บทความจากใจ ประจำเดือนนี้
...ตอน...ผู้เฒ่า แม่พ่อ และมนุษย์จอ ยุคไอที
----------------------------
กลับ ตจว. ในรอบ 1 ปี เผลอแป๊บเดียว
สังคมเมืองอาจไม่ได้ครอบงำมากนัก แต่กลับเห็น สังคมก้มหน้า
ก้มหน้า... และสบตากับจอสี่เหลี่ยม
อมยิ้ม... และคิดคำพูดเก๋ๆ คุยกับมนุษย์จอ
หันหลัง...และพูดจากัน...น้อยลง
-----โลกหมุนช้าทุกครั้ง เวลาเราฟังคำพ่อแม่บ่น
----- แต่โลกกลับหมุนเร็วเสมอ เวลาเราสวมวิญญาณมนุษย์จอ
.
.
.
.
อยู่ในเมือง
ขึ้นรถไฟฟ้า ไม่มีครั้งใด ที่รถไฟฟ้า จะปลอดมนุษย์จอ
เดินผ่าน ฟู้ดคอท ฟาสฟู้ด บุฟเฟ่ ไม่มีครั้งใด ไม่เห็นพวกเค้า
กลับ ตจว.
นั่งสองแถว เจอเด็กเล็กๆ นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ และกำลังเติบโต
เป็นมนุษย์จอ
เดินผ่าน ตายาย แก่ๆคู่หนึ่งบ่นด้วยน้ำเสียงน้อยใจประมาณว่า
" ลืมแล้วหรือไง ว่าใครอยู่ข้างหลัง"
.
.
.
.
บางคนแชทหน้าจอ กันสนุกสนาน ตั้งกลุ่ม แก๊งค์เพื่อน กลุ่มนี่นั่น
แต่ในนั้น กลับไม่มี พ่อเฒ่า แม่แก่ ร่วมสนทนา
เพราะเค้าเหล่านั้น ไม่อาจก้าวทันโลกที่วิ่งด้วยเทคโนโลยีแรงสูงได้
สิ่งที่ทำได้ ก็เพียงแค่......
รอ เสียงจากโทรศัพท์ทางไกล จากลูกๆ หลานๆ
แค่กดรับ สายได้ ก็อาจเป็นเรื่องยาก ที่ต้องทำให้ได้ เพราะ หัวใจ ที่อยากได้ยินเสียงคนที่รอคอย.....
.
.
.
.
วันนี้ เราเขียนบทความนี้ ในขณะที่เพิ่งเห็นความเปลี่ยนแปลงของสังคมที่ inernet กำลังทำให้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น
แต่ทำให้คนใกล้ตัว คุยกันน้อยลง
.
.
.
ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้บอกว่า internet หรือ เทคโนโลยี ไม่ใช่จะไม่ดีนะคะ
เพราะทุกวันนี้ ผันตัวเองมาเป็นมนุษย์ออนไลน์
ทำธุรกิจที่ใช้ เฉพาะ internet เช่นกัน
แต่ที่อยากสื่อคือ
.
.
.
ต่อให้สนุกกับความทันสมัยแค่ไหน
แต่อย่าลืม มองกลับไปหาผู้เฒ่า ที่เขาไม่อาจเดินตามทันกระแส
....หลับตาลง แล้วนึกถึงสายตาเค้าที่มอง
ไปที่ถนน รอคอยใครสักคน กลับมาหา
....ปิดการเล่นแชท สักครู่ จากที่เล่นเน็ต มากกว่า 5 ชม. ต่อวัน
โทรหาท่าน คุยกันอย่างน้อย 15 นาทีก็ยังดี
....ใจเย็นหน่อย หากท่านบ่นด้วยความห่วงใย หรือรับสายช้าไป เดินก้มๆเงยๆ เพราะโทรศัพท์ ไม่ได้อยู่ใกล้มือ
....
....
....
ในขณะที่เราคิดถึงคนที่เรารักมากแค่ไหน
อยากโทรหาคนที่เรารักมากแค่ไหน
และรอคอยให้คนที่เรารักโทรหามากแค่ไหน
เค้า คิดถึง อยากโทร และรอคอย มากกว่าคุณ
หลายร้อยเท่า
.
.
.
.
แด่มนุษย์จอ และลูก หลาน ที่ไกลบ้าน ทุกคนค่ะ...
ด้วยรัก✒
สุธิดา พูลเอียด (koryahgrass)
(ผู้เขียน)
เขียนบทความ ตอน : ผู้เฒ่า แม่พ่อ และมนุษย์จอ ยุคไอที
...ตอน...ผู้เฒ่า แม่พ่อ และมนุษย์จอ ยุคไอที
----------------------------
กลับ ตจว. ในรอบ 1 ปี เผลอแป๊บเดียว
สังคมเมืองอาจไม่ได้ครอบงำมากนัก แต่กลับเห็น สังคมก้มหน้า
ก้มหน้า... และสบตากับจอสี่เหลี่ยม
อมยิ้ม... และคิดคำพูดเก๋ๆ คุยกับมนุษย์จอ
หันหลัง...และพูดจากัน...น้อยลง
-----โลกหมุนช้าทุกครั้ง เวลาเราฟังคำพ่อแม่บ่น
----- แต่โลกกลับหมุนเร็วเสมอ เวลาเราสวมวิญญาณมนุษย์จอ
.
.
.
.
อยู่ในเมือง
ขึ้นรถไฟฟ้า ไม่มีครั้งใด ที่รถไฟฟ้า จะปลอดมนุษย์จอ
เดินผ่าน ฟู้ดคอท ฟาสฟู้ด บุฟเฟ่ ไม่มีครั้งใด ไม่เห็นพวกเค้า
กลับ ตจว.
นั่งสองแถว เจอเด็กเล็กๆ นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ และกำลังเติบโต
เป็นมนุษย์จอ
เดินผ่าน ตายาย แก่ๆคู่หนึ่งบ่นด้วยน้ำเสียงน้อยใจประมาณว่า
" ลืมแล้วหรือไง ว่าใครอยู่ข้างหลัง"
.
.
.
.
บางคนแชทหน้าจอ กันสนุกสนาน ตั้งกลุ่ม แก๊งค์เพื่อน กลุ่มนี่นั่น
แต่ในนั้น กลับไม่มี พ่อเฒ่า แม่แก่ ร่วมสนทนา
เพราะเค้าเหล่านั้น ไม่อาจก้าวทันโลกที่วิ่งด้วยเทคโนโลยีแรงสูงได้
สิ่งที่ทำได้ ก็เพียงแค่......
รอ เสียงจากโทรศัพท์ทางไกล จากลูกๆ หลานๆ
แค่กดรับ สายได้ ก็อาจเป็นเรื่องยาก ที่ต้องทำให้ได้ เพราะ หัวใจ ที่อยากได้ยินเสียงคนที่รอคอย.....
.
.
.
.
วันนี้ เราเขียนบทความนี้ ในขณะที่เพิ่งเห็นความเปลี่ยนแปลงของสังคมที่ inernet กำลังทำให้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น
แต่ทำให้คนใกล้ตัว คุยกันน้อยลง
.
.
.
ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้บอกว่า internet หรือ เทคโนโลยี ไม่ใช่จะไม่ดีนะคะ
เพราะทุกวันนี้ ผันตัวเองมาเป็นมนุษย์ออนไลน์
ทำธุรกิจที่ใช้ เฉพาะ internet เช่นกัน
แต่ที่อยากสื่อคือ
.
.
.
ต่อให้สนุกกับความทันสมัยแค่ไหน
แต่อย่าลืม มองกลับไปหาผู้เฒ่า ที่เขาไม่อาจเดินตามทันกระแส
....หลับตาลง แล้วนึกถึงสายตาเค้าที่มอง
ไปที่ถนน รอคอยใครสักคน กลับมาหา
....ปิดการเล่นแชท สักครู่ จากที่เล่นเน็ต มากกว่า 5 ชม. ต่อวัน
โทรหาท่าน คุยกันอย่างน้อย 15 นาทีก็ยังดี
....ใจเย็นหน่อย หากท่านบ่นด้วยความห่วงใย หรือรับสายช้าไป เดินก้มๆเงยๆ เพราะโทรศัพท์ ไม่ได้อยู่ใกล้มือ
....
....
....
ในขณะที่เราคิดถึงคนที่เรารักมากแค่ไหน
อยากโทรหาคนที่เรารักมากแค่ไหน
และรอคอยให้คนที่เรารักโทรหามากแค่ไหน
เค้า คิดถึง อยากโทร และรอคอย มากกว่าคุณ
หลายร้อยเท่า
.
.
.
.
แด่มนุษย์จอ และลูก หลาน ที่ไกลบ้าน ทุกคนค่ะ...
ด้วยรัก✒
สุธิดา พูลเอียด (koryahgrass)
(ผู้เขียน)