ขอระบายความในใจ...จะต้องเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไหร่

สวัสดีค่ะทุกคน
เราเคยตั้งกระทู้มาแล้วรอบนึง แต่เรายังเล่าเรื่องของเราไม่จบหรอกน่ะ 555
วันนี้เรามีเรื่องมาระบายแหละ เริ่มเลยแล้วกันเนอะ
เราเป็นนักศึกษาอยู่ชั้นปีที่2 ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนึง แล้วคือชีวิตเราอ่ะ ดีมาตลอดๆเลย
เรามีเพื่อน รุ่นน้อง รุ่นพี่ ที่เรารักแล้วก็รักเรา จนวันนึงเพื่อนสนิทเราเค้ามาแฟนกันหมดเลย
เหลือเราแค่คนเดียว ที่เงียบเหงา .__. เวลาไปไหนมาไหน เราก็โดนมองข้ามมาตลอด
เวลาเค้านัดกันไปดที่ยวเป็นกลุ่ม ก็มีแค่เราที่ไม่ได้รับเชิญ
เวลาที่เราชวนเพื่อนเราไปกินข้าว ไปไหนมาไหนด้วยกัน เค้าก็บอกว่า ขี้เกียจ ไม่เอา ไม่ไป
แต่ในขณะเดียวกัน เวลาที่แฟนหรือเพื่อนคนอื่นชวนไป ทั้งๆที่เพื่อนเราคนนั้นเค้ากินข้าวแล้ว ก็ยังบอกว่าจะไปนั่งเป็นเพื่อน
มองกลับมาทางเรา.. เราต้องไปคนเดียวตลอด
เพื่อนจะให้ความสำคัญเราตอนไหนรู้ไหม ? ตอนที่มีงาน ตอนที่แฟนเค้าให้ช่วยงาน เราดูมีค่าแค่ตอนนั้นแหละ
ตอนที่แบบให้เราเป็นคนทำงาน ชมเราต่างๆนาๆ ว่าเราเก่ง เราทำได้อยู่แล้ว เอางานของแฟนมาให้เราทำ อ้างโน่นนี่นั่น
เรารู้สึกมาตลอดนะเพื่อน...แต่เราไม่พูด เราไม่อยากพูดเรื่องแบบนี้กับใคร
เราไม่มีเพื่อนสนิท เราไม่มีคนที่ไปกินข้าวด้วย .
เราเป็นคนที่ไม่ได้รับเชิญในทุกๆงาน และทุกๆทริป
เราสงสัยนะ ว่าบางทีเราอาจจะไม่ดีรึว่าอะไร แต่เราไม่เคยทำอะไรให้พวกเค้าเลย ทุกวันนี้เราอยู่คนเดียว
ถามว่าเหงาไหม เราบอกเลยว่ามาก
เราอยากกลับบ้าน กลับไปอยู่กับแม่ แต่เราใกล้จะจบแล้ว
ถ้าวันนี้ หรือวันไหน พวกแกรู้ว่ากระทู้นี่ หมายถึงพวกแก กูอยากจะบอกว่า กูน้อยใจ พวกมาตลอด และกูก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไหร่
.
.
.
เด็กผู้หญิงคนนึงที่ตัวคนเดียว ไร้ที่พักพิงในโลกมหาลัย