คือแบบ...ไม่รู้เป็นอะไร แบบเจอคนหล่อแล้วแบบชอบ แบบปลื้ม หลงรักอ่ะ แต่ไม่ใช่แบบเจอแค่แวบเดียว หรือแค่เดินผ่านกันก็ชอบนะ
แต่มันจะเป็นแบบ ตอนแรกก็รู้แค่ดูดี แต่หลังจากได้คุยกันได้พอประมาณ มันก็เริ่มมีใจให้เค้าอ่ะ แล้วพอรู้ตัวว่าชอบเค้า มันก็ค่อนข้างใจเต้นที่จะคุยกับเค้าคนนั้น แต่พอได้คุยกันมันก็เหมือนคุยกะเพื่อนอ่ะ
คือความรู้สึกที่แอบชอบมันจางๆลง แต่ไม่ได้หายไปหมด พออยู่ห่างเค้าคนนั้น มันก็โหยหาทรมานอยากคุยกับเค้าด้วย แล้วอีกอย่างเราเจอคนหล่อแบบนี้บ่อยๆที่ทำงาน แล้วเค้าจะต้องย้ายออกประมาณ 2-3 เดือนต่อครั้ง แล้วก็คนหล่อคนใหม่ก็จะมา มันเลยทำให้ผุกพันความรู้สึกรักใคร่แบบนี้กับทุกๆคนที่ย้าย
คือไม่ได้เป็นแค่คนเดียว คนอื่นๆที่ย้ายมาแต่ล่ะครั้ง เราก็รู้สึกเหมือนกัน คือเราไม่ได้ทำงานทุกวันบางวันก็หยุด แต่เราจะไปที่ทำงานทุกวันเพียงเพื่อจะได้เห็นเขาคนนั้น
เราเหมือนแค่อยากอยู่ใกล้ๆเค้าอ่ะ เหมือนอยากแค่สนิทกับเค้า ให้เราสำคัญกับเค้าที่สุด ให้เค้ารักเราอะไรแบบนี้
คือเมื่อพวกเขาจากไปที่อื่น หรือไม่สถานที่ที่มีความสุขกว่าที่อยู่กับเรา มันเลยทำให้เราทรมาน คิดถึง และเบื่อตัวเองที่ให้เขามีความสุข และจดจำเราเห็นเราในสายตาไม่ได้



เลยอยากขอแบบวิธีที่ทำให้เลิกหลงรักคนหล่อๆพวกนี้ที แบบมิวิธีเตือนสติยังไง ให้ไม่เอาใจไปไว้ที่พวกเขา ไม่ให้ความสำคัญพวกเขามากเกินไป
ทำยังไงให้เลิกชอบ(แบบหลงรัก,หลงสเน่ห์)คนหล่อๆ
แต่มันจะเป็นแบบ ตอนแรกก็รู้แค่ดูดี แต่หลังจากได้คุยกันได้พอประมาณ มันก็เริ่มมีใจให้เค้าอ่ะ แล้วพอรู้ตัวว่าชอบเค้า มันก็ค่อนข้างใจเต้นที่จะคุยกับเค้าคนนั้น แต่พอได้คุยกันมันก็เหมือนคุยกะเพื่อนอ่ะ
คือความรู้สึกที่แอบชอบมันจางๆลง แต่ไม่ได้หายไปหมด พออยู่ห่างเค้าคนนั้น มันก็โหยหาทรมานอยากคุยกับเค้าด้วย แล้วอีกอย่างเราเจอคนหล่อแบบนี้บ่อยๆที่ทำงาน แล้วเค้าจะต้องย้ายออกประมาณ 2-3 เดือนต่อครั้ง แล้วก็คนหล่อคนใหม่ก็จะมา มันเลยทำให้ผุกพันความรู้สึกรักใคร่แบบนี้กับทุกๆคนที่ย้าย
คือไม่ได้เป็นแค่คนเดียว คนอื่นๆที่ย้ายมาแต่ล่ะครั้ง เราก็รู้สึกเหมือนกัน คือเราไม่ได้ทำงานทุกวันบางวันก็หยุด แต่เราจะไปที่ทำงานทุกวันเพียงเพื่อจะได้เห็นเขาคนนั้น
เราเหมือนแค่อยากอยู่ใกล้ๆเค้าอ่ะ เหมือนอยากแค่สนิทกับเค้า ให้เราสำคัญกับเค้าที่สุด ให้เค้ารักเราอะไรแบบนี้
คือเมื่อพวกเขาจากไปที่อื่น หรือไม่สถานที่ที่มีความสุขกว่าที่อยู่กับเรา มันเลยทำให้เราทรมาน คิดถึง และเบื่อตัวเองที่ให้เขามีความสุข และจดจำเราเห็นเราในสายตาไม่ได้