เป็นปัญหาหนักใจมาประมาณ 2 ปีแล้วค่ะ
พื้นฐานตัวเราเอง เป็นคนเก็บตัว ชอบอยู่ในห้องไม่ออกไปเที่ยวและโลกส่วนตัวสูง
เมื่อ 2 ปีก่อน ไปหาหมอแล้วรู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพื่อนที่มีก็หายไปกันหมด เพราะเราออกจะนิสัยติสๆแปลกๆ มีความคิดไม่เหมือนคนอื่น
ดังนั้น เพราะเคยเสียเพื่อนไปจากโรคซึมเศร้า(ความผิดของเราเองค่ะ) เราเลยกลายเป็นคนพูดน้อย และพูดเสียงเบา เพราะไม่อยากพูดแล้วมีปัญหากับคนอื่นอีก เลยเก็บความคิดตัวเองไว้คนเดียว จนบางครั้งเหมือนกลายเป็นอากาศสำหรับเพื่อนร่วมคลาสไปเลยค่ะ ไม่มีใครจดจำเราได้
เราก็ไม่เดือดร้อนอะไรที่ต้องทำอะไรคนเดียว คงจะชินไปแล้ว แต่บางครั้งก็อิจฉาเพื่อนๆที่เค้ามีกันเป็นกลุ่มๆ เค้าชวนกันไปเที่ยว ไปนู่นไปนี่ เม้นกันไปมาใน FB ดูน่าสนุกดี เคยจะไปเม้นแซวเพื่อนเหมือนกัน แต่ก็ต้องลบสิ่งที่ตัวเองกำลังพิมพ์ออกไปเพราะกลัวว่าจะมีปัญหา อยู่เงียบๆไปดีกว่าคนอย่างเรา ในเมื่อเป็นอากาศธาตุไปแล้วก็ต้องเป็นให้ถึงที่สุด
เพื่อนของเราคือนิยาย ซีรีย์ การ์ตูน เพลง คิดว่าแค่นี้คงพอแล้ว แต่ก็อยากพัฒนาตัวเองบ้างเพราะอีกไม่นานจะต้องจบไปทำงานแล้ว เข้าใจว่าเราจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะลองเริ่มต้นใหม่ในสถานที่ใหม่ แต่มันยากเหลือเกินค่ะ ที่จะทำตัวคุ้นเคยกับคนอื่น ที่ไม่ได้มีความชอบเหมือนเรา ที่ไม่มีความคิดเหมือนกับเรา ยากที่ต้องหาคำพูดที่ไม่กระทบคนอื่น ก่อนจะพูดก็ต้องคิดแล้วคิดอีกถึงจะพูดออกมา
ใครเคยผ่านจุดๆนี้มาบ้างคะ ได้โปรดให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ ว่าเราควรออกจากโลกของเราไปได้ยังไงโดยที่เรายังคงความเป็นส่วนตัวไว้
ขอบคุณมากๆค่ะ
อยากมีมนุษยสัมพันธ์มากกว่านี้จังเลยค่ะ
พื้นฐานตัวเราเอง เป็นคนเก็บตัว ชอบอยู่ในห้องไม่ออกไปเที่ยวและโลกส่วนตัวสูง
เมื่อ 2 ปีก่อน ไปหาหมอแล้วรู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพื่อนที่มีก็หายไปกันหมด เพราะเราออกจะนิสัยติสๆแปลกๆ มีความคิดไม่เหมือนคนอื่น
ดังนั้น เพราะเคยเสียเพื่อนไปจากโรคซึมเศร้า(ความผิดของเราเองค่ะ) เราเลยกลายเป็นคนพูดน้อย และพูดเสียงเบา เพราะไม่อยากพูดแล้วมีปัญหากับคนอื่นอีก เลยเก็บความคิดตัวเองไว้คนเดียว จนบางครั้งเหมือนกลายเป็นอากาศสำหรับเพื่อนร่วมคลาสไปเลยค่ะ ไม่มีใครจดจำเราได้
เราก็ไม่เดือดร้อนอะไรที่ต้องทำอะไรคนเดียว คงจะชินไปแล้ว แต่บางครั้งก็อิจฉาเพื่อนๆที่เค้ามีกันเป็นกลุ่มๆ เค้าชวนกันไปเที่ยว ไปนู่นไปนี่ เม้นกันไปมาใน FB ดูน่าสนุกดี เคยจะไปเม้นแซวเพื่อนเหมือนกัน แต่ก็ต้องลบสิ่งที่ตัวเองกำลังพิมพ์ออกไปเพราะกลัวว่าจะมีปัญหา อยู่เงียบๆไปดีกว่าคนอย่างเรา ในเมื่อเป็นอากาศธาตุไปแล้วก็ต้องเป็นให้ถึงที่สุด
เพื่อนของเราคือนิยาย ซีรีย์ การ์ตูน เพลง คิดว่าแค่นี้คงพอแล้ว แต่ก็อยากพัฒนาตัวเองบ้างเพราะอีกไม่นานจะต้องจบไปทำงานแล้ว เข้าใจว่าเราจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะลองเริ่มต้นใหม่ในสถานที่ใหม่ แต่มันยากเหลือเกินค่ะ ที่จะทำตัวคุ้นเคยกับคนอื่น ที่ไม่ได้มีความชอบเหมือนเรา ที่ไม่มีความคิดเหมือนกับเรา ยากที่ต้องหาคำพูดที่ไม่กระทบคนอื่น ก่อนจะพูดก็ต้องคิดแล้วคิดอีกถึงจะพูดออกมา
ใครเคยผ่านจุดๆนี้มาบ้างคะ ได้โปรดให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ ว่าเราควรออกจากโลกของเราไปได้ยังไงโดยที่เรายังคงความเป็นส่วนตัวไว้
ขอบคุณมากๆค่ะ