ตกลงเราเป็คนขี้สงสาร หรือเป็นโรคประสาทกันแน่!!!

สวัสดีค่ะเพื่อนๆสมาชิกที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ ก่อนอื่นเราต้องขออธิบายปัญหานี้ก่อนคือ ตอนนี้เราอาย 23 แต่งงานแล้วมีลูกชายน่ารักๆ 1 คน คือเรารู้สึกว่ารักลูกมาก ซึ่งมันก็น่าจัเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนเป็นอม่ทั่วไป แต่พอยิ่งนานวันไปเรื่อยไความรักของเราที่มีต่อลูกมันก็เพิ่มึ้นไปเรื่อยๆซึ่งมันก็ไม่แปลก แต่ที่เเปลกก็คือ เรามีความห่วงใยต่อเด็กที่ทุกคน ย้ำ!! ว่าทุกคนไอ้ทุกคนในที่นี้ก็คือเด็กที่เราได้รู้จัก ไม่ว่าจะทางข่าว คนข้างบ้าน ฯลฯ คือว่าถ้ามีข่าวทำร้ายเด็ก ฆ่าเด็กเราจะเศร้าและกลัวจะเป็นลูกตัวเองเสมอ เมื่อได้ยินข่าวอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเด็กเราก็จะเอามาเปรียบกับลูกเรา ว่าช่างโชคดีกว่าเด็กเหล่านั้นเยอะปละก็จะเวทนาสงสารเด็กๆเหล่านั้นมากเป็นพิเศษ
  แล้ววันนี้มันเป็นจุดพีคมากสำหรับึวามขี้สงสารของเรา เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เราได้ดูรายการนึงที่เค้าสัมภาษณ์ คุณแอน มิตรชัย เกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เธอได้ไปเป็นดาราดังที่ประเทศอินเดีย ซึ่งบืสนทนาก็ปกติเรื่อยๆมาจนถึงตอนท้าย เรื่องที่เธอได้ไปเลี้ยงอาหารเด็กวรรณะจัณฑาลกว่า 3000 ชีวิตซึ่งเราก็รู้สึกชื่นชมในความมีน้ำใจของเธอมาก แต่พอได้ยินเธอเล่าว่า เด็กๆเหล่านี้ นอนกลางดิน กินกลางทรายเสื้อผ้าก็แทบไม่มีใส่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยแผล มาออกันขอกินในร้านอาหารที่เธอสั่งปิดแล้วเลี้ยงเด็กเหล่านั้น เราก็ทนไม่ได้ เรานึกภาพตามแล้วก็ร้องไห้ออกมา ความรู้สึกคือโชคดีนะที่ลูกเราอยู่ตรงนี้ และสงสารเด็กพวกนั้นมาก ในใจก็คิดว่าทำไมเด็กพวกนั้นไม่มีะอแม่หรอ การที่แต่งงานต่างวรรณะ แลวห้ามเลี้ยงลูกของตัวเองหรอ คือไม่เข้าใจเลยหากใครทราบช่วยตอบเราเรื่องนี้ด้วยนะ หลังจากนั้นเราก็เศร้าไปนาน เลยไลน์ไปหาเพื่อน เค้าก็ตอบว่านึกว่าเรื่องอะไร คือเหมือนกับว่ามันปกติ เลยทำให้เราคิดว่านี่เราเป็นโรคประสาทหรือเปล่าเนี่ย เลยมาตั้งกระทู้นี้แหละค่ะ (ตอนนี้เรายังใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆอยู่เลย)
ปล.ครั้งแรกสำหรับการเขียนกระทู้ หากผิดพลาดจออภัยค่ะ