สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเลสเบี้ยนมีแฟนเป็นลูกชาวสวนค่ะ (ถ้าหากว่าอ่านแล้วสับสนก็ขออภัยนะคะ )
เริ่มต้นนะค่ะ ก็ตั้งแต่เข้ามหาลัยปีหนึ่ง ตอนนั้นยังคบกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะสนใจหรือว่าใส่รายละเอียด คือหมายความว่า เอาอกเอาใจเราไม่เก่งนั้นแหละค่ะ แต่พอมาวันหนึ่ง ได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง เธอคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ตอนแรกเราก็คบกันเป็นเพื่อนอ่ะค่ะ แต่มีวันหนึ่งเธอได้เอาผลไม้จากสวนมาฝากบ่อยๆ เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรก็ยังคิดว่าเพื่อนคนนี้นิสัยดีมีน้ำใจดีกับเราทุกอย่าง แล้วเธอก็มีแฟนแล้วและคุยหลายคน คอยช่วยเหลือคอยเป็นกำลังใจ ผิดกับแฟนที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยมีแต่บอกว่ารักบ้าง คิดถึงบ้าง เดี๋ยวก็บอกให้กลับบ้านมาหาหน่อยประมาณนี้ แต่เพื่อนคนดีดีกว่าแฟน วันหนึ่งเราคุยกับพี่ชาย พี่ชายบังเอิญได้ยินเสียงเธอ พี่ชายเราก็เลยชอบบอกว่าเสียงน่ารัก เราจึงขออนุญาติขอเบอร์เธอให้พี่ชายเราคุย เธอได้คุยกับพี่ชายเราแล้วเธอบอกว่าเธอชอบเรา จากนั้นพี่ชายก็ประชุมสายมาหาเรา คุยกันสามคน เธอบอกชอบเราแล้วขอลองคบกับเราเป็นแฟน เราก็ตกลงคบเป็นแฟนกับเธอ จนมาถึงปีสองเทอมสองเราได้มาอยู่หอด้วยกัน และก็ได้ไปบ้านเขาบ่อยๆจนพ่อแม่เธอรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ตอนนั้นเราไปรับจ้างแพคผลไม้ใส่กล่อง หาเงินซื้อมือถือรุ่นใหม่ให้เธอ ไปกับเธอและแม่ของเธอเองเป็นคนพาไป แม่ของเธอจึงหาแฟนให้เธอเป็นลูกพ่อค้าอายุประมาณ 27 ปี พร้อมทั้งเอาเบอร์ลูกสาวตัวเองให้ผู้ชายคนนั้น และก็ให้ผู้ชายคนนั้นขับรถพาไปส่งเธอซ่อมเครื่องปริ้นแต่โชคดีที่เราไปด้วย เราคิดว่าจะทำยังไงดี ทั้งคิด ทั้งแค้น ทั้งเสียใจ อยากร้องไห้ปนกัน จากนั้นก็ตัดสินใจพูดว่าพี่ค่ะ พี่มีแฟนหรือยัง พี่เขาบอกว่ายังไม่มีครับ เราถึงกับใจเสียไปอีกรอบ และแล้วพี่เขาก็พูดว่าพี่ชอบน้องนะ พี่เขาไม่ได้คิดอะไรกับแฟนเรา พี่เค้าขอเบอร์เราก็ให้ไป เพื่อตัดแผนการร้ายแม่ของเธอ แล้วแม่ของเธอบอกผู้ชายคนนั้นมีลูกมีเมียแล้ว ไม่กลัวเขามาฆ่าเธอเหรอ เหมือนเขาขู่ให้เราเลิกคุยกะพี่คนนั้นเพื่อที่จะเปิดทางให้ จับให้ลูกสาวตัวเอง ทั้งๆที่ลูกสาวของตนเองไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นเลย แม่ของเธอข่มขู่ ด่าทอ สารพัดและขอให้เราสองคนเลิกกัน จนมาถึงปีสีเราก็ยังไม่เลิกกันอยู่ดีก็ยังรักกัน ปีที่ผ่านมาเราสองคนช่วยกันเก็บออมซื้อของจำเป็น เช่น โน้ตบุค มือถือเครื่องใหม่เพราะเครื่องเก่าของเธอพังแล้ว ด้วยน้ำมือแม่ของเธอ เธอไม่เคยมีอะไรเหมือนคนอื่นเขามี โน้ตบุคขอเงินพ่อแม่เขาก็ไม่ให้ และยังโดนพ่อแม่ดูถูกว่าคนอย่างจะมีปัญญาซื้อเหรอถ้าเป็นน้องก็ว่าไปอย่าง