สวัสดีค่ะ เราอายุ19 เรียนอยู่ปี1 ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
มีปัญหามาปรึกษาว่า แม่ของเราชอบโทรมาจับผิดตลอดเวลา บางครั้งเราเอาโทรศัพท์ปิดเสียงแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า เพราะเวลาไปเรียนจะได้ไม่ลืมโทรศัพท์และไม่ลืมปิดเสียง แต่แม่ก็หาว่าเป็นข้ออ้างและหาว่าทำตัวเปลี่ยนไป พยายามบอกแม่แล้วว่าไม่มีอะไร แค่โทรศัพท์เปิดสั่นไว้ในกระเป๋า บางทีกลับห้องมาก็ทำงาน ดูหนัง ฟังเพลง จนลืมเอาโทรศัพท์ออกมาชาร์ตแบตก็มี แม่ก็ไม่ค่อยเชื่อ (แต่ทุกครั้งที่แม่โทรมาและไม่สามารถรับได้หรือไม่ได้รับสาย เราก็จะโทรกลับทุกครั้งทันทีที่เห็น) และทุกครั้งที่โทรมา แม่มักจะขึ้นเสียงใส่ตลอด ทำให้เราทั้งสองคนเหมือนคุยกันโดยใช้แต่อารมณ์ ไม่มีเหตุผล พยายามบอกให้แม่อย่าตะคอกหรือใช้เสียงที่เน้นอารมณ์ไม่พอใจมากไป(อย่าใช้แต่อารมณ์) บอกไปก็ดีขึ้นบ้าง แต่พอผ่านไปไม่กี่วันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม บางทีที่โทรไปเล่าเรื่องนู้นนี้ให้ฟังแบบไม่โกหกปิดบังใดๆก็หาว่าทำตัวนอกกรอบไม่ตั้งใจเรียน (เวลาจะไปไหน ทำอะไรก็รายงานตลอด บางทีจะซื้อเสื้อผ้ายังโทรถามก่อนเลย ตอนอยู่บ้านก็ไม่เคยทำตัวเสียหายอะไร เรื่องไม่ดีนี่ไม่เคยมี เพราะนอกจากไปเรียนก็อยู่บ้านตลอดไม่ไปไหน) ทั้งที่เวลาทำงานส่งเมื่ออาจารย์ให้คะแนนแล้วส่งคืนมาก็จะถ่ายรูปแล้วส่งให้แม่ดูตลอดว่าคะแนนที่ได้มาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร(เกือบเต็มซะด้วยซ้ำ นี่ยังถือว่าไม่ตั้งใจเรียนอีกหรอ?) เราเป็นพี่สาวคนโต ในบรรดาพี่น้องสามคนซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งหมด เรามาเรียนและเช่าหออยู่คนเดียว พอจะมีทางไหนบ้างมั้ยคะ ที่จะทำให้แม่เชื่อใจและให้อิสระแก่เราบ้าง?
จะทำยังไงให้แม่เชื่อใจและเลิกตามจับผิด?
มีปัญหามาปรึกษาว่า แม่ของเราชอบโทรมาจับผิดตลอดเวลา บางครั้งเราเอาโทรศัพท์ปิดเสียงแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า เพราะเวลาไปเรียนจะได้ไม่ลืมโทรศัพท์และไม่ลืมปิดเสียง แต่แม่ก็หาว่าเป็นข้ออ้างและหาว่าทำตัวเปลี่ยนไป พยายามบอกแม่แล้วว่าไม่มีอะไร แค่โทรศัพท์เปิดสั่นไว้ในกระเป๋า บางทีกลับห้องมาก็ทำงาน ดูหนัง ฟังเพลง จนลืมเอาโทรศัพท์ออกมาชาร์ตแบตก็มี แม่ก็ไม่ค่อยเชื่อ (แต่ทุกครั้งที่แม่โทรมาและไม่สามารถรับได้หรือไม่ได้รับสาย เราก็จะโทรกลับทุกครั้งทันทีที่เห็น) และทุกครั้งที่โทรมา แม่มักจะขึ้นเสียงใส่ตลอด ทำให้เราทั้งสองคนเหมือนคุยกันโดยใช้แต่อารมณ์ ไม่มีเหตุผล พยายามบอกให้แม่อย่าตะคอกหรือใช้เสียงที่เน้นอารมณ์ไม่พอใจมากไป(อย่าใช้แต่อารมณ์) บอกไปก็ดีขึ้นบ้าง แต่พอผ่านไปไม่กี่วันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม บางทีที่โทรไปเล่าเรื่องนู้นนี้ให้ฟังแบบไม่โกหกปิดบังใดๆก็หาว่าทำตัวนอกกรอบไม่ตั้งใจเรียน (เวลาจะไปไหน ทำอะไรก็รายงานตลอด บางทีจะซื้อเสื้อผ้ายังโทรถามก่อนเลย ตอนอยู่บ้านก็ไม่เคยทำตัวเสียหายอะไร เรื่องไม่ดีนี่ไม่เคยมี เพราะนอกจากไปเรียนก็อยู่บ้านตลอดไม่ไปไหน) ทั้งที่เวลาทำงานส่งเมื่ออาจารย์ให้คะแนนแล้วส่งคืนมาก็จะถ่ายรูปแล้วส่งให้แม่ดูตลอดว่าคะแนนที่ได้มาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร(เกือบเต็มซะด้วยซ้ำ นี่ยังถือว่าไม่ตั้งใจเรียนอีกหรอ?) เราเป็นพี่สาวคนโต ในบรรดาพี่น้องสามคนซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งหมด เรามาเรียนและเช่าหออยู่คนเดียว พอจะมีทางไหนบ้างมั้ยคะ ที่จะทำให้แม่เชื่อใจและให้อิสระแก่เราบ้าง?