ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้วเราได้เจอกับลูกแมวจรจัดตัวหนึ่งหน้าตาขี้เหร่อยู่หน้าบ้าน
ด้วยความที่ว่าเราเหงา อยู่บ้านเช่าคนเดียว อยากมีเพื่อน เราจึงเก็บมันมาเลี้ยง
ตอนนั้นยังเป็นเด็กมอปลาย เงินก็ไม่มี แมวเป็นโรคเรื้อน ขี้กลากสารพัด
เราไม่มีเงินจะพามันไปหาหมอเราเลยติดโรคจากมันไปด้วย ผื่นขึ้นเต็มตัวแต่ก็ยังมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำให้กับอีกหนึ่งชีวิต
เราตั้งชื่อให้มันว่าแป๋ม เพื่อนพากันขำบอกว่าแมวบ้าอะไรชื่อแป๋ม (ตอนนั้นแอบชอบคนชื่อแป๋มอยู่ 5555)
แป๋มเป็นลูกแมวสีส้ม ผอมกะหร่อง หน้าตาขี้เหร่ ปากเหม็น นิสัยกลัวคนแต่จะขี้อ้อนกับเราคนเดียว
ชอบจับแมงสาปนอกบ้านมาเล่นในบ้าน ชอบจับจิ้งจกให้เราตกใจเล่น ชอบกินมีโอรสไก่
ทุกๆวันของเราต้องไปเรียนตอนเช้า แล้วรีบกลับบ้านมาเล่นกับแป๋มตอนเลิกเรียน
บ่อยครั้งที่เอาเงินค่าขนมตัวเองไปซื้ออาหารแมว (แป๋มกินข้าวแล้วท้องเสีย) จนตัวเองไม่มีกิน
เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง อยู่บ้านเช่าคนเดียว ชีวิตช่วงนั้นเลยมีแต่แป๋ม หัวเราะกับแป๋ม ร้องไห้กับแป๋ม กินข้าวกับแป๋ม
อยู่กับแป๋มเป็นอะไรที่โคตรมีความสุขแล้ว
จนกระทั่งวันที่เราต้องย้ายไปเรียนมหาลัยที่กทม
ในหัวมีแต่คำถาม ‘ไม่มีเราแล้วแป๋มจะอยู่กับใคร ?’
เครียดมาก เครียดจนซึม เครียดเพราะแป๋มเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลย กลัวว่าไม่มีเราแล้วแป๋มจะอยู่ไม่ได้
สุดท้ายแป๋มได้ไปอยู่กับน้องสาวเพื่อน ดีใจมากที่หาบ้านใหม่ให้แป๋มได้แล้ว
อย่างที่บอกว่าแป๋มกลัวคน แป๋มต้องใช้เวลาเข้ากับน้องเค้านานพอสมควร(ตอนนี้ผอมลงด้วย)
น้องเค้าดูแลแป๋มดีมากกกกกกกกกกก ดูแลกันทั้งบ้านเลย หม่ามี้เพื่อนพาแป๋มไปฉีดยาโน่นนี่นั่นไม่เคยขาด อยากขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
เกือบหนึ่งปีผ่านไป
จนเมื่อวาน
เพื่อนโทรมาบอกว่า แป๋มไปแล้วนะ...
ตอนที่ได้ยินสมองมันอื้อไปหมด พูดไม่ออก ภาพวันแรกที่เราเจอกันย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง
น้ำตามันไหลไม่รู้ตัว เรารักแป๋มมากจนไม่ได้เผื่อใจว่าจะมีวันนี้
สำหรับเราแป๋มเป็นมากกว่าแมว เป็นอะไรมากกว่าเพื่อน เป็นอะไรสักอย่างที่ชอบมองเราร้องไห้หรือหัวเราะแล้วนั่งจ้องดูเงียบๆ
คิดถึงแป๋มจัง อยากขอบคุณแป๋มที่เกิดมา ถึงเราจะอยู่ด้วยกันแปปเดียวแต่เรามีความสุขมากๆเลยนะ
ขอโทษที่ไม่อยู่ด้วยในวันสุดท้าย ขอโทษที่เอาแต่คิดถึงแต่ไม่ยอมกลับไปหา
แกไม่ได้เป็นแมวจรจัดที่ขี้เหร่ แกเป็นแมวที่น่ารักที่สุดในโลกของเราเลย
ไปสบายแล้วอย่าลืมคิดถึงกันด้วยนะ รักมากๆนะอีนังแป๋ม
ปล ขออนุญาตแท็กช่วยเหลือสัตว์เพราะแป๋มเป็นแมวจรจัดที่เราเก็บมาเลี้ยง
กระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
แมวบ้าอะไรชื่อแป๋ม
ด้วยความที่ว่าเราเหงา อยู่บ้านเช่าคนเดียว อยากมีเพื่อน เราจึงเก็บมันมาเลี้ยง
ตอนนั้นยังเป็นเด็กมอปลาย เงินก็ไม่มี แมวเป็นโรคเรื้อน ขี้กลากสารพัด
เราไม่มีเงินจะพามันไปหาหมอเราเลยติดโรคจากมันไปด้วย ผื่นขึ้นเต็มตัวแต่ก็ยังมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำให้กับอีกหนึ่งชีวิต
เราตั้งชื่อให้มันว่าแป๋ม เพื่อนพากันขำบอกว่าแมวบ้าอะไรชื่อแป๋ม (ตอนนั้นแอบชอบคนชื่อแป๋มอยู่ 5555)
แป๋มเป็นลูกแมวสีส้ม ผอมกะหร่อง หน้าตาขี้เหร่ ปากเหม็น นิสัยกลัวคนแต่จะขี้อ้อนกับเราคนเดียว
ชอบจับแมงสาปนอกบ้านมาเล่นในบ้าน ชอบจับจิ้งจกให้เราตกใจเล่น ชอบกินมีโอรสไก่
ทุกๆวันของเราต้องไปเรียนตอนเช้า แล้วรีบกลับบ้านมาเล่นกับแป๋มตอนเลิกเรียน
บ่อยครั้งที่เอาเงินค่าขนมตัวเองไปซื้ออาหารแมว (แป๋มกินข้าวแล้วท้องเสีย) จนตัวเองไม่มีกิน
เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง อยู่บ้านเช่าคนเดียว ชีวิตช่วงนั้นเลยมีแต่แป๋ม หัวเราะกับแป๋ม ร้องไห้กับแป๋ม กินข้าวกับแป๋ม
อยู่กับแป๋มเป็นอะไรที่โคตรมีความสุขแล้ว
จนกระทั่งวันที่เราต้องย้ายไปเรียนมหาลัยที่กทม
ในหัวมีแต่คำถาม ‘ไม่มีเราแล้วแป๋มจะอยู่กับใคร ?’
เครียดมาก เครียดจนซึม เครียดเพราะแป๋มเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลย กลัวว่าไม่มีเราแล้วแป๋มจะอยู่ไม่ได้
สุดท้ายแป๋มได้ไปอยู่กับน้องสาวเพื่อน ดีใจมากที่หาบ้านใหม่ให้แป๋มได้แล้ว
อย่างที่บอกว่าแป๋มกลัวคน แป๋มต้องใช้เวลาเข้ากับน้องเค้านานพอสมควร(ตอนนี้ผอมลงด้วย)
น้องเค้าดูแลแป๋มดีมากกกกกกกกกกก ดูแลกันทั้งบ้านเลย หม่ามี้เพื่อนพาแป๋มไปฉีดยาโน่นนี่นั่นไม่เคยขาด อยากขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
เกือบหนึ่งปีผ่านไป
จนเมื่อวาน
เพื่อนโทรมาบอกว่า แป๋มไปแล้วนะ...
ตอนที่ได้ยินสมองมันอื้อไปหมด พูดไม่ออก ภาพวันแรกที่เราเจอกันย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง
น้ำตามันไหลไม่รู้ตัว เรารักแป๋มมากจนไม่ได้เผื่อใจว่าจะมีวันนี้
สำหรับเราแป๋มเป็นมากกว่าแมว เป็นอะไรมากกว่าเพื่อน เป็นอะไรสักอย่างที่ชอบมองเราร้องไห้หรือหัวเราะแล้วนั่งจ้องดูเงียบๆ
คิดถึงแป๋มจัง อยากขอบคุณแป๋มที่เกิดมา ถึงเราจะอยู่ด้วยกันแปปเดียวแต่เรามีความสุขมากๆเลยนะ
ขอโทษที่ไม่อยู่ด้วยในวันสุดท้าย ขอโทษที่เอาแต่คิดถึงแต่ไม่ยอมกลับไปหา
แกไม่ได้เป็นแมวจรจัดที่ขี้เหร่ แกเป็นแมวที่น่ารักที่สุดในโลกของเราเลย
ไปสบายแล้วอย่าลืมคิดถึงกันด้วยนะ รักมากๆนะอีนังแป๋ม
ปล ขออนุญาตแท็กช่วยเหลือสัตว์เพราะแป๋มเป็นแมวจรจัดที่เราเก็บมาเลี้ยง
กระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