ขอเล่าหนึ่งในประสบการณ์การเป็นทหารที่ไม่มีวันลืมของผมให้ฟังละกัน

ผมจับใบดำใบแดง ปี 48 มีคนจับ 400 คน เอาแค่ 8 คน และผมคือหนึ่งในผู้โชคดี
      ขอข้ามช่วงฝึกไปละกันขึ้นกองร้อยเลย
มีคืนนึงผมเข้าเวรกองร้อยพอดี คืนนั้นฝนตกและมีบอลโลก ผมจำคู่ไม่ได้ ผมกับเพื่อนๆก็ดูบอลกันตามปรกติจนจ่าเวรมาถึง
จ่าเวรก็มาดูบอลด้วย จ่าเวรเป็นจ่าแก่ๆ ผอมๆ
       "ทำไมทีวีไม่ชัดวะ" จ่าพูดขึ้นมา เพื่อนก็บอกว่ามันก็แบบนี้แหละ กองร้อยมันไกล สัญญาณมันไม่ดี
   "ถ่านรีโมทมันอ่อนรึเปล่ามันเลยไม่ชัด" ปั่นจักยานไปซื้อมาใหม่ที พร้อมกับมองมาทางผม (ซวยละกุ ฝนก็ตก)
ตั้งแต่เกิดมาทฤษฎีนี้ผมเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก พอรวบรวมสติได้จึงอธิบายให้แกฟัง
  มันไม่น่าจะเกี่ยวนะครับผมบอกไปอย่างสุภาพ
"อย่ามาเถียงกู ทีวีบ้านกูมีรีโมท"   (เอิ่มม.. บ้านกุก็มี)
  ผมไม่ละความพยายาม เดินไปที่รีโมท พร้อมพิสูจน์ทฤษฎีของแกทันที นี่ไงผมเอาถ่านรีโมทออกมันก็ไม่ได้ชัดน้อยลงกว่าเดิม
"เป็นแค่พลทหาร มาเถียงกุได้ยังไง" พร้อมปรี่เข้ามายกมือจะตบผมแล้วไล่ให้ผมปั่นจักรยานตากฝนไปซื้อถ่านรีโมทมาใหม่
ผมจึงยอมไปแต่โดยดี  
      ช่วงที่ตากฝนไปซื้อผมรู้สึกว่า ความรู้ที่ผมมี ไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย ภายใต้ระบบทหารแบบนี้ มันตลกร้ายมากๆ ที่ต้องทำอะไรอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ตลอด 2 ปี ขอเล่าเท่านี้ก่อนละกันครับ