อายุ32ปีแล้วทำไมหาผู้ชายที่พอดีกับเราซักที

เพิ่งเขียนกระทู้ครั้งแรกเพราะรู้สึกว่าเพื่อนๆในpantip อาจจะช่วยแชร์ประสบการณ์ดีดีให้เจ้าของกระทู้ได้บ้าง เริ่มกันเลยนะเรามีพี่น้อง3คนเป็นผญหมดน้องๆแต่งงานและมีลูกกันหมด ส่วนเพื่อนๆหรือคนรอบข้างเราก็ต่างมีครอบครัวแต่งงานกันหมด เราเองพออายุครบ32ปีมาไม่กี่วันเริ่มรู้สึกว่า ทำไมเราถึงไม่เจอผชที่พอดีกับเราซะที(เราก็หน้าตาพอไปวัดไปวาได้นะ) เคยมีแฟนที่คิดว่าถ้าไม่เลือกหน้าตาหล่อคงจะดีรักเราจริง..แต่ที่ไหนได้คบกัน4ปีมีแต่เรื่องผญล้วนสุดยอดแห่งความช้ำใจ ...พอเลิกมาเจอคนที่คิดว่าน่าจะพอดีกับเราและ กลับติดที่เค้ามีแม่เหมือนในละคร รักคุณเท่าฟ้าเลย เราทนทำทุกอย่างเพื่อจะชนะใจคุณแม่เค้าทั้งที่เราอยู่คนละจังหวัดเค้าอยู่ในกทม.ทำงานดีหน้าดี..เราก็ทนคิดว่าคนนี้แหละที่จะไม่ใช่รักแท้ที่แพ้ระยะทางเราคบกันมาเข้าปี3แล้ว แต่เค้าเองบอกกับเราว่าจะรอสอบติดผู้พิพากษาก่อนถึงจะแต่งเรารอมา3ปีแล้ว แรกๆเค้าก็กลับมาบ่อยแต่พักหลังก็ให้เหตุผลว่าอ่านหนังสือเตรียมสอบเราเองก็นะพยายามอดทนทำตัวดีไม่เที่ยวไม่เหลวไหล..แต่แล้วมีอยู่อาทิตย์เราตั้งใจจะไปหาเค้าที่บ้านเพื่อไปเซอร์ไพส (เราทำงานเป็นเซลล์ขายบ้านไม่ค่อยมีวันหยุดเป็นวันเสาร์อาทิตย์)แต่ครั้งนี้เรายอมแรกที่จะไม่หยุดงาน2สัปดาห์เพื่อแรกกับจะได้หยุดติดต่อกัน2วันคือเสาร์-อาทิตย์ (ที่ทำงานเราจะให้เลือกหยุดได้1วันในสัปดาห์ แต่พยายามหลีกเลี่ยงให้ตรงเสาร์อาทิตย์เพราะมักจะมีลูกค้า)อีกอย่างเราเองเป็นคนขับรถไม่เก่งมากและไม่เคยขับรถเข้ากรุงเทพเองเลย และบ้านแฟนเราอยู่สมุทรสาคร แต่เอาน่าก็คิดถึงจึงลองเปิด Google maps นำทางไป (เราเคยไปบ้านแฟนที่สมุทรสาครกับแฟนครั้ง1เลยพอๆจำได้นิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆจำชื่อหมู่บ้านได้ลางๆแต่ก็เอาวะ ลองดูซักครั้งเราออกจากบ้านที่เราอยู่คือระยองแต่เช้า8โมงขับไปหลงมั้งมั่วมั้งทำทุกทางจอดรถเปิด Google ดูตลอดฝนก็ เราจำแค่ว่าถ้ามันใกล้โรงเรียนก็จะถึงทางเข้าหมู่บ้าน เราหลงๆขับรถวกไปวนมาจนถึง4โมงเย็น แต่ตลอดระยะเวลาเราโทรหาเค้าตลอดก็ไม่มีคนรับสาย จนสุดท้ายเราก็หาจนเจอขับรถไปจอดหน้าบ้านเค้าดีใจมากเห็นประตูบ้านเปิดอยู่และก็ถึงซักที่ เราเปิดประตูรั้วบ้านอย่างเบาที่สุดและก็เคาะประตูเรียกประตูเหล็กดัดเราแอบเห็นเค้านั่งอยู่แล้ว แต่เค้าเดินออกมาเปิดประตูพร้อมถามว่าใครครับ?..พอเห็นเป็นเราเค้ากลับรีบจูงมือมาที่ประตูพร้อมถามว่ามากับใครเราบอกว่ามาคนเด่วเค้าหยิบรองเท้าเราพร้อมเปิดประตูรั้วแล้วบอกว่าน้องกลับไปก่อนพี่อยู่กับผู้หญิงเราก็อึ้งและงงรู้ตัวอีกที่เค้าก็ปิดประตูรั้วพร้อมประตูบ้านใส่หน้าเราแล้ว...ตอนนั้นก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว..เราทำอะไรไม่ถูกเลยไม่คิดว่าจะเจอสิ่งที่เซอร์ไพรส์กว่า เราร้องไห้และขับรถกลับมาโดยไม่รู้เลยว่าจะกลับบ้านยังงัยเพราะหลงจนจำทางเริ่มต้นไม่ถูก.....แต่เราก็คลำทางเหมือนเดิมกลับมาถึงบ้านได้ตอนนั้นมีแต่คำถามว่าทำไม ทำกับเราแบบนี้ เราไว้ใจเค้าตลอดไม่เคยเช็คและเชื่อตลอด แต่แล้วนี้คือการตอบแทนความพยายามทำทุกอย่างเพื่อแม่เค้า เพื่ออะไร แล้วเราก็โง่ที่เชื่อแค่คำพูดว่าถ้าสอบติดจะแต่งงานทั้งที เค้าไม่ซื่อสัตย์กับเราเลย ...ผช ที่พอดีกับเรามีไหมไม่ต้องดีมากมายแต่ หยุดที่เราก็พอ...