งั้นก็อยู่ดูสิว่าใครจะเก็บตั้งซื้อโน๊ตบุคได้ก่อนกัน ต้องมาเก็บเงินซื้อเองโดยเราช่วยเก็บอีกแรง อดมือกินมือด้วยกัน แต่สุดท้ายเธอเก็บตังซื้อได้ก่อน และก็ยังมีมือถือรุ่นใหม่พอจะทันสมัย ไม่แพงพอกำลังที่เก็บได้ พ่อแม่ของเธอกล่าวหาว่าเธอไปขายตัว เธอเขามาหาแล้วก็ร้องไห้ อยากฆ่าตัวตาย พยายามกินยาเกินขนาด แต่เราก็ห้ามไว้ทัน ร้องไห้ด้วยกัน บอกว่าเป็นไร อย่างน้อยเขาก็ยังส่งเธอเรียนหนังสือ มีที่ซุกหัวนอน กินข้าวอิ่ม นอนอุ่น ถึงแม้ครอบครัวจะไม่ค่อยอบอุ่นกับเธอ เราทั้งรักและสงสารเธอมาก แต่สุดท้ายเธอก็เข้มแข็งขึ้นมามาก เพราะคำพูดที่ว่า พ่อแม่อยูกับเราไม่ได้นานหรอก อีกหน่อยเขาก็แก่แล้วเป็นไปตามธรรมดาของคน ชีวิตของคนเรามันก็ต้องเดินต่อข้างหน้า มันทำให้เธอยุดร้องหายแล้วคิดใหม่ได้ จนมาถึงปีสี่ เราเก็บเงินซื้อแหวนทองให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด มันเป็นวันที่เรามีความสุขมากๆ ทีเห็นเธอมีความสุขและมีทุกอย่างที่คนอื่นมี ตอนนี้เราสองคนกำลังจะเรียนจบแล้ว เราไม่รู้ว่าเราจะคบกันต่อไป หรือว่าต้องแยกทางกันปล่อยให้เธอเจอกับผู้ชายดีๆ มีครอบครัวอย่างที่เธอฝัน เธออยากมีลูก อยากเลี้ยงลูก อยากทำงาน อยากมีชีวิตใหม่ บางทีคิดไปมันก็น่าใจหาย ถ้าเธอคบกบเราต่อไปเธออาจจะไม่มีอนาคต ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก อีกอย่างเราก็เป็นผู้หญิงมันสานฝันให้เธอไม่ได้ ทำสวน ทำงานหนักก็ไม่ได้ เราเสียใจที่เกิดมาผิดเพศ
เราจะต้องทำไงดี
เป็นหญิงรักหญิงจะทำอย่างไรกับชีวิตรักในอนาคต สับสนมากๆๆๆๆ
เริ่มต้นนะค่ะ ก็ตั้งแต่เข้ามหาลัยปีหนึ่ง ตอนนั้นยังคบกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะสนใจหรือว่าใส่รายละเอียด คือหมายความว่า เอาอกเอาใจเราไม่เก่งนั้นแหละค่ะ แต่พอมาวันหนึ่ง ได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง เธอคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ตอนแรกเราก็คบกันเป็นเพื่อนอ่ะค่ะ แต่มีวันหนึ่งเธอได้เอาผลไม้จากสวนมาฝากบ่อยๆ เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรก็ยังคิดว่าเพื่อนคนนี้นิสัยดีมีน้ำใจดีกับเราทุกอย่าง แล้วเธอก็มีแฟนแล้วและคุยหลายคน คอยช่วยเหลือคอยเป็นกำลังใจ ผิดกับแฟนที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยมีแต่บอกว่ารักบ้าง คิดถึงบ้าง เดี๋ยวก็บอกให้กลับบ้านมาหาหน่อยประมาณนี้ แต่เพื่อนคนดีดีกว่าแฟน วันหนึ่งเราคุยกับพี่ชาย พี่ชายบังเอิญได้ยินเสียงเธอ พี่ชายเราก็เลยชอบบอกว่าเสียงน่ารัก เราจึงขออนุญาติขอเบอร์เธอให้พี่ชายเราคุย เธอได้คุยกับพี่ชายเราแล้วเธอบอกว่าเธอชอบเรา จากนั้นพี่ชายก็ประชุมสายมาหาเรา คุยกันสามคน เธอบอกชอบเราแล้วขอลองคบกับเราเป็นแฟน เราก็ตกลงคบเป็นแฟนกับเธอ จนมาถึงปีสองเทอมสองเราได้มาอยู่หอด้วยกัน และก็ได้ไปบ้านเขาบ่อยๆจนพ่อแม่เธอรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ตอนนั้นเราไปรับจ้างแพคผลไม้ใส่กล่อง หาเงินซื้อมือถือรุ่นใหม่ให้เธอ ไปกับเธอและแม่ของเธอเองเป็นคนพาไป แม่ของเธอจึงหาแฟนให้เธอเป็นลูกพ่อค้าอายุประมาณ 27 ปี พร้อมทั้งเอาเบอร์ลูกสาวตัวเองให้ผู้ชายคนนั้น และก็ให้ผู้ชายคนนั้นขับรถพาไปส่งเธอซ่อมเครื่องปริ้นแต่โชคดีที่เราไปด้วย เราคิดว่าจะทำยังไงดี ทั้งคิด ทั้งแค้น ทั้งเสียใจ อยากร้องไห้ปนกัน จากนั้นก็ตัดสินใจพูดว่าพี่ค่ะ พี่มีแฟนหรือยัง พี่เขาบอกว่ายังไม่มีครับ เราถึงกับใจเสียไปอีกรอบ และแล้วพี่เขาก็พูดว่าพี่ชอบน้องนะ พี่เขาไม่ได้คิดอะไรกับแฟนเรา พี่เค้าขอเบอร์เราก็ให้ไป เพื่อตัดแผนการร้ายแม่ของเธอ แล้วแม่ของเธอบอกผู้ชายคนนั้นมีลูกมีเมียแล้ว ไม่กลัวเขามาฆ่าเธอเหรอ เหมือนเขาขู่ให้เราเลิกคุยกะพี่คนนั้นเพื่อที่จะเปิดทางให้ จับให้ลูกสาวตัวเอง ทั้งๆที่ลูกสาวของตนเองไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นเลย แม่ของเธอข่มขู่ ด่าทอ สารพัดและขอให้เราสองคนเลิกกัน จนมาถึงปีสีเราก็ยังไม่เลิกกันอยู่ดีก็ยังรักกัน ปีที่ผ่านมาเราสองคนช่วยกันเก็บออมซื้อของจำเป็น เช่น โน้ตบุค มือถือเครื่องใหม่เพราะเครื่องเก่าของเธอพังแล้ว ด้วยน้ำมือแม่ของเธอ เธอไม่เคยมีอะไรเหมือนคนอื่นเขามี โน้ตบุคขอเงินพ่อแม่เขาก็ไม่ให้ และยังโดนพ่อแม่ดูถูกว่าคนอย่างจะมีปัญญาซื้อเหรอถ้าเป็นน้องก็ว่าไปอย่าง งั้นก็อยู่ดูสิว่าใครจะเก็บตั้งซื้อโน๊ตบุคได้ก่อนกัน ต้องมาเก็บเงินซื้อเองโดยเราช่วยเก็บอีกแรง อดมือกินมือด้วยกัน แต่สุดท้ายเธอเก็บตังซื้อได้ก่อน และก็ยังมีมือถือรุ่นใหม่พอจะทันสมัย ไม่แพงพอกำลังที่เก็บได้ พ่อแม่ของเธอกล่าวหาว่าเธอไปขายตัว เธอเขามาหาแล้วก็ร้องไห้ อยากฆ่าตัวตาย พยายามกินยาเกินขนาด แต่เราก็ห้ามไว้ทัน ร้องไห้ด้วยกัน บอกว่าเป็นไร อย่างน้อยเขาก็ยังส่งเธอเรียนหนังสือ มีที่ซุกหัวนอน กินข้าวอิ่ม นอนอุ่น ถึงแม้ครอบครัวจะไม่ค่อยอบอุ่นกับเธอ เราทั้งรักและสงสารเธอมาก แต่สุดท้ายเธอก็เข้มแข็งขึ้นมามาก เพราะคำพูดที่ว่า พ่อแม่อยูกับเราไม่ได้นานหรอก อีกหน่อยเขาก็แก่แล้วเป็นไปตามธรรมดาของคน ชีวิตของคนเรามันก็ต้องเดินต่อข้างหน้า มันทำให้เธอยุดร้องหายแล้วคิดใหม่ได้ จนมาถึงปีสี่ เราเก็บเงินซื้อแหวนทองให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด มันเป็นวันที่เรามีความสุขมากๆ ทีเห็นเธอมีความสุขและมีทุกอย่างที่คนอื่นมี ตอนนี้เราสองคนกำลังจะเรียนจบแล้ว เราไม่รู้ว่าเราจะคบกันต่อไป หรือว่าต้องแยกทางกันปล่อยให้เธอเจอกับผู้ชายดีๆ มีครอบครัวอย่างที่เธอฝัน เธออยากมีลูก อยากเลี้ยงลูก อยากทำงาน อยากมีชีวิตใหม่ บางทีคิดไปมันก็น่าใจหาย ถ้าเธอคบกบเราต่อไปเธออาจจะไม่มีอนาคต ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก อีกอย่างเราก็เป็นผู้หญิงมันสานฝันให้เธอไม่ได้ ทำสวน ทำงานหนักก็ไม่ได้ เราเสียใจที่เกิดมาผิดเพศ
เราจะต้องทำไงดี