คือเราจะรู้สึกอึดอัดมากๆเลยเวลาไปทานข้าวกับคนอื่น มีแค่แม่กับเพื่อนสนิทจริงๆเท่านั้นที่รู้สึกสบายใจเวลาทานข้าวด้วย จนตอนนี้ไปทำงานเพิ่งทำมาเดือนนี้เดือนที่ 4 เดือน 2 เดือนแรกเราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนๆที่ทำงาน แต่หลังๆมาชอบกินข้าวคนเดียวมากกว่าเพราะสบายใจ และสงบ เวลาไปกินข้าวกับคนอื่น รู้สึกอึดอัด รำคาญ เวลาเขาคุยกันก็จะบ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้ล้วนเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกว่าทัศนคติติดลบกันหมดล้วนๆ เราอยู่ด้วยแล้วรู้สึกเหมือนโดนดูดพลังดีๆไปหมด รู้สึกเหนื่อยใจสุดๆ เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเราชอบกินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว เพราะอยู่คนเดียวแล้วสบายใจ

         เป็นคนเข้าหาคนอื่นไม่เก่ง พูดไม่เก่ง แต่ถ้าสนิทแล้วเราก็พูดคุยตลกปกติสนุกๆได้ แต่ก็ยังพูดน้อยอยู่ดี บางทีเราอยากมีเพื่อนเยอะๆที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ สนุกสนาน จริงใจกัน แต่บางครั้งเหมือนเราสนิทกับคนอื่นยากมากๆเลย คนชอบมองว่าเราหยิ่ง ไม่สนใจคนรองข้างเลย เราเป็นคนไม่ละเอียดอ่อนกับคนรอบข้างเท่าไหร่ ถ้าเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกันเราจะปิดตัวเองมากเลย พอเขาถามอยากทำความรู้จักเราก็ตอบเท่าที่เขาอยากรู้ ณ ตอนนั้น เราไม่บอกสาธยายเพราะเราคิดว่าเขาคงไม่อยากรู้เรื่องของเราหรอกเพิ่งรู้จักกัน แล้วเราก็ไม่ถามกลับด้วย พอมาคิดอีกทีจบบทสนทนาไปแล้วมาคิดได้ว่าเราน่าจะพูดถามเขาไปบ้างเนอะ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเพิ่งรู้จักกับใคร

          บางทีเราอยากจะมีเพื่อนเยอะๆ เราไม่ชอบตัวเองเวลาโกหกกับเวลาเสแสร้งทำอะไร แต่บางทีก็ต้องทำเพื่อให้คนอื่นรู้สึกว่าเราไม่มีอะไรนะที่เราเงียบๆ(บางทีคนเขากลัวเวลาเราเงียบ หน้าก็นิ่งหยิ่งจองหองมาก) แต่ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับเขาเลย ไม่เคยดูถูกใครเลยเพราะไม่ชอบเวลามีคนมาดูถูกเรา ไม่ชอบนินทาคน เพราะไม่ชอบเวลาคนอื่นมานินทา ไม่ชอบพูดวิจารย์คนในทางเสียๆหายแต่ก็มีคิดอยู่ในใจไม่เคยพูดออกมาให้ใครฟัง ไม่ชอบพูดคำหยาบแม้แต่กับเพื่อนสนิทก็ตาม (กูเกิดขึ้นเพื่อความตลกเป็นครั้งคราว)

        ถ้าเพิ่งรู้จักกัน เราก็จะไม่รู้สึกเลยว่าอยากรู้เรื่องของเขา ไม่อยากถามอะไรมาก กลัวเขารำคาญและหาว่าเราไปยุ่งเรื่องของเขาทั้งๆที่ไม่สนิทกัน แล้วก็เวลาคุยอะไรกับคนอื่นเราจะรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ไม่ชอบตัวเองเลย แถมเราคุยเรื่องสนุกๆไม่เป็น เวลาคุยกับคนอื่นก็คิดไม่ออกว่าจะคุยเรื่องอะไรที่มันไม่เครียด และไม่ข้ามเส้น อยากหัวเราะแบบจริงใจเวลาคุยกับคนอื่น แต่ไม่รู้จะเริ่มคุยอะไร