เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีนิสัย(สันด_ร) ขี้อิจฉามากค่ะ
ตอนแรกไม่ยอมรับตัวเอง เวลาเห็นใครมีอะไรมากกว่า มีชีวิตดีกว่า
เราจะไม่อิจฉาคนใกล้ๆตัวนะคะ แต่จะอิจฉาผู้หญิงคนนึงเป็นคนรู้จักห่างๆ
ผู้หญิงคนนี้เราขอไม่นับว่าเป็นเพื่อนนะคะเพราะเคยสนิทกันเพียงช่วงเวลาหนึ่ง
เรากับเค้าไม่เคยมีอะไรบาดหมางกัน คุยกันปกติดีแต้พอเวลาผ่านมาก็ห่างหายกันไป
เท่าที่เรารู้คือฐานะทางบ้านเค้าพอๆกับเรา เมื่อก่อนเรามีมากกว่าเค้าด้วยซ้ำ
แต่ที่เค้ามีมากกว่าเราอาจจะเป็นเรื่องของครอบครัว เค้าพร้อมหน้าพร้อมตากันตลอด
ส่วนเราเรียกได้ว่าตัวคนเดียวพ่อแม่อยู่ต่างประเทศหมด(แต่เราไม่ได้ร่ำรวยนะคะ)
พอเรียนจบทำงานเราก็เป็นมนุษย์เงินเดือนปกติ
ส่วนเธอคนนั้นเรียนไม่จบช่วงหลังมีปัญาทางบ้านเรื่องเงินเราทราบว่าเค้าไปทำงานกลางคืน
ไม่กี่เดือนถัดมาเค้าก็ถอยรถป้ายแดง ส่วนเราขึ้นรถเมล์ไปทำงานนี่คือจุดแรกที่เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ
ถัดมาคือเค้าไปเที่ยวต่างประเทศ เดินพารากอน กินข้าวร้านหรูหรา แต่ก็มาขอยืมเงินเรา
เราก็ให้บ้างไม่ให้บ้างตามแต่เงินจะมากจะน้อยแต่เค้าก็คืนทุกครั้งนะคะ
เราเคยสงสัยว่าทำไม ไปเที่ยวขนาดนั้นทำไมถึงยังมายืมเงินเราอีก
เคยมีเค้ามาบ่นกับเราว่าแย่จังช่วงนี้เงินไม่ค่อยมี วันรุ่งขึ้นเราเห็นเค้าเช็คอินร้านแถวทองหล่อดื่มไวน์ อาหารเต็มโต๊ะ =='
โมเม้นท์เราไม่มีเงินเลยคือแทบจะไม่มีเงินในกระเป๋าซักบาทเลยนะ
จุดต่อมาเราเริ่มอิจฉาเค้า อยากมีเหมือนเค้าทำไมเราถึงทำงานงกๆๆ แต้ไม่เคยไปเที่ยวเหมือนเค้า กินเหมือนเค้า
เรานังรถเมล์ตลอดแต่เค้าถ่ายรูปลงเฟสนั่งบนรถเก๋งไปนั่นไปนี่
ปลอบใจตัวเองว่าโชคดีของเค้าไม่ใช่ของเราเราผ่านมาได้จุดนึงแล้ว
พยายามคิดตลอดว่าที่เรารู้สึกน่ะมันไม่ดีเลยนะแต่ก็หยุดได้พักเดียวค่ะ
พอเห็นเค้าไปนั่นไปนี่เช็คอินถ่ายรูปแล้วมันรู้สึกหมั่นไส้
เมื่อไม่นานมานี้เค้าก็มาขอยืมเงินเราอีกเราก็ให้ค่ะ
เค้าบอกเค้าเหบือเงินติดตัวอยู่สองร้อย
ไม่ถึงอาทิตย์เค้าเช็คอินสนามบินดอนเมืองบินไปเที่ยวเกาะทางใต้......
หยุดสงกรานต์เรานอนอยู่บ้านเพราะถ้าเที่ยวเราจะมีเงินไม่พอถึงสิ้นเดือนแน่ๆ
แต่เค้าที่บอกว่าเหลือสองร้อยเมื่ออาทิตย์ก่อนสามารถเมคมันนี่แล้วว๊าปไปอยู่เกาะทางใต้???
เราหัวเสียมาก ในใจเหมือนมีไฟทำอะไรก็ไม่มีสมาธิ
เฝ้าคิดเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมชั้นถึงได้ต้อยต่ำนักทำไมเค้าดูมีความสุขกับชีวิตจังเลย
อยากไปไหนก็ได้ไปอยากทำอะไรก็ได้ทำอยากกินอะไรก็กิน
แล้วเราก็รู้สึกแย่ๆกับเค้า แบบมันหมั่นไส้มีความสุขมากนักหรือไง??? อะไรทำนองนี้
เราไม่ได้อยากเอาเรื่องของเค้ามาประจารหรือให้ใครคิดอะไรเกี่ยวกับเค้านะคะ
แต่เราอยากอธิบายว่าเราจะจัดการตัวเองยังไงดีไม่ให้คิดแบบนี้
เราไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เอามากๆ
เราเคยคิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิต จิตป่วย หรือจริงๆมันคือสันด_รแย่ๆของเราเอง
ปล.ช่วยด่าเราเบาๆหน่อยนะคะ เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากพอแล้ว T__T เชื่อเถอะเราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
ปล.2 ไม่ทราบว่าควรแท็กห้องไหนหรือไม่ควรยังไงขอโทษด้วยค่ะ
เป็นคนขี้อิจฉาช่วยแนะนำวิธีแก้ไขนิสัยตัวเองหน่อยค่ะ
ตอนแรกไม่ยอมรับตัวเอง เวลาเห็นใครมีอะไรมากกว่า มีชีวิตดีกว่า
เราจะไม่อิจฉาคนใกล้ๆตัวนะคะ แต่จะอิจฉาผู้หญิงคนนึงเป็นคนรู้จักห่างๆ
ผู้หญิงคนนี้เราขอไม่นับว่าเป็นเพื่อนนะคะเพราะเคยสนิทกันเพียงช่วงเวลาหนึ่ง
เรากับเค้าไม่เคยมีอะไรบาดหมางกัน คุยกันปกติดีแต้พอเวลาผ่านมาก็ห่างหายกันไป
เท่าที่เรารู้คือฐานะทางบ้านเค้าพอๆกับเรา เมื่อก่อนเรามีมากกว่าเค้าด้วยซ้ำ
แต่ที่เค้ามีมากกว่าเราอาจจะเป็นเรื่องของครอบครัว เค้าพร้อมหน้าพร้อมตากันตลอด
ส่วนเราเรียกได้ว่าตัวคนเดียวพ่อแม่อยู่ต่างประเทศหมด(แต่เราไม่ได้ร่ำรวยนะคะ)
พอเรียนจบทำงานเราก็เป็นมนุษย์เงินเดือนปกติ
ส่วนเธอคนนั้นเรียนไม่จบช่วงหลังมีปัญาทางบ้านเรื่องเงินเราทราบว่าเค้าไปทำงานกลางคืน
ไม่กี่เดือนถัดมาเค้าก็ถอยรถป้ายแดง ส่วนเราขึ้นรถเมล์ไปทำงานนี่คือจุดแรกที่เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ
ถัดมาคือเค้าไปเที่ยวต่างประเทศ เดินพารากอน กินข้าวร้านหรูหรา แต่ก็มาขอยืมเงินเรา
เราก็ให้บ้างไม่ให้บ้างตามแต่เงินจะมากจะน้อยแต่เค้าก็คืนทุกครั้งนะคะ
เราเคยสงสัยว่าทำไม ไปเที่ยวขนาดนั้นทำไมถึงยังมายืมเงินเราอีก
เคยมีเค้ามาบ่นกับเราว่าแย่จังช่วงนี้เงินไม่ค่อยมี วันรุ่งขึ้นเราเห็นเค้าเช็คอินร้านแถวทองหล่อดื่มไวน์ อาหารเต็มโต๊ะ =='
โมเม้นท์เราไม่มีเงินเลยคือแทบจะไม่มีเงินในกระเป๋าซักบาทเลยนะ
จุดต่อมาเราเริ่มอิจฉาเค้า อยากมีเหมือนเค้าทำไมเราถึงทำงานงกๆๆ แต้ไม่เคยไปเที่ยวเหมือนเค้า กินเหมือนเค้า
เรานังรถเมล์ตลอดแต่เค้าถ่ายรูปลงเฟสนั่งบนรถเก๋งไปนั่นไปนี่
ปลอบใจตัวเองว่าโชคดีของเค้าไม่ใช่ของเราเราผ่านมาได้จุดนึงแล้ว
พยายามคิดตลอดว่าที่เรารู้สึกน่ะมันไม่ดีเลยนะแต่ก็หยุดได้พักเดียวค่ะ
พอเห็นเค้าไปนั่นไปนี่เช็คอินถ่ายรูปแล้วมันรู้สึกหมั่นไส้
เมื่อไม่นานมานี้เค้าก็มาขอยืมเงินเราอีกเราก็ให้ค่ะ
เค้าบอกเค้าเหบือเงินติดตัวอยู่สองร้อย
ไม่ถึงอาทิตย์เค้าเช็คอินสนามบินดอนเมืองบินไปเที่ยวเกาะทางใต้......
หยุดสงกรานต์เรานอนอยู่บ้านเพราะถ้าเที่ยวเราจะมีเงินไม่พอถึงสิ้นเดือนแน่ๆ
แต่เค้าที่บอกว่าเหลือสองร้อยเมื่ออาทิตย์ก่อนสามารถเมคมันนี่แล้วว๊าปไปอยู่เกาะทางใต้???
เราหัวเสียมาก ในใจเหมือนมีไฟทำอะไรก็ไม่มีสมาธิ
เฝ้าคิดเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมชั้นถึงได้ต้อยต่ำนักทำไมเค้าดูมีความสุขกับชีวิตจังเลย
อยากไปไหนก็ได้ไปอยากทำอะไรก็ได้ทำอยากกินอะไรก็กิน
แล้วเราก็รู้สึกแย่ๆกับเค้า แบบมันหมั่นไส้มีความสุขมากนักหรือไง??? อะไรทำนองนี้
เราไม่ได้อยากเอาเรื่องของเค้ามาประจารหรือให้ใครคิดอะไรเกี่ยวกับเค้านะคะ
แต่เราอยากอธิบายว่าเราจะจัดการตัวเองยังไงดีไม่ให้คิดแบบนี้
เราไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เอามากๆ
เราเคยคิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิต จิตป่วย หรือจริงๆมันคือสันด_รแย่ๆของเราเอง
ปล.ช่วยด่าเราเบาๆหน่อยนะคะ เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากพอแล้ว T__T เชื่อเถอะเราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
ปล.2 ไม่ทราบว่าควรแท็กห้องไหนหรือไม่ควรยังไงขอโทษด้วยค่ะ