ตามหาผู้หญิงที่เจอกันที่หน้าวัดเบญ BTSสยาม ที่เซนทรัลบางนา มีเบาะแสแค่หนังสือนิติปรัชญาของคนเขียนชื่ออะไรไทยๆสักอย่าง

หลายวันที่ผ่านมาผมได้เจอผู้หญิงคนนึงซ้ำๆบ่อยๆ เธอต้องเข้ามาช่วยผมทุกทีเลยคับ ผมพบเธอครั้งแรกที่หน้าวัดเบญ ตัวผมเพิ่งฝึกเสร็จและเป็นช่วงปิดภาคเรียนของผมพอดี ผมพาหลานมาเดินเล่นแต่ดันทำหลานหาย เธอกำลังปลอบหลานผมเลยคับ กำลังโยนส้มในมือสลับกันให้หลานผมดู หลานผมหยุดร้องไห้เลย พอเธอเห็นผม เธอหยุดยิ้มเฉยเลย แล้วถามผมว่า “วัดบวรไปทางไหนคะ” หื้มมม เสียงหวานมากกก ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก เลยส่ายหัว เธอก็พึมพำกับตัวเองว่า “อ่าว นึกว่ามาจากวัดบวรซะอีก” คับ เธอพูดคนเดียวจริงๆ จากนั้นก็ยื่นส้มให้หลานผมแล้วก็เดินเร็วๆหายไปดื้อๆเลย

หลายวันต่อมาผมไปเจอเธออีกครั้งบนรถไฟฟ้าคับ ในสังคมก้มหน้าเป็นภาพที่แปลกมาก เธอไม่ได้หยิบมือถือขึ้นมาเล่น แต่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมแอบมองเธออยู่จนถึงสถานีที่ผมต้องลง จู่ๆเธอก็วิ่งตามผมมา ตอนแรกผมนึกว่าเธอจำผมได้ ที่ไหนด้ายยย วิ่งเอาบัตรรถไฟฟ้าที่ผมทำตกมาคืนคับ ผมยังไม่ทันจะได้พูดขอบคุณ (หรือขอเบอร์ อิอิ) เธอก็รีบวิ่งไปซะก่อน  

และครั้งล่าสุดวันพุธที่ผ่านมา ผมไปกินข้าวกับครอบครัวที่ Central บางนา ตอนกำลังยืนรออยู่หน้า STARBUCK ผมก็พบเธออีกครั้งคับ เธอกำลังจับเด็กผู้ชายคนนึงโยนแล้วหมุนไปรอบๆ มันเป็นภาพที่น่ารักมากเลยคับ ตอนคิดว่าถ้าผมมีลูกก้ออยากให้แม่เค้าเล่นกะลูกแบบนี้เลยคับบบ ผมไม่กล้าเข้าไปคุย เพราะตอนนั้นเธอก้ออยู่กับครอบครัวเธอ

ผมคิดว่าการที่คนคนนึงได้เจอกันบ่อยขนาดนี้ มันน่าจะมีอะไรสักอย่าง ผมอยากรู้จักเธอจริงๆคับ