สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาจากมหาลัยชื่อไม่ค่อยดัง ย่านหนึ่งในจังหวัดนนทบุรี
ผมเคยมาตั้งหลายกระทู้ปรึกษาอยู่บ่อยครั้ง ( ผมลืมบอกว่า ชื่อเก่าผมเข้าไม่ได้ ผมเลยสมัครใหม่ เป็นชื่อนี้เเทน )
เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ
ย้อนกลับไปเมื่อเกือบสองปีที่เเล้ว เป็นวันที่ผมเปิดเรียนวันเรก
มหาลัยผมจะฝึกงานเเละเรียนสลับกันสามเดือน วันแรกที่เปิดเรียน ผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ขอใช้ชื่อสมมุติว่า S นะครับ
ครั้งเเรกที่ผมเจอเธอ เธอน่ารักมาก ผมสะดุดตาตั้งเเต่เเรกเห็นเลยครับ เธอไม่เหมือนผู้หญิงสักนิด คล้ายทอมมากๆ อ่อ ผมลืมบอกไป ( ผมเป็นทอมนะครับ แต่ผมอาจไม่เหมือนทั่วๆไป ผมจะนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด)
หลังจากวั้นผมเจอเธอตลอดเลยครับ โดยไม่รู้ว่า เธอชื่ออะไร มาจากไหน เพราะวันนั้นผมได้แต่มองจนไม่ได้ฟังเธอแนะนำตัวในห้อง
หลังจากวันนั้นไม่กี่วันครับ คณะผมสร้างกลุ่มไลน์ขึ้นมา ผมก็ไล่หาไลน์เธอครับ และก็เจอจริงๆ ผมทำใจนานมากกว่าจะแอดไป พอรุ่งขึ้น ผมเจอเธอ ก็ตามสเตบครับ ใบ้- ได้แต่เดินก้มหน้าก้มตา
วันนั้นผมเรียนเเลปคอม ผมต่อเเถวลงทะเบียนชื่อเพื่อที่จะเข้าใช้คอม S ต่อหลังผมครับ ผมนี่สั่นไปหมด เพื่อผมก็เหมือนรู้ เลยแกล้งชวน S คุย ถามไปถามมา ผมก็รู้ชื่อครับ เเละเธอไม่ถามเพื่อนผมกลับนะครับ
เธอสะกิดผม และถามว่าชื่ออะไร ผมตกใจมาก เลยบอกไปแล้วเดิมก้มหน้าอีกตามเคย
วันนั้นผมนี่ได้แต่อมยิ้มจนถึงบ้านเลยครับ
วันรุ่งขึ้น ผมมีเรียนเช้า ผมได้นั่งข้างหลังเลยครับ แต่วันนี้เธอมาแปลก ผมกะเธอไม่เคยคุยกันเลยครับ แต่วันนี้เธอดันชวนผมคุย
วันนั้นทั้งวัน ผมได้แต่ยิ้มไปตลอด จนพักกลางวัน ผมตัดสินใจทักไลน์ไป เธอก็ถามผมนะว่าอยู่แค่นี้เดินมาก็ได้
นับตั้งแต่วันนั้นผมเจอเธอก็ยิ้มให้ตลอด แต่ดูท่าทีเธอแล้ว เธอเป็นแบบนี้ตามปกติครับ เธอร่าเริง น่ารัก กับทุกคน
จนอาทิตย์นึงผ่านไป เป็นอะไรที่ผมตกใจที่สุดเลยครับ
เธอแอดเฟสผมมา
ผมนี่รีบรับเลยครับ เเล้วรัวกดไลค์ให้เธอเยอะมาก
เช้าอีกวัน ผมเลยบอกเธอว่า '' กลับไปเปิดเฟสได้ไหม เรามีอะไรจะคุยด้วย '' แต่ดูทีท่าเธอจะ งง มากครับ แต่เธอก็บอกผมว่า . . . ได้ๆ เดี๋ยวกลับไปเปิด
คืนนั้นผมรอเธอทั้งคืนเลยครับ แต่เธอก็ไม่ออน จนเช้าอีกวันผมคิดเเล้วว่า ถอยดีกว่า เค้าคงมีแฟนเเล้ว
แต่ผิดคาดครับ เธอเดินหน้าตาตื่นมาหาผม รีบขอโทษใหญ่เลย บอกว่า . . . เราขอโทษนะ เราใช้โทรศัพย์แม่เล่นเฟสไง แต่เมื่อคืนเเม่เราไปทำงานยังไม่กลับเลยไม่ได้ออน เบอร์ก็ไม่มี เลยไม่รู้จะติดต่อยังไง ไอพอดมีไลน์ก็เปิดไม่ได้ต้องต่อไวฟาย . . .
พอผมได้ยินเเบบนี้ เหตุผลอะไรทุกๆอย่าง ผมทิ้งมันหมดเลยครับ ผมไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย ผมได้แต่คิดว่า
ตั้งแต่ผมมีแฟนมา ผมไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน ผมไม่อยากปล่อยให้เธอหลุดมือไป
ผมเลยบอกเพื่อนผมว่า จะไปบอกชอบ เพื่อนผมก็ ยุเลยครับ . . . พอถึงเวลาจริงๆ ผมก็ไม่พูด เพราะผมไม่เคยบอกชอบใครตรงๆ
จนเพื่อผมบอกว่า. . . . . เอางี้ เดี๋ยวกู ไปเกิ่นให้ . . . . แล้วเพื่อผมก็เรียก S ครับ บอกว่าไปเข้าห้องน้ำกัน
S ดูงง มากครับ เเต่ก็ไปด้วย หายไปนานมากครับ จนเดินเข้ามา ผมก้มหน้าก้มตาทำงาน แต่ S ชะโงกหน้ามาใกล้ผมมากๆ แล้วยิ้ม กว้างมากๆครับผมไม่เคยเจอยิ้มแบบไหนที่ดูน่ารักเท่านี้มาก่อน เธอถามผมว่า ""เป็นไรๆ . . . ทำไมไม่พุด ( เธอยิ้มเเล้วเดินกลับไปนั่งที่ )
ผมเลยถามเพื่อว่า ไปบอกอะไร เพื่อผมเลยพูดว่า . . . กูเกิ่นให้เเล้วนะ ที่เหลือคือ ที่ต้องต่อเรื่องที่กูเกิ่นให้จบ . . .
พอหมดวิชานั้น ต้องไปเรียนอีกวิชา S มาเดินใกล้ผมครับ จากที่ไม่เคยเดินมาหรือสนใจเลย เธอชวนผมคุย ถามผมตลอดว่าหิวไหม . . .
ผมเลยบอกว่า เดี๋ยวเลิกเรียนเย็นนี้ เราขอคุยอะไรหน่อยได้ไห . . . .. เธอยิ้มหน้าแดงมากครับ และบอกว่าได้ วันนี้เราไม่รีบกลับ
เเล้วเวลานั้นก็มาถึงครับ
ผมยืนก้มหน้า เเล้วบอกเธอไปว่า ผมชอบเธอมากๆ ชอบมานานเเล้ว ชอบตั้งแต่ที่เปิดเรียนวันแรก (รวมระยะเวลาตั้งแต่เปิดเรียนตอนนั้นถึงวันที่บอกชอบก็เดือนนึงพอดีครับ)
ผมบอกเธอว่า จะไม่ชอบเราก็ไม่เป็นไรนะคือเราอากบอกเฉยๆ ให้รู้ความรู้สึกยังดี
แต่ผิดคาดอีกครับ เธอบอกผมว่า
. . . เราก็ชอบเธอนะ เธอน่ารักดี . . . (ทั้งเธอเเละผมตอนนั้นยืนยิ้มหน้าบานทั้งคู่เลยครับ)
ตอนนั้นผมและเธอเลยตกลงคุยๆกันไปก่อน เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
ผมมีความสุขมากครับตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ผมยอมรับว่าผมดูแลเธอไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย ผมตามใจเธอมาก ทั้งๆที่ผมไม่เคยยอมใคร
ผมเลยคิดว่าจะรักษาคนนี้ไว้ให้นานที่สุด
จนถึงวันที่ต้องรับน้อง ผมเเละเธอได้อยู่ด้วยกันครับ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆแยกกันหมด วันนั้นเป็นครั้งเเรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้ให้ผม เพราะผมหึงเธอเรื่องที่มีคนมาขอถ่ายรูปมาขอเบอร์ แต่ผมเเละเธอก็ปรับความเข้าใจกัน
จนกระทั้งถึงเวลาที่ผมเเละเธอต้องเเยกย้ายกันไปฝึกงานครับ ถึงสามเดือนที่จะไม่เจอกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ผมลืมบอกไปว่า เธอไม่ติดโลกโซเชียล ไม่ติดโทรศัพย์
ตลอดระยะเวลาฝึกงาน ผมเเละเธอไม่ได้คุยกันเลยครับ นานๆทีจะได้คุย ต้องรอเธอโทรหา หรือทักเฟสมา
จนฝึกงานเดือนสุดท้าย ก่อนกลับไปเรียนของเทอมนั้น ผมต้องไปภาคสนามที่เขาชนไก่ปี 4 ก่อนไปผมก็โทรหาเธอนะ บอกว่า จะต้องไปค่าย ห้าวัน
เธอก็รับรู้ครับเเต่ไม่พูดอะไร นอกจาก ดูเเลตัวเองดีๆนะ
ระหว่างผมไปค่าย ผมได้ไปเจอเพื่อนร่วมค่ายคนนึง กลับมาผมเเละเธอคบกัน เพราะผมคิดว่า S ไม่สนใจผมเเล้ว ( ตอนนั้นผมยอมรับเลย ผมปัญญาอ่อนจริงๆ ที่คิดแบบนั้น )
หลังกลับมาจากค่าย เธอก็ยังไม่ออนเฟสครับ ไม่ได้โทรมา ผมเลยขึ้นรูปคู่กะคนใหม่ที่ผมคุย
เกือบ 5 วันหลังจากนั้น โทรศัพย์ผมดังขึ้นครับ แต่แปลกตรงที่เป้นเบอร์ของ S ตลอดเวลานั้นเธอไม่ได้ออนเฟส หรือรับรู้อะไรเลย
พอผมรับสาย ได้ยินแต่เสียงที่ร้องไห้ และเย็นชา เธอบอกผมว่า . . . ." โชคดีนะ " .. .. และวางสายทันที
หลังจากวันนั้นผมพยายามติดต่อเธอ แต่ก็ไร้ประโยชน์ครับ เธอหายไป ผมไม่ได้ข่าวเธออีกเลย
และผู้หญิงคนใหม่ที่ผมคุยผมจับได้ว่า เธอไปนอนกะคนอื่น ผมเสียใจหนักมากๆ ผมไม่ได้เสียใจที่คนใหม่ผมไปมีคนอื่น แต่ผมเสียใจที่ผมเสีย S ไป เธอดีกับผมมาตลอด ไม่เคยมีใครเลย ผมได้แต่รู้สึกผิดตลอดเวลาตอนนั้น จนถึงวันที่ 26กุมภาปีที่เเล้ว
ผมโทรหาเธอครับ และจากที่เธอไม่เคยรับ
คราวนี้เธอรับสายผมครับ ( วันที่ 26 คือวันครบรบของผมเเละเธอ)
S กะผมคุยกันนานมากครับ เธอบอกว่าที่ผ่านมาก่อนที่จะเกิดเรื่องเธอคิดถึงผมมาก แต่เธอทำงานจนเหนื่อยกลับมาก็ได้แต่นอน วันที่ผมต้องไปค่ายเธอก็บอกผมว่าเธอจำได้ว่าเป็นวันนั้น เธอกำลังจะโทรหา แต่ผมโทรมาพอดีก่อน
ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากเลยครับ ที่ทิ้งเธอไป
จนเปิดเรียน เธอไม่มองหน้าผม ไม่คุยกะผม วันแรกแต่คืนนั้นเธอโทรมา เาคุยกันนานมาก ผมเลยบอก S ไปว่า ขอโอกาสได้ไหม
เธอบอกผมว่า " ให้เวลาต่อจากนี้พิสูจนืตัวเองทุกๆอย่างๆนะ"
ตลอดระยเวลานั้นผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อพิสูจนืตัวเอง ให้เธอกลับมาไว้ใจ ผลออกมาผมและเธอได้กลับไปคุยกันครับ
มีอยู่เหตุการณ์นึง อย่างว่า ตั้งแต่ตอนนั้น ทำให้เธอรักผมมากขึ้น
ตอนนั้น S ก็มีโทรศัพย์ใช้เเล้วครับ พอถึงเวลาที่จะต้องฝึกงานอีก เราเลยไม่ค่อยห่างกัน ไปหากันบ่อยขึ้น คุยกันบ่อยขึ้นจนถึงวันเกิดผม เป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่ มีคนถือเค้กมาเซอรืไพร์ ตอนนั้นเราอยู่กันสองคนครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ช่วงแรกๆที่ผมชอบเธอผมก็เซอร์ไพร์แบบนี้ แต่ทำในห้องเรียนเพื่อนๆก็เห็น
ระยะเวลาช่วงนั้นเรารักกันดีมาก ไม่ทะเลาะกันเลย
ขึ้นปีการศึกษาใหม่ ผมปีสองครับเราก็ยังเรียนห้องเดียวกันเหมือนเคย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่เทอมนี้ผมอยู่หอคนเดียวครับ ระหว่างนั้นก็ทำงานส่งตัวเองเรียนเพราะผมไม่อยากรบกวนที่บ้าน
ช่วงนั้นผมหักโหมงานจนขาดเรียนบ่อย S เลยเดินมาปลุกผมที่หอทุกวันเพราะผมให้คีย์การ์ดกับกุญแจสำรองเอาไว้ ซึ่งหอผม กะมหาลัย อยู่ห่างกันพอสมควร
เธอติวให้ผมหลังเลิกเรียนตลอด บ้างก็มานอนหอผมถ้าวันไหนมีสอบแต่เช้า เพราะบ้านเธออยุ่ไกล แต่ที่บ้านผมและ S ก็รับรู้นะครับว่าเราคบกัน ต่างผ่ายต่างไม่ขัด
ตลอดเวลานั้นเราก็ไม่เคยทะเลาะกันเลย จนปีใหม่ที่ผ่านมา ผมต้องไปภาคสนามปีสุดท้ายที่เขาชนไก่ เลยบอกเธอว่า 5 วันนี้จะไม่ได้คุยกันนะ
S ก็บอกว่าไม่เป็นไรกลับมาค่อยคุยกัน จะรอ
จนผมไปฝึกเสร็จกลับมา เราก็คุยดีกันได้อยู่อาทิตยืนึง ผมเลยเริ่มรู้สึกว่า บางอย่างมันแปลกๆ ไป ผมเลยกลับมาโหลด แอพ Beetalk
ผลปรากฎว่า เธอกลับมาเล่นครับ เราเคยทะเลาะเรื่องนี้กันอยู่ช่วงนึง จนเธอยอมลบไป
ผมเลยถามเธอว่ากลับมาเล่นทำไม เธอเลยบอกว่าก็โหลดมาเฉยๆ ช่วงนั้นเราผิดใจกันหลายเรื่องครับ จนเธอขอผมว่า
" เราถอยกันคนละก้าวไหม ไปปรับอะไรกันก่อน เเล้วค่อยกลับมาคุยกัน "
จนดือนมีนาที่ผ่านมา ตั้งแต่เปิดเรียน จากที่เธอจะคุยกับผมตลอด ก็เอาแต่ก้มหน้าเเชทโปรแกรมนี้ ไม่สนใจอะไรผมเลย
จากวันนั้นดูเธอเปลี่ยนไปมากครับ จนวันที่ 23 มีนา มีผู้ชายคนนึง มาหา S ที่ ม . ผมเลยได้แต่ถาม เธอบอกว่าไม่มีอะไร
ผู้ชายคนนั้นทั้งถือกระเป๋าให้ ทำอะไรโดยที่ผมเคยทำมาก่อน ผมก็ยังแกล้งหลอกตัวเองต่อไปครับ
ตลอดเวลานั้นผมได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผมเจออยู่ด้วยกันทุกวัน
จนมาวันนึง ผู้ชายคนนั้นบอกว่า S เป็นแฟนเค้า ให้ผมเลิกยุ่งเลิกทำแบบนี้ได้เเล้ว
พอผมได้ยินคำนนั้น เหตุผลร้อยแปดที่ผมมีอยู่ ผมทิ้งไปหมดเลยครับ ผมเอาแต่ปลีกตัวออกจากคนอื่น ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย จนมีหลายๆคนบอกผมว่า ผมโทรมไปมาก
แต่ผมก็ยังไม่เลิกความพยายามครับ ยังทำทุกอย่างเหมือนเธอยังอยู่กับผม เธอก็ยังคงทำกับผมตามปกติเหมือนรักกัน
จนเพื่อนผมหลายๆคนบอกว่าให้ถอยออกมา . . .. แต่คนมันรัก ห้ามไม่ได้จริงๆครับ . . .
พอนานๆวันเหมือนทุกอย่างเริ่มหนักขึ้น ผู้ชายคนนั้นพยายามจะดันผมออกไปจากชีวิต s ครับ
เค้าด่าผมสาระพัดในเฟสเค้า แต่ผมก็ยังด้านเข้าไปส่อง แต่คนผิดกลับเป็นผม
จนมาถึงตอนนี้ ทางครอบครัวของ S ต่างมองผมไม่ดี และแง่ร้ายไปหมด โดยที่ ผู้ชายคนนั้นมีแต่คนพยายามให้กำลังใจ ทั้งๆที่ผม เป็นฝ่ายโดนข่ม และผมก็เฉยมาตลอด
ตอนนี้ S หายไปจากผมเเล้วครับ เธอไม่ออนเฟส บล็อคเบอร์ผม ทั้งๆที่เรายังคุยกันดีๆอยู่
ตอนนี้ผมคิดว่า ผมควรออกมาจริงๆเเล้ว
ผมได้แต่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ พยายามเรียนให้จบ ตอนนี้ผมก็ยังเสียใจอยู่ ร้องไห้ทุกๆคืน
ผมปล่อยให้เธอไปตามทางที่เธอเลือก กับคนใหม่ที่เธอต้องการ
ตลอดเกือบสองปีที่คบกัน ผมคิดว่าผมทำดีที่สุดเเล้ว
ผมพยายามใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ โดยที่ไม่มีเธอ พยายามไม่สนใจ หรือรับรู้อะไร
ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป แต่ผมจะพยายามอยู่ให้ได้
ที่ผ่านมาอาจจะเป็นความรู้สึกที่ผมสร้างขึ้นเองมาโดยตลอด หรืออาจจะเป็นแค่ฝันของผมทั้งหมด
ผมอยากจะฝากถึงคนที่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตถ้าเจอเหตุการณ์แบบผม
ผมอยากจะบอกว่า ถ้าคุณอยากร้องไห้ คุณร้องไปเถอะ ร้องไปให้ตาย สักวันคุณจะเหนื่อยเอง
แล้วคุณจะเริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่าง
ตอนนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับความจริง ขอบคุณนะครับที่อ่านและรับฟังเรื่องของผมจนจบ ฝากแชร์ด้วยนะครับ จากที่ผมอ่านหลายๆกระทู้ มีแบบผมเยอะเหมือนกัน
ผิดพลาดตรงไหนผมขออภัยด้วยนะครับ เป็นกระทู้เเรกที่ผมแชร์ออกมาเยอะขนาดนี้
ขอบคุณมากครับ
ผมมีเรื่อง อยากจะแชร์ และเล่าให้ฟังจากที่ผมเจอมาในรั้วมหาลัย
ผมเคยมาตั้งหลายกระทู้ปรึกษาอยู่บ่อยครั้ง ( ผมลืมบอกว่า ชื่อเก่าผมเข้าไม่ได้ ผมเลยสมัครใหม่ เป็นชื่อนี้เเทน )
เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ
ย้อนกลับไปเมื่อเกือบสองปีที่เเล้ว เป็นวันที่ผมเปิดเรียนวันเรก
มหาลัยผมจะฝึกงานเเละเรียนสลับกันสามเดือน วันแรกที่เปิดเรียน ผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ขอใช้ชื่อสมมุติว่า S นะครับ
ครั้งเเรกที่ผมเจอเธอ เธอน่ารักมาก ผมสะดุดตาตั้งเเต่เเรกเห็นเลยครับ เธอไม่เหมือนผู้หญิงสักนิด คล้ายทอมมากๆ อ่อ ผมลืมบอกไป ( ผมเป็นทอมนะครับ แต่ผมอาจไม่เหมือนทั่วๆไป ผมจะนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด)
หลังจากวั้นผมเจอเธอตลอดเลยครับ โดยไม่รู้ว่า เธอชื่ออะไร มาจากไหน เพราะวันนั้นผมได้แต่มองจนไม่ได้ฟังเธอแนะนำตัวในห้อง
หลังจากวันนั้นไม่กี่วันครับ คณะผมสร้างกลุ่มไลน์ขึ้นมา ผมก็ไล่หาไลน์เธอครับ และก็เจอจริงๆ ผมทำใจนานมากกว่าจะแอดไป พอรุ่งขึ้น ผมเจอเธอ ก็ตามสเตบครับ ใบ้- ได้แต่เดินก้มหน้าก้มตา
วันนั้นผมเรียนเเลปคอม ผมต่อเเถวลงทะเบียนชื่อเพื่อที่จะเข้าใช้คอม S ต่อหลังผมครับ ผมนี่สั่นไปหมด เพื่อผมก็เหมือนรู้ เลยแกล้งชวน S คุย ถามไปถามมา ผมก็รู้ชื่อครับ เเละเธอไม่ถามเพื่อนผมกลับนะครับ
เธอสะกิดผม และถามว่าชื่ออะไร ผมตกใจมาก เลยบอกไปแล้วเดิมก้มหน้าอีกตามเคย
วันนั้นผมนี่ได้แต่อมยิ้มจนถึงบ้านเลยครับ
วันรุ่งขึ้น ผมมีเรียนเช้า ผมได้นั่งข้างหลังเลยครับ แต่วันนี้เธอมาแปลก ผมกะเธอไม่เคยคุยกันเลยครับ แต่วันนี้เธอดันชวนผมคุย
วันนั้นทั้งวัน ผมได้แต่ยิ้มไปตลอด จนพักกลางวัน ผมตัดสินใจทักไลน์ไป เธอก็ถามผมนะว่าอยู่แค่นี้เดินมาก็ได้
นับตั้งแต่วันนั้นผมเจอเธอก็ยิ้มให้ตลอด แต่ดูท่าทีเธอแล้ว เธอเป็นแบบนี้ตามปกติครับ เธอร่าเริง น่ารัก กับทุกคน
จนอาทิตย์นึงผ่านไป เป็นอะไรที่ผมตกใจที่สุดเลยครับ
เธอแอดเฟสผมมา
เช้าอีกวัน ผมเลยบอกเธอว่า '' กลับไปเปิดเฟสได้ไหม เรามีอะไรจะคุยด้วย '' แต่ดูทีท่าเธอจะ งง มากครับ แต่เธอก็บอกผมว่า . . . ได้ๆ เดี๋ยวกลับไปเปิด
คืนนั้นผมรอเธอทั้งคืนเลยครับ แต่เธอก็ไม่ออน จนเช้าอีกวันผมคิดเเล้วว่า ถอยดีกว่า เค้าคงมีแฟนเเล้ว
แต่ผิดคาดครับ เธอเดินหน้าตาตื่นมาหาผม รีบขอโทษใหญ่เลย บอกว่า . . . เราขอโทษนะ เราใช้โทรศัพย์แม่เล่นเฟสไง แต่เมื่อคืนเเม่เราไปทำงานยังไม่กลับเลยไม่ได้ออน เบอร์ก็ไม่มี เลยไม่รู้จะติดต่อยังไง ไอพอดมีไลน์ก็เปิดไม่ได้ต้องต่อไวฟาย . . .
พอผมได้ยินเเบบนี้ เหตุผลอะไรทุกๆอย่าง ผมทิ้งมันหมดเลยครับ ผมไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย ผมได้แต่คิดว่า
ตั้งแต่ผมมีแฟนมา ผมไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน ผมไม่อยากปล่อยให้เธอหลุดมือไป
ผมเลยบอกเพื่อนผมว่า จะไปบอกชอบ เพื่อนผมก็ ยุเลยครับ . . . พอถึงเวลาจริงๆ ผมก็ไม่พูด เพราะผมไม่เคยบอกชอบใครตรงๆ
จนเพื่อผมบอกว่า. . . . . เอางี้ เดี๋ยวกู ไปเกิ่นให้ . . . . แล้วเพื่อผมก็เรียก S ครับ บอกว่าไปเข้าห้องน้ำกัน
S ดูงง มากครับ เเต่ก็ไปด้วย หายไปนานมากครับ จนเดินเข้ามา ผมก้มหน้าก้มตาทำงาน แต่ S ชะโงกหน้ามาใกล้ผมมากๆ แล้วยิ้ม กว้างมากๆครับผมไม่เคยเจอยิ้มแบบไหนที่ดูน่ารักเท่านี้มาก่อน เธอถามผมว่า ""เป็นไรๆ . . . ทำไมไม่พุด ( เธอยิ้มเเล้วเดินกลับไปนั่งที่ )
ผมเลยถามเพื่อว่า ไปบอกอะไร เพื่อผมเลยพูดว่า . . . กูเกิ่นให้เเล้วนะ ที่เหลือคือ ที่ต้องต่อเรื่องที่กูเกิ่นให้จบ . . .
พอหมดวิชานั้น ต้องไปเรียนอีกวิชา S มาเดินใกล้ผมครับ จากที่ไม่เคยเดินมาหรือสนใจเลย เธอชวนผมคุย ถามผมตลอดว่าหิวไหม . . .
ผมเลยบอกว่า เดี๋ยวเลิกเรียนเย็นนี้ เราขอคุยอะไรหน่อยได้ไห . . . .. เธอยิ้มหน้าแดงมากครับ และบอกว่าได้ วันนี้เราไม่รีบกลับ
เเล้วเวลานั้นก็มาถึงครับ
ผมยืนก้มหน้า เเล้วบอกเธอไปว่า ผมชอบเธอมากๆ ชอบมานานเเล้ว ชอบตั้งแต่ที่เปิดเรียนวันแรก (รวมระยะเวลาตั้งแต่เปิดเรียนตอนนั้นถึงวันที่บอกชอบก็เดือนนึงพอดีครับ)
ผมบอกเธอว่า จะไม่ชอบเราก็ไม่เป็นไรนะคือเราอากบอกเฉยๆ ให้รู้ความรู้สึกยังดี
. . . เราก็ชอบเธอนะ เธอน่ารักดี . . . (ทั้งเธอเเละผมตอนนั้นยืนยิ้มหน้าบานทั้งคู่เลยครับ)
ตอนนั้นผมและเธอเลยตกลงคุยๆกันไปก่อน เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
ผมมีความสุขมากครับตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ผมยอมรับว่าผมดูแลเธอไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย ผมตามใจเธอมาก ทั้งๆที่ผมไม่เคยยอมใคร
ผมเลยคิดว่าจะรักษาคนนี้ไว้ให้นานที่สุด
จนถึงวันที่ต้องรับน้อง ผมเเละเธอได้อยู่ด้วยกันครับ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆแยกกันหมด วันนั้นเป็นครั้งเเรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้ให้ผม เพราะผมหึงเธอเรื่องที่มีคนมาขอถ่ายรูปมาขอเบอร์ แต่ผมเเละเธอก็ปรับความเข้าใจกัน
จนกระทั้งถึงเวลาที่ผมเเละเธอต้องเเยกย้ายกันไปฝึกงานครับ ถึงสามเดือนที่จะไม่เจอกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตลอดระยะเวลาฝึกงาน ผมเเละเธอไม่ได้คุยกันเลยครับ นานๆทีจะได้คุย ต้องรอเธอโทรหา หรือทักเฟสมา
จนฝึกงานเดือนสุดท้าย ก่อนกลับไปเรียนของเทอมนั้น ผมต้องไปภาคสนามที่เขาชนไก่ปี 4 ก่อนไปผมก็โทรหาเธอนะ บอกว่า จะต้องไปค่าย ห้าวัน
เธอก็รับรู้ครับเเต่ไม่พูดอะไร นอกจาก ดูเเลตัวเองดีๆนะ
ระหว่างผมไปค่าย ผมได้ไปเจอเพื่อนร่วมค่ายคนนึง กลับมาผมเเละเธอคบกัน เพราะผมคิดว่า S ไม่สนใจผมเเล้ว ( ตอนนั้นผมยอมรับเลย ผมปัญญาอ่อนจริงๆ ที่คิดแบบนั้น )
หลังกลับมาจากค่าย เธอก็ยังไม่ออนเฟสครับ ไม่ได้โทรมา ผมเลยขึ้นรูปคู่กะคนใหม่ที่ผมคุย
เกือบ 5 วันหลังจากนั้น โทรศัพย์ผมดังขึ้นครับ แต่แปลกตรงที่เป้นเบอร์ของ S ตลอดเวลานั้นเธอไม่ได้ออนเฟส หรือรับรู้อะไรเลย
พอผมรับสาย ได้ยินแต่เสียงที่ร้องไห้ และเย็นชา เธอบอกผมว่า . . . ." โชคดีนะ " .. .. และวางสายทันที
หลังจากวันนั้นผมพยายามติดต่อเธอ แต่ก็ไร้ประโยชน์ครับ เธอหายไป ผมไม่ได้ข่าวเธออีกเลย
และผู้หญิงคนใหม่ที่ผมคุยผมจับได้ว่า เธอไปนอนกะคนอื่น ผมเสียใจหนักมากๆ ผมไม่ได้เสียใจที่คนใหม่ผมไปมีคนอื่น แต่ผมเสียใจที่ผมเสีย S ไป เธอดีกับผมมาตลอด ไม่เคยมีใครเลย ผมได้แต่รู้สึกผิดตลอดเวลาตอนนั้น จนถึงวันที่ 26กุมภาปีที่เเล้ว
ผมโทรหาเธอครับ และจากที่เธอไม่เคยรับ
คราวนี้เธอรับสายผมครับ ( วันที่ 26 คือวันครบรบของผมเเละเธอ)
S กะผมคุยกันนานมากครับ เธอบอกว่าที่ผ่านมาก่อนที่จะเกิดเรื่องเธอคิดถึงผมมาก แต่เธอทำงานจนเหนื่อยกลับมาก็ได้แต่นอน วันที่ผมต้องไปค่ายเธอก็บอกผมว่าเธอจำได้ว่าเป็นวันนั้น เธอกำลังจะโทรหา แต่ผมโทรมาพอดีก่อน
ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากเลยครับ ที่ทิ้งเธอไป
จนเปิดเรียน เธอไม่มองหน้าผม ไม่คุยกะผม วันแรกแต่คืนนั้นเธอโทรมา เาคุยกันนานมาก ผมเลยบอก S ไปว่า ขอโอกาสได้ไหม
เธอบอกผมว่า " ให้เวลาต่อจากนี้พิสูจนืตัวเองทุกๆอย่างๆนะ"
ตลอดระยเวลานั้นผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อพิสูจนืตัวเอง ให้เธอกลับมาไว้ใจ ผลออกมาผมและเธอได้กลับไปคุยกันครับ
มีอยู่เหตุการณ์นึง อย่างว่า ตั้งแต่ตอนนั้น ทำให้เธอรักผมมากขึ้น
ตอนนั้น S ก็มีโทรศัพย์ใช้เเล้วครับ พอถึงเวลาที่จะต้องฝึกงานอีก เราเลยไม่ค่อยห่างกัน ไปหากันบ่อยขึ้น คุยกันบ่อยขึ้นจนถึงวันเกิดผม เป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่ มีคนถือเค้กมาเซอรืไพร์ ตอนนั้นเราอยู่กันสองคนครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ระยะเวลาช่วงนั้นเรารักกันดีมาก ไม่ทะเลาะกันเลย
ขึ้นปีการศึกษาใหม่ ผมปีสองครับเราก็ยังเรียนห้องเดียวกันเหมือนเคย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่เทอมนี้ผมอยู่หอคนเดียวครับ ระหว่างนั้นก็ทำงานส่งตัวเองเรียนเพราะผมไม่อยากรบกวนที่บ้าน
ช่วงนั้นผมหักโหมงานจนขาดเรียนบ่อย S เลยเดินมาปลุกผมที่หอทุกวันเพราะผมให้คีย์การ์ดกับกุญแจสำรองเอาไว้ ซึ่งหอผม กะมหาลัย อยู่ห่างกันพอสมควร
เธอติวให้ผมหลังเลิกเรียนตลอด บ้างก็มานอนหอผมถ้าวันไหนมีสอบแต่เช้า เพราะบ้านเธออยุ่ไกล แต่ที่บ้านผมและ S ก็รับรู้นะครับว่าเราคบกัน ต่างผ่ายต่างไม่ขัด
ตลอดเวลานั้นเราก็ไม่เคยทะเลาะกันเลย จนปีใหม่ที่ผ่านมา ผมต้องไปภาคสนามปีสุดท้ายที่เขาชนไก่ เลยบอกเธอว่า 5 วันนี้จะไม่ได้คุยกันนะ
S ก็บอกว่าไม่เป็นไรกลับมาค่อยคุยกัน จะรอ
จนผมไปฝึกเสร็จกลับมา เราก็คุยดีกันได้อยู่อาทิตยืนึง ผมเลยเริ่มรู้สึกว่า บางอย่างมันแปลกๆ ไป ผมเลยกลับมาโหลด แอพ Beetalk
ผลปรากฎว่า เธอกลับมาเล่นครับ เราเคยทะเลาะเรื่องนี้กันอยู่ช่วงนึง จนเธอยอมลบไป
ผมเลยถามเธอว่ากลับมาเล่นทำไม เธอเลยบอกว่าก็โหลดมาเฉยๆ ช่วงนั้นเราผิดใจกันหลายเรื่องครับ จนเธอขอผมว่า
" เราถอยกันคนละก้าวไหม ไปปรับอะไรกันก่อน เเล้วค่อยกลับมาคุยกัน "
จนดือนมีนาที่ผ่านมา ตั้งแต่เปิดเรียน จากที่เธอจะคุยกับผมตลอด ก็เอาแต่ก้มหน้าเเชทโปรแกรมนี้ ไม่สนใจอะไรผมเลย
จากวันนั้นดูเธอเปลี่ยนไปมากครับ จนวันที่ 23 มีนา มีผู้ชายคนนึง มาหา S ที่ ม . ผมเลยได้แต่ถาม เธอบอกว่าไม่มีอะไร
ผู้ชายคนนั้นทั้งถือกระเป๋าให้ ทำอะไรโดยที่ผมเคยทำมาก่อน ผมก็ยังแกล้งหลอกตัวเองต่อไปครับ
ตลอดเวลานั้นผมได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะผมเจออยู่ด้วยกันทุกวัน
จนมาวันนึง ผู้ชายคนนั้นบอกว่า S เป็นแฟนเค้า ให้ผมเลิกยุ่งเลิกทำแบบนี้ได้เเล้ว
พอผมได้ยินคำนนั้น เหตุผลร้อยแปดที่ผมมีอยู่ ผมทิ้งไปหมดเลยครับ ผมเอาแต่ปลีกตัวออกจากคนอื่น ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย จนมีหลายๆคนบอกผมว่า ผมโทรมไปมาก
แต่ผมก็ยังไม่เลิกความพยายามครับ ยังทำทุกอย่างเหมือนเธอยังอยู่กับผม เธอก็ยังคงทำกับผมตามปกติเหมือนรักกัน
จนเพื่อนผมหลายๆคนบอกว่าให้ถอยออกมา . . .. แต่คนมันรัก ห้ามไม่ได้จริงๆครับ . . .
พอนานๆวันเหมือนทุกอย่างเริ่มหนักขึ้น ผู้ชายคนนั้นพยายามจะดันผมออกไปจากชีวิต s ครับ
เค้าด่าผมสาระพัดในเฟสเค้า แต่ผมก็ยังด้านเข้าไปส่อง แต่คนผิดกลับเป็นผม
จนมาถึงตอนนี้ ทางครอบครัวของ S ต่างมองผมไม่ดี และแง่ร้ายไปหมด โดยที่ ผู้ชายคนนั้นมีแต่คนพยายามให้กำลังใจ ทั้งๆที่ผม เป็นฝ่ายโดนข่ม และผมก็เฉยมาตลอด
ตอนนี้ S หายไปจากผมเเล้วครับ เธอไม่ออนเฟส บล็อคเบอร์ผม ทั้งๆที่เรายังคุยกันดีๆอยู่
ตอนนี้ผมคิดว่า ผมควรออกมาจริงๆเเล้ว
ผมได้แต่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ พยายามเรียนให้จบ ตอนนี้ผมก็ยังเสียใจอยู่ ร้องไห้ทุกๆคืน
ผมปล่อยให้เธอไปตามทางที่เธอเลือก กับคนใหม่ที่เธอต้องการ
ตลอดเกือบสองปีที่คบกัน ผมคิดว่าผมทำดีที่สุดเเล้ว
ผมพยายามใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ โดยที่ไม่มีเธอ พยายามไม่สนใจ หรือรับรู้อะไร
ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป แต่ผมจะพยายามอยู่ให้ได้
ที่ผ่านมาอาจจะเป็นความรู้สึกที่ผมสร้างขึ้นเองมาโดยตลอด หรืออาจจะเป็นแค่ฝันของผมทั้งหมด
ผมอยากจะฝากถึงคนที่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตถ้าเจอเหตุการณ์แบบผม
ผมอยากจะบอกว่า ถ้าคุณอยากร้องไห้ คุณร้องไปเถอะ ร้องไปให้ตาย สักวันคุณจะเหนื่อยเอง
แล้วคุณจะเริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่าง
ตอนนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับความจริง ขอบคุณนะครับที่อ่านและรับฟังเรื่องของผมจนจบ ฝากแชร์ด้วยนะครับ จากที่ผมอ่านหลายๆกระทู้ มีแบบผมเยอะเหมือนกัน
ผิดพลาดตรงไหนผมขออภัยด้วยนะครับ เป็นกระทู้เเรกที่ผมแชร์ออกมาเยอะขนาดนี้
ขอบคุณมากครับ