เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าคนที่มาเล่าเรื่องตัวเองในพับทิบมันดูตลกดี ไม่เคยคิดเลยนะครับ ว่าต้องมานั่งถามคนอื่นในพันทิบในวันนี้...
อาจจะยาวไปซักหน่อยนะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงจริงๆ อาจจะเขียน งงๆ เพราะผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้
ต้องขอโทษด้วยนะครับ
ผมโตมาในครอบครัวที่มีฐานะค่อนข้างดีครับ อยากได้อะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำ ทำให้ผมค่อนข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจ
เอาแต่สนุกไปวันๆ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยกับการทำอะไรไม่เป็น โดดเดี่ยว เหงา และอยู่คนเดียว
พ่อแม่ของผมมักจะเอาแต่ทำงาน ทำให้ผมไม่ค่อยได้รับความรักจากท่านมากเท่าไหร่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา
อาทิตนึงผมเจอพวกท่านนับนาทีได้ มันทำให้ผมกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ชอบเรียกร้องความสนใจ
จนคิดไปว่า พ่อแม่เราไม่รักเราเลย อาจเป็นเพราะผมยังเด็กเลยคิดอะไรไม่ค่อยได้ จนผมมาเจอ ผญ คนนึง
ตอนนั้นผมอยู่ ปี 2 ผมได้พบกับเธอในกลุ่มเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่ค่อยชอบออกไปไหน
ส่วนมากชอบอยู่ในห้อง เล่นเกมส์ไปวันๆ กินแต่ข้าวกล่อง เป็นเพราะตอนนั้น ผมรู้สึกว่า อยู่โลกออนไลน์มันรู้สึกไม่เหงา
ไม่โดดเดี่ยวเท่าโลกความจริง แต่เมื่อผมพบเธอ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอเปนคนแรกของผม
ทุกอย่างของผมมันเป็นครั้งแรกของเธอแทบทั้งหมด เธอเป็นคนห้าวๆ สไตล์ไปไหนไปกัน
ไม่ค่อยชอบแต่งตัว พูดตรงมาก จนบางครั้งรู้สึกเจ็บแทนคนอื่น มันทำให้ผมรู้สึกดีกับเธอ
รู้สึกสื่อสารกันง่าย เพราะผมเป็นคนค่อนข้างขี้อาย กับคนที่ไม่รู้จัก เริ่มแรกผมแค่คิดกับเธอเรื่องเพื่อน
เพราะผมไม่รู้ว่าความรักคืออะไร ต้องทำยังไง รักให้อะไรกับเรา พวกเราเล่นวิ่งไล่กัดกันเหมือนกับเด็กๆทั้งที่อยู่ ปี 2
เล่นอะไรแผลงๆ เยอะแยะ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุก รู้สึกดีกับเธอมากขึ้นยิ่งไปอีก จนวันหนึ่ง ผมได้ไปปรึกษาเธอเรื่องปัญหาชีวิตของผม
เธอก็ให้คำปรึกษาผมอย่างดี และ เธอก็คอยให้กำลังใจ เล่าว่าอดีตของเธอก็แย่ เจอเพื่อนไม่ดีอย่างงุ้นงี้
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกกับเธอขึ้นไปอีก จนถึงวันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกว่า ผมเริ่มคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน
เวลาไม่ได้คุยกับเธอผมมักจะกะวนกะวาย เริ่มเล่นเกมส์ไม่สนุก เริ่มนั่งเธอตอบไลน์กลับ ณ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่า ความรักหรือเปล่า
ผมจึงตัดสินใจบอกเธอไปว่า ผมเริ่มรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อนแล้ว ความรู้สึกผมมันยิ่งมากขึ้นทุกวัน
ตอนนั้นผมคิดว่า เธอจะปฏิเสธผม เพราะผมนิสัยเด็ก ทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่กลับกันเลย เธอตอบว่า เธอก็รู้สึกเหมือนกันกับผม
ตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก อาจพูดได้เลยว่า ตั้งแต่เกิดมา 21 ปี ณ ตอนนั้นคือช่วงที่ผมมีความสุขมากที่สุด
แต่ผมก็กลัวว่าเธอจะคิดว่าผมเด็ก ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ผมจึงโกหกเธออย่างนึง ตอนผมเรียนจบ ม ปลาย
ผมได้มีโอกาสไปเรียน ตปท 1ปี ผมเลยโกหกเธอไปว่า ผมไปเรียนเพราะอกหัก แต่ที่จริงแล้ว เธอคือรักครั้งแรกของผม
ผมเล่าชีวิตของผมให้ฟังก่อนที่ผมจะขอเธอเป็นแฟน ยกเว้นเรื่อง เธอคือคนแรกของผม
ทุกคนคงคิดว่าผมคงมีความสุขมากหลังจากที่ได้เป็นแฟนเธอ แต่ปล่าวเลย ผมโดนเธอด่าบ่อยมาก แทบไม่มีวันไหนที่จะไม่โดนด่า
เพราะตอนนั้นผมนิสัยเด็กมาก เอาแต่ใจ ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ขนาดตัดผม ผมยังขี้เกียจ แต่ก็มีอย่างนึงที่เธอมอบให้ผมได้
โดยที่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครมอบมันให้ผมเลย นั่นคือ " ความอบอุ่น " เมื่อผมอยู่กับเธอ ผมรู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกถึงความรัก
ผมจึงพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง พยายามโตขึ้น พยายามไม่เอาแต่ใจ ไม่ขี้งอล พยายามมีเหตุผล แต่ตลอดช่วงเวลาที่คบกัน
มันช่างยากลำบากเหลือเกิน เพราะ สันดารมันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ บางครั้งผมก็ไม่สามารถอดกลั้นมันได้
แต่ถึงแม้จะทะเลาะกัน ผมก็ง้อเธอทุกครั้ง เพราะผมรู้ตัวดี ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะผม จนผ่านไปประมาณ ปีครึ่ง
ผมเริ่มเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เริ่มใช้เหตุผล หัดเข้าครัว หัดลำบาก หัดออกไปไหนเอง มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาของ ผช ทุกคน
แต่สำหรับผม ผมแทบไม่เชื่อตัวเอง ว่าผมจะสามารถทำอย่างนี้ได้ พอมองย้อนกลับไป ผมแทบไม่เชื่อตัวเอง
ผมกับเธอ เริ่มทะเลาะกันน้อยลง มันยิ่งทำให้ผมมีความสุขมาก และไม่คิดว่า จะมีความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอพยายามทำให้ผมรู้สึกรัก พ่อกับแม่ ของผม พยายามทำให้ผมเลิกอคติกับพ่อแม่ผม จนเธอทำสำเร็จ
ผมเริ่มเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับพ่อแม่ เธอสามารถรักษารอยร้าวภายในจิตใจของผม เธอแทบจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ผมจึงพยายามทำดีกับเธอให้มากที่สุด เท่าที่คนอย่างผมจะทำได้ ผมมักจะคิดไปถึงอนาคตหลังเรียนจบ คิดไปถึงแต่งงานกับเธอ
และคิดว่าคงไม่มีวันเลิกกับเธออย่างแน่นอน แต่โลกของเราไม่ได้สวยงามขนาดนั้น ก่อนปีใหม่พวกเราได้ทะเลาะกันเรื่องหนึ่ง
ผมโมโหมาก ผมรู้สึกเธอไม่ฟังเหตุผลอะไรของผมเลย ทำให้เราทะเลาะกันหนัก ไม่คุยกันแทบจะ 2 อาทิต แต่เธอก็เป็นฝ่ายมาง้อผม
สุดท้ายพวกเราก็คืนดีกัน หลังจากทะเลาะกันเธอยิ่งทำดีกับผมมากยิ่งขึ้น มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่ผมก็ไม่ฟังเหตุผลเธอเหมือนกัน
ผมจึงอยากขอโทษเธอ ด้วยของขวัญชิ้นใหญ่ ผมจึงเริ่มเก็บเงิน แต่ระหว่างที่ผมเก็บเงิน พวกเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
ตอนแรกพวกเราก็ใช้เหตุผลมาแก้ปัญหา แต่พวกเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น อาทิตถึงแทบไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกัน
จากที่เราเดินมาเจอกันคนละครึ่งเริ่ม 50-50 เริ่มเป็น 80-20 เรา 2 คนเริ่มเห็นแก่ตัวมากยิ่งขึ้น เริ่มคิดถึงแต่ตัวเองมากยิ่งขึ้นทั้งสองฝ่าย
แต่ผมก็ไม่คิดจะบอกเลิกเธอ เพราะผมคิดว่า ขนาดคนเด็กมีปัญหาอย่างผมยังเปลี่ยนสันดารได้ ทำไมปัญหาแค่นี้จะแก้ไม่ได้
แต่เธอก็ไม่ได้คิดเหมือนอย่างผม เธอเป็นคนสวย ย่อมมีตัวเลือกเยอะเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของโลก มีขึ้นไปถึงจุดสูงสุดได้
ทำไมจะลงมาสุดไม่ได้ อาจเป็นเพราะ พวกเราทะเลาะกันบ่อย และเธอเป็นคนร้องไห้ง่าย ทุกครั้งที่ทะเลาะเธอมักจะร้องไห้
จนเธอทนไม่ไหว และเริ่มมองไม่เห็นทางไปต่อ เธอจึงตัดสินใจบอกเลิกผม ตอนผมโดนบอกเลิกผมช็อคมาก
และเป็นเพราะผมรู้สึกผิดหวังผสมโมโห เรื่องความอดทนในการเก็บเงิน เพื่อจะพาเธอไปเที่ยว ตปท มันพังทลาย
ผมจึงไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไปเลย แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ผมโทรไปง้อเธอ เธอบอกผมว่า มาทำอะไรตอนที่มันสายไปแล้ว
ในความคิดของเธอคือ ผมเป็นคนที่ไม่เอาไหน ไม่คิดถึงเธอ คิดถึงตัวเองตลอดเวลา
เธอคิดว่าผมมีแฟนมาเยอะแล้ว คุยไลน์กับสาวๆเยอะ แต่ไม่เลย เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอคนรักแรกของผม เป็นครั้งแรกของผมแทบทุกอย่าง
ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่ผมยังมีความรู้สึกค้างคาใจตลอดที่ผ่านมา..
ผมแค่อยากบอกเธอว่า อยากให้เธอได้รู้ ว่าเธอคือ รักแรกของผม อยากให้เธอรู้ว่าที่ผ่านมาเธอทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ที่ผ่านเอามาเขียนในพันทิบเพราะผมไม่อยากเอาไปปรึกษาเพื่อน ตอนที่ผมเลิกกับเธอ ผมแทบจะอยู่ไม่ได้ จนเพื่อนเป็นห่วงผม
ผมเลยไม่อยากทำให้พวกมันเป็นห่วง ผมไม่คิดจะโทษเธอเลยที่บอกเลิกผม กลับกลายเป็นตอนนี้ผมได้แต่โทษตัวเอง
ว่าทำไมผมถึงทำได้แค่นี้ ทำไมถึงทำมากกว่าขึ้นไม่ได้
ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ครับ ว่าผมยังมีสิทธิ์บอกเธอหรือไม่ ?
ผมสามารถบอกเธอได้ไหมครับ ว่าเธอคือคนแรกของผม ผมอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่น แต่ผมก็ทำสุดความสามารถแล้ว
ถึงแม้พวกเราจะไม่กลับมาเป็นแฟนกันก็ไม่เป็น แต่อย่างน้อยผมแค่อยากให้มันจบลงด้วยดี อยากให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมาก
ขอบคุณนะครับ ที่อ่านเรื่องของคนไม่ได้เรื่องจนจบ ขอให้เพื่อนๆทุกคน สมหวังในความรักนะครับ ขอบคุณครับ...
ถ้าหากคุณมีสาเหตุ ที่ทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่น คุณจะบอกเขาหรือป่าวครับ ???
อาจจะยาวไปซักหน่อยนะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงจริงๆ อาจจะเขียน งงๆ เพราะผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้
ต้องขอโทษด้วยนะครับ
ผมโตมาในครอบครัวที่มีฐานะค่อนข้างดีครับ อยากได้อะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำ ทำให้ผมค่อนข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจ
เอาแต่สนุกไปวันๆ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยกับการทำอะไรไม่เป็น โดดเดี่ยว เหงา และอยู่คนเดียว
พ่อแม่ของผมมักจะเอาแต่ทำงาน ทำให้ผมไม่ค่อยได้รับความรักจากท่านมากเท่าไหร่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา
อาทิตนึงผมเจอพวกท่านนับนาทีได้ มันทำให้ผมกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ชอบเรียกร้องความสนใจ
จนคิดไปว่า พ่อแม่เราไม่รักเราเลย อาจเป็นเพราะผมยังเด็กเลยคิดอะไรไม่ค่อยได้ จนผมมาเจอ ผญ คนนึง
ตอนนั้นผมอยู่ ปี 2 ผมได้พบกับเธอในกลุ่มเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่ค่อยชอบออกไปไหน
ส่วนมากชอบอยู่ในห้อง เล่นเกมส์ไปวันๆ กินแต่ข้าวกล่อง เป็นเพราะตอนนั้น ผมรู้สึกว่า อยู่โลกออนไลน์มันรู้สึกไม่เหงา
ไม่โดดเดี่ยวเท่าโลกความจริง แต่เมื่อผมพบเธอ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอเปนคนแรกของผม
ทุกอย่างของผมมันเป็นครั้งแรกของเธอแทบทั้งหมด เธอเป็นคนห้าวๆ สไตล์ไปไหนไปกัน
ไม่ค่อยชอบแต่งตัว พูดตรงมาก จนบางครั้งรู้สึกเจ็บแทนคนอื่น มันทำให้ผมรู้สึกดีกับเธอ
รู้สึกสื่อสารกันง่าย เพราะผมเป็นคนค่อนข้างขี้อาย กับคนที่ไม่รู้จัก เริ่มแรกผมแค่คิดกับเธอเรื่องเพื่อน
เพราะผมไม่รู้ว่าความรักคืออะไร ต้องทำยังไง รักให้อะไรกับเรา พวกเราเล่นวิ่งไล่กัดกันเหมือนกับเด็กๆทั้งที่อยู่ ปี 2
เล่นอะไรแผลงๆ เยอะแยะ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุก รู้สึกดีกับเธอมากขึ้นยิ่งไปอีก จนวันหนึ่ง ผมได้ไปปรึกษาเธอเรื่องปัญหาชีวิตของผม
เธอก็ให้คำปรึกษาผมอย่างดี และ เธอก็คอยให้กำลังใจ เล่าว่าอดีตของเธอก็แย่ เจอเพื่อนไม่ดีอย่างงุ้นงี้
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกกับเธอขึ้นไปอีก จนถึงวันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกว่า ผมเริ่มคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน
เวลาไม่ได้คุยกับเธอผมมักจะกะวนกะวาย เริ่มเล่นเกมส์ไม่สนุก เริ่มนั่งเธอตอบไลน์กลับ ณ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่า ความรักหรือเปล่า
ผมจึงตัดสินใจบอกเธอไปว่า ผมเริ่มรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อนแล้ว ความรู้สึกผมมันยิ่งมากขึ้นทุกวัน
ตอนนั้นผมคิดว่า เธอจะปฏิเสธผม เพราะผมนิสัยเด็ก ทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่กลับกันเลย เธอตอบว่า เธอก็รู้สึกเหมือนกันกับผม
ตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก อาจพูดได้เลยว่า ตั้งแต่เกิดมา 21 ปี ณ ตอนนั้นคือช่วงที่ผมมีความสุขมากที่สุด
แต่ผมก็กลัวว่าเธอจะคิดว่าผมเด็ก ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ผมจึงโกหกเธออย่างนึง ตอนผมเรียนจบ ม ปลาย
ผมได้มีโอกาสไปเรียน ตปท 1ปี ผมเลยโกหกเธอไปว่า ผมไปเรียนเพราะอกหัก แต่ที่จริงแล้ว เธอคือรักครั้งแรกของผม
ผมเล่าชีวิตของผมให้ฟังก่อนที่ผมจะขอเธอเป็นแฟน ยกเว้นเรื่อง เธอคือคนแรกของผม
ทุกคนคงคิดว่าผมคงมีความสุขมากหลังจากที่ได้เป็นแฟนเธอ แต่ปล่าวเลย ผมโดนเธอด่าบ่อยมาก แทบไม่มีวันไหนที่จะไม่โดนด่า
เพราะตอนนั้นผมนิสัยเด็กมาก เอาแต่ใจ ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ขนาดตัดผม ผมยังขี้เกียจ แต่ก็มีอย่างนึงที่เธอมอบให้ผมได้
โดยที่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครมอบมันให้ผมเลย นั่นคือ " ความอบอุ่น " เมื่อผมอยู่กับเธอ ผมรู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกถึงความรัก
ผมจึงพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง พยายามโตขึ้น พยายามไม่เอาแต่ใจ ไม่ขี้งอล พยายามมีเหตุผล แต่ตลอดช่วงเวลาที่คบกัน
มันช่างยากลำบากเหลือเกิน เพราะ สันดารมันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ บางครั้งผมก็ไม่สามารถอดกลั้นมันได้
แต่ถึงแม้จะทะเลาะกัน ผมก็ง้อเธอทุกครั้ง เพราะผมรู้ตัวดี ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะผม จนผ่านไปประมาณ ปีครึ่ง
ผมเริ่มเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เริ่มใช้เหตุผล หัดเข้าครัว หัดลำบาก หัดออกไปไหนเอง มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาของ ผช ทุกคน
แต่สำหรับผม ผมแทบไม่เชื่อตัวเอง ว่าผมจะสามารถทำอย่างนี้ได้ พอมองย้อนกลับไป ผมแทบไม่เชื่อตัวเอง
ผมกับเธอ เริ่มทะเลาะกันน้อยลง มันยิ่งทำให้ผมมีความสุขมาก และไม่คิดว่า จะมีความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอพยายามทำให้ผมรู้สึกรัก พ่อกับแม่ ของผม พยายามทำให้ผมเลิกอคติกับพ่อแม่ผม จนเธอทำสำเร็จ
ผมเริ่มเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับพ่อแม่ เธอสามารถรักษารอยร้าวภายในจิตใจของผม เธอแทบจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ผมจึงพยายามทำดีกับเธอให้มากที่สุด เท่าที่คนอย่างผมจะทำได้ ผมมักจะคิดไปถึงอนาคตหลังเรียนจบ คิดไปถึงแต่งงานกับเธอ
และคิดว่าคงไม่มีวันเลิกกับเธออย่างแน่นอน แต่โลกของเราไม่ได้สวยงามขนาดนั้น ก่อนปีใหม่พวกเราได้ทะเลาะกันเรื่องหนึ่ง
ผมโมโหมาก ผมรู้สึกเธอไม่ฟังเหตุผลอะไรของผมเลย ทำให้เราทะเลาะกันหนัก ไม่คุยกันแทบจะ 2 อาทิต แต่เธอก็เป็นฝ่ายมาง้อผม
สุดท้ายพวกเราก็คืนดีกัน หลังจากทะเลาะกันเธอยิ่งทำดีกับผมมากยิ่งขึ้น มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่ผมก็ไม่ฟังเหตุผลเธอเหมือนกัน
ผมจึงอยากขอโทษเธอ ด้วยของขวัญชิ้นใหญ่ ผมจึงเริ่มเก็บเงิน แต่ระหว่างที่ผมเก็บเงิน พวกเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น
ตอนแรกพวกเราก็ใช้เหตุผลมาแก้ปัญหา แต่พวกเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น อาทิตถึงแทบไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกัน
จากที่เราเดินมาเจอกันคนละครึ่งเริ่ม 50-50 เริ่มเป็น 80-20 เรา 2 คนเริ่มเห็นแก่ตัวมากยิ่งขึ้น เริ่มคิดถึงแต่ตัวเองมากยิ่งขึ้นทั้งสองฝ่าย
แต่ผมก็ไม่คิดจะบอกเลิกเธอ เพราะผมคิดว่า ขนาดคนเด็กมีปัญหาอย่างผมยังเปลี่ยนสันดารได้ ทำไมปัญหาแค่นี้จะแก้ไม่ได้
แต่เธอก็ไม่ได้คิดเหมือนอย่างผม เธอเป็นคนสวย ย่อมมีตัวเลือกเยอะเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของโลก มีขึ้นไปถึงจุดสูงสุดได้
ทำไมจะลงมาสุดไม่ได้ อาจเป็นเพราะ พวกเราทะเลาะกันบ่อย และเธอเป็นคนร้องไห้ง่าย ทุกครั้งที่ทะเลาะเธอมักจะร้องไห้
จนเธอทนไม่ไหว และเริ่มมองไม่เห็นทางไปต่อ เธอจึงตัดสินใจบอกเลิกผม ตอนผมโดนบอกเลิกผมช็อคมาก
และเป็นเพราะผมรู้สึกผิดหวังผสมโมโห เรื่องความอดทนในการเก็บเงิน เพื่อจะพาเธอไปเที่ยว ตปท มันพังทลาย
ผมจึงไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไปเลย แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ผมโทรไปง้อเธอ เธอบอกผมว่า มาทำอะไรตอนที่มันสายไปแล้ว
ในความคิดของเธอคือ ผมเป็นคนที่ไม่เอาไหน ไม่คิดถึงเธอ คิดถึงตัวเองตลอดเวลา
เธอคิดว่าผมมีแฟนมาเยอะแล้ว คุยไลน์กับสาวๆเยอะ แต่ไม่เลย เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอคนรักแรกของผม เป็นครั้งแรกของผมแทบทุกอย่าง
ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่ผมยังมีความรู้สึกค้างคาใจตลอดที่ผ่านมา..
ผมแค่อยากบอกเธอว่า อยากให้เธอได้รู้ ว่าเธอคือ รักแรกของผม อยากให้เธอรู้ว่าที่ผ่านมาเธอทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ที่ผ่านเอามาเขียนในพันทิบเพราะผมไม่อยากเอาไปปรึกษาเพื่อน ตอนที่ผมเลิกกับเธอ ผมแทบจะอยู่ไม่ได้ จนเพื่อนเป็นห่วงผม
ผมเลยไม่อยากทำให้พวกมันเป็นห่วง ผมไม่คิดจะโทษเธอเลยที่บอกเลิกผม กลับกลายเป็นตอนนี้ผมได้แต่โทษตัวเอง
ว่าทำไมผมถึงทำได้แค่นี้ ทำไมถึงทำมากกว่าขึ้นไม่ได้
ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ครับ ว่าผมยังมีสิทธิ์บอกเธอหรือไม่ ?
ผมสามารถบอกเธอได้ไหมครับ ว่าเธอคือคนแรกของผม ผมอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่น แต่ผมก็ทำสุดความสามารถแล้ว
ถึงแม้พวกเราจะไม่กลับมาเป็นแฟนกันก็ไม่เป็น แต่อย่างน้อยผมแค่อยากให้มันจบลงด้วยดี อยากให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมาก
ขอบคุณนะครับ ที่อ่านเรื่องของคนไม่ได้เรื่องจนจบ ขอให้เพื่อนๆทุกคน สมหวังในความรักนะครับ ขอบคุณครับ...