[กระทู้มนุษย์ป้าและยาย] เกี่ยวกับการที่เป็นเด็ก ต้องอยู่ใต้ชายคาผู้ใหญ่ตลอดเลยหรือ?? TwT

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นในพันทิปนะคะ ใช้ภาษาไม่เหมาะสมก็ขออภัยอย่างสูงค่ะ ด้วยความที่เราอายุพึ่ง 15 ในปีนี้ จึงขอโทษล่วงหน้านะคะ

เอาล่ะค่ะ เข้าเรื่องเถอะเนอะ เพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลา ถ้านั่งอ่านกระทู้นี้เสียบกาน้ำต้มมาม่ารอได้เลยค่ะ ค่อนข้างจะบ่นยาวซักนิดนึง เกี่ยวกับมนุษย์ป้าและมนุษย์ยายที่แสบที่สุดที่เคยเจอในชีวิตเรานะคะ ;w;

ว่าด้วยเรื่องแรกเลยนะคะที่จำได้เป็นการบ่นเกี่ยวกับอาจาร์ยในเครื่องบินสายการบิน Malaysia Airline ตอนขากลับจากการที่เราทัศนศึกษาในมาเลเซียในปี 2014 เดือนมีนา (ถ้าจำไม่ผิดนะ) ในกลุ่มเราก็จะเป็นมัธยมต้น ตอนนั้นเราม.2 ขึ้นม.3 ยังเด็กๆใสๆอยู่เลยค่ะ มีอาจารย์ที่คุมไป 2 คน ในขณะที่เครื่องลงจอดสนิทแล้ว เครื่องเปิดประตู้ช้ามาก พวกผู้โดยสารรวมทั้งกลุ่มเราด้วยก็เดินไปยืนรอประตูเปิดค่ะ ยืนรอจนเมื่อขาอีกอย่างคือเรากลับที่นั่งไม่ได้แล้วเพราะที่นั่งเราอยู่ติดท้ายๆเลย ในขณะที่เดินมาจนใกล้เกือบถึงชั้น business class แล้วที่นี้ประตูก็เปิดค่ะ เพราะใครๆก็รีบอยากลงเครื่องไปพักผ่อนเนอะ ก็เลยรีบหยิบกระเป๋าที่ติดตัวจะเดินไปที่ประตู ก็มีแขนอันทรงพลังจนแทบจะหน้าคว่ำขวางทางเดินเราไว้ค่ะ @w@ ใช่แล้วค่ะ แขนของผู้หญิงอวบๆอายุ 40+ กันเราและผู้โดยสารอื่นๆไม่ให้ลงจากเครื่องเลย นี่คือบทเสวนาค่ะ (ขออนุญาติใช้ศัพท์ว่าป้านะคะ)

ป้า : พรึ่บ!! //ลุกขึ้นจากที่นั่งข้างทางเดินข้างซ้าย ยกแขนขึ้นมากันแถวไม่ให้คนอื่นเดิน
เรา : ????
ป้า : เธอนั่งข้างหลังก็ต้องลงทีหลังสิ!! //หันมามองเราด้วยสายตาจิกๆ
เรากับเพื่อน : //มองหน้ากันแล้วเงิบเล็กๆ
ป้า : อาจารย์คะ เชิญลงก่อนเลยค่ะ //เรียกกลุ่มท่านป้าๆสามคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งหน้านาง
เรา : //จุดๆนั้นคือเริ่มโดนคนข้างหลังดันมาแล้วค่ะ TwT
ป้า : //ให้กลุ่มของพวกนางลงไปแล้วนางก็ลุกตามค่ะ

พอนางเดินผ่านทางเชื่อมจากเครื่องไปอาคาร ก็เริ่มนินทากลุ่มเราค่ะ ที่ยังเป็นเด็กม.ต้น

ป้า : เด็กอะไรไม่มีมารยาทเลย //มองกลุ่มเราแบบจิกกัดโหดร้ายมากกกกกกก - -

ส่วนอันนี้เรื่องที่สองนะคะ เน้นนะคะ *เราอยู่คนเดียว ไม่มีพวกพ้องใดๆทั้งสิ้นเลยค่ะ* และเหตุการ์ณพึ่งเกิดในเมื่อวันที่ 10 / 04 / 2015

ในขณะที่เรานั่งอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าศูนย์เรียนพิเศษแห่งหนึ่งแถวถนนปัญญาอินทรา ภายในจะมีฟิตเนส สำนักงาน สระว่ายน้ำและที่เรียนพิเศษค่ะ แล้วตรงโถงจะมีโต๊ะกระจก 3 โต๊ะวางเรียงอยู่สลับกับม้านั่งแบบล้อมต้นไม้ไว้ (อธิบายแบบนี้น่าจะงง ._. ) ในขณะนั้นเวลา 4 โมงกว่าๆ เราปั่นการบ้านอยู่ข้างหน้าค่ะ (ที่เรียนพิเศษเราจะอยู่ชั้นสองแต่เรานั่งตรงโถงชั้นหนึ่ง) กำลังปั่นเพลินใส่หูฟังกันเสียงเด็กค่ะ ก็มีคุณยายกับคุณแม่ผู้ปกครองเด็กเข้ามาเสียบตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเราสองตัวเลยค่ะ วางของด้วย เสียงดัง ฟรึ่บบ!! = = ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพจิตเด็กที่ทำการบ้านอยู่เลยค่ะ ว่าขอนั่งหน่อยนะลูก ตรงนี้ว่างมั้ยของนั่งด้วยนะ รบกวนมั้ย ไม่มี๊~~ T  T (เราเป็นคนที่รักสงบและเกลียดการไม่ถามไถ่มากค่ะ) ตอนแรกก็ปกติดีนะคะ ไม่มีอะไรแล้วทีนี้เขานั่งคุยกันค่ะ ด้วยความที่เรานั่งทำการบ้านคณิต ซึ่งต้องใช้สมาธิและความเงียบมากค่ะ แต่เนื่องด้วยจากเป็นคนรักเสียงเพลงและเสียงดนตรี เลยใส่หูฟังไปทำไป จนกระทั่งเสียงมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและการเคาะนิ้วของคุณยายท่านนั้นเป็นจังหวะเหมือนเป็นการแร็ปมาก (ขนาดเปิดสุดแล้วยังได้ยินน่ะค่ะ) เรายังพอทนได้อยู่ค่ะ ยังทนได้อยู่!! (ที่จริงเป็นคนมีความอดทนต่ำด้วยนั่นแล) สักพักก็มีคนมานั่งเก้าอี้ม้านั่งข้างๆมาคุยกับยาย (ฝั่งซ้าย) และคนยืนคุยกับคุณป้าค่ะ (ฝั่งขวา) เกิดอารมณ์แบบล้อมโต๊ะเราแล้วคยข้ามหัวค่ะ คือเราก็ไม่ใช่ญาติเขานะ ไม่รู้จักกันเลย ถึงแม้เราจะเป็นเด็กแต่เราก็มีหัวใจนะคะ ' ^ ' มันเริ่มไม่โอเคแล้ว เราเลยเก็บของใส่กระเป๋าค่ะ แล้วถอยจากเก้าอี้ ทีนี้บทเสวนาก็เกิดขึ้นค่ะ

เรา : ป้าคะ ถ้าจะมานั่งคุยกันแบบนี้อย่างน้อยก็น่าจะขอกันบ้างนะคะ
คุณยาย : อ่าว อีเด็กเวร โต๊ะนี่ของ_ึงหรอ พ่อแม่ไม่สั่งสอน อิสารเลว _ึงอยู่โรงเรียนอะไร เดี๋ยวกุตบให้ //ยกมือขึ้นขู่เราและตะโกนเสียงดังลั่นเลยค่ะ (คือเราพูดดีๆนะคะ แต่เขาใส่คำหยาบคายมาเลยค่ะ)
เรา : คือ..อย่างน้อยน่าจะขอกันบ้างอ่ะค่ะ คือหนูก็นั่งทำการบ้านอยู่นะคะ
คุณยาย : นี่โต๊ะของ_ึงหรอ อิพ่อแม่ไม่สั่งสอน  _ึงไปเลยนะ //ทีนี้ยกนิ้วชี้หน้าเลยค่ะ (ยายพูดด้วยอารมณ์โมโหล้วนๆด้วย)
คุณป้า : แม่พอแล้ว ไปเลย //ป้าจับยายไว้แล้วไล่เราค่ะ

เราก็เลยเดินขึ้นชั้นสอง นั่งแบบกอดเข่าพิงขอบระเบียง ทำการบ้านต่อค่ะ ทรมาณหลังมาก พอทำเสร็จแล้วเราก็ไปเรียนตามปกติค่ะ ทีนี่เราก็นั่งทำงานในระหว่างเรียน อาจารย์ประจำศูนย์เรียกเราไปพบค่ะ เราก็เดินไปปกติ ทีนี้คุยกับอาจารย์ตัวต่อตัวค่ะ

อาจารย์ จ : เมื่อกี้มีผปค.รีพลายมาว่าเด็กที่นี่ไปด่าผปค.ใช่*ชื่อเรา*รึเปล่า
เรา : เอ่อ ใช่คะ
อาจารย์ จ : เรื่องเป็นมายังไงเล่าให้ฟังหน่อย

แล้วเราก็เล่าไปค่ะ แล้วทีนี้อาจารย์บอกอาจารย์เข้าใจ เรานี่น้ำตาจะไหลเลยค่ะ เหมือนผปค.คนนั้นเขาเอาเราไปนินทาต่อด้วยนะคะ ไม่รู้บิดเบือนด้วยรึเปล่า เลยคิดว่า เป็นเด็กนี่จำเป็นต้องผิดทุกอย่างเลยหรอคะ หรือว่าอะไร เด็กไม่มีสิทธิพูดกับผู้ใหญ่โดยใช้เหตุผลเลยหรอ ผู้ใหญ่ต้องกดขี่เด็กเสมอไปเลยหรอ ไม่เข้าใจค่ะ ผู้ใหญ่พยายามจะสอนเด็กให้มีมารยาทในสังคม พยายามทุกอย่างให้เราเป็นคนดี แต่ถ้ามีผู้ใหญ่แบบนี้ รุ่นน้องของพวกเราจะทำตามกฎที่ผู้ใหญ่ดีๆเขาสร้างกฎขึ้นมาหรอ? ถ้าทำตัวเองให้ดีขึ้นไม่ได้ ก็อย่าเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องควบคุมและอบรมเด็กเลยค่ะ ถือว่าเป็นเสียงของเด็กคนนึงละกันนะคะ

แต่ถ้าเด็กเคารพผู้ใหญ่โดยที่ดูแต่วัยวุติ โตขึ้นไปเด็กพวกนั้นก็ต้องดูถูกเด็กรุ่นใหม่ล่ะค่ะ มันก็จะเป็นวัฐจักรแบบนั้นรีเปล่า เราไม่ผิดใช่มั้ยที่จะดูที่คุณวุติและเคารพผู้ใหญ่ที่ควรจะเคารพน่ะค่ะ ไม่ได้บอกว่าให้เปลี่ยนกฎเกณฑ์ อะไรแบบนั้นนะคะ เพราะอำนาจเด็กมันไม่มีอยู่แล้วค่ะ เราไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากทวิตและเฟซว่าไม่พอใจอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ที่เรามาพิมพ์อย่างนี้เพราะแค่อยากถามและเล่าประสบการณ์น่ะค่ะ

ไม่ใช่คนที่ต่อต้านระบบการเคารพคนที่มากกว่านะคะ แต่แค่เห็นต่างว่า ทำไมต้องเคารพคนที่ไม่น่าจะเคารพด้วย?

ขอบคุณที่ฟังการบ่นนะคะ ที่ว่า #เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด