็เยอะค่ะ แต่เวลาทะเลาะกันแต่ละทีก็รุนแรง ยิ่งหลังๆด้วย จนสุดท้ายเขาตัดสินใจบอกเลิกเรา
เราอยากกลับไปคบกับเขามาก พอเสียเขาไปจริงๆเราก็รู้ว่ามันแทบทำให้เราบ้า แทบขาดใจ เหงามากๆ
เขาก็ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรนะคะ หรือเก็บความรู้สึกอะไรก็ไม่ทราบค่ะ พอห่างเขาก็ห่างเลยจริงๆ
ตอนคบกันนี่ดูแลเทคแคร์ เป็นห่วงมาก เราเห็นแฟนเก่าเขาก็ทำแบบที่เราโดนนี่แหละค่ะ ตัดขาดเลยจริงๆ
ล่าสุดเมื่อวันเสาร์ เรียนพิเศษภาษาค่ะ เราเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเขาไม่ต่อคอร์สแล้ว เราก็เอาของให้เขา
เป็นหนังสือของนักวาดที่เราทั้งคู่ชอบค่ะ ตอนนั้นเขาปวดท้องเลยตัดสินใจไม่มาเรียนแต่ก็ยังถ่อออกมารับแล้วบอกจะกลับบ้านเลย
เราก็บอกว่า "เจอกันครั้งสุดท้ายแล้วนะ ไม่ลากันหน่อยเหรอ ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ..?"
เขาก็บอกแค่ว่า "ปวดท้องอ่ะ อยากกลับไปนอนพักแล้ว เดี๋ยวเวลากลับมาเยี่ยม ร.ร. ก็คงเจอกันนั่นแหละ"
พูดแค่นั้นแล้วเราก็ปล่อยเขาไปค่ะ เพราะกลัวเขาไม่ได้พัก เอาจริงๆเราก็เจ็บนะที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
จริงๆในใจเราก็อยากจะเห็นเขารู้สึกเจ็บอย่างที่เราเจ็บบ้าง เพราะเขาชิลเหลือเกิน ชิลจนดูเหมือนที่คบกันมามันไม่มีความหมาย..
ช่วยให้คำแนะนำในการทำใจทีนะคะ เตือนสติเราแรงๆก็ได้ค่ะ จะรับฟังไว้ค่ะ T - T
แล้วเราควรลองพยายามขอเขากลับมาคบอีกดีไหม ใจเราอยากจะลองรอไปจนถึงมหาลัย
ว่าจะได้เข้าที่เดียวกันมั้ย (จบ ม.6 แล้วค่ะ กำลังรอแอดฯ) ถึงตอนนั้นจะได้แน่ใจด้วยว่านี่ไม่ใช่แค่เหงานะ (แต่เขาจะยอมกลับมารึเปล่าไม่รู้ ฮาา)
อีกใจก็อยากจะลองเดี๋ยวนี้เลยค่ะ แต่ก็กลัวว่าเขาจะรำคาญจนปิดใจไปเลยจริงๆ
เพราะตอนเลิกใหม่ๆก็ถามให้แน่ใจแล้ว เขาก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะ
พอดีมีพี่ที่รู้จักเขาเคยห่างกับแฟนเขา 10 เดือน สุดท้ายก็ได้กลับไปคบกัน
รู้สึกผิดและเป็นทุกข์มาก ลืมแฟนเก่าไม่ได้
เราตื่นมายังคงร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ทำไมแว้บแรกที่ตื่นต้องเห็นหน้าเขาลอยมาตลอด แล้วก็จะหลอนจนไม่สามารถนอนต่อได้
ที่เรารู้สึกผิดมาตลอดจนถึงตอนนี้คือ เวลาทะเลาะกันทีไร เราก็ชอบเผลอประชดด้วยคำว่า "เลิกกันไปเลยดีมั้ย"
เรารู้ค่ะว่าโง่มากที่พูดมา (โปรดอย่าซ้ำเติมเลยนะคะ..) เขาเป็นแฟนคนแรกของเรา เราเลยไม่รู้ว่าการโดนบอกเลิก(ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเลิก)
มันเสียใจมากแค่ไหน เรื่องดีๆที่ทำให้กันก็เยอะค่ะ แต่เวลาทะเลาะกันแต่ละทีก็รุนแรง ยิ่งหลังๆด้วย จนสุดท้ายเขาตัดสินใจบอกเลิกเรา
เราอยากกลับไปคบกับเขามาก พอเสียเขาไปจริงๆเราก็รู้ว่ามันแทบทำให้เราบ้า แทบขาดใจ เหงามากๆ
เขาก็ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรนะคะ หรือเก็บความรู้สึกอะไรก็ไม่ทราบค่ะ พอห่างเขาก็ห่างเลยจริงๆ
ตอนคบกันนี่ดูแลเทคแคร์ เป็นห่วงมาก เราเห็นแฟนเก่าเขาก็ทำแบบที่เราโดนนี่แหละค่ะ ตัดขาดเลยจริงๆ
ล่าสุดเมื่อวันเสาร์ เรียนพิเศษภาษาค่ะ เราเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเขาไม่ต่อคอร์สแล้ว เราก็เอาของให้เขา
เป็นหนังสือของนักวาดที่เราทั้งคู่ชอบค่ะ ตอนนั้นเขาปวดท้องเลยตัดสินใจไม่มาเรียนแต่ก็ยังถ่อออกมารับแล้วบอกจะกลับบ้านเลย
เราก็บอกว่า "เจอกันครั้งสุดท้ายแล้วนะ ไม่ลากันหน่อยเหรอ ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ..?"
เขาก็บอกแค่ว่า "ปวดท้องอ่ะ อยากกลับไปนอนพักแล้ว เดี๋ยวเวลากลับมาเยี่ยม ร.ร. ก็คงเจอกันนั่นแหละ"
พูดแค่นั้นแล้วเราก็ปล่อยเขาไปค่ะ เพราะกลัวเขาไม่ได้พัก เอาจริงๆเราก็เจ็บนะที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
จริงๆในใจเราก็อยากจะเห็นเขารู้สึกเจ็บอย่างที่เราเจ็บบ้าง เพราะเขาชิลเหลือเกิน ชิลจนดูเหมือนที่คบกันมามันไม่มีความหมาย..
ช่วยให้คำแนะนำในการทำใจทีนะคะ เตือนสติเราแรงๆก็ได้ค่ะ จะรับฟังไว้ค่ะ T - T
แล้วเราควรลองพยายามขอเขากลับมาคบอีกดีไหม ใจเราอยากจะลองรอไปจนถึงมหาลัย
ว่าจะได้เข้าที่เดียวกันมั้ย (จบ ม.6 แล้วค่ะ กำลังรอแอดฯ) ถึงตอนนั้นจะได้แน่ใจด้วยว่านี่ไม่ใช่แค่เหงานะ (แต่เขาจะยอมกลับมารึเปล่าไม่รู้ ฮาา)
อีกใจก็อยากจะลองเดี๋ยวนี้เลยค่ะ แต่ก็กลัวว่าเขาจะรำคาญจนปิดใจไปเลยจริงๆ
เพราะตอนเลิกใหม่ๆก็ถามให้แน่ใจแล้ว เขาก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะ
พอดีมีพี่ที่รู้จักเขาเคยห่างกับแฟนเขา 10 เดือน สุดท้ายก็ได้กลับไปคบกัน