ขออนุญาตปรึกษาขอคำแนะนำกับเพื่อนๆหน่อยนะคะ
....เรื่องของเรื่องคือเราเป็นคนที่ไม่เคยมีแฟน เป็นโสดมาตลอด ตอนนี้อายุจะเข้าเลขสามเเล้วค่ะ
สมัยเรียนก็มีคุยๆกับเพื่อนชายบ้าง แต่ไม่เคยมีใครจีบเรา แบบจริงๆจัง ก็เลยไม่ได้นับว่าเป็นความรักนะคะ
คือเราก็ค่อนข้างจะเป็นเด็กที่ห่วงเรียนหน่อยอ่ะคะ แล้วพอตอนนี้เริ่มจะรู้สึกดีกับคนคนหนึ่ง...
....ขอเล่าเรื่องในอดีตแป๊ปนึงนะคะ ...คนคนนี้เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม สมัยเรียนก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นเพื่อนกัน แบบเพื่อนธรรมดาๆเลยค่ะ
ไม่เคยคุยกันเรื่องอื่นเลย นอกจากเรื่องเรียน เรื่องงาน การบ้าน อะไรประมาณนี้ ...พอจบ ม.6 ก็ได้เรียนคนละมหาวิทยาลัย
ทีนี้ยิ่งห่าง ยิ่งไม่ได้ติดต่ออะไรเลย ...จนกระทั่ง ปีนี้ 2558
....เพื่อนๆที่ทำงานแถวเดียวกัน ขอนัดเจอกัน เราก็ไปเขาก็ไป นัดได้4-5คน ไปเจอกัน กินข้าว พูดคุยกัน ถามข่าวคราวกันเล็กๆน้อยๆ
หลังจากนัดครั้งนั้น เราก็เจอกันบ่อยขึ้น บางทีก็ไปกันสองคนกับเขาก็ยังไป แบบไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเพื่อนกัน แวะมาหาก็ไปหาเขาหน่อยประมาณนี้
การคุยกันของเราก็จะใช้ เฟสบุ๊ค และไลน์ ซะส่วนใหญ่
.... และช่วงหลังๆ เขาก็จะชอบชวนเราไปกินข้าว แต่เขาชวนทีไรเราก็มีนัดก่อนตลอดเลยไม่ได้ไป แต่ทุกครั้งที่เขาชวน เราก็แอบนึกเสียดายในใจ
(ทำไมชวนทีไร มีนัดตลอด 555) มีชวนกลับบ้าน ตจว.(บ้านอยู่ทางเดียวกัน) ชวนไปดูหนัง ที่พูดมานี่ คือเราไม่ได้ไปสักอย่างนะคะ (เพราะว่าลึกๆในใจก็กลัวเหมือนกัน)
....พอเขาทำแบบนี้เราก็รู้สึกหวั่นไหวนิดๆ เเต่ไม่กล้าคิดไปเอง เพราะตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มากก่อน
ส่วนตัวคิดว่าจะรอให้เขาพูดค่ะ ....หรือ เราจะถามเขาเลย มันจะดูแรดมั๊ยคะ ???
จากที่เล่ามาอาจไม่ใช่รายละเอียดทั้งหมด ก็เลยอยากให้เพื่อนๆ ช่วยแชร์ประสบการณ์ หรือ ให้คำแนะนำเราด้วยนะ
ปล. เราก็อยากมีแฟน แต่เราเป็นประเภทใจปลาซิว แบบว่าให้ไปจีบเขาก่อนทำไม่เป็นเลยจริงๆ
จะแน่ใจได้อย่างไรว่า เขาชอบเรา หรือ เราชอบเขา ??
....เรื่องของเรื่องคือเราเป็นคนที่ไม่เคยมีแฟน เป็นโสดมาตลอด ตอนนี้อายุจะเข้าเลขสามเเล้วค่ะ
สมัยเรียนก็มีคุยๆกับเพื่อนชายบ้าง แต่ไม่เคยมีใครจีบเรา แบบจริงๆจัง ก็เลยไม่ได้นับว่าเป็นความรักนะคะ
คือเราก็ค่อนข้างจะเป็นเด็กที่ห่วงเรียนหน่อยอ่ะคะ แล้วพอตอนนี้เริ่มจะรู้สึกดีกับคนคนหนึ่ง...
....ขอเล่าเรื่องในอดีตแป๊ปนึงนะคะ ...คนคนนี้เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม สมัยเรียนก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นเพื่อนกัน แบบเพื่อนธรรมดาๆเลยค่ะ
ไม่เคยคุยกันเรื่องอื่นเลย นอกจากเรื่องเรียน เรื่องงาน การบ้าน อะไรประมาณนี้ ...พอจบ ม.6 ก็ได้เรียนคนละมหาวิทยาลัย
ทีนี้ยิ่งห่าง ยิ่งไม่ได้ติดต่ออะไรเลย ...จนกระทั่ง ปีนี้ 2558
....เพื่อนๆที่ทำงานแถวเดียวกัน ขอนัดเจอกัน เราก็ไปเขาก็ไป นัดได้4-5คน ไปเจอกัน กินข้าว พูดคุยกัน ถามข่าวคราวกันเล็กๆน้อยๆ
หลังจากนัดครั้งนั้น เราก็เจอกันบ่อยขึ้น บางทีก็ไปกันสองคนกับเขาก็ยังไป แบบไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเพื่อนกัน แวะมาหาก็ไปหาเขาหน่อยประมาณนี้
การคุยกันของเราก็จะใช้ เฟสบุ๊ค และไลน์ ซะส่วนใหญ่
.... และช่วงหลังๆ เขาก็จะชอบชวนเราไปกินข้าว แต่เขาชวนทีไรเราก็มีนัดก่อนตลอดเลยไม่ได้ไป แต่ทุกครั้งที่เขาชวน เราก็แอบนึกเสียดายในใจ
(ทำไมชวนทีไร มีนัดตลอด 555) มีชวนกลับบ้าน ตจว.(บ้านอยู่ทางเดียวกัน) ชวนไปดูหนัง ที่พูดมานี่ คือเราไม่ได้ไปสักอย่างนะคะ (เพราะว่าลึกๆในใจก็กลัวเหมือนกัน)
....พอเขาทำแบบนี้เราก็รู้สึกหวั่นไหวนิดๆ เเต่ไม่กล้าคิดไปเอง เพราะตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มากก่อน
ส่วนตัวคิดว่าจะรอให้เขาพูดค่ะ ....หรือ เราจะถามเขาเลย มันจะดูแรดมั๊ยคะ ???
จากที่เล่ามาอาจไม่ใช่รายละเอียดทั้งหมด ก็เลยอยากให้เพื่อนๆ ช่วยแชร์ประสบการณ์ หรือ ให้คำแนะนำเราด้วยนะ
ปล. เราก็อยากมีแฟน แต่เราเป็นประเภทใจปลาซิว แบบว่าให้ไปจีบเขาก่อนทำไม่เป็นเลยจริงๆ